Του ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΖΑΖΗ
ankaz2012@hotmail.com
Πέρασαν 192 χρόνια από την επανάσταση εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Κι όμως ακόμα, βασικές λέξεις πολιτικού βίου, παραμένουν καθηλωμένες στο παρελθόν. Ο φόρος αποκαλείται "χαράτσι" και η διευκόλυνση "ρουσφέτι". Ισως γι’ αυτό δικαιολογημένα αποκαλούμε "φέσι" το χρέος που μας κληροδότησαν 4 γενιές πολιτικών. Φέσι μέχρι το σαγόνι. Να μη φαίνεται και η απογοήτευση στα μάτια.
Η ιστορία κάνει κύκλους. Το κράτος που δύο αιώνες πριν προσπαθούσαν να φέρουν σε τάξη Βαυαροί φοροτεχνικοί, γίνεται πάλι το κράτος που χρειάζεται γερμανόφωνο επιμελητή. Μια ολόκληρη χώρα σε κατ’ οίκον οικονομικό περιορισμό, ενώ απ’ έξω, η αναπτυξιακή Τουρκία μουρμουρίζει σε διπλωματικά ημίφωτα, στοιχεία οριοθέτησης του κήπου μας. Γιατί σε γενικές γραμμές δεν συντηρήσαμε σωστά ούτε την οικία ούτε το οικόπεδο. Σηκώνουμε τώρα τα χέρια πάνω απ’ το κεφάλι μας, προσευχόμενοι να υπάρχουν χρήματα κάτω απ’ τα πόδια μας.
Αν το πρώτο πληθυντικό ενοχλεί μερικούς, αξίζει να καταλάβουμε ότι ο κύκλος οικονομικής διαφοροποίησης Ελλάδας - Κύπρου που άνοιξε το 1974, έκλεισε με τον πιο απροσδόκητο τρόπο. Η πορεία του ελληνισμού βρίσκει κοινή έναρξη προσπάθειας. Και «ους ανάπτυξη ου συνέζευξεν, ύφεση μη χωριζέτω». Ισως είναι και αυτή μια ακόμα ευκαιρία να ξεθάψουμε τα ιστορικά μας κλισέ: «Ο ελληνισμός στα δύσκολα πάντα τα καταφέρνει». Μακάρι οι επόμενες γενιές να βρουν απάντηση στο ερώτημα που μένει χρόνια μετέωρο: «Ποιος ευθύνεται για τα δύσκολα; Και πότε θα αναλάβει να πληρώσει το κόστος λανθασμένων επιλογών;».
Η Κύπρος κατάφερε να μετατραπεί σε εύρωστο χρηματοπιστωτικό κέντρο. Εμείς σε τι μετατρέψαμε την Ελλάδα; Κληρονομήσαμε κέντρο αναψυχής και παραδίδουμε καντίνα σε σημείο έξοχης θέας. Χαζεύουμε κι εμείς με τους επισκέπτες, σερβίροντας μπιφτέκι και λουκάνικο, να έρθει να ρευτεί κι ο Γερμανός το λίπος του χειμώνα. Αναμνηστικό τσολιαδάκι, ασκήσεις λήθης. Γύρω - γύρω όλοι στη μέση ο Παρθενώνας. Με εσάνς γύρου ή καλύτερα ντονέρ, να μην ξεχνάμε μισητές γειτονικές συνταγές.
Ξεχάσαμε ότι η πραγματική περιουσία μας είναι αυτό που τόσο καιρό θαυμάζαμε σαν να επρόκειτο για καρτ ποστάλ ενός άλλου τόπου. Μείναμε ράθυμοι κάτω από τον ήλιο με σκοπό την απόκτηση μεσογειακού μαυρίσματος. Ο ήλιος δεν έγινε ποτέ πηγή ενεργειακής προόδου. Απολαμβάναμε το αεράκι από Σαμοθράκη μέχρι Γαύδο, μόνο και μόνο για να στεγνώσουμε τον επιδοτούμενο ιδρώτα μας. Σχεδόν ποτέ δεν δαμάσαμε ούτε το πάθος ούτε τον άνεμο. Δροσιζόμασταν σε Ιόνιο και Αιγαίο, θαμπωμένοι από αστέρια ξενοδοχειακής ραστώνης, μαγεμένοι από γεμάτα φεγγάρια και θεωρητικά γεμάτα πορτοφόλια.
Ξεχάσαμε ότι η πραγματική περιουσία ενός λαού δεν είναι το μυαλό του, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το χρησιμοποιεί. Ολοι οι άνθρωποι της 'προοδευτικής' Δύσης ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Δεν υπάρχουν έξυπνοι ή λιγότερο έξυπνοι. Κι αν ακόμα πολλές φορές διεκδικήσαμε τον πρώτο χαρακτηρισμό, λησμονήσαμε ότι αν μπαίνεις στον κόπο να συγκρίνεις τον δείκτη ευφυίας σου, τότε αξίζει να κάνεις αυτή τη σύγκριση με τον αποτελεσματικό και όχι με τον αποδεδειγμένα αποτυχημένο.
Τι είμαστε λοιπόν; Εξυπνοι για τα δεδομένα Νότου κι Ανατολής, αλλά ανεπαρκείς σύμφωνα με τους όρους Βορά και Δύσης; Δεχθήκαμε πρόσκληση συμμετοχής στο αναπτυξιακό θαύμα της ευρώπης ή ζητήσαμε διακαώς την ένταξή μας στα κοινά νομισματικά πλάνα; Ενταχθήκαμε στην Ε.Ε. χωρίς οι άλλοι να γνωρίζουν τις ακριβείς προθέσεις και δυνατότητές μας; Αν πετύχαμε κάτι τέτοιο, τότε μας αξίζουν συγχαρητήρια. Αν πετύχαμε κάτι τέτοιο, τότε στην υπόλοιπη Ευρώπη αξίζουν συλλυπητήρια. Οταν από την αρχή προσπαθείς να συνθέσεις το μέλλον διαφορετικών χωρών, παραβλέποντας ή απωθώντας πρόσκαιρα τις οικονομικές τους διαφορές, τότε είναι φυσικό να καταφεύγεις σε μηχανισμούς στήριξης.
Μηχανισμός στήριξης! Η κατάντια της ευρωπαϊκής οικονομίας με όρους ορθοπεδικής. Γιατί αυτό συμβαίνει: Η Ιρλανδία έχασε την παλάμη της, η Πορτογαλία το χέρι της, η Ελλάδα το ένα της πόδι κι η Κύπρος, τελευταία στο 'παιχνίδι', έμεινε παράλυτη. Ανάπηρα μέλη κρατών. Μέλη ανάπηρα. Δεν απομένει τίποτα άλλο παρά η συρραφή των μελών. Γαλλικό κομψό κορμί, γερμανικό αγύριστο κεφάλι, λοιπά κεντροευρωπαϊκά και βόρεια εντόσθια, σκόρπια νότια μέλη και το σκιάχτρο να φοβίσει τις αδηφάγες ελεύθερες αγορές είναι έτοιμο.
Το μόνο που μένει είναι να βρεθεί ξέφωτο στον κήπο των Βρυξελλών για να στηθεί. Δίπλα στα λαχανάκια, τα συνώνυμα.
(Χανιώτικα νέα - 6/4/2013)
ankaz2012@hotmail.com
Πέρασαν 192 χρόνια από την επανάσταση εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Κι όμως ακόμα, βασικές λέξεις πολιτικού βίου, παραμένουν καθηλωμένες στο παρελθόν. Ο φόρος αποκαλείται "χαράτσι" και η διευκόλυνση "ρουσφέτι". Ισως γι’ αυτό δικαιολογημένα αποκαλούμε "φέσι" το χρέος που μας κληροδότησαν 4 γενιές πολιτικών. Φέσι μέχρι το σαγόνι. Να μη φαίνεται και η απογοήτευση στα μάτια.
Η ιστορία κάνει κύκλους. Το κράτος που δύο αιώνες πριν προσπαθούσαν να φέρουν σε τάξη Βαυαροί φοροτεχνικοί, γίνεται πάλι το κράτος που χρειάζεται γερμανόφωνο επιμελητή. Μια ολόκληρη χώρα σε κατ’ οίκον οικονομικό περιορισμό, ενώ απ’ έξω, η αναπτυξιακή Τουρκία μουρμουρίζει σε διπλωματικά ημίφωτα, στοιχεία οριοθέτησης του κήπου μας. Γιατί σε γενικές γραμμές δεν συντηρήσαμε σωστά ούτε την οικία ούτε το οικόπεδο. Σηκώνουμε τώρα τα χέρια πάνω απ’ το κεφάλι μας, προσευχόμενοι να υπάρχουν χρήματα κάτω απ’ τα πόδια μας.
Αν το πρώτο πληθυντικό ενοχλεί μερικούς, αξίζει να καταλάβουμε ότι ο κύκλος οικονομικής διαφοροποίησης Ελλάδας - Κύπρου που άνοιξε το 1974, έκλεισε με τον πιο απροσδόκητο τρόπο. Η πορεία του ελληνισμού βρίσκει κοινή έναρξη προσπάθειας. Και «ους ανάπτυξη ου συνέζευξεν, ύφεση μη χωριζέτω». Ισως είναι και αυτή μια ακόμα ευκαιρία να ξεθάψουμε τα ιστορικά μας κλισέ: «Ο ελληνισμός στα δύσκολα πάντα τα καταφέρνει». Μακάρι οι επόμενες γενιές να βρουν απάντηση στο ερώτημα που μένει χρόνια μετέωρο: «Ποιος ευθύνεται για τα δύσκολα; Και πότε θα αναλάβει να πληρώσει το κόστος λανθασμένων επιλογών;».
Η Κύπρος κατάφερε να μετατραπεί σε εύρωστο χρηματοπιστωτικό κέντρο. Εμείς σε τι μετατρέψαμε την Ελλάδα; Κληρονομήσαμε κέντρο αναψυχής και παραδίδουμε καντίνα σε σημείο έξοχης θέας. Χαζεύουμε κι εμείς με τους επισκέπτες, σερβίροντας μπιφτέκι και λουκάνικο, να έρθει να ρευτεί κι ο Γερμανός το λίπος του χειμώνα. Αναμνηστικό τσολιαδάκι, ασκήσεις λήθης. Γύρω - γύρω όλοι στη μέση ο Παρθενώνας. Με εσάνς γύρου ή καλύτερα ντονέρ, να μην ξεχνάμε μισητές γειτονικές συνταγές.
Ξεχάσαμε ότι η πραγματική περιουσία μας είναι αυτό που τόσο καιρό θαυμάζαμε σαν να επρόκειτο για καρτ ποστάλ ενός άλλου τόπου. Μείναμε ράθυμοι κάτω από τον ήλιο με σκοπό την απόκτηση μεσογειακού μαυρίσματος. Ο ήλιος δεν έγινε ποτέ πηγή ενεργειακής προόδου. Απολαμβάναμε το αεράκι από Σαμοθράκη μέχρι Γαύδο, μόνο και μόνο για να στεγνώσουμε τον επιδοτούμενο ιδρώτα μας. Σχεδόν ποτέ δεν δαμάσαμε ούτε το πάθος ούτε τον άνεμο. Δροσιζόμασταν σε Ιόνιο και Αιγαίο, θαμπωμένοι από αστέρια ξενοδοχειακής ραστώνης, μαγεμένοι από γεμάτα φεγγάρια και θεωρητικά γεμάτα πορτοφόλια.
Ξεχάσαμε ότι η πραγματική περιουσία ενός λαού δεν είναι το μυαλό του, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το χρησιμοποιεί. Ολοι οι άνθρωποι της 'προοδευτικής' Δύσης ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Δεν υπάρχουν έξυπνοι ή λιγότερο έξυπνοι. Κι αν ακόμα πολλές φορές διεκδικήσαμε τον πρώτο χαρακτηρισμό, λησμονήσαμε ότι αν μπαίνεις στον κόπο να συγκρίνεις τον δείκτη ευφυίας σου, τότε αξίζει να κάνεις αυτή τη σύγκριση με τον αποτελεσματικό και όχι με τον αποδεδειγμένα αποτυχημένο.
Τι είμαστε λοιπόν; Εξυπνοι για τα δεδομένα Νότου κι Ανατολής, αλλά ανεπαρκείς σύμφωνα με τους όρους Βορά και Δύσης; Δεχθήκαμε πρόσκληση συμμετοχής στο αναπτυξιακό θαύμα της ευρώπης ή ζητήσαμε διακαώς την ένταξή μας στα κοινά νομισματικά πλάνα; Ενταχθήκαμε στην Ε.Ε. χωρίς οι άλλοι να γνωρίζουν τις ακριβείς προθέσεις και δυνατότητές μας; Αν πετύχαμε κάτι τέτοιο, τότε μας αξίζουν συγχαρητήρια. Αν πετύχαμε κάτι τέτοιο, τότε στην υπόλοιπη Ευρώπη αξίζουν συλλυπητήρια. Οταν από την αρχή προσπαθείς να συνθέσεις το μέλλον διαφορετικών χωρών, παραβλέποντας ή απωθώντας πρόσκαιρα τις οικονομικές τους διαφορές, τότε είναι φυσικό να καταφεύγεις σε μηχανισμούς στήριξης.
Μηχανισμός στήριξης! Η κατάντια της ευρωπαϊκής οικονομίας με όρους ορθοπεδικής. Γιατί αυτό συμβαίνει: Η Ιρλανδία έχασε την παλάμη της, η Πορτογαλία το χέρι της, η Ελλάδα το ένα της πόδι κι η Κύπρος, τελευταία στο 'παιχνίδι', έμεινε παράλυτη. Ανάπηρα μέλη κρατών. Μέλη ανάπηρα. Δεν απομένει τίποτα άλλο παρά η συρραφή των μελών. Γαλλικό κομψό κορμί, γερμανικό αγύριστο κεφάλι, λοιπά κεντροευρωπαϊκά και βόρεια εντόσθια, σκόρπια νότια μέλη και το σκιάχτρο να φοβίσει τις αδηφάγες ελεύθερες αγορές είναι έτοιμο.
Το μόνο που μένει είναι να βρεθεί ξέφωτο στον κήπο των Βρυξελλών για να στηθεί. Δίπλα στα λαχανάκια, τα συνώνυμα.
(Χανιώτικα νέα - 6/4/2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου