Ενα ενδιαφέρον άρθρο για το σπήλαιο Λιοντάρι των Λευκών Ορέων δημοσιεύτηκε σήμερα στα "Χανιώτικα νέα" μαζί με σχετικό φωτογραφικό υλικό. Το υπογράφει το μέλος της Σπηλαιολογικής Ομάδας του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων, Γιώργος Μαζωνάκης. Αξίζει η ανάγνωσή του:
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΖΩΝΑΚΗΣ*
Μέχρι προσφάτως δεν γνώριζα για το Λιοντάρι. Φέτος όμως το συνάντησα 2-3 φορές στα Λευκά Όρη. Αφορμή η σπηλαιολογικη αποστολή που διοργάνωσε ο αθηναϊκός Σύλλογος ΣΕΛΑΣ στoν Ατζινόλακα του Αποκόρωνα του Ν. Χανίων (βρίσκεται στην ορεινή περιοχή του Μελιδονίου).
Τα 245 μέτρα προσωπικό μέγιστο βάθος (που είχα κατέβει πέρισυ στο σπήλαιο Στέρνες στην ομόνυμη περιοχή στα ορεινά Σφακιά) πλέον φαίνονταν λίγα σε σχέση με τα -1110μ. βάθος της τρύπας του Λιονταριού. Το Λιοντάρι (ή “True de Leon” σύμφωνα με τους πρώτους Γάλλους εξερευνητές του) είναι το 2ο βαθύτερο σπήλαιο στην Ελλάδα και -ίσως όχι τυχαία- μόλις περίπου 500μ. απόσταση από το 1ο βαθύτερο σπήλαιο με την ονομασία “Γουργούθακας” (-1208μ.).
Η αποστολή φέτος είχε στόχο την εξερεύνηση του υπόγειου ποταμού στα -510μ.. Διότι μέχρι τότε γνωρίζαμε ότι η ροή του ποταμού κατέληγε στο μέγιστο βάθος του σπηλαίου αλλά δε γνωρίζαμε από που πηγάζει.
Οι δυσκολίες της αποστολής ουκ ολίγες, μιας και το σπήλαιο βρίσκεται 2,5 ώρες περπάτημα σε δύσκολο μονοπάτι και όλα τα υλικά της αποστολής πρέπει να κουβαληθούν από τα μέλη της αποστολής με πολλαπλές βόλτες. Επίσης το κοντινότερο νερό βρίσκεται μέσα στο σπήλαιο με την ονομασία “Κέραμος” κοντά στην κατασκήνωση της αποστολής, όμως στα -60μ. βάθος. Όμως το βασικότερο πρόβλημα με το νερό είναι ότι η πηγή αυτή σχεδόν στερεύει την περίοδο της αποστολής (συνήθως Αύγουστο μήνα) κι εμείς θα χρειαζόμασταν περίπου 1,5 τόνο. Έτσι έπρεπε να σκεφτούμε άλλο τρόπο μιας και δεν υπήρχε ελικόπτερο διαθέσιμο να μεταφέρει μια δεξαμενή γεμάτη νερό. Τελικά το Πάσχα κατά την προετοιμασία της αποστολής βρήκαμε δεξαμενές μικρές και ελαφριές. Τις μεταφέραμε άδειες και τις τοποθετήσαμε στα -30μ. του ίδιου σπηλαίου σε σημείο βολικό. Από τότε πραγματοποιήσαμε πάνω απο 6 διήμερες αποστολές ως Ορειβατικος Χανίων σε συνεργασία με σπηλαιολόγους από το Ρέθυμνο, το Ηράκλειο, τη Χίο, την Αθήνα κ.λπ. και καταφέραμε να γεμίσουμε τις δεξαμενές μεταφέροντας νερό από τα -60μ..
Είχαμε βέβαια και τις ατυχίες μας. Μετά από πτώση 2 δεξαμενών χάσαμε 800 λίτρα νερό τα οποία αναγκάστηκαμε να τα αναπληρώσουμε με έκτακτες αποστολές.
Η ταλαιπωρία μεγάλη αλλά στο τέλος όλα καλά και η αποστολή ξεκίνησε. Δυστυχώς για μένα δεν είχα χρόνο διαθέσιμο λόγω υποχρεώσεων, όμως κατάφερα να ανέβω για 1 διήμερο μαζί με Χανιώτες και 2 Γάλλους έμπειρους σπηλαιολόγους. Το τοπίο άγριο και ξερό σαν σεληνιακό τοπίο. Το πέτρωμα ανοιχτό γκρι με κατά τόπους κοιλώματα σαν κρατήρες και συνεχείς σχισμές και τρύπες σαν τεράστιο πέτρινο σφουγγάρι. Το πρώτο απόγευμα μεταφέραμε νερό από το μικρό σπήλαιο και απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα κάνοντας τη βόλτα μας στην περιοχή. Αφού νύχτωσε μαζευτήκαμε να φάμε τιμώντας το τοπικό κρασί από τον Πολιτιστικό Σύλλογο των Πεμονίων, καθώς και να ακούσουμε τα σπηλαιολογικά νέα από τους φίλους από τη Γαλλία.
Την επόμενη μέρα είχαμε πρωινό ξύπνημα από τους πρώτους Αθηναίους που άρχισαν να καταφτάνουν. Μια γρήγορη ενημέρωση και έφυγα με τον Παπαντωνάκη Γιάννη για το Λιοντάρι. Από τα πρώτα μέτρα νοιώσαμε και τα δόντια του. Πολύ στενά περάσματα σαν γρίφοι που προσπαθούσαμε να λύσουμε. Και αμέσως μετά κατάβαση σε πηγάδι 70μ.. Και σαν τελείωνε το ένα, άρχιζε ξανά το άλλο. Και μετά περάσματα – μαιάνδροι έχοντας τα μόνα πατήματα σε προεξοχές των βράχων. Χωρίς εκπαίδευση και εμπειρία δεν πλησιάζεις καθόλου. Τα συναισθήματα ανάμεικτα και το δέος εναλλάσεται με κούραση. Μετά απο 3 ώρες φτάσαμε στον στόχο μας περίπου στα -350μ. όπου και σταματήσαμε για ξεκούραση και αναπλήρωση δυνάμεων. Ετσι κι αλλιώς ήδη είχαμε κατέβει περισσότερο από το σύνηθες τυπικό για πρώτη μέρα αλλά δε θα είχαμε άλλη ευκαιρία.
Η τροφή μας παστέλι, σοκολάτα, ξηρούς καρπούς και βεβαίως νεράκι. Κάτσαμε μονο 20 λεπτά, πήραμε μια-δυο πετρουλες για ενθύμιο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε πριν αρχίσουμε να κρυώνουμε. Μέσα από την ειδική φόρμα (cordura) φορούσαμε και ισοθερμικά αλλά όταν παραμένεις ακίνητος αισθάνεσαι κανονικότατα τους 5-10 βαθμούς θερμοκρασία. Όταν σηκώθηκα να ξεκινήσω την ανάβαση συνειδητοποίησα πως κάπου μου είχε παραπέσει ένα βασικό εξάρτημα του εξοπλισμού και θα δυσκολευόμουν να ανέβω. Ευτυχώς δε με άφησαν οι δυνάμεις μου αν και κάποιες στιγμες η κούραση με δυσκόλευε να πάρω σωστές αποφάσεις για το πού θα πατήσω και πώς θα περάσω τα στενά σημεία. Μετά από 5 ώρες βγήκαμε έξω εξάντλημενοι αλλά φίλοι μας περίμεναν στην έξοδο για καλοσώρισμα. Ήλιος, καθαρός αέρας και χαμόγελα.
Το φαγητό μάς περίμενε και αυτό, ίσως όχι ζεστό αλλά γευστικότατο. Γρηγόρη ξεκούραση και ξανά στο δίωρο μονοπάτι για την επιστροφή προς τα αυτοκίνητα. Στο χωματόδρομο εκτός από τα αμάξια συναντήσαμε και την υπόλοιπη ομάδα των μελών της αποστολής με τον αρχηγό της Κώστα Αδαμόπουλο ο οποίος εκανε σύντομη ενημέρωση στα νέα άτομα.
Εμείς επιστρέφαμε στον πολιτισμό μα η αποστολή μόλις ξεκινούσε με τη βοήθεια 4 ατόμων από τη Γαλλία, τη Ρουμανία και την Πολωνία. Από ό,τι πληροφορηθήκαμε α) εξερευνήθηκε ένα νέο οριζόντιο τμήμα περίπου 500μ. μήκος στα -510μ. βάθος, β) τοποθετήθηκαν μετρητές του Πολυτεχνείου Κρήτης για την καταμέτρηση της παροχής του ποταμού, της θερμοκρασίας και της πίεσης του νερού και του αέρα και γ) τοποθετήθηκαν μετρητές ραδονίου σε διάφορα βάθη του σπηλαίου (ραδόνιο=ραδιενεργό αέριο που κατά περιπτώσεις εκλύεται από το υπέδαφος).
Στο βάθος όπου υπήρχε και το υπόγειο ποτάμι κατάφεραν να φτάσουν και δύο μέλη του Ορειβατικου Συλλόγου Χανίων, η Σταθάκη Μαρία και η Χομπιτάκη Κατερίνα, με την τελευταία να πραγματοποιεί και διανυκτέρευση στο σημείο εκείνο.
Στην αποστολή από το Πάσχα μέχρι αρχές Οκτώβρη συμμετείχαν και βοήθησαν αρκετά μέλη της σπηλαιολογικής ομάδας του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων όπως οι Βογιατζής Αλ., Παπουτσάκης Στ., Φρατζεσκάκης Γ., Παπαβασιλείου Β., Σεργεντάνη Ρ., Βώτσιος Απ., Βασιλαντωνάκης Στ., Μπαρμπαγιάννης Χρ., Στασινοπούλου Σ., Χαριτάκης Γ., Μωραΐτης Δ., Μπαλαδήμας Χρ., Πολυχρονάκης Μ. κ.ά..
Για την πραγματοποίηση της αποστολής θα πρέπει να ευχαριστήσουμε και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πεμονίων για την παραχώρηση του χώρου του στο Αγιο Πνεύμα και του ωραίου κρασιού, τους κατοίκους του Μελιδονίου και τους βοσκούς της περιοχής για τις πληροφορίες και τη βοήθεια τους καθώς και την Ταβέρνα Τζιτζιφιά για τα κεράσματα στα μέλη της αποστολής.
Συμπληρωματικές ευχαριστίες και σε έναν από τους πρώτους σπηλαιολόγους στα Χανιά, τον κ. Πλυμάκη Αντώνη, που χωρίς τη συνεχή παρότρυνσή του δεν θα υπήρχε αυτό το άρθρο.
Σημ.: Η βοήθειά σας θα είναι σημαντική ώστε να μάθουμε και να καταγράψουμε στο αρχείο του Συλλόγου μας νέες άγνωστες τρύπες, βάραθρα ή ανεξερεύνητες σπηλιές στα μέρη σας.
Ενημερώστε μας στο τηλέφωνο του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων 28210 44647, στο email: eoshania@otenet.gr ή στα τηλ 6970 961599 και email george@mazonakis.gr.
*Μέλος Σπηλαιολογικής Ομάδας Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΖΩΝΑΚΗΣ*
Μέχρι προσφάτως δεν γνώριζα για το Λιοντάρι. Φέτος όμως το συνάντησα 2-3 φορές στα Λευκά Όρη. Αφορμή η σπηλαιολογικη αποστολή που διοργάνωσε ο αθηναϊκός Σύλλογος ΣΕΛΑΣ στoν Ατζινόλακα του Αποκόρωνα του Ν. Χανίων (βρίσκεται στην ορεινή περιοχή του Μελιδονίου).
Τα 245 μέτρα προσωπικό μέγιστο βάθος (που είχα κατέβει πέρισυ στο σπήλαιο Στέρνες στην ομόνυμη περιοχή στα ορεινά Σφακιά) πλέον φαίνονταν λίγα σε σχέση με τα -1110μ. βάθος της τρύπας του Λιονταριού. Το Λιοντάρι (ή “True de Leon” σύμφωνα με τους πρώτους Γάλλους εξερευνητές του) είναι το 2ο βαθύτερο σπήλαιο στην Ελλάδα και -ίσως όχι τυχαία- μόλις περίπου 500μ. απόσταση από το 1ο βαθύτερο σπήλαιο με την ονομασία “Γουργούθακας” (-1208μ.).
Η αποστολή φέτος είχε στόχο την εξερεύνηση του υπόγειου ποταμού στα -510μ.. Διότι μέχρι τότε γνωρίζαμε ότι η ροή του ποταμού κατέληγε στο μέγιστο βάθος του σπηλαίου αλλά δε γνωρίζαμε από που πηγάζει.
Οι δυσκολίες της αποστολής ουκ ολίγες, μιας και το σπήλαιο βρίσκεται 2,5 ώρες περπάτημα σε δύσκολο μονοπάτι και όλα τα υλικά της αποστολής πρέπει να κουβαληθούν από τα μέλη της αποστολής με πολλαπλές βόλτες. Επίσης το κοντινότερο νερό βρίσκεται μέσα στο σπήλαιο με την ονομασία “Κέραμος” κοντά στην κατασκήνωση της αποστολής, όμως στα -60μ. βάθος. Όμως το βασικότερο πρόβλημα με το νερό είναι ότι η πηγή αυτή σχεδόν στερεύει την περίοδο της αποστολής (συνήθως Αύγουστο μήνα) κι εμείς θα χρειαζόμασταν περίπου 1,5 τόνο. Έτσι έπρεπε να σκεφτούμε άλλο τρόπο μιας και δεν υπήρχε ελικόπτερο διαθέσιμο να μεταφέρει μια δεξαμενή γεμάτη νερό. Τελικά το Πάσχα κατά την προετοιμασία της αποστολής βρήκαμε δεξαμενές μικρές και ελαφριές. Τις μεταφέραμε άδειες και τις τοποθετήσαμε στα -30μ. του ίδιου σπηλαίου σε σημείο βολικό. Από τότε πραγματοποιήσαμε πάνω απο 6 διήμερες αποστολές ως Ορειβατικος Χανίων σε συνεργασία με σπηλαιολόγους από το Ρέθυμνο, το Ηράκλειο, τη Χίο, την Αθήνα κ.λπ. και καταφέραμε να γεμίσουμε τις δεξαμενές μεταφέροντας νερό από τα -60μ..
Είχαμε βέβαια και τις ατυχίες μας. Μετά από πτώση 2 δεξαμενών χάσαμε 800 λίτρα νερό τα οποία αναγκάστηκαμε να τα αναπληρώσουμε με έκτακτες αποστολές.
Η ταλαιπωρία μεγάλη αλλά στο τέλος όλα καλά και η αποστολή ξεκίνησε. Δυστυχώς για μένα δεν είχα χρόνο διαθέσιμο λόγω υποχρεώσεων, όμως κατάφερα να ανέβω για 1 διήμερο μαζί με Χανιώτες και 2 Γάλλους έμπειρους σπηλαιολόγους. Το τοπίο άγριο και ξερό σαν σεληνιακό τοπίο. Το πέτρωμα ανοιχτό γκρι με κατά τόπους κοιλώματα σαν κρατήρες και συνεχείς σχισμές και τρύπες σαν τεράστιο πέτρινο σφουγγάρι. Το πρώτο απόγευμα μεταφέραμε νερό από το μικρό σπήλαιο και απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα κάνοντας τη βόλτα μας στην περιοχή. Αφού νύχτωσε μαζευτήκαμε να φάμε τιμώντας το τοπικό κρασί από τον Πολιτιστικό Σύλλογο των Πεμονίων, καθώς και να ακούσουμε τα σπηλαιολογικά νέα από τους φίλους από τη Γαλλία.
Την επόμενη μέρα είχαμε πρωινό ξύπνημα από τους πρώτους Αθηναίους που άρχισαν να καταφτάνουν. Μια γρήγορη ενημέρωση και έφυγα με τον Παπαντωνάκη Γιάννη για το Λιοντάρι. Από τα πρώτα μέτρα νοιώσαμε και τα δόντια του. Πολύ στενά περάσματα σαν γρίφοι που προσπαθούσαμε να λύσουμε. Και αμέσως μετά κατάβαση σε πηγάδι 70μ.. Και σαν τελείωνε το ένα, άρχιζε ξανά το άλλο. Και μετά περάσματα – μαιάνδροι έχοντας τα μόνα πατήματα σε προεξοχές των βράχων. Χωρίς εκπαίδευση και εμπειρία δεν πλησιάζεις καθόλου. Τα συναισθήματα ανάμεικτα και το δέος εναλλάσεται με κούραση. Μετά απο 3 ώρες φτάσαμε στον στόχο μας περίπου στα -350μ. όπου και σταματήσαμε για ξεκούραση και αναπλήρωση δυνάμεων. Ετσι κι αλλιώς ήδη είχαμε κατέβει περισσότερο από το σύνηθες τυπικό για πρώτη μέρα αλλά δε θα είχαμε άλλη ευκαιρία.
Η τροφή μας παστέλι, σοκολάτα, ξηρούς καρπούς και βεβαίως νεράκι. Κάτσαμε μονο 20 λεπτά, πήραμε μια-δυο πετρουλες για ενθύμιο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε πριν αρχίσουμε να κρυώνουμε. Μέσα από την ειδική φόρμα (cordura) φορούσαμε και ισοθερμικά αλλά όταν παραμένεις ακίνητος αισθάνεσαι κανονικότατα τους 5-10 βαθμούς θερμοκρασία. Όταν σηκώθηκα να ξεκινήσω την ανάβαση συνειδητοποίησα πως κάπου μου είχε παραπέσει ένα βασικό εξάρτημα του εξοπλισμού και θα δυσκολευόμουν να ανέβω. Ευτυχώς δε με άφησαν οι δυνάμεις μου αν και κάποιες στιγμες η κούραση με δυσκόλευε να πάρω σωστές αποφάσεις για το πού θα πατήσω και πώς θα περάσω τα στενά σημεία. Μετά από 5 ώρες βγήκαμε έξω εξάντλημενοι αλλά φίλοι μας περίμεναν στην έξοδο για καλοσώρισμα. Ήλιος, καθαρός αέρας και χαμόγελα.
Το φαγητό μάς περίμενε και αυτό, ίσως όχι ζεστό αλλά γευστικότατο. Γρηγόρη ξεκούραση και ξανά στο δίωρο μονοπάτι για την επιστροφή προς τα αυτοκίνητα. Στο χωματόδρομο εκτός από τα αμάξια συναντήσαμε και την υπόλοιπη ομάδα των μελών της αποστολής με τον αρχηγό της Κώστα Αδαμόπουλο ο οποίος εκανε σύντομη ενημέρωση στα νέα άτομα.
Εμείς επιστρέφαμε στον πολιτισμό μα η αποστολή μόλις ξεκινούσε με τη βοήθεια 4 ατόμων από τη Γαλλία, τη Ρουμανία και την Πολωνία. Από ό,τι πληροφορηθήκαμε α) εξερευνήθηκε ένα νέο οριζόντιο τμήμα περίπου 500μ. μήκος στα -510μ. βάθος, β) τοποθετήθηκαν μετρητές του Πολυτεχνείου Κρήτης για την καταμέτρηση της παροχής του ποταμού, της θερμοκρασίας και της πίεσης του νερού και του αέρα και γ) τοποθετήθηκαν μετρητές ραδονίου σε διάφορα βάθη του σπηλαίου (ραδόνιο=ραδιενεργό αέριο που κατά περιπτώσεις εκλύεται από το υπέδαφος).
Στο βάθος όπου υπήρχε και το υπόγειο ποτάμι κατάφεραν να φτάσουν και δύο μέλη του Ορειβατικου Συλλόγου Χανίων, η Σταθάκη Μαρία και η Χομπιτάκη Κατερίνα, με την τελευταία να πραγματοποιεί και διανυκτέρευση στο σημείο εκείνο.
Στην αποστολή από το Πάσχα μέχρι αρχές Οκτώβρη συμμετείχαν και βοήθησαν αρκετά μέλη της σπηλαιολογικής ομάδας του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων όπως οι Βογιατζής Αλ., Παπουτσάκης Στ., Φρατζεσκάκης Γ., Παπαβασιλείου Β., Σεργεντάνη Ρ., Βώτσιος Απ., Βασιλαντωνάκης Στ., Μπαρμπαγιάννης Χρ., Στασινοπούλου Σ., Χαριτάκης Γ., Μωραΐτης Δ., Μπαλαδήμας Χρ., Πολυχρονάκης Μ. κ.ά..
Για την πραγματοποίηση της αποστολής θα πρέπει να ευχαριστήσουμε και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πεμονίων για την παραχώρηση του χώρου του στο Αγιο Πνεύμα και του ωραίου κρασιού, τους κατοίκους του Μελιδονίου και τους βοσκούς της περιοχής για τις πληροφορίες και τη βοήθεια τους καθώς και την Ταβέρνα Τζιτζιφιά για τα κεράσματα στα μέλη της αποστολής.
Συμπληρωματικές ευχαριστίες και σε έναν από τους πρώτους σπηλαιολόγους στα Χανιά, τον κ. Πλυμάκη Αντώνη, που χωρίς τη συνεχή παρότρυνσή του δεν θα υπήρχε αυτό το άρθρο.
Σημ.: Η βοήθειά σας θα είναι σημαντική ώστε να μάθουμε και να καταγράψουμε στο αρχείο του Συλλόγου μας νέες άγνωστες τρύπες, βάραθρα ή ανεξερεύνητες σπηλιές στα μέρη σας.
Ενημερώστε μας στο τηλέφωνο του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων 28210 44647, στο email: eoshania@otenet.gr ή στα τηλ 6970 961599 και email george@mazonakis.gr.
*Μέλος Σπηλαιολογικής Ομάδας Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου