Του ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΖΑΖΗ
ankaz2012@hotmail.com
Ο τίτλος του παρόντος άρθρου δεν αποτελεί πνευματική μου ιδιοκτησία. Δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής "έμπνευσης". Είναι αποτέλεσμα υποκλοπής, το οποίο μεταφέρεται αυτούσιο, αφού δεν φέρει το παραμικρό ίχνος αλλοίωσης. Ανήκει στην πόλη, αφού το είδα γραμμένο σε τοίχο κεντρικού της δρόμου. Συνεπώς, ανήκει σε όλους μας.
Αποτελεί τον αστερίσκο εκείνο που μας υπενθυμίζει το κοπάδι, μέσα στην ασφάλεια του οποίου μάθαμε να επιβιώνουμε. Η λέξη κοπάδι μπορεί να είναι για τους περισσότερους μια αρνητικά φορτισμένη λέξη. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι το κοπάδι έχει τη δική του δυναμική, τους δικούς του κανόνες και τον δικό του ηγέτη. Κι επειδή στη δημοκρατία η ηγεσία εκλέγεται από τον λαό, για τον λαό, το μαντρί είναι κοινό για όλους. Και για τους ηγέτες και για τους ηγεμονευόμενους.
Το τελευταίο διάστημα επιχειρείται ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε δύο τμήματα, με έντονα μάλιστα τα στοιχεία της διαφοροποίησης: Σε Πολιτικούς και σε Πολίτες. Οι πρώτοι δείχνουν να μην μπορούν να ακούσουν καθαρά το μήνυμα της κοινωνίας, ενώ οι δεύτεροι μοιάζουν μπερδεμένοι μπροστά στην υποτιθέμενη κώφωση των πολιτικών. Στην πραγματικότητα η Βουλή που προέκυψε από τις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις είναι από τις πιο αντιπροσωπευτικές των μεταπολιτευτικών χρόνων. Μεγάλες παραδοσιακές κυβερνητικές παρατάξεις συρρικνώθηκαν, μικρά αριστερά σχήματα είτε διογκώθηκαν είτε κλήθηκαν να συγκυβερνήσουν, δεξιόστροφες ομάδες μετακινήθηκαν προς το κέντρο ή προς τα άκρα. Αδιαμφισβήτητα στο Κοινοβούλιο επικρατεί ένταση, όχι τόσο γιατί αυξήθηκε το κομματικό πάθος, όσο γιατί αυτό που ζούμε είναι πιθανά το βαθύτερο σημείο της κρίσης.
Μας διαφεύγει το γεγονός ότι την κρίση δεν τη βιώνουν μόνο οι πολίτες αυτής της χώρας. Τη βιώνουν και οι πολιτικοί της. Καταφεύγουν σε αυτονόητες καταδίκες τρομοκρατικών επιθέσεων και αυτοτρομοκρατούνται, όταν πρέπει οι ίδιοι να πάρουν απλές αποφάσεις: Για τον αριθμό των ατόμων που θα παραπεμφθούν και πολύ χειρότερα για το πόσες κάλπες θα στηθούν.
Γιατί κρίση δεν είναι μόνο η δημοσιονομική μας κατάρρευση, η αύξηση της ανεργίας, η αποσάθρωση του εργατικού ιστού. Είναι κυρίως η ανικανότητα συνομιλίας. Είναι το γεγονός ότι οι διακομματικές συζητήσεις, εντός κι εκτός Βουλής, δεν ξεκινούν από την προσπάθεια εντοπισμού μιας κοινής βάσης επίλυσης του προβλήματος. Αλλά βασίζονται στην κοντόφθαλμη υπογράμμιση όλων εκείνων των στοιχείων, που διαφοροποιούν τους παραταξιακούς μηχανισμούς.
Η πρωτότυπη λίστα Λαγκάρντ χάθηκε. Μήπως κι εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε χάσει/ξεχάσει την πραγματική αιτία όλων όσων συμβαίνουν στις ζωές μας, τα τελευταία τρία μνημονιακά χρόνια; Η λίστα αφέθηκε ανενεργή σε υπουργικά και εισαγγελικά συρτάρια. Μήπως και η κοινωνία δεν αφέθηκε να πιστεύει ότι η παρελθοντική της «τεμπελιά» και η υποτιθέμενη καλοπέραση, είναι τα δύο κύρια στοιχεία που οδήγησαν τη χώρα σε δημιουργία μη βιώσιμων χρεών;
Η λίστα αλλοιώθηκε. Μήπως δεν αλλοιώθηκε και ο τρόπος που κάθε πολίτης προσωπικά αντιδρά στην όλη δημοσιονομική προσαρμογή; Στην αρχή ζήσαμε την αγανακτισμένη αντίδραση εκτόξευσης γιαουρτιού. Αργότερα, μεγάλες συγκεντρώσεις τελείωναν με τη γνωστή κόντρα Μολότοφ - δακρυγόνων. Για να φτάσουμε στο φλεγόμενο γκαζάκι σε αυτοκίνητα και εισόδους δημοσιογράφων και πολιτικών. Μετά από κάθε τέτοια κοινωνική αντίδραση, η ένταση και η σημειολογία των οποίων δεν μπορεί βέβαια να μπει στο ίδιο κοινωνιολογικό τσουβάλι, οι πολιτικοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να καταδικάζουν.
Ζούμε την εποχή της καταδίκης. Καταδικάζουμε τις αποφάσεις που δεν πάρθηκαν, τους βουλευτές, τους εξωκοινοβουλευτικούς, τους πρώην υπουργούς και τους γραμματείς τους, την Αστυνομία, όταν συλλαμβάνει, αλλά και όταν δεν συλλαμβάνει. Καταδικάζουμε τις απεργίες, όταν δεν συμμετέχουμε εμείς σε αυτές. Καταδικάζουμε όσους έβγαλαν λεφτά στο εξωτερικό και γενικά όσους έβγαλαν περισσότερα λεφτά απ’ ό,τι εμείς.
Καταδικαστέο το δροσερό γιαούρτι. Καταδικαστέα η ιδρωμένη, αγανακτισμένη μούντζα. Πιο καταδικαστέο το γκαζάκι και η χρήση όπλων. Και παραμένει απορίας άξιο, πως μια ολόκληρη κοινωνία που σύσσωμη καταδικάζει κάθε άκομψη ή πολύ περισσότερο κάθε παράνομη πράξη, να δείχνει ανέτοιμη να εντοπίσει τον προσωπικό της καθαρό βηματισμό, που θα τη βγάλει απ’ το αδιέξοδο.
Προς το παρόν, δείχνουμε καλά συντονισμένοι στο «μπεεε σε όλα». Και ίσως αν αντιστρέψουμε θετικά αυτόν τον συντονισμό, μπορέσουμε να αντιληφθούμε ότι αποτελεσματική δεν είναι η πολιτική των προανακρίσεων, αλλά αυτή των καθαρών προθέσεων.
(Αναδημοσίευση από τα "Χανιώτικα νέα" - 19/1/2013)
ankaz2012@hotmail.com
Ο τίτλος του παρόντος άρθρου δεν αποτελεί πνευματική μου ιδιοκτησία. Δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής "έμπνευσης". Είναι αποτέλεσμα υποκλοπής, το οποίο μεταφέρεται αυτούσιο, αφού δεν φέρει το παραμικρό ίχνος αλλοίωσης. Ανήκει στην πόλη, αφού το είδα γραμμένο σε τοίχο κεντρικού της δρόμου. Συνεπώς, ανήκει σε όλους μας.
Αποτελεί τον αστερίσκο εκείνο που μας υπενθυμίζει το κοπάδι, μέσα στην ασφάλεια του οποίου μάθαμε να επιβιώνουμε. Η λέξη κοπάδι μπορεί να είναι για τους περισσότερους μια αρνητικά φορτισμένη λέξη. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι το κοπάδι έχει τη δική του δυναμική, τους δικούς του κανόνες και τον δικό του ηγέτη. Κι επειδή στη δημοκρατία η ηγεσία εκλέγεται από τον λαό, για τον λαό, το μαντρί είναι κοινό για όλους. Και για τους ηγέτες και για τους ηγεμονευόμενους.
Το τελευταίο διάστημα επιχειρείται ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε δύο τμήματα, με έντονα μάλιστα τα στοιχεία της διαφοροποίησης: Σε Πολιτικούς και σε Πολίτες. Οι πρώτοι δείχνουν να μην μπορούν να ακούσουν καθαρά το μήνυμα της κοινωνίας, ενώ οι δεύτεροι μοιάζουν μπερδεμένοι μπροστά στην υποτιθέμενη κώφωση των πολιτικών. Στην πραγματικότητα η Βουλή που προέκυψε από τις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις είναι από τις πιο αντιπροσωπευτικές των μεταπολιτευτικών χρόνων. Μεγάλες παραδοσιακές κυβερνητικές παρατάξεις συρρικνώθηκαν, μικρά αριστερά σχήματα είτε διογκώθηκαν είτε κλήθηκαν να συγκυβερνήσουν, δεξιόστροφες ομάδες μετακινήθηκαν προς το κέντρο ή προς τα άκρα. Αδιαμφισβήτητα στο Κοινοβούλιο επικρατεί ένταση, όχι τόσο γιατί αυξήθηκε το κομματικό πάθος, όσο γιατί αυτό που ζούμε είναι πιθανά το βαθύτερο σημείο της κρίσης.
Μας διαφεύγει το γεγονός ότι την κρίση δεν τη βιώνουν μόνο οι πολίτες αυτής της χώρας. Τη βιώνουν και οι πολιτικοί της. Καταφεύγουν σε αυτονόητες καταδίκες τρομοκρατικών επιθέσεων και αυτοτρομοκρατούνται, όταν πρέπει οι ίδιοι να πάρουν απλές αποφάσεις: Για τον αριθμό των ατόμων που θα παραπεμφθούν και πολύ χειρότερα για το πόσες κάλπες θα στηθούν.
Γιατί κρίση δεν είναι μόνο η δημοσιονομική μας κατάρρευση, η αύξηση της ανεργίας, η αποσάθρωση του εργατικού ιστού. Είναι κυρίως η ανικανότητα συνομιλίας. Είναι το γεγονός ότι οι διακομματικές συζητήσεις, εντός κι εκτός Βουλής, δεν ξεκινούν από την προσπάθεια εντοπισμού μιας κοινής βάσης επίλυσης του προβλήματος. Αλλά βασίζονται στην κοντόφθαλμη υπογράμμιση όλων εκείνων των στοιχείων, που διαφοροποιούν τους παραταξιακούς μηχανισμούς.
Η πρωτότυπη λίστα Λαγκάρντ χάθηκε. Μήπως κι εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε χάσει/ξεχάσει την πραγματική αιτία όλων όσων συμβαίνουν στις ζωές μας, τα τελευταία τρία μνημονιακά χρόνια; Η λίστα αφέθηκε ανενεργή σε υπουργικά και εισαγγελικά συρτάρια. Μήπως και η κοινωνία δεν αφέθηκε να πιστεύει ότι η παρελθοντική της «τεμπελιά» και η υποτιθέμενη καλοπέραση, είναι τα δύο κύρια στοιχεία που οδήγησαν τη χώρα σε δημιουργία μη βιώσιμων χρεών;
Η λίστα αλλοιώθηκε. Μήπως δεν αλλοιώθηκε και ο τρόπος που κάθε πολίτης προσωπικά αντιδρά στην όλη δημοσιονομική προσαρμογή; Στην αρχή ζήσαμε την αγανακτισμένη αντίδραση εκτόξευσης γιαουρτιού. Αργότερα, μεγάλες συγκεντρώσεις τελείωναν με τη γνωστή κόντρα Μολότοφ - δακρυγόνων. Για να φτάσουμε στο φλεγόμενο γκαζάκι σε αυτοκίνητα και εισόδους δημοσιογράφων και πολιτικών. Μετά από κάθε τέτοια κοινωνική αντίδραση, η ένταση και η σημειολογία των οποίων δεν μπορεί βέβαια να μπει στο ίδιο κοινωνιολογικό τσουβάλι, οι πολιτικοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να καταδικάζουν.
Ζούμε την εποχή της καταδίκης. Καταδικάζουμε τις αποφάσεις που δεν πάρθηκαν, τους βουλευτές, τους εξωκοινοβουλευτικούς, τους πρώην υπουργούς και τους γραμματείς τους, την Αστυνομία, όταν συλλαμβάνει, αλλά και όταν δεν συλλαμβάνει. Καταδικάζουμε τις απεργίες, όταν δεν συμμετέχουμε εμείς σε αυτές. Καταδικάζουμε όσους έβγαλαν λεφτά στο εξωτερικό και γενικά όσους έβγαλαν περισσότερα λεφτά απ’ ό,τι εμείς.
Καταδικαστέο το δροσερό γιαούρτι. Καταδικαστέα η ιδρωμένη, αγανακτισμένη μούντζα. Πιο καταδικαστέο το γκαζάκι και η χρήση όπλων. Και παραμένει απορίας άξιο, πως μια ολόκληρη κοινωνία που σύσσωμη καταδικάζει κάθε άκομψη ή πολύ περισσότερο κάθε παράνομη πράξη, να δείχνει ανέτοιμη να εντοπίσει τον προσωπικό της καθαρό βηματισμό, που θα τη βγάλει απ’ το αδιέξοδο.
Προς το παρόν, δείχνουμε καλά συντονισμένοι στο «μπεεε σε όλα». Και ίσως αν αντιστρέψουμε θετικά αυτόν τον συντονισμό, μπορέσουμε να αντιληφθούμε ότι αποτελεσματική δεν είναι η πολιτική των προανακρίσεων, αλλά αυτή των καθαρών προθέσεων.
(Αναδημοσίευση από τα "Χανιώτικα νέα" - 19/1/2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου