Του ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΖΑΖΗ
ankaz2012@hotmail.com
«Λοιπόν, κοίτα. Το σημαντικό στη ζωή δεν είναι μόνο να ξέρεις πού ανήκεις. Εχει κι αυτό την αξία του, δεν λέω. Αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει, το να γνωρίζεις το πού πραγματικά θέλεις και μπορείς να ανήκεις. Εσύ ξεκινάς από το πρώτο, αλλά ξεχνάς τελείως το δεύτερο. Και με απογοητεύεις.
Τώρα βέβαια θα μου πεις, ότι η δική μου απογοήτευση λίγη σημασία έχει. Οτι αυτός που είναι έξω από τον χορό, ξέρει και πολλά τραγούδια. Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά. Εσύ, δεν έλεγξες ποτέ σου στα σοβαρά, ποιος πραγματικά ήταν αυτός που σου απηύθυνε την πρόσκληση για χορό. Δεν κατάφερες ποτέ να μάθεις καλά τα βήματα. Ενα άχαρο πήγαινε έλα μόνο. Μια δήθεν ρυθμική συμμετοχή. Μισομουρμούρισμα των στίχων που ούτε καλά - καλά γνώριζες. Αυτό ήσουν πάνω στην πίστα, μόνο και μόνο για να δηλώνεις παρουσία. Καθόμουν κι εγώ απ’ έξω και σε χάζευα να εκτίθεσαι. Σε παρατηρούσα στην προσπάθειά σου να νιώσεις οικεία μεταξύ αγνώστων. Κι είναι αλήθεια, ότι ακόμα και οι άγνωστοι μπορούν να βρουν κοινό ρυθμό. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν τους μεταμορφώνει και σε γνωστούς.
Καθόμουν απ’ έξω και σε κοιτούσα, όχι γιατί αρνήθηκες τη συμμετοχή μου. Προτιμούσες να μ’ αφήσεις εκτός, πλήρως ανεπηρέαστο. Επιθυμούσες, όταν τα φώτα έσβηναν, να επιστρέφεις σε μένα και την κριτική μου. Το κατά πόσο άκουγες πραγματικά την κριτική μου, είναι άλλο θέμα. Αφού όμως συνεχίζω να σε βλέπω να κλυδωνίζεσαι χορευτικά, υποθέτω ότι απέτυχα κι εγώ να σε μεταπείσω. Να σου υπενθυμίσω απλά ότι θα μπορούσες κι εσύ να κάνεις λίγα βήματα εκτός κύκλου. Να μπερδέψεις εσκεμμένα τα βήματά σου κινούμενος αντίθετα από τους δείκτες του ρολογιού. Να απομακρυνθείς για λίγο από το επίκεντρο, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Τη ζωή μας την καταλαβαίνουμε καλύτερα όταν καταφέρνουμε να την κοιτάξουμε από απόσταση. Εσύ δεν έφυγες ποτέ από το πλάι σου. Προσκολλήθηκες στην ευκολία της συνήθειας. Ακολούθησες όλα όσα οι περισσότεροι ακολουθούν. Δεν αντίκρισες ποτέ την ζωή σου από ψηλά. Κι έτσι δεν έμαθες ούτε το μέγεθος, ούτε το ύψος της.
Θυμόσουν κατά καιρούς τη βαλκάνια καταγωγή σου. Το αναγνωρίζω αυτό. Την ψιθύριζες όμως ατάκτως, περισσότερο σαν το καλό παιδί που δηλώνει ότι από κάποια συμπαντική ατυχία, βρέθηκε σε λάθος κήπο για το παιχνίδι του. Με λάθος παιδιά. Δήλωνες, λίγο πιο καθαρά την ευρωπαική σου παρουσία. Ξέθαβες τους αρχαίους, των οποίων μόνο την αγαλμάτινη σοβαρότητα γνώριζες. Εβρισκες τους μύθους που θέριευαν τη χαμένη σου οξυδέρκεια. Εκανες γονυπετής τον σταυρό σου, εκφράζοντας ευχή όλα να πάνε καλά. Μπούκωνες με την πικάντικη σάλτσα της παράδοσης, μόνο και μόνο γιατί την ένιωθες βαριά να κυριεύει το ντελικάτο σου στομάχι. Μπούχτιζες με την επανάληψη του εθίμου, αφού κι αυτό το μετέτρεψες σε άσκοπο μνημόσυνο μιας ανερμάτιστης προσκόλλησης στο παρελθόν. Διάβαζες το χθες, αναπολώντας επιτεύγματα, προσδοκώντας καινούργιες μελλοντικές επιτυχίες. Και μέσα σε όλα αυτά, λησμόνησες το σήμερα. Το κάθε σήμερα.
Μαζί κι εμένα. Που λες και από μια περίεργη διαστροφή, εξακολουθείς να επιλέγεις δίπλα σου. Εγώ που ζω στο τώρα. Με σένα να αντιδράς μονάχα με το βλέμμα στην επίπτωση των λόγων και των έργων σου στο αύριο. Ζούμε μαζί, αλλά σε άλλο χρόνο. Κι όταν ακόμα συναντιόμαστε, μοιάζω περισσότερο με ανάμνηση των εφηβικών σου σκέψεων. Αυτό ακριβώς. Είμαι το σπυράκι που εμφανίζεται κάθε πρωί στο πηγούνι σου. Αυτό που καταφέρνεις πάντα να κρύβεις επιμελώς. Αυτό που επανέρχεται κάποιες φορές αργά τη νύχτα, όταν τίποτα άλλο δεν μας χωρίζει παρά το λεπτό σεντόνι του ύπνου σου. Κι εκεί ακόμα μαζί είμαστε. Μοιραζόμαστε τις ίδιες εικόνες. Στην πραγματικότητα, αυτός είναι κι ο μόνος τρόπος να σου δείξω, πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ακόμα σε σκέφτομαι. Ακόμα σε νοιάζομαι.
Πες το αναγκαία συνήθεια. Πες το παθητική εξάρτηση. Αλλά όσο συνεχίζεις να γέρνεις στο μαξιλάρι με τις ίδιες απορίες, εγώ μάλλον θα πρέπει να είμαι εκεί. Να σου υπενθυμίζω ότι τίποτα δεν χάθηκε ακόμα. Αφού δεν βρέθηκε ποτέ».
Αυτά μου είπε ο εαυτός μου χθες βράδυ. Μαζί με ευχές για καλή χρονιά. Και μάλλον, κοιμήθηκα πιο ήρεμος...
(Χανιώτικα νέα - 29/12/2012)
ankaz2012@hotmail.com
«Λοιπόν, κοίτα. Το σημαντικό στη ζωή δεν είναι μόνο να ξέρεις πού ανήκεις. Εχει κι αυτό την αξία του, δεν λέω. Αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει, το να γνωρίζεις το πού πραγματικά θέλεις και μπορείς να ανήκεις. Εσύ ξεκινάς από το πρώτο, αλλά ξεχνάς τελείως το δεύτερο. Και με απογοητεύεις.
Τώρα βέβαια θα μου πεις, ότι η δική μου απογοήτευση λίγη σημασία έχει. Οτι αυτός που είναι έξω από τον χορό, ξέρει και πολλά τραγούδια. Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά. Εσύ, δεν έλεγξες ποτέ σου στα σοβαρά, ποιος πραγματικά ήταν αυτός που σου απηύθυνε την πρόσκληση για χορό. Δεν κατάφερες ποτέ να μάθεις καλά τα βήματα. Ενα άχαρο πήγαινε έλα μόνο. Μια δήθεν ρυθμική συμμετοχή. Μισομουρμούρισμα των στίχων που ούτε καλά - καλά γνώριζες. Αυτό ήσουν πάνω στην πίστα, μόνο και μόνο για να δηλώνεις παρουσία. Καθόμουν κι εγώ απ’ έξω και σε χάζευα να εκτίθεσαι. Σε παρατηρούσα στην προσπάθειά σου να νιώσεις οικεία μεταξύ αγνώστων. Κι είναι αλήθεια, ότι ακόμα και οι άγνωστοι μπορούν να βρουν κοινό ρυθμό. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν τους μεταμορφώνει και σε γνωστούς.
Καθόμουν απ’ έξω και σε κοιτούσα, όχι γιατί αρνήθηκες τη συμμετοχή μου. Προτιμούσες να μ’ αφήσεις εκτός, πλήρως ανεπηρέαστο. Επιθυμούσες, όταν τα φώτα έσβηναν, να επιστρέφεις σε μένα και την κριτική μου. Το κατά πόσο άκουγες πραγματικά την κριτική μου, είναι άλλο θέμα. Αφού όμως συνεχίζω να σε βλέπω να κλυδωνίζεσαι χορευτικά, υποθέτω ότι απέτυχα κι εγώ να σε μεταπείσω. Να σου υπενθυμίσω απλά ότι θα μπορούσες κι εσύ να κάνεις λίγα βήματα εκτός κύκλου. Να μπερδέψεις εσκεμμένα τα βήματά σου κινούμενος αντίθετα από τους δείκτες του ρολογιού. Να απομακρυνθείς για λίγο από το επίκεντρο, αν υπάρχει κάτι τέτοιο. Τη ζωή μας την καταλαβαίνουμε καλύτερα όταν καταφέρνουμε να την κοιτάξουμε από απόσταση. Εσύ δεν έφυγες ποτέ από το πλάι σου. Προσκολλήθηκες στην ευκολία της συνήθειας. Ακολούθησες όλα όσα οι περισσότεροι ακολουθούν. Δεν αντίκρισες ποτέ την ζωή σου από ψηλά. Κι έτσι δεν έμαθες ούτε το μέγεθος, ούτε το ύψος της.
Θυμόσουν κατά καιρούς τη βαλκάνια καταγωγή σου. Το αναγνωρίζω αυτό. Την ψιθύριζες όμως ατάκτως, περισσότερο σαν το καλό παιδί που δηλώνει ότι από κάποια συμπαντική ατυχία, βρέθηκε σε λάθος κήπο για το παιχνίδι του. Με λάθος παιδιά. Δήλωνες, λίγο πιο καθαρά την ευρωπαική σου παρουσία. Ξέθαβες τους αρχαίους, των οποίων μόνο την αγαλμάτινη σοβαρότητα γνώριζες. Εβρισκες τους μύθους που θέριευαν τη χαμένη σου οξυδέρκεια. Εκανες γονυπετής τον σταυρό σου, εκφράζοντας ευχή όλα να πάνε καλά. Μπούκωνες με την πικάντικη σάλτσα της παράδοσης, μόνο και μόνο γιατί την ένιωθες βαριά να κυριεύει το ντελικάτο σου στομάχι. Μπούχτιζες με την επανάληψη του εθίμου, αφού κι αυτό το μετέτρεψες σε άσκοπο μνημόσυνο μιας ανερμάτιστης προσκόλλησης στο παρελθόν. Διάβαζες το χθες, αναπολώντας επιτεύγματα, προσδοκώντας καινούργιες μελλοντικές επιτυχίες. Και μέσα σε όλα αυτά, λησμόνησες το σήμερα. Το κάθε σήμερα.
Μαζί κι εμένα. Που λες και από μια περίεργη διαστροφή, εξακολουθείς να επιλέγεις δίπλα σου. Εγώ που ζω στο τώρα. Με σένα να αντιδράς μονάχα με το βλέμμα στην επίπτωση των λόγων και των έργων σου στο αύριο. Ζούμε μαζί, αλλά σε άλλο χρόνο. Κι όταν ακόμα συναντιόμαστε, μοιάζω περισσότερο με ανάμνηση των εφηβικών σου σκέψεων. Αυτό ακριβώς. Είμαι το σπυράκι που εμφανίζεται κάθε πρωί στο πηγούνι σου. Αυτό που καταφέρνεις πάντα να κρύβεις επιμελώς. Αυτό που επανέρχεται κάποιες φορές αργά τη νύχτα, όταν τίποτα άλλο δεν μας χωρίζει παρά το λεπτό σεντόνι του ύπνου σου. Κι εκεί ακόμα μαζί είμαστε. Μοιραζόμαστε τις ίδιες εικόνες. Στην πραγματικότητα, αυτός είναι κι ο μόνος τρόπος να σου δείξω, πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ακόμα σε σκέφτομαι. Ακόμα σε νοιάζομαι.
Πες το αναγκαία συνήθεια. Πες το παθητική εξάρτηση. Αλλά όσο συνεχίζεις να γέρνεις στο μαξιλάρι με τις ίδιες απορίες, εγώ μάλλον θα πρέπει να είμαι εκεί. Να σου υπενθυμίζω ότι τίποτα δεν χάθηκε ακόμα. Αφού δεν βρέθηκε ποτέ».
Αυτά μου είπε ο εαυτός μου χθες βράδυ. Μαζί με ευχές για καλή χρονιά. Και μάλλον, κοιμήθηκα πιο ήρεμος...
(Χανιώτικα νέα - 29/12/2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου