Η Ελλάδα των Παθών

Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ

Μεγάλη Εβδομάδα 2013. Και η σκέψη αυτές τις μέρες βρίσκεται στους αστέγους και απόρους που αυξάνονται δραματικά στην Ελλάδα της κρίσης και του Μνημονίου. Αλλά και στους μοναχικούς ανθρώπους. Γιατί οι γιορτές δεν δίνουν πάντα χαρά σε όλους. Μπορεί να είναι και το πένθος όσων είναι μόνοι. Αλλά και αρκετών ακόμη που κάποτε γιόρταζαν, αλλά τώρα δεν τους... περισσεύουν για να περάσουν μια χαρούμενη Ανάσταση.

Το ρεπορτάζ, που δημοσιεύθηκε στην «Ε» την Παρασκευή 26 Απριλίου, με την απόπειρα ληστείας από μία κυρία ηλικίας 70 χρόνων, ήταν πραγματικά σαν γροθιά στο στομάχι.
Η ηλικιωμένη μπήκε σε κατάστημα ρούχων και κρατώντας ένα κουζινομάχαιρο ζήτησε από το ταμείο 500 ευρώ. Στους αστυνομικούς που τη συνέλαβαν είπε ότι δεν είχε λεφτά να φάει και να πάρει τα φάρμακά της, αφού η σύνταξή της έχει κοπεί. Σε αυτή την κατάσταση οδηγούν ολοένα και περισσότερους κατοίκους αυτής της ταλαίπωρης χώρας οι μνημονιακές πολιτικές.
Τι κι αν οι κυβερνώντες, για να χαϊδέψουν τα αυτιά τού απεγνωσμένου πλήθους, κάθε τρεις και λίγο μιλάνε για προγράμματα κατά της ανεργίας και μας λένε ότι σύντομα θα αναστραφεί το κλίμα, όταν η χώρα θα έχει πρωτογενές πλεόνασμα...
Δεν μας λένε, όμως, σε βάρος ποίων θα προκύψει αυτό το πλεόνασμα. Διότι όταν ευημερούν οι δείκτες αλλά όχι οι άνθρωποι, τότε το ίδιο το πολιτικό σύστημα μοιάζει να επιδιώκει τον ευνουχισμό του. Διότι δεν μπορεί να βλέπουν τους αριθμούς και όχι την τραγική πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μέσα από την, σε μία νύχτα, ακύρωση εργασιακών και κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Διότι δεν μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι ο νέος με βασικό μισθό γύρω στα 500 ευρώ, όταν έχει να πληρώσει ενοίκιο ή χαράτσι αν έχει δικό του σπίτι, λογαριασμούς και καύσιμα για να κινηθεί αν έχει αυτοκίνητο, όσο λιτός κι αν είναι, δεν μπορεί να ζήσει.
Το ερώτημα είναι: Το σκοτάδι είναι τόσο βαθύ; Το τούνελ έχει κάπου φως; Οχι θεωρητικώς, αλλά στην πράξη. Για να σταματήσει η φυγή τόσων Ελλήνων στο εξωτερικό προς αναζήτηση εργασίας. Για να μπορούν, όσοι εργάζονται στην Ελλάδα, να έχουν απολαβές που να τους επιτρέπουν να ζουν αξιοπρεπώς. Για να μπει φρένο στην ανεργία που έχει πάρει για τα καλά την άνοδο. Για να γίνουν, όμως, όλα αυτά, απαιτούνται άλλες πολιτικές, έξω από αυτές που επιβάλλει ο Βορράς της Ευρώπης εις βάρος των χωρών του Νότου και οι οποίες δεν λένε να τελειώσουν.
Στο κάτω κάτω, η Εβδομάδα των Παθών ήταν μόνο μία και πέρασε για να έρθει η Ανάσταση. Τα Πάθη της Ελλάδας και των κατοίκων της διαρκούν τρία χρόνια και τελειωμό δεν φαίνεται να έχουν. Το Μνημόνιο ψηφίστηκε στις 6 Μαΐου 2010 από τη Βουλή των Ελλήνων. Τότε άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση για μια σειρά κατακτήσεων, που χρειάστηκαν χρόνια για να εδραιωθούν. Ο Χριστός, ωστόσο, αναστήθηκε. Η Ανάσταση της Ελλάδας μάλλον έχασε το... δρόμο.
(Ελευθεροτυπία - 30/4/2013)
Link: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=361151
-Σχόλιο και στα "Χανιώτικα νέα"¨: http://www.haniotika-nea.gr/120487-entos-ektos-kai-epi-tauta/