Του ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΖΑΖΗ
anestiskazazis@hotmail.com
«Κάθε λέξη είναι ένας άχρηστος λεκές στη σιωπή και στο τίποτα»
Σάμουελ Μπέκετ - Ιρλανδός συγγραφέας
13 Απριλίου 1906 - 22 Δεκεμβρίου 1989
"Δέντρο μπροστά σε τοίχο. Μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο. Παραμένεις ακίνητος. Το ίδιο ακίνητη κι η πόλη, λίγα μέτρα πιο κει, χωρίς θόρυβο. Μόνο φώτα σε οριοθέτηση δρόμων και εσωτερικών αναπαύσεων. Χωρίς παγκάκια ο χώρος, αυστηρά για περαστικούς. Η επανάληξη σε σχηματισμό μονοπατιών. Εσύ στη θέση σου κι όλοι να προσπερνούν". Με αυτό το όνειρο ξύπνησες. Με σίγουρη αβεβαιότητα προβάλεις στον απέναντι τοίχο τα πλάνα της νύχτας. Λένε ότι τα όνειρα κρύβουν ψίγματα μέλλοντος αλλά για σένα παραμένουν σκόρπια, δίχως οσμή χρόνου. Σ' αυτές τις εικόνες έριξες κρύο νερό. Αυτές τις εικόνες έβγαλες στο μπαλκόνι, να πάρουν κάτι από το πρόσκαιρο του αέρα. Κι όταν είδες πως δεν ταιριάζουν στον ρυθμό των αστικών ωρών, θυμήθηκες την λύση της απόδρασης. Κι έτσι έφυγες. Με την ώρα, τα χέρια χαλάρωναν στο τιμόνι. Μέχρι που στο τέλος, οι στροφές έγιναν χάδι. Οι ματιές στον καθρέφτη, έκριναν μόνο την απόσταση από το ωραίο που προσπερνούσες. Τα χείλη θυμήθηκαν στίχους λυτρωτικής ομοιοκαταληξίας, παροπλισμένη απ' την ορμή του εφήμερου. Στο άνοιγμα του παράθυρου ξαναθυμήθηκες τον ήχο σου. Στο χωριό έχεις τον προσωπικό σου θόρυβο. Όλοι αναγνωρίζουν τους τροχούς του επισκέπτη. Διακρίνουν το ξενόφερτο, στον τρόπο που το σώμα προσπαθεί σε άγρια πλακόστρωτα. Οι κουρτίνες τραβιούνται σε παράθυρα και το βλέμμα τους, δεν αργεί να δώσει όνομα στην καταγεγραμμένη από καιρό τώρα, απουσία σου. Αυλή. Πάντα πιο κοντός σου φαίνεται ο φράχτης. Λιγότερα τα βήματα που χρειάζονται μέχρι να φτάσεις στην πόρτα. Που ανοίγει, δίχως να χρειαστεί το κτύπημα. Χέρια απλωμένα. Αγκαλιά που σε τραβάει να σκύψεις, μέχρι τα φιλιά να βρουν τη θέση τους. Χοντροκομμένα φιλιά, χορταστικά, δίπλα σε αυτιά που πάγωσαν απ' τ' αεράκι που θέριεψε. Ξέμαθος πια εσύ σε πνοές πλαγιάς, δεν αργείς να βρεις θέση δίπλα στο τζάκι. «Ρίξε ένα κούτσουρο ακόμα» σου λέει η γιαγιά. Και υπακούς. «Θα σου φτιάξω καφέ» σου λέει η γιαγιά. Και χαμογελάς. Ακούς τη γεμάτη κουταλιά ζάχαρης να βυθίζεται στο σκούρο χαρμάνι. Και βυθίζεις το βλέμμα στις φωτογραφίες που γεμίζουν τοίχους, καλύπτουν γωνιές καθρέφτη, πλαγιάζουν σε ξύλινους μπουφέδες και κρυσταλλιέρες σκονισμένης διαφάνειας. Εσύ πρωταγωνιστής. Γυμνό μωρό με πρωτόμαθα γελάκια, ξαπλωμένο σε κουβέρτες παρελθοντικής δεκαετίας. Αργότερα, με την απόλυτη γεωμετρία της χωρίστρας και ύποπτο ύφος μπροστά στο άγνωστο του σχολείου. Καλοκαίρι στο χωριό. Στην αυλή που τώρα πια σου φαίνεται μικρή. Με άλλα παιδιά που μεγάλωσαν. Κι έκαναν άλλα παιδιά που βρίσκουν κι αυτά με τη σειρά τους πολύ μικρές τούτες τις αυλές για τη ζωή τους. Πάσχα στο πλάι του παπού, η αψάδα της πρώτης μπύρας στα κρυφά. Το πρώτο ίχνος από γενάκι στα μάγουλα. Εφηβείες αορίστου, εκπλήξεις ενεστώτα. Τώρα, ξέχειλο ποτήρι με νερό γυαλίζει χαρούμενο στο τραπέζι. Μόνο για σένα. Τον επισκέπτη που λείπει ολοένα και περισσότερο, αλλά κανένας δεν βρίσκει λόγο να του χαλάσει την καρδιά. «Τι νέα φέρνεις;» ρωτάει η γιαγιά. Η επιτυχής ανταλλαγή ομολόγων, η εκταμίευση της δόσης, το φορολογικό που μαγειρεύεται σε φωτιά χαμηλής κοινωνικής αυτοεκτίμησης, η συντέλεια του κόσμου που δεν ήρθε αμαυρόνωντας αστρολογική ικανότητα άφαντων πολιτισμών. Αυτά τα νέα σκέφτεσαι, αλλά ούτε που βρίσκεις τον λόγο να τους δώσεις ήχο. «Όλα καλά. Όλοι καλά». Όσο μπορείς λιγότερες λέξεις. Λιγότερα λόγια. Έρχονται φορές που τετριμμένα νέα δεν χωρούν, παρά το υπερμεγέθες της απλότητας. Ο δείκτης των δευτερολέπτων συνθλίβει την προσπάθεια ωραιοποίησης του καθημερινού. Σπίθες ξύλων καυτηριάζουν τα αστικά σου νέα. Το τυπικό δεν έχει θέση στο σαλόνι της γιαγιάς. Τα μάτια μόνο να αποκρυπτογραφήσουν την αμηχανία των χεριών της που κρύβονται σε τσέπες. «Θα σου φτιάξω μελιτζάνες και πιπεριές με σάλτσα...όπως σ' αρέσουν» λέει η γιαγιά. Και δεν δίνει χώρο σε πιθανότητα άρνησης. Υπάρχουν βλέπεις ακόμα άνθρωποι που ξέρουν τί μας αρέσει. Και μόνο αυτό προσφέρουν. Δώρα απλόχερα κι ατύλιχτα. Και το ότι πλησιάζουν χριστούγεννα, λίγο τους ενδιαφέρει! Βγαίνοντας μένεις για λίγο ακίνητος. Άνθρωπος μπροστά στην ομορφιά. Μπορεί να συμβαίνει και τ' αντίθετο σκέφτεσαι... κι επιστρέφεις!
(Χανιώτικα νέα - 22/12/2012)
anestiskazazis@hotmail.com
«Κάθε λέξη είναι ένας άχρηστος λεκές στη σιωπή και στο τίποτα»
Σάμουελ Μπέκετ - Ιρλανδός συγγραφέας
13 Απριλίου 1906 - 22 Δεκεμβρίου 1989
"Δέντρο μπροστά σε τοίχο. Μπορεί να συμβαίνει και το αντίθετο. Παραμένεις ακίνητος. Το ίδιο ακίνητη κι η πόλη, λίγα μέτρα πιο κει, χωρίς θόρυβο. Μόνο φώτα σε οριοθέτηση δρόμων και εσωτερικών αναπαύσεων. Χωρίς παγκάκια ο χώρος, αυστηρά για περαστικούς. Η επανάληξη σε σχηματισμό μονοπατιών. Εσύ στη θέση σου κι όλοι να προσπερνούν". Με αυτό το όνειρο ξύπνησες. Με σίγουρη αβεβαιότητα προβάλεις στον απέναντι τοίχο τα πλάνα της νύχτας. Λένε ότι τα όνειρα κρύβουν ψίγματα μέλλοντος αλλά για σένα παραμένουν σκόρπια, δίχως οσμή χρόνου. Σ' αυτές τις εικόνες έριξες κρύο νερό. Αυτές τις εικόνες έβγαλες στο μπαλκόνι, να πάρουν κάτι από το πρόσκαιρο του αέρα. Κι όταν είδες πως δεν ταιριάζουν στον ρυθμό των αστικών ωρών, θυμήθηκες την λύση της απόδρασης. Κι έτσι έφυγες. Με την ώρα, τα χέρια χαλάρωναν στο τιμόνι. Μέχρι που στο τέλος, οι στροφές έγιναν χάδι. Οι ματιές στον καθρέφτη, έκριναν μόνο την απόσταση από το ωραίο που προσπερνούσες. Τα χείλη θυμήθηκαν στίχους λυτρωτικής ομοιοκαταληξίας, παροπλισμένη απ' την ορμή του εφήμερου. Στο άνοιγμα του παράθυρου ξαναθυμήθηκες τον ήχο σου. Στο χωριό έχεις τον προσωπικό σου θόρυβο. Όλοι αναγνωρίζουν τους τροχούς του επισκέπτη. Διακρίνουν το ξενόφερτο, στον τρόπο που το σώμα προσπαθεί σε άγρια πλακόστρωτα. Οι κουρτίνες τραβιούνται σε παράθυρα και το βλέμμα τους, δεν αργεί να δώσει όνομα στην καταγεγραμμένη από καιρό τώρα, απουσία σου. Αυλή. Πάντα πιο κοντός σου φαίνεται ο φράχτης. Λιγότερα τα βήματα που χρειάζονται μέχρι να φτάσεις στην πόρτα. Που ανοίγει, δίχως να χρειαστεί το κτύπημα. Χέρια απλωμένα. Αγκαλιά που σε τραβάει να σκύψεις, μέχρι τα φιλιά να βρουν τη θέση τους. Χοντροκομμένα φιλιά, χορταστικά, δίπλα σε αυτιά που πάγωσαν απ' τ' αεράκι που θέριεψε. Ξέμαθος πια εσύ σε πνοές πλαγιάς, δεν αργείς να βρεις θέση δίπλα στο τζάκι. «Ρίξε ένα κούτσουρο ακόμα» σου λέει η γιαγιά. Και υπακούς. «Θα σου φτιάξω καφέ» σου λέει η γιαγιά. Και χαμογελάς. Ακούς τη γεμάτη κουταλιά ζάχαρης να βυθίζεται στο σκούρο χαρμάνι. Και βυθίζεις το βλέμμα στις φωτογραφίες που γεμίζουν τοίχους, καλύπτουν γωνιές καθρέφτη, πλαγιάζουν σε ξύλινους μπουφέδες και κρυσταλλιέρες σκονισμένης διαφάνειας. Εσύ πρωταγωνιστής. Γυμνό μωρό με πρωτόμαθα γελάκια, ξαπλωμένο σε κουβέρτες παρελθοντικής δεκαετίας. Αργότερα, με την απόλυτη γεωμετρία της χωρίστρας και ύποπτο ύφος μπροστά στο άγνωστο του σχολείου. Καλοκαίρι στο χωριό. Στην αυλή που τώρα πια σου φαίνεται μικρή. Με άλλα παιδιά που μεγάλωσαν. Κι έκαναν άλλα παιδιά που βρίσκουν κι αυτά με τη σειρά τους πολύ μικρές τούτες τις αυλές για τη ζωή τους. Πάσχα στο πλάι του παπού, η αψάδα της πρώτης μπύρας στα κρυφά. Το πρώτο ίχνος από γενάκι στα μάγουλα. Εφηβείες αορίστου, εκπλήξεις ενεστώτα. Τώρα, ξέχειλο ποτήρι με νερό γυαλίζει χαρούμενο στο τραπέζι. Μόνο για σένα. Τον επισκέπτη που λείπει ολοένα και περισσότερο, αλλά κανένας δεν βρίσκει λόγο να του χαλάσει την καρδιά. «Τι νέα φέρνεις;» ρωτάει η γιαγιά. Η επιτυχής ανταλλαγή ομολόγων, η εκταμίευση της δόσης, το φορολογικό που μαγειρεύεται σε φωτιά χαμηλής κοινωνικής αυτοεκτίμησης, η συντέλεια του κόσμου που δεν ήρθε αμαυρόνωντας αστρολογική ικανότητα άφαντων πολιτισμών. Αυτά τα νέα σκέφτεσαι, αλλά ούτε που βρίσκεις τον λόγο να τους δώσεις ήχο. «Όλα καλά. Όλοι καλά». Όσο μπορείς λιγότερες λέξεις. Λιγότερα λόγια. Έρχονται φορές που τετριμμένα νέα δεν χωρούν, παρά το υπερμεγέθες της απλότητας. Ο δείκτης των δευτερολέπτων συνθλίβει την προσπάθεια ωραιοποίησης του καθημερινού. Σπίθες ξύλων καυτηριάζουν τα αστικά σου νέα. Το τυπικό δεν έχει θέση στο σαλόνι της γιαγιάς. Τα μάτια μόνο να αποκρυπτογραφήσουν την αμηχανία των χεριών της που κρύβονται σε τσέπες. «Θα σου φτιάξω μελιτζάνες και πιπεριές με σάλτσα...όπως σ' αρέσουν» λέει η γιαγιά. Και δεν δίνει χώρο σε πιθανότητα άρνησης. Υπάρχουν βλέπεις ακόμα άνθρωποι που ξέρουν τί μας αρέσει. Και μόνο αυτό προσφέρουν. Δώρα απλόχερα κι ατύλιχτα. Και το ότι πλησιάζουν χριστούγεννα, λίγο τους ενδιαφέρει! Βγαίνοντας μένεις για λίγο ακίνητος. Άνθρωπος μπροστά στην ομορφιά. Μπορεί να συμβαίνει και τ' αντίθετο σκέφτεσαι... κι επιστρέφεις!
(Χανιώτικα νέα - 22/12/2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου