Της ΜΑΡΙΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ
Απαράδεκτα εχθρική είναι η πόλη των Χανίων προς τους πεζούς και η κατάσταση χειροτερεύει ακόμα περισσότερο αν οι πεζοί αυτοί κυκλοφορούν με μωρό σε καροτσάκι ή έχουν κινητικά προβλήματα.
Πεζοδρόμια σε μέγεθος γραμματοσήμου, πολλές φορές εντελώς ανύπαρκτα, κατειλημμένα με λογής παράλογα κτίσματα, που «ξεπετιούνται» στον ελάχιστο χώρο που έχει ο πεζός για να κινηθεί. Και φυσικά, δεν θα μιλήσω καν για τους «ελληναράδες» που παρκάρουν όπου τους κάνει κέφι, όσο τους κάνει κέφι, επειδή απλά και μόνο… τους κάνει κέφι.
Είναι ντροπή σε μια όμορφη πόλη όπως τα Χανιά, ο πεζός να μην μπορεί να περπατήσει και να χαρεί τη βόλτα του. Και είναι ακόμα μεγαλύτερη ντροπή, τα παιδιά, τα μικρούλια αυτά πλασματάκια, να μην έχουν δικαίωμα να κινηθούν με τα καρότσια τους σε μια πόλη που τα διώχνει -ή ακόμα χειρότερο- κάνει τους γονείς να πηγαίνουν παντού με αυτοκίνητο, κάνοντας ακόμα πιο φαύλο τον κύκλο που θέλει αυτοκίνητα παντού.
Προσωπική εμπειρία: προσπαθώ χθες με τη μικρή μου να φτάσουμε στον Κήπο για να απολαύσουμε τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Η απόσταση που διανύσαμε στη Μάρκου Μπότσαρη και στη συνέχεια στη Σολωμού μέχρι να φτάσουμε στην ασφάλεια του Κήπου, ήταν εφιάλτης. Χρειάστηκε να κατεβάσω το καρότσι στον δρόμο (!) επειδή δεν υπήρχε πεζοδρόμιο (!) σε αρκετά σημεία! Χρειάστηκε να κατεβάσω το καρότσι στον δρόμο (!) επειδή πάνω στο ελάχιστο πεζοδρόμιο που χωρά… δύο πατούσες και αυτές όχι δίπλα – δίπλα, αλλά η μια μπροστά στην άλλη, υπήρχαν… σκάλες που ξεφύτρωναν, μηχανάκια, παρκαρισμένα (!) αυτοκίνητα που έκλειναν ακόμα περισσότερο τον δρόμο 2 λωρίδων… Χρειάστηκε να κατεβάσω το καρότσι σε έναν δρόμο που ΔΕΝ χώραγε το καρότσι αν δεν σταματούσαν τα αυτοκίνητα και τούτο επειδή πολύ απλά ό δρόμος διπλής κατεύθυνσης ήταν ήδη πηγμένος με αυτοκίνητα. Δεν χρειάζεται να αναφέρω πόσο περίμενα για να κατεβάσω το καρότσι στον δρόμο, αφού η παιδεία της πλειονότητας των οδηγών της Ελλάδας περιορίζεται στο να χρησιμοποιούν την κόρνα και να επιδίδονται σε προσπεράσματα. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού εκείνοι που θα σταματήσουν για να βοηθήσουν ένα καρότσι ή έναν πεζό να περάσει. Και όχι να περάσει απέναντι… να περάσει κατά μήκος του δρόμου μέχρι να βρει το επόμενο… κομμάτι του μικροσκοπικού πεζοδρομίου.
Κάποια στιγμή, ένα αυτοκίνητο της Αστυνομίας βρίσκεται ακριβώς στην απέναντι πλευρά της Μ. Μπότσαρη. Η αστυνομικός – συνοδηγός με βλέπει που προσπαθώ να οδηγήσω το καρότσι σε πεζοδρόμιο. Δεν έκανε καν τον κόπο να βγει να βοηθήσει. Ούτε καν το τακτ να ρωτήσει αν χρειάζομαι βοήθεια -που ήταν προφανές πως χρειαζόμουν. Και η αρωγή, θα έπρεπε να είναι -αυτονόητα- το βασικότερο από τα καθήκοντά της: Να βοηθά τους πολίτες, όπου χρειάζεται. Να προστατεύει και να υπηρετεί τους πολίτες. Αυτό δεν είναι το μότο της Αστυνομίας;
Τελικά με τα πολλά φτάσαμε στον Κήπο. Μια όαση ασφάλειας μετά τα πολλαπλά…εγκεφαλικά και τον καρδιόκτυπο που πέρασα στον δρόμο. Και αναρωτιέμαι. Αξίζει τέτοια ταλαιπωρία; Τα Χανιά είναι μια μικρή πόλη. Μια πόλη που περπατάται. Δοκιμάστε να κινηθείτε σε αυτή χωρίς αυτοκίνητο. Και θα δείτε μια νέα πόλη να ξετυλίγεται μπροστά σας. Και επειδή νέος χρόνος έρχεται, δοκιμάστε ακόμα -όταν οδηγείτε- να μπείτε στη θέση του πεζού. Του πεζού που έχει και αυτός δικαιώματα, περισσότερα από αυτά των… αυτοκινήτων. Του πεζού που ή πρέπει να πηγαίνει από συγκεκριμένους μόνο δρόμους σαν τον Κοντορεβιθούλη που ακολουθεί τα… ψιχουλάκια του ή να είναι καταδικασμένος να παίζει τη ζωή του κάθε φορά που κατεβαίνει στον δρόμο, επειδή δεν υπάρχουν οι υποδομές για να κινηθεί. Σεβασμός στον πεζό που μπορεί αύριο να είναι η μάνα σας, ο πατέρας σας, το παιδί σας. Σεβασμός στα καροτσάκια με τα μωρά που μπορεί αύριο να έχουν μέσα το δικό σας μωρό. Σεβασμός σε εκείνους με κινητικά προβλήματα, γιατί δεν επέλεξαν να βρίσκονται καθηλωμένοι και έχουν και εκείνοι δικαίωμα στη βόλτα και την ευτυχία. Και πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα σεβασμό στον ίδιο τον εαυτό σας, γιατί υποτίθεται ότι είμαστε όλοι πολιτισμένοι άνθρωποι και ο πολιτισμός δεν συνάδει με συμπεριφορές αγενείς και ανεγκέφαλες. Καλό είναι να θυμόμαστε που και που πως ο «πολιτισμός δεν κληρονομείται, κατακτείται» (André Malraux, 1901-1976, Γάλλος συγγραφέας & πολιτικός). Κατακτήστε τον λοιπόν.
(Χανιώτικα νέα - 1/1/2014)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/adiavati-dromi/#ixzz2pAKsM2NF
Απαράδεκτα εχθρική είναι η πόλη των Χανίων προς τους πεζούς και η κατάσταση χειροτερεύει ακόμα περισσότερο αν οι πεζοί αυτοί κυκλοφορούν με μωρό σε καροτσάκι ή έχουν κινητικά προβλήματα.
Πεζοδρόμια σε μέγεθος γραμματοσήμου, πολλές φορές εντελώς ανύπαρκτα, κατειλημμένα με λογής παράλογα κτίσματα, που «ξεπετιούνται» στον ελάχιστο χώρο που έχει ο πεζός για να κινηθεί. Και φυσικά, δεν θα μιλήσω καν για τους «ελληναράδες» που παρκάρουν όπου τους κάνει κέφι, όσο τους κάνει κέφι, επειδή απλά και μόνο… τους κάνει κέφι.
Είναι ντροπή σε μια όμορφη πόλη όπως τα Χανιά, ο πεζός να μην μπορεί να περπατήσει και να χαρεί τη βόλτα του. Και είναι ακόμα μεγαλύτερη ντροπή, τα παιδιά, τα μικρούλια αυτά πλασματάκια, να μην έχουν δικαίωμα να κινηθούν με τα καρότσια τους σε μια πόλη που τα διώχνει -ή ακόμα χειρότερο- κάνει τους γονείς να πηγαίνουν παντού με αυτοκίνητο, κάνοντας ακόμα πιο φαύλο τον κύκλο που θέλει αυτοκίνητα παντού.
Προσωπική εμπειρία: προσπαθώ χθες με τη μικρή μου να φτάσουμε στον Κήπο για να απολαύσουμε τη γιορτινή ατμόσφαιρα. Η απόσταση που διανύσαμε στη Μάρκου Μπότσαρη και στη συνέχεια στη Σολωμού μέχρι να φτάσουμε στην ασφάλεια του Κήπου, ήταν εφιάλτης. Χρειάστηκε να κατεβάσω το καρότσι στον δρόμο (!) επειδή δεν υπήρχε πεζοδρόμιο (!) σε αρκετά σημεία! Χρειάστηκε να κατεβάσω το καρότσι στον δρόμο (!) επειδή πάνω στο ελάχιστο πεζοδρόμιο που χωρά… δύο πατούσες και αυτές όχι δίπλα – δίπλα, αλλά η μια μπροστά στην άλλη, υπήρχαν… σκάλες που ξεφύτρωναν, μηχανάκια, παρκαρισμένα (!) αυτοκίνητα που έκλειναν ακόμα περισσότερο τον δρόμο 2 λωρίδων… Χρειάστηκε να κατεβάσω το καρότσι σε έναν δρόμο που ΔΕΝ χώραγε το καρότσι αν δεν σταματούσαν τα αυτοκίνητα και τούτο επειδή πολύ απλά ό δρόμος διπλής κατεύθυνσης ήταν ήδη πηγμένος με αυτοκίνητα. Δεν χρειάζεται να αναφέρω πόσο περίμενα για να κατεβάσω το καρότσι στον δρόμο, αφού η παιδεία της πλειονότητας των οδηγών της Ελλάδας περιορίζεται στο να χρησιμοποιούν την κόρνα και να επιδίδονται σε προσπεράσματα. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού εκείνοι που θα σταματήσουν για να βοηθήσουν ένα καρότσι ή έναν πεζό να περάσει. Και όχι να περάσει απέναντι… να περάσει κατά μήκος του δρόμου μέχρι να βρει το επόμενο… κομμάτι του μικροσκοπικού πεζοδρομίου.
Κάποια στιγμή, ένα αυτοκίνητο της Αστυνομίας βρίσκεται ακριβώς στην απέναντι πλευρά της Μ. Μπότσαρη. Η αστυνομικός – συνοδηγός με βλέπει που προσπαθώ να οδηγήσω το καρότσι σε πεζοδρόμιο. Δεν έκανε καν τον κόπο να βγει να βοηθήσει. Ούτε καν το τακτ να ρωτήσει αν χρειάζομαι βοήθεια -που ήταν προφανές πως χρειαζόμουν. Και η αρωγή, θα έπρεπε να είναι -αυτονόητα- το βασικότερο από τα καθήκοντά της: Να βοηθά τους πολίτες, όπου χρειάζεται. Να προστατεύει και να υπηρετεί τους πολίτες. Αυτό δεν είναι το μότο της Αστυνομίας;
Τελικά με τα πολλά φτάσαμε στον Κήπο. Μια όαση ασφάλειας μετά τα πολλαπλά…εγκεφαλικά και τον καρδιόκτυπο που πέρασα στον δρόμο. Και αναρωτιέμαι. Αξίζει τέτοια ταλαιπωρία; Τα Χανιά είναι μια μικρή πόλη. Μια πόλη που περπατάται. Δοκιμάστε να κινηθείτε σε αυτή χωρίς αυτοκίνητο. Και θα δείτε μια νέα πόλη να ξετυλίγεται μπροστά σας. Και επειδή νέος χρόνος έρχεται, δοκιμάστε ακόμα -όταν οδηγείτε- να μπείτε στη θέση του πεζού. Του πεζού που έχει και αυτός δικαιώματα, περισσότερα από αυτά των… αυτοκινήτων. Του πεζού που ή πρέπει να πηγαίνει από συγκεκριμένους μόνο δρόμους σαν τον Κοντορεβιθούλη που ακολουθεί τα… ψιχουλάκια του ή να είναι καταδικασμένος να παίζει τη ζωή του κάθε φορά που κατεβαίνει στον δρόμο, επειδή δεν υπάρχουν οι υποδομές για να κινηθεί. Σεβασμός στον πεζό που μπορεί αύριο να είναι η μάνα σας, ο πατέρας σας, το παιδί σας. Σεβασμός στα καροτσάκια με τα μωρά που μπορεί αύριο να έχουν μέσα το δικό σας μωρό. Σεβασμός σε εκείνους με κινητικά προβλήματα, γιατί δεν επέλεξαν να βρίσκονται καθηλωμένοι και έχουν και εκείνοι δικαίωμα στη βόλτα και την ευτυχία. Και πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα σεβασμό στον ίδιο τον εαυτό σας, γιατί υποτίθεται ότι είμαστε όλοι πολιτισμένοι άνθρωποι και ο πολιτισμός δεν συνάδει με συμπεριφορές αγενείς και ανεγκέφαλες. Καλό είναι να θυμόμαστε που και που πως ο «πολιτισμός δεν κληρονομείται, κατακτείται» (André Malraux, 1901-1976, Γάλλος συγγραφέας & πολιτικός). Κατακτήστε τον λοιπόν.
(Χανιώτικα νέα - 1/1/2014)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/adiavati-dromi/#ixzz2pAKsM2NF
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου