Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Στη σημερινή δύσκολη συγκυρία για τη χώρα
και τους πολίτες, δεν λείπουν οι οάσεις αλληλεγγύης αλλά και δημιουργίας
που ανοίγουν το δρόμο σε ένα άλλο μέλλον. Σε μια τέτοια όαση,
επιχειρηματικής φύσης, βρέθηκε πρόσφατα ο αρθρογράφος των «New York
Times» Roger Cohen, ο οποίος επισκέφθηκε την Κρήτη.
Στο χωριό Αστρικας Χανίων, ο κ. Cohen συναντήθηκε με τον ιδρυτή
της τοπικής εταιρείας ΒΙΟΛΕΑ Γιώργο Δημητριάδη, ο οποίος μέσω εκθέσεων
και του Διαδικτύου έχει πετύχει:
- Εξαγωγή βιολογικού ελαιολάδου (45 τόνους ετησίως σε ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Ν. Ζηλανδία, Γερμανία, Αγγλία, σκανδιναβικές χώρες, Ιαπωνία και Κορέα).
- Εξαγωγή του προϊόντος Lemonio, που παράγεται από άλεσμα βιολογικών ελιών και λεμονιών και χρησιμοποιείται σε ψάρια, χόρτα, όσπρια, λαχανικά.
- Εξαγωγή του προϊόντος Nerantzio (βιολογικό ελαιόλαδο με βιολογικά νεράντζια, που χρησιμοποιείται σε είδη αρτοποιίας, όσπρια, κοτόπουλο), που από το 1998 έχει κατακτήσει την ιαπωνική αγορά.
Οπως σημειώνει ο κ. Cohen σε άρθρο του που δημοσιεύτηκε στις 2 Αυγούστου 2013 στην ηλεκτρονική έκδοση των «New York Times»* η αλλαγή νοοτροπίας, ιδίως μεταξύ των νέων Ελλήνων, του ετέθη από τον Γιώργο Δημητριάδη, που «έχει επιβιώσει από την κρίση, αλλά μόνο μέσω της μείωσης των δαπανών του κατά 20%».
«Κοιτάξτε, μου λέει ο κ. Δημητριάδης, η Ευρωπαϊκή Ενωση ήθελε καταναλωτές και μας εκπαίδευε με δωρεάν χρήματα. Οι επιδοτήσεις στη γεωργία ήταν απίστευτες. Κανείς δεν ρώτησε πώς διατέθηκαν τα χρήματα. Υπήρχαν άνθρωποι με δέκα ελαιόδεντρα που ισχυρίζονταν ότι παρήγαν δέκα τόνους λαδιού. Τώρα αυτό αλλάζει. Τα δωρεάν χρήματα έκαναν πολύ κακό στους νέους. Σήμερα βλέπω νέους με πανεπιστημιακά πτυχία που έρχονται πίσω στην κτηνοτροφία. Βλέπω τους νέους από τις πόλεις που επιστρέφουν στην καλλιέργεια ελιάς ή πορτοκαλιάς. Νομίζω ότι οι νέοι Ελληνες έχουν κατανοήσει τη σημασία τού να κάνει κανείς κάτι με τα χέρια του, την εργασία και την παραγωγή».
Ο κ. Cohen συνομίλησε και με την 24χρονη κόρη του κ. Δημητριάδη, τη Χλόη, η οποία σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο McGill του Καναδά αλλά τελικά αποφάσισε να επιστρέψει στο χωριό της.
«Περίπου ένα χρόνο πριν, ήρθα και άρχισα βοηθώντας τον πατέρα μου. Ξέρετε, έχω μια φίλη που εργάζεται σε ένα καφενείο για 3 ευρώ την ώρα και φοβάται μη χάσει τη δουλειά της. Εχω μια ξαδέλφη που μόλις εγκατέλειψε το κολέγιο στην Αθήνα για να έρθει εδώ και να εργαστεί με τον παππού της στη γη. Και εγώ μόλις το συνειδητοποίησα: Το μέλλον μου είναι εδώ», του είπε η κοπέλα.
Ο αρθρογράφος σχολιάζει ότι «οι Ελληνες είναι πολυμήχανοι και θα προσαρμοστούν, όπως το έχουν κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Η Κρήτη μόνη της παράγει περίπου 5% του ελαιολάδου στον κόσμο, αλλά το περισσότερο από αυτό πωλείται χύμα και στη συνέχεια πηγαίνει στην αγορά με άλλο σήμα. Η δυνατότητα να αναπτύξουν ελληνικές μάρκες, όπως έχουν κάνει από καιρό οι Ιταλοί, είναι τώρα μπροστά τους και οι νέοι άνθρωποι το γνωρίζουν καλά».
Η κρίση γεννά, ίσως, και ευκαιρίες. Η ύπαιθρος αποτελεί μια εναλλακτική λύση-απάντηση στην κρίση. Γι' αυτό και παρατηρείται το φαινόμενο αρκετοί νέοι να εγκαταλείπουν τα μεγάλα αστικά κέντρα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στη γεωργία. Αλλά τίποτα δεν γίνεται αυτόματα. Απαιτείται κόπος και προσπάθεια ώστε η επιστροφή στην Περιφέρεια να ανοίξει νέους δρόμους για ένα άλλο μέλλον. Ο Αστρικας είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Και ο Αμερικανός αρθογράφος έθεσε το θέμα σε μια σωστή βάση: να προχωρήσει η τυποποίηση ώστε τα ελληνικά προϊόντα να κατακτήσουν ακόμα περισσότερο τις ξένες αγορές.
*http://www.nytimes.com/2013/
(Ελευθεροτυπία - 10/8/2013)
Link: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=379495
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου