Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΥ
"...Εις έντεχνον αντιφυγάδευσιν του χρόνου
εις διάπυρον προσπάθειαν
εγκαθιδρύσεως μιας παρουσίας"
Ανδ. Εμπειρίκος
Πρωί - πρωί στο περιβόλι με τα λιόδεντρα την είδαμε. Ολοι την προσέξαμε. Μια, μοναχή της, σε ολόκληρο το περιβόλι, αρχές Δεκέμβρη είχε φυτρώσει η βιαστική ανεμώνα. Τα φύλλα της τρέμανε απ' τον αέρα, μα το μωβ χρώμα της στο πρωινό φως περνούσε μέσα σου βαθιά. Η δουλειά άρχισε, το μυαλό μας εμού και δύο εργατών δούλευε εστιασμένο στη δουλειά. Η ανεμώνα ξεχάστηκε. Η χειρωνακτική, πρακτική δουλειά σκέπαζε τα πάντα. Ηλθε το μεσημέρι, όπου στο παλιό ξύλινο τραπέζι πήγα να τοποθετήσω το πρόχειρο φαγητό. Τυρί, ελιές, ψωμί, κονσέρβες και κρασί για κολατσιό. Δύο εργάτες, μετανάστες από την Αλβανία κι εγώ. Και τότε συνάντησα την έκπληξη.
Ο Λούκας -ο ένας εκ των δύο εργατών- είχε κόψει την ανεμώνα -χωρίς να τον προσέξουμε- την είχε τοποθετήσει σε ένα ποτήρι με νερό (το ποτήρι του) και την είχε τοποθετήσει στο ξύλινο τραπέζι! Τι συγκίνηση. Τέτοιο δόσιμο σε μια αισθητική υψηλού επιπέδου, από έναν αγράμματο, "απαίδευτο" άνθρωπο. Εναν άνθρωπο που κερδίζει το ψωμί του κάνοντας ό,τι δουλειά του προσφερθεί, μακριά από τους δικούς του και την πατρίδα του.
Μα κατοικεί στην αισθητική, στην ευαισθησία και στην ευθραυστότητα. Μου δόθηκε η ευκαιρία να το διαπιστώσω στην κουβέντα μετά την ανεμώνα. Σε κάποια στιγμή της κουβέντας μού λέει. Πώς να εξηγήσεις τέτοια ομορφιά; Γιατί φύτρωσε πρόωρα; Τι προορισμό έχει; Πού θα καταλήξει; Τι θα προκαλέσει;
Ο ίδιος τίποτα δεν ξέρει και δεν θα μάθει ποτέ για το σημερινό σχόλιο. Δεν το έχει ανάγκη και δεν έχει καμία σημασία για τον ίδιον. Τοποθέτησε την ανεμώνα στο τραπέζι με την ίδια φυσικότητα, με την ίδια αναγκαιότητα, με την ίδια "εντολή" που άπλωνε τα δίχτυα για τις ελιές.
Και τα δύο γι' αυτόν έχουν την ίδια σημασία. Γιατί δεν τοποθέτησε την ανεμώνα στο τραπέζι μέσα από την επιτήδευση και επίπλαστη ευαισθησία, αλλά μέσα από μια εσωτερική, βαθιά ανάγκη. Να διατηρεί την ομορφιά. Με κάθε τρόπο. Και ας βιοπορίζεται, ας ματώνει, ας υποφέρει, ας ματαιώνεται καθημερινά στη βιοπάλη.
Α ρε Λούκα. Μπορεί να μην σε ξανασυναντήσω ποτέ. Ομως αυτή σου η μικροκίνηση ζυγίζει περισσότερο από όλα τα εγχειρίδια περί αισθητικής. Γιατί είναι βίωμα, συγκίνηση και δάκρυ. Γιατί είναι και αναστοχασμός για τα ανθρώπινα, αλλά και για τα μικρόψυχα. Για τα στερεότυπά μας, τις δοξασίες μας, τους μύθους μας και τις αγκυλοποιητικές στάσεις και συμπεριφορές μας...
(Χανιώτικα νέα - 17/12/2012)
"...Εις έντεχνον αντιφυγάδευσιν του χρόνου
εις διάπυρον προσπάθειαν
εγκαθιδρύσεως μιας παρουσίας"
Ανδ. Εμπειρίκος
Πρωί - πρωί στο περιβόλι με τα λιόδεντρα την είδαμε. Ολοι την προσέξαμε. Μια, μοναχή της, σε ολόκληρο το περιβόλι, αρχές Δεκέμβρη είχε φυτρώσει η βιαστική ανεμώνα. Τα φύλλα της τρέμανε απ' τον αέρα, μα το μωβ χρώμα της στο πρωινό φως περνούσε μέσα σου βαθιά. Η δουλειά άρχισε, το μυαλό μας εμού και δύο εργατών δούλευε εστιασμένο στη δουλειά. Η ανεμώνα ξεχάστηκε. Η χειρωνακτική, πρακτική δουλειά σκέπαζε τα πάντα. Ηλθε το μεσημέρι, όπου στο παλιό ξύλινο τραπέζι πήγα να τοποθετήσω το πρόχειρο φαγητό. Τυρί, ελιές, ψωμί, κονσέρβες και κρασί για κολατσιό. Δύο εργάτες, μετανάστες από την Αλβανία κι εγώ. Και τότε συνάντησα την έκπληξη.
Ο Λούκας -ο ένας εκ των δύο εργατών- είχε κόψει την ανεμώνα -χωρίς να τον προσέξουμε- την είχε τοποθετήσει σε ένα ποτήρι με νερό (το ποτήρι του) και την είχε τοποθετήσει στο ξύλινο τραπέζι! Τι συγκίνηση. Τέτοιο δόσιμο σε μια αισθητική υψηλού επιπέδου, από έναν αγράμματο, "απαίδευτο" άνθρωπο. Εναν άνθρωπο που κερδίζει το ψωμί του κάνοντας ό,τι δουλειά του προσφερθεί, μακριά από τους δικούς του και την πατρίδα του.
Μα κατοικεί στην αισθητική, στην ευαισθησία και στην ευθραυστότητα. Μου δόθηκε η ευκαιρία να το διαπιστώσω στην κουβέντα μετά την ανεμώνα. Σε κάποια στιγμή της κουβέντας μού λέει. Πώς να εξηγήσεις τέτοια ομορφιά; Γιατί φύτρωσε πρόωρα; Τι προορισμό έχει; Πού θα καταλήξει; Τι θα προκαλέσει;
Ο ίδιος τίποτα δεν ξέρει και δεν θα μάθει ποτέ για το σημερινό σχόλιο. Δεν το έχει ανάγκη και δεν έχει καμία σημασία για τον ίδιον. Τοποθέτησε την ανεμώνα στο τραπέζι με την ίδια φυσικότητα, με την ίδια αναγκαιότητα, με την ίδια "εντολή" που άπλωνε τα δίχτυα για τις ελιές.
Και τα δύο γι' αυτόν έχουν την ίδια σημασία. Γιατί δεν τοποθέτησε την ανεμώνα στο τραπέζι μέσα από την επιτήδευση και επίπλαστη ευαισθησία, αλλά μέσα από μια εσωτερική, βαθιά ανάγκη. Να διατηρεί την ομορφιά. Με κάθε τρόπο. Και ας βιοπορίζεται, ας ματώνει, ας υποφέρει, ας ματαιώνεται καθημερινά στη βιοπάλη.
Α ρε Λούκα. Μπορεί να μην σε ξανασυναντήσω ποτέ. Ομως αυτή σου η μικροκίνηση ζυγίζει περισσότερο από όλα τα εγχειρίδια περί αισθητικής. Γιατί είναι βίωμα, συγκίνηση και δάκρυ. Γιατί είναι και αναστοχασμός για τα ανθρώπινα, αλλά και για τα μικρόψυχα. Για τα στερεότυπά μας, τις δοξασίες μας, τους μύθους μας και τις αγκυλοποιητικές στάσεις και συμπεριφορές μας...
(Χανιώτικα νέα - 17/12/2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου