Ούτε Μνημόνια ούτε κρεμάλες!

Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ

«Οταν η δύναμη της αγάπης ξεπεράσει την αγάπη για δύναμη, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη». 
Τζίμι Χέντριξ

Το πιο μεγάλο στοίχημα στην Ελλάδα της κρίσης είναι, ίσως, να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας. Ενωμένοι και αλληλέγγυοι όσο ποτέ, να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα. Οχι διχασμένοι κάτω από κάθε χρώματος πολιτικά γραφεία.

Στο «παιxνίδι» των κομμάτων και της πολιτικής, των Μνημονίων και της τρόικας, δεν χωράνε νέοι διχασμοί. Κι ας καλλιεργείται εντέχνως από την κυβέρνηση και ορισμένα κόμματα, η θεωρία των άκρων, που διχάζει αντί να ενώνει. Οχι ότι δεν υπάρχουν άκρα και ακραίοι άνθρωποι. Αλλά, τι πιο ακραίο από τα οικονομικά «μέτρα» του Μνημονίου, που έχουν οδηγήσει στην εξαθλίωση και τη φτώχεια το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού. Ακραίες είναι, όμως, και οι κατά καιρούς κραυγές για... κρεμάλες.
Ζητούμενο δεν είναι ούτε τα Μνημόνια, που καταστρέφουν ανθρώπους, ούτε οι... κρεμάλες. Ζητούμενο είναι η τιμωρία όσων τα... έφαγαν, ώστε ο πολίτης να αισθανθεί, επιτέλους, ότι αποδίδεται δικαιοσύνη, αλλά και η αλλαγή πολιτικής, έξω από το φαύλο κύκλο των Μνημονίων, γιατί δεν μπορεί να συνεχίσουν να πληρώνουν αυτοί που δεν φταίνε. Ζητούμενο είναι ακόμη ο πολιτισμός και η παιδεία, που δεν θα επιτρέψουν λάθη του παρελθόντος, αλλά θα ανοίξουν το δρόμο για μια κοινωνία ελευθερίας και ανοχής. Που θα σέβεται τη διαφορετική άποψη και θα στέκεται κριτικά απέναντι σε κάθε εξουσία. Αντί του θλιβερού φαινομένου των λεκτικών επιθέσεων προς όποιον δεν μας μοιάζει αλλά εκφράζει άλλη γνώμη από τη δική μας.
Το δρόμο για ένα άλλο μέλλον δείχνουν οι νέοι που εξεγείρονται διεκδικώντας δικαιώματα και ελευθερίες, οι πρωτοβουλίες θεσμικών και μη φορέων, συλλογικοτήτων και κινημάτων, υπέρ αδυνάτων: συσσίτια, κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά παντοπωλεία κ.ά.
Το μέλλον δεν θα έρθει με το μίσος, αλλά με την αγάπη. Οπως έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ:
«Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό». 
(Ελευθεροτυπία - 19/11/2013)