Αγωνιούμε για «έργα», προσδοκούμε για την «ανάπτυξη» που όλο έρχεται αλλά κάπου χάνει τον... δρόμο, αλλά ξεχνάμε, συχνά, το πιο σημαντικό: τον άνθρωπο.
Συνηθίσαμε, ίσως, την εικόνα των απόρων που έχουν αυξηθεί στη μετά την κρίση περίοδο. Συνηθίσαμε να μαθαίνουμε για τους ανέργους και εκείνους που μεταναστεύουν προς αναζήτηση εργασίας. Συνηθίσαμε, πολλοί από εμάς, να κοιτάμε τη δουλειά μας και όχι τον διπλανό μας.
Επαψε, πιθανώς, να μας τρομάζει το τέρας της μοναξιάς και της περιθωριοποίησης.
Δεν είναι, φυσικά, όλα “μαύρα” στον σύγχρονο Κόσμο στον οποίο μπορεί ο καθένας να βρει την ομορφιά. Μόνο που η υποχώρηση του κράτους – πρόνοιας αποτελεί μια δυσάρεστη πραγματικότητα.
Σε αυτήν την εποχή το παν είναι η διαμόρφωση των συνθηκών για να ελαχιστοποιηθούν οι πολίτες δίχως πόλη και δίχως ζωή. Για να στηριχθούν μέσα από ουσιαστικές πολιτικές πρόνοιας, όσοι έχασαν τη δουλειά τους και, βέβαια, όσοι έχασαν το σπίτι τους και βγήκαν στον δρόμο ή όσοι κινδυνεύουν να το χάσουν, καθώς δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν το δάνειό τους. Για να στηριχθούν όσα παιδιά αδυνατούν να αγοράσουν ακόμα και μία τυρόπιτα στο σχολείο.
Το σημαντικό είναι η θέσπιση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος προς όλους τους απόρους – ανέργους ώστε να έχουν τα χρήματα που θα τους επιτρέψουν μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή ίσαμε τη στιγμή που θα βρουν ξανά δουλειά και η λειτουργία δημόσιου γραφείου ευρέσεως εργασίας για αυτούς τους ανθρώπους.
Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για επανάκτηση του κοινωνικού κράτους.
Το παν είναι, εν τέλει, να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας. Γιατί αν χάσουμε και όσα ψήγματα ανθρωπιάς μας έχουν απομείνει, τότε πραγματικά θα τα έχουμε χάσει όλα...
Γ. ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Χανιώτικα νέα - 19/7/2017)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/to-pan/
Συνηθίσαμε, ίσως, την εικόνα των απόρων που έχουν αυξηθεί στη μετά την κρίση περίοδο. Συνηθίσαμε να μαθαίνουμε για τους ανέργους και εκείνους που μεταναστεύουν προς αναζήτηση εργασίας. Συνηθίσαμε, πολλοί από εμάς, να κοιτάμε τη δουλειά μας και όχι τον διπλανό μας.
Επαψε, πιθανώς, να μας τρομάζει το τέρας της μοναξιάς και της περιθωριοποίησης.
Δεν είναι, φυσικά, όλα “μαύρα” στον σύγχρονο Κόσμο στον οποίο μπορεί ο καθένας να βρει την ομορφιά. Μόνο που η υποχώρηση του κράτους – πρόνοιας αποτελεί μια δυσάρεστη πραγματικότητα.
Σε αυτήν την εποχή το παν είναι η διαμόρφωση των συνθηκών για να ελαχιστοποιηθούν οι πολίτες δίχως πόλη και δίχως ζωή. Για να στηριχθούν μέσα από ουσιαστικές πολιτικές πρόνοιας, όσοι έχασαν τη δουλειά τους και, βέβαια, όσοι έχασαν το σπίτι τους και βγήκαν στον δρόμο ή όσοι κινδυνεύουν να το χάσουν, καθώς δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν το δάνειό τους. Για να στηριχθούν όσα παιδιά αδυνατούν να αγοράσουν ακόμα και μία τυρόπιτα στο σχολείο.
Το σημαντικό είναι η θέσπιση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος προς όλους τους απόρους – ανέργους ώστε να έχουν τα χρήματα που θα τους επιτρέψουν μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή ίσαμε τη στιγμή που θα βρουν ξανά δουλειά και η λειτουργία δημόσιου γραφείου ευρέσεως εργασίας για αυτούς τους ανθρώπους.
Μόνο τότε θα μπορούμε να μιλάμε για επανάκτηση του κοινωνικού κράτους.
Το παν είναι, εν τέλει, να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας. Γιατί αν χάσουμε και όσα ψήγματα ανθρωπιάς μας έχουν απομείνει, τότε πραγματικά θα τα έχουμε χάσει όλα...
Γ. ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Χανιώτικα νέα - 19/7/2017)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/to-pan/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου