Αντιπαραθέσεις και δημόσιος διάλογος

Η νεα… αντιπαράθεση στα Χανιά λέγεται “λόφος Καστέλι”. Ο λόγος για τα κτήρια του Πολυτεχνείου Κρήτης και για την απόφαση εκχώρησής τους για την οποία έχει, φυσικά, μεγάλη ευθύνη το κεντρικό κράτος που ακόμα και στις καλές εποχές, αδιαφόρησε για την ουσιαστική χρηματοδότηση των ΑΕΙ αλλά και για την ανάδειξη του πολιτισμικού πλούτου των πόλεων. Αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση.
Αυτη τη στιγμή στην πόλη, στην ουσία, συγκρούονται δύο Κόσμοι, δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες και όψεις για την ίδια τη ζωή, δύο κοσμοείδωλα. Από τη μια ο κόσμος που αρνείται τις εκχωρήσεις δημόσιας περιουσίας με την ευρύτερη έννοια, στον ιδιωτικό τομέα καθώς θεωρεί ότι ο δημόσιος χώρος συνεχώς συρρικνώνεται προς δόξαν των ιδιωτικών συμφερόντων και από την άλλη ο κόσμος που, λόγω και της ανυπαρξίας ουσιαστικής κρατικής χρηματοδότησης, προσπαθεί ακόμη και μέσα από την εκχώρηση δημόσιας περιουσίας, να βρει οικονομικούς πόρους, στο πλαίσιο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Ο κόσμος που λέει έτσι απλά: «Ε, αφού δεν κάνει τίποτα το κράτος, ας τα κάνει ο ιδιώτης».
Μονο που επειδή το κράτος αφήνει την περιουσία του να ρημάζει και να απαξιώνεται, ε δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, μοναδική λύση η άνευ ορίων εκχώρησή της.
Η δημοσια περιουσία με την ευρύτερη έννοια ανήκει σε όλους μας και δικαιούμαστε όλοι να έχουμε άποψη -ακόμη κι αν δεν (συν)αποφασίζουμε, μολονότι είναι σαφές ότι το Πολυτεχνείο Κρήτης έχει νομικά το δικαίωμα να αξιοποιήσει την περιουσία του όπως εκείνο κρίνει. Εδώ, ωστόσο, μιλάμε για το “μπαλκόνι” των Χανίων, όπως λένε το συγκεκριμένο σημείο πολλοί Χανιώτες και για τρία συνολικά κτήρια. Και αυτή τη στιγμή στα Χανιά υπάρχουν δομές πολιτισμού οι οποίες έχουν πραγματική ανάγκη για στέγη. Αναφερόμαστε στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, το οποίο ασφυκτιά στην οδό Σφακιανάκη και χρόνια τώρα αναζητεί χώρο. Πρόκειται για το μεγαλύτερο Αρχείο της χώρας μετά τα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Αναφερόμαστε επίσης και στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων.
Ποιος θα έλεγε όχι στη στέγαση του Ιστορικού Αρχείου και παράλληλα στη μεταστέγαση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, σε συνδυασμό με τη διαμόρφωση αναγνωστηρίου αλλά και καφέ – αναψυκτηρίου (στο πρότυπο του Νεωρίου του Μόρο), κ.ά. Δηλαδή, σε έναν “ζωντανό” χώρο πολιτισμού που θα εστιάζει στην ιστορία και τα γράμματα και που, ως τέτοιος, θα είχε έσοδα;
Αρκει, φυσικά, να υπάρχουν ή έστω να αναζητηθούν λεφτά… Η αποκατάσταση του Παλιού Τελωνείου, η μελέτη για το Λαογραφικό Μουσείο στην πρώην Γαλλική Σχολή αλλά και η δημιουργία του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου στη Χαλέπα δείχνουν ότι όταν υπάρχει συντονισμένη προσπάθεια μπορεί -όσο δύσκολο κι αν είναι- να βρεθούν χρήματα για τα γράμματα, τις τέχνες, τον πολιτισμό και την εκπαίδευση…
Τελος, είναι γεγονός ότι η συζήτηση για τα κτήρια άνοιξε όταν έγινε γνωστή η απόφαση του Πολυτεχνείου για την εκχώρησή τους. Πάντα μια αφορμή είναι αρκετή για να ξεκινήσει ο διάλογος.
Ειναι, όμως, λάθος και άδικο να θεωρούν οι υπέρμαχοι της εκχώρησης ότι όσοι διαφωνούν με αυτήν την απόφαση, στηρίζουν απαραίτητα την κατάληψη, λες και δεν υπάρχει τρίτος δρόμος. Εξίσου λάθος είναι να βλέπει κάποιος “συμφέροντα” γενικά και αόριστα σε όποιον πολίτη υπερθεματίζει υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Ο διάλογος είναι πάντα χρήσιμος…
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα - 21/7/2017)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/antiparathesis-ke-dimosios-dialogos/