Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία είναι ιερό στη Δημοκρατία. Το δικαίωμα στη διαδήλωση είναι ή τουλάχιστον πρέπει να είναι αναφαίρετο. Οι διαδηλώσεις είναι ένα από τα λίγα μέσα που έχει ο πολίτης για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του σε πολιτικές και αποφάσεις που δεν τον εκφράζουν.
Οι πρόσφατες απαγορεύσεις συγκεντρώσεων στην Ελλάδα παραπέμπουν σε άλλες εποχές και, παράλληλα, αντιβαίνουν σε μια δημοκρατική παράδοση που έχει κατακτηθεί σε όλη την Ευρώπη και φυσικά και στη χώρα μας.
Τουλάχιστον ακατανόητη είναι η απαγόρευση των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας κατά την ανάληψη της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης από την Ελλάδα. Αντί η Ελλάδα και η ίδια η Ε.Ε. να ακούσει τον κόσμο που δοκιμάζεται από τα μέτρα και κατέβηκε στο δρόμο, επέλεξε να του στερήσει αυτή τη δυνατότητα.
Εξίσου ακατανόητη είναι η απαγόρευση σε εκπαιδευτικούς που διαμαρτύρονται για τη διαθεσιμότητα να διαδηλώσουν στα Τέμπη.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε χθες στην «Ε», αυτό έγινε το περασμένο Σάββατο όταν τα ΜΑΤ εμπόδισαν τους εκπαιδευτικούς από όλη τη χώρα να συναντηθούν στα Τέμπη και συγκεκριμένα στα διόδια Πυργετού για να πραγματοποιήσουν πανελλαδική συγκέντρωση διαμαρτυρίας και πορεία στη Λάρισα κατά των απολύσεων και της διαθεσιμότητας.
Οι εκπαιδευτικοί δέχτηκαν τελικά χημικά και κλοτσιές από τα ΜΑΤ, που είχαν εντολή να μην επιτρέψουν την πραγματοποίηση της διαδήλωσης.
Αυτές, όμως, οι επιλογές μεγαλώνουν το χάσμα που χωρίζει το πολιτικό σύστημα από ολοένα και μεγαλύτερα στρώματα της κοινωνίας και προπαντός από τη νεολαία, η οποία βιώνει, επίσης, την οικονομική κρίση αλλά και το πρόβλημα της ανεργίας.
Αντί αυτών των απαγορεύσεων θα περίμενε κανείς το αντίθετο. Οχι μόνο να επιτραπούν οι διαδηλώσεις, αλλά επιπλέον οι πολιτικοί και προπαντός οι υπουργοί να ακούσουν την κραυγή των ανθρώπων που βγαίνουν στο δρόμο για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Γιατί κανείς δεν βρίσκεται στο δρόμο τυχαία. Ειδικά στη σημερινή εποχή υπάρχουν άπειροι λόγοι, με κυριότερους βέβαια τα οικονομικά μέτρα και τα εργασιακά ζητήματα.
Το ζητούμενο για τον μελλοντικό κόσμο είναι όχι μόνο αντιμετώπιση της ανεργίας, που αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα του 2014, αλλά και περισσότερη δημοκρατία, η οποία στην πράξη ολοένα και συρρικνώνεται...
(Ελευθεροτυπία - 14/1/2014)
Το δικαίωμα στη διαμαρτυρία είναι ιερό στη Δημοκρατία. Το δικαίωμα στη διαδήλωση είναι ή τουλάχιστον πρέπει να είναι αναφαίρετο. Οι διαδηλώσεις είναι ένα από τα λίγα μέσα που έχει ο πολίτης για να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του σε πολιτικές και αποφάσεις που δεν τον εκφράζουν.
Οι πρόσφατες απαγορεύσεις συγκεντρώσεων στην Ελλάδα παραπέμπουν σε άλλες εποχές και, παράλληλα, αντιβαίνουν σε μια δημοκρατική παράδοση που έχει κατακτηθεί σε όλη την Ευρώπη και φυσικά και στη χώρα μας.
Τουλάχιστον ακατανόητη είναι η απαγόρευση των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας κατά την ανάληψη της προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης από την Ελλάδα. Αντί η Ελλάδα και η ίδια η Ε.Ε. να ακούσει τον κόσμο που δοκιμάζεται από τα μέτρα και κατέβηκε στο δρόμο, επέλεξε να του στερήσει αυτή τη δυνατότητα.
Εξίσου ακατανόητη είναι η απαγόρευση σε εκπαιδευτικούς που διαμαρτύρονται για τη διαθεσιμότητα να διαδηλώσουν στα Τέμπη.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε χθες στην «Ε», αυτό έγινε το περασμένο Σάββατο όταν τα ΜΑΤ εμπόδισαν τους εκπαιδευτικούς από όλη τη χώρα να συναντηθούν στα Τέμπη και συγκεκριμένα στα διόδια Πυργετού για να πραγματοποιήσουν πανελλαδική συγκέντρωση διαμαρτυρίας και πορεία στη Λάρισα κατά των απολύσεων και της διαθεσιμότητας.
Οι εκπαιδευτικοί δέχτηκαν τελικά χημικά και κλοτσιές από τα ΜΑΤ, που είχαν εντολή να μην επιτρέψουν την πραγματοποίηση της διαδήλωσης.
Αυτές, όμως, οι επιλογές μεγαλώνουν το χάσμα που χωρίζει το πολιτικό σύστημα από ολοένα και μεγαλύτερα στρώματα της κοινωνίας και προπαντός από τη νεολαία, η οποία βιώνει, επίσης, την οικονομική κρίση αλλά και το πρόβλημα της ανεργίας.
Αντί αυτών των απαγορεύσεων θα περίμενε κανείς το αντίθετο. Οχι μόνο να επιτραπούν οι διαδηλώσεις, αλλά επιπλέον οι πολιτικοί και προπαντός οι υπουργοί να ακούσουν την κραυγή των ανθρώπων που βγαίνουν στο δρόμο για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Γιατί κανείς δεν βρίσκεται στο δρόμο τυχαία. Ειδικά στη σημερινή εποχή υπάρχουν άπειροι λόγοι, με κυριότερους βέβαια τα οικονομικά μέτρα και τα εργασιακά ζητήματα.
Το ζητούμενο για τον μελλοντικό κόσμο είναι όχι μόνο αντιμετώπιση της ανεργίας, που αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα στην Ελλάδα του 2014, αλλά και περισσότερη δημοκρατία, η οποία στην πράξη ολοένα και συρρικνώνεται...
(Ελευθεροτυπία - 14/1/2014)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου