Του ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΖΑΖΗ
ankaz2012@hotmail.com
«Αλλού τα πόδια, αλλού το τρέξιμο...»
Στέλιος Ράμφος, Συγγραφέας - Φιλόσοφος
Η οικογένεια για τον άνθρωπο είναι ό,τι ο συμπλέκτης για το αυτοκινήτο. Είναι αυτή που πρώτη καθορίζει την αυξομείωση της ταχύτητας. Το σχολείο, γίνεται κατόπιν η βενζίνη. Χωρίς αυτήν, ακινητοποιείσαι. Η εργασία τέλος είναι το τιμόνι. Που "όταν" το έχεις στα χέρια σου, οφείλεις να γνωρίζεις τον προορισμό σου. Στην Ελλάδα της «δυσκολίας», συνεχίζουμε ακόμα με μεγάλη ευκολία να διαφημιζόμαστε, ως μια κοινωνία που έχει σε κομβική θέση την οικογένεια. Η αξιοζήλευτη συνοχή της ελληνικής οικογένειας, έχει συντηρήσει πολλά από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας. Ικανός, έξυπνος, μεσογειακός λαός που σταθερά συνεχίζουμε να βρίσκουμε λίγο χρόνο για το λαδερό της μαμάς, τις συμβουλές του μπαμπά και τις μακρινές, αβάσταχτες περιγραφές γιαγάδων και παπούδων. Αυτές τις ιστορίες και προσπάθειες κληρονομήσαμε, με αυτές πορευόμαστε. Όσο περνάει όμως ο καιρός, τόσο επανέρχεται το ερώτημα για το αν κάναμε τελικά αποδοχή κληρονομιάς και συνεπώς αν καταφέρνουμε, με αυτή την περιουσία, να πορευόμαστε προς το ένδοξο αναπτυξιακό μας μέλλον. Πριν χρόνια, το σχολείο θεωρούνταν το κλειδί που άνοιγε πανεπιστημιακές πύλες. Η χώρα, στην οποία την δεκαετία του 60 και του 70 μεγαλουργούσαν οι μετανάστες, αλλά και οι αγρότες που έβλεπαν νέες καλλιέργειες να δίνουν οικονομική ανάσα, μετατράπηκε κατά την δεκαετία του 80 σε χώρα που γεννούσε αριστούχους γιατρούς, μηχανικούς, νομικούς και μαρκετίστες. Όποιος γονιός δεν μπορούσε να δει το παιδί του σε ανώτερη σχολή, έκανε το παν για να το «τοποθετήσει» πίσω από οποιοδήποτε δημοσιουπαλληλικό γραφειάκι. Κανένας δεν είχε στο μυαλό του να γίνει υδραυλικός, παπουτσής ή αλουμινάς. Όταν το σχολείο αντικαταστάθηκε εξ' ολοκλήρου από το φροντιστήριο, όταν η ανεργία άρχισε να γυρίζει την πλάτη στα ελληνικά και τα ευρωπαικά πανεπιστήμια, όταν αποδείχθηκε ότι ένας υδραυλικός μπορεί να εξασφαλίσει περισσότερα χρήματα και μάλιστα αφορολόγητα, απ' ό,τι ένα στέλεχος τραπέζης, ήρθε η στιγμή που το πτυχιακό όνειρο παχειλών καταθετικών λογαριασμών εξατμίστηκε. Σε περιόδους κρίσης, σαν αυτή που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, η κοινωνία καλείται να αντιμετωπίσει τους εφιάλτες της. Στην πραγματικότητα, καλείται να δει κατάματα όλα εκείνα τα κενά που άφησε πίσω της και τα οποία θα ταλαιπωρήσουν το μέλλον της. Την οικογένεια που απλά κανάκευε την αστική της άνοδο. Το εκπαιδευτικό σύστημα, που επανάστησε μπροστά στην πιθανότητα Αλβανός αριστούχος να σηκώσει ελληνική σημαία αλλά που ολιγορούσε για τις υποδομές. Τα συνδικαλιστικά τερτίπια που έδιναν λύση στην εφήμερη μικροαύξηση μισθού, αλλά ξεχνούσαν την επιβίωση του ασφαλιστικού συστήματος. Και εκεί, πάνω στην απόγνωσή της κάνει και τα καινούργια της λάθη. Ομαδοποιεί την αγανάκτηση, αναμασά αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα, πασχίζει να εντοπίσει τον καινούργιο εθνικό πατερούλη, αφήνει χώρο στις πιο απόλυτες, υπερθνικιστικές και ανερμάτιστες κραυγές της. Ξεχνά ότι η ίδια ημιαπασχολήθηκε με την μόρφωση των παιδιών της. Η ίδια επέλεξε να τραγουδά την δημοτική της παράδοση ενώ ταυτόχρονα το 12άρι ουίσκι έρεε άφθονο. Έστειλε τα παιδιά της σε αποχαυνωτικά φροντιστήρια και ισοπεδωτικές εκπομπές ταλέντων. Η ίδια επέλεξε να διδάξει στο παιδί καράτε και όχι Ελύτη. Είναι αυτή που κορόιδευε τον αγράμματο υδραυλικό της γειτονιάς, τον οποίο τώρα κατά βάθος ζηλεύει για την πιο αποτελεσματική παρελθοντική του φοροδιαφυγή. Ακανόητο αλλά πραγματικό: Η κοινωνία με ρυθμούς ανάπτυξης, χαρίζει το θετικό της πλεόνασμα στους λίγους. Όταν ζει την πτώση της, μοιράζει την μιζέρια της στους πολλούς. Η ευκολία με την οποία χαρακτηρίζουμε «κακούς» τους φαρμακοποιούς που απεργούν, τους δημοσίους υπαλλήλους που δυσανασχετούν με την μείωση των επιδομάτων, τους δικαστικούς που κατά καιρούς απέχουν, είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα αποτελέσματα τούτης της κρίσης. Διότι σε λίγα χρόνια, καταφέραμε όχι μόνο να σταθούμε επικριτικοί απέναντι στην αναποτελεσματική πολιτική, αλλά υιοθετήσαμε σχεδόν «εμφυλιακή» στάση μεταξύ διαφορετικών εργασιακών ομάδων. Ξεχνάμε την δική μας, προσωπική θέση, στάση και άποψη ενώ πολύ περισσότερο, μας διαφεύγει ο δικός μας αποκρυσταλλωμένος στόχος. Διότι για να ενταχθείς στο «Εμείς» που διεκδικεί ποσοτικά, απαιτείται πρώτα το να γνωρίζεις το «Εγώ» που στοχεύει ποιοτικά. Η διαφορική διάγνωση μεταξύ επιθυμίας και σχεδίου είναι αυτή που λείπει. Και όσο συνεχίζουμε αυτή την τακτική, τόσο «κάποιοι άλλοι» θα σχεδιάζουν για λογαριασμό μας.
(Χανιώτικα νέα - 8/12/2012)
ankaz2012@hotmail.com
«Αλλού τα πόδια, αλλού το τρέξιμο...»
Στέλιος Ράμφος, Συγγραφέας - Φιλόσοφος
Η οικογένεια για τον άνθρωπο είναι ό,τι ο συμπλέκτης για το αυτοκινήτο. Είναι αυτή που πρώτη καθορίζει την αυξομείωση της ταχύτητας. Το σχολείο, γίνεται κατόπιν η βενζίνη. Χωρίς αυτήν, ακινητοποιείσαι. Η εργασία τέλος είναι το τιμόνι. Που "όταν" το έχεις στα χέρια σου, οφείλεις να γνωρίζεις τον προορισμό σου. Στην Ελλάδα της «δυσκολίας», συνεχίζουμε ακόμα με μεγάλη ευκολία να διαφημιζόμαστε, ως μια κοινωνία που έχει σε κομβική θέση την οικογένεια. Η αξιοζήλευτη συνοχή της ελληνικής οικογένειας, έχει συντηρήσει πολλά από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας. Ικανός, έξυπνος, μεσογειακός λαός που σταθερά συνεχίζουμε να βρίσκουμε λίγο χρόνο για το λαδερό της μαμάς, τις συμβουλές του μπαμπά και τις μακρινές, αβάσταχτες περιγραφές γιαγάδων και παπούδων. Αυτές τις ιστορίες και προσπάθειες κληρονομήσαμε, με αυτές πορευόμαστε. Όσο περνάει όμως ο καιρός, τόσο επανέρχεται το ερώτημα για το αν κάναμε τελικά αποδοχή κληρονομιάς και συνεπώς αν καταφέρνουμε, με αυτή την περιουσία, να πορευόμαστε προς το ένδοξο αναπτυξιακό μας μέλλον. Πριν χρόνια, το σχολείο θεωρούνταν το κλειδί που άνοιγε πανεπιστημιακές πύλες. Η χώρα, στην οποία την δεκαετία του 60 και του 70 μεγαλουργούσαν οι μετανάστες, αλλά και οι αγρότες που έβλεπαν νέες καλλιέργειες να δίνουν οικονομική ανάσα, μετατράπηκε κατά την δεκαετία του 80 σε χώρα που γεννούσε αριστούχους γιατρούς, μηχανικούς, νομικούς και μαρκετίστες. Όποιος γονιός δεν μπορούσε να δει το παιδί του σε ανώτερη σχολή, έκανε το παν για να το «τοποθετήσει» πίσω από οποιοδήποτε δημοσιουπαλληλικό γραφειάκι. Κανένας δεν είχε στο μυαλό του να γίνει υδραυλικός, παπουτσής ή αλουμινάς. Όταν το σχολείο αντικαταστάθηκε εξ' ολοκλήρου από το φροντιστήριο, όταν η ανεργία άρχισε να γυρίζει την πλάτη στα ελληνικά και τα ευρωπαικά πανεπιστήμια, όταν αποδείχθηκε ότι ένας υδραυλικός μπορεί να εξασφαλίσει περισσότερα χρήματα και μάλιστα αφορολόγητα, απ' ό,τι ένα στέλεχος τραπέζης, ήρθε η στιγμή που το πτυχιακό όνειρο παχειλών καταθετικών λογαριασμών εξατμίστηκε. Σε περιόδους κρίσης, σαν αυτή που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, η κοινωνία καλείται να αντιμετωπίσει τους εφιάλτες της. Στην πραγματικότητα, καλείται να δει κατάματα όλα εκείνα τα κενά που άφησε πίσω της και τα οποία θα ταλαιπωρήσουν το μέλλον της. Την οικογένεια που απλά κανάκευε την αστική της άνοδο. Το εκπαιδευτικό σύστημα, που επανάστησε μπροστά στην πιθανότητα Αλβανός αριστούχος να σηκώσει ελληνική σημαία αλλά που ολιγορούσε για τις υποδομές. Τα συνδικαλιστικά τερτίπια που έδιναν λύση στην εφήμερη μικροαύξηση μισθού, αλλά ξεχνούσαν την επιβίωση του ασφαλιστικού συστήματος. Και εκεί, πάνω στην απόγνωσή της κάνει και τα καινούργια της λάθη. Ομαδοποιεί την αγανάκτηση, αναμασά αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα, πασχίζει να εντοπίσει τον καινούργιο εθνικό πατερούλη, αφήνει χώρο στις πιο απόλυτες, υπερθνικιστικές και ανερμάτιστες κραυγές της. Ξεχνά ότι η ίδια ημιαπασχολήθηκε με την μόρφωση των παιδιών της. Η ίδια επέλεξε να τραγουδά την δημοτική της παράδοση ενώ ταυτόχρονα το 12άρι ουίσκι έρεε άφθονο. Έστειλε τα παιδιά της σε αποχαυνωτικά φροντιστήρια και ισοπεδωτικές εκπομπές ταλέντων. Η ίδια επέλεξε να διδάξει στο παιδί καράτε και όχι Ελύτη. Είναι αυτή που κορόιδευε τον αγράμματο υδραυλικό της γειτονιάς, τον οποίο τώρα κατά βάθος ζηλεύει για την πιο αποτελεσματική παρελθοντική του φοροδιαφυγή. Ακανόητο αλλά πραγματικό: Η κοινωνία με ρυθμούς ανάπτυξης, χαρίζει το θετικό της πλεόνασμα στους λίγους. Όταν ζει την πτώση της, μοιράζει την μιζέρια της στους πολλούς. Η ευκολία με την οποία χαρακτηρίζουμε «κακούς» τους φαρμακοποιούς που απεργούν, τους δημοσίους υπαλλήλους που δυσανασχετούν με την μείωση των επιδομάτων, τους δικαστικούς που κατά καιρούς απέχουν, είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα αποτελέσματα τούτης της κρίσης. Διότι σε λίγα χρόνια, καταφέραμε όχι μόνο να σταθούμε επικριτικοί απέναντι στην αναποτελεσματική πολιτική, αλλά υιοθετήσαμε σχεδόν «εμφυλιακή» στάση μεταξύ διαφορετικών εργασιακών ομάδων. Ξεχνάμε την δική μας, προσωπική θέση, στάση και άποψη ενώ πολύ περισσότερο, μας διαφεύγει ο δικός μας αποκρυσταλλωμένος στόχος. Διότι για να ενταχθείς στο «Εμείς» που διεκδικεί ποσοτικά, απαιτείται πρώτα το να γνωρίζεις το «Εγώ» που στοχεύει ποιοτικά. Η διαφορική διάγνωση μεταξύ επιθυμίας και σχεδίου είναι αυτή που λείπει. Και όσο συνεχίζουμε αυτή την τακτική, τόσο «κάποιοι άλλοι» θα σχεδιάζουν για λογαριασμό μας.
(Χανιώτικα νέα - 8/12/2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου