Μη χαμογελάτε: θα... φορολογηθείτε

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΥ

 

Προσποιούμαι ότι δε συμβαίνει τίποτα
Ακριβώς για να συμβεί επιτέλους κάτι
Eξω και πάνω από την χλεύη
(Μ. Νεφέλη) Οδ. Ελύτης

Εδώ και 4 χρόνια μια είναι η κυρίαρχη λέξη: Μνημόνιο. Έχει πάρει τεράστιες σχεδόν μαγικές διαστάσεις στα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων. Το σύστημα λειτούργησε άψογα. Τέλεια. Σατανικά. Πολλοί πίστεψαν ότι μας χρειαζόταν κιόλας.
Τέτοιο αυτομαστίγωμα. Άλλοι το θεωρούν απαραίτητο. Τόσο απαραίτητο που αν δεν υπήρχε, έπρεπε να το ανακαλύψουμε. Η πολιτική ελίτ με τους βραχίονές της, αφού βρήκαν 2-3 μαύρα πρόβατα να τους φορτώσουν τις ευθύνες, τώρα προσπαθεί να μας σώσει από αυτό που με τις δικές της επιλογές προκάλεσε. Φαρσοκωμωδία.
Και οι πολίτες; Ως τέλεια καταναλωτικά όντα επιζητούν μια πολιτική λύση καταναλωτικού τύπου. Πάει πια “το σκέπτομαι, άρα υπάρχω”. Τώρα ισχύει το “καταναλώνω άρα υπάρχω”. Ένα καταναλωτικό προϊόν έτοιμο, ένα κόμμα, έναν αρχηγό ζητάμε για να μας σώσει.
Αυτός, όχι εμείς, όχι η δική μας ευθύνη, η δική μας δράση. Το θέλουμε έτοιμο, για να φέρει τη μαγική λύση, χωρίς κόπο, χωρίς δικές μας επιλογές, χωρίς συμμετοχή. Καταναλωτικά όντα γίναμε και στην αγορά και στη ζωή και στην πολιτική. Δε θέλουμε να δούμε τις ευθύνες της πολιτικής ελίτ, αυτής που από τη διάρκεια του 1950 κυβερνά τη χώρα.
Δε θέλουμε να σκεφτούμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Δε θέλουμε να συγκροτήσουμε ένα άλλο Κοσμοείδωλο, μια άλλη κοινωνία, έναν άλλο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης που βάζει τον τόνο στα θεμελιώδη και στα εναγώνια που θα αναζητά το νόημα, όχι στο έχειν ούτε στο φαίνεσθαι αλλά στο είναι.
Έτσι προκύπτει η επιβεβαίωση της  προφητείας “Αλλη λύση, άλλη κοινωνία δεν υπάρχει” και υπομένουμε με ιώβειο υπομονή, με αμηχανία, με μοιρολατρία.
Και ανεχόμαστε τις προσβολές, τις ταπεινώσεις, τον κατακερματισμό της ύπαρξής μας.
Δε διαμαρτυρόμαστε συνολικά, συλλογικά και αλληλέγγυα. Πολλοί αγώνες στον πυρήνα τους, τα τελευταία χρόνια υποκρυπτουν κοινωνικό αυτοματισμό, συντεχνιασμούς και διοπτρική θέαση του κοινωνικού δράματος της χώρας.
Οι πολιτικοί μας, αυτοί που σχεδιάζουν την πολιτική, με την οποία η χώρα υποτίθεται θα βγει από την κρίση έχουν χάσει κάθε μέτρο. Αλλά μερικές φορές και κάθε αίσθηση σοβαρότητος. Αιθαλομίχλη λέει θα καθίσει πάνω απ’ την Αθήνα φέτος λόγω της καύσης ξύλων στα τζάκια. Κάθε ανήμπορος, πένης, παρίας της κοινωνίας θα αναζητήσει έναν τρόπο να μην πεθάνει από το κρύο.
Μπα, αυτό απαγορεύεται. Θα ελεγχθεί λέει ποιος, τι και επί πόσο θα καίει το τζάκι του! Δεν είναι ανέκδοτο. Συζητήθηκε στα σοβαρά, στα κυβερνητικά κλιμάκια. Τι να πει κανείς; Δεν ξέρω πια τι ορίζεται ως κυνικό.
Λοιπόν αφού αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα “οργανωμένο κράτος” μπορεί να φορολογηθεί και το χαμόγελο.
Χαμογελάς; Θα φορολογηθείς. Είναι στοιχείο ευζωίας και το χαμόγελο. Κοιμάσαι καλά; Θα φορολογηθείς. Είναι στοιχείο ευημερίας. Μπορεί να το σκεφθούν. Στο περιουσιολόγιο μπορεί να συμπεριληφθούν και χαρακτηριολογικές ιδιότητες! Και μη χειρότερα…. Ούτε η φαντασία του Όργουελ στη “Φάρμα των ζώων” δεν είχε φτάσει μέχρι εδώ…
(Αναδημοσίευση από τα "Χανιώτικα νέα" - 28/11/2013)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/mi-chamogelate-tha-forologithite/#ixzz2lvag8BWU