Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Ηταν γύρω στις 2 το μεσημέρι όταν πήγαμε οικογενειακώς για καφέ. Μέχρι να φθάσουμε, υποχρεωθήκαμε, «φυσικά», να μπούμε στην άσφαλτο όχι λίγες φορές, αφού το καροτσάκι του παιδιού δεν μπορούσε να περάσει από το κατειλημμένο από δίκυκλα πεζοδρόμιο.
Το αποκορύφωμα; Κάποιος πολίτης είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του ακριβώς στη διάβαση, κάτω από το φανάρι του κεντρικού δρόμου που χωρίζει την πλατεία στη μέση. Δίπλα ακριβώς μοτοσικλετιστές της ΕΛ.ΑΣ. αμέριμνοι συζητούσαν και γελούσαν.
Μισή ώρα μετά, δύο από τους αστυνομικούς της ομάδας έγραψαν τον πολίτη ο οποίος βλέποντάς τους σηκώθηκε από την καρέκλα της καφετέριας όπου έπινε τον καφέ του, παρέλαβε την κλήση και μετακίνησε το αυτοκίνητό του πιο κάτω.
«Εστω και αργά οι αστυνομικοί έκαναν τη δουλειά τους. Δυστυχώς, χρειαζόμαστε έναν μπαμπούλα πάνω από τα κεφάλια μας αντί από μόνοι μας να σεβόμαστε τους πεζούς», σκεφτήκαμε.
Και προτού καταλαγιάσει η σκέψη, καθώς σηκωνόμαστε για το δρόμο της επιστροφής, παρατηρούμε, λίγο πριν από τις 3, στο ίδιο ακριβώς σημείο να σταματά ένα άλλο αυτοκίνητο και, χωρίς να σβήσουν τη μηχανή, οι δύο επιβάτες βγαίνουν και αρχίζουν να συνομιλούν με τους αστυνομικούς. Ετσι, εμείς, πάλι δεν μπορέσαμε να εισέλθουμε με το καροτσάκι από το πεζοδρόμιο απ' ευθείας στη διάβαση.
Λεπτομέρεια: ο ένας από τους επιβάτες κατά τη συνομιλία του με τους ένστολους κρατούσε στα χέρια του έναν πομποδέκτη. Προφανώς ήταν αστυνομικός και αυτός. Και προφανώς το συγκεκριμένο αυτοκίνητο δεν θα δεχθεί ποτέ κλήση...
(Ελευθεροτυπία - 18/11/2013)
Link: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=399016
Αφιλόξενη για τους πεζούς αποδεικνύεται
καθημερινά η Ελλάδα. Τόσο στην Αθήνα όσο και στην υπόλοιπη χώρα τα
πεζοδρόμια αλλά και οι διαβάσεις καταλαμβάνονται συνήθως από
μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα. Ο πεζός δεν μπορεί με άνεση να περάσει, ενώ
από πολλούς οδηγούς λείπει η οδική συμπεριφορά με αποτέλεσμα στις
διαβάσεις σχεδόν κανείς να μη δίνει προτεραιότητα στον οδοιπόρο.
Το σκηνικό γνώριμο και καθημερινό. Το συμπέρασμα προφανές: αν
δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, αν δεν μάθουμε να σεβόμαστε, πώς θα δούμε
αλλαγή έστω στα... αυτονόητα. Ωστόσο, υπάρχουν φορές που το σκηνικό
μοιάζει πραγματικά με σενάριο αστυνομικής... παρωδίας. Οπως χθες, στην
πλατεία Κύπρου της Καλλιθέας.
Ηταν γύρω στις 2 το μεσημέρι όταν πήγαμε οικογενειακώς για καφέ. Μέχρι να φθάσουμε, υποχρεωθήκαμε, «φυσικά», να μπούμε στην άσφαλτο όχι λίγες φορές, αφού το καροτσάκι του παιδιού δεν μπορούσε να περάσει από το κατειλημμένο από δίκυκλα πεζοδρόμιο.
Το αποκορύφωμα; Κάποιος πολίτης είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του ακριβώς στη διάβαση, κάτω από το φανάρι του κεντρικού δρόμου που χωρίζει την πλατεία στη μέση. Δίπλα ακριβώς μοτοσικλετιστές της ΕΛ.ΑΣ. αμέριμνοι συζητούσαν και γελούσαν.
Μισή ώρα μετά, δύο από τους αστυνομικούς της ομάδας έγραψαν τον πολίτη ο οποίος βλέποντάς τους σηκώθηκε από την καρέκλα της καφετέριας όπου έπινε τον καφέ του, παρέλαβε την κλήση και μετακίνησε το αυτοκίνητό του πιο κάτω.
«Εστω και αργά οι αστυνομικοί έκαναν τη δουλειά τους. Δυστυχώς, χρειαζόμαστε έναν μπαμπούλα πάνω από τα κεφάλια μας αντί από μόνοι μας να σεβόμαστε τους πεζούς», σκεφτήκαμε.
Και προτού καταλαγιάσει η σκέψη, καθώς σηκωνόμαστε για το δρόμο της επιστροφής, παρατηρούμε, λίγο πριν από τις 3, στο ίδιο ακριβώς σημείο να σταματά ένα άλλο αυτοκίνητο και, χωρίς να σβήσουν τη μηχανή, οι δύο επιβάτες βγαίνουν και αρχίζουν να συνομιλούν με τους αστυνομικούς. Ετσι, εμείς, πάλι δεν μπορέσαμε να εισέλθουμε με το καροτσάκι από το πεζοδρόμιο απ' ευθείας στη διάβαση.
Λεπτομέρεια: ο ένας από τους επιβάτες κατά τη συνομιλία του με τους ένστολους κρατούσε στα χέρια του έναν πομποδέκτη. Προφανώς ήταν αστυνομικός και αυτός. Και προφανώς το συγκεκριμένο αυτοκίνητο δεν θα δεχθεί ποτέ κλήση...
(Ελευθεροτυπία - 18/11/2013)
Link: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=399016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου