Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΥ
Τι όμορφος ο ίλιγγος και η αιώρηση θεοσκότεινη/ωσαν να κάηκαν οι ασφάλειες των άστρων/ κι εγώ φωνάζω διάτρητος ω φύση παχύδερμη
Εσύ μιμώ της αλήθειας
Ν. Καρούζος
Ορμά με το μικρόφωνο στο χέρι ο ρεπόρτερ,μέσα στο ξεγυμνωμένο απ’ την πλημμύρα σπίτι και βλέπει μια ηλικιωμένη γυναίκα να κάθεται σε μια καρέκλα. Ανέκφραστη, ακίνητη χωρίς καμιά μιμική στο πρόσωπο που να φανερώνει κάποιο συναίσθημα. Το σπίτι έχει καταστραφεί ολοσχερώς ,αλλά αυτή κάθεται ψύχραιμη,αμίλητη, αδιάφορη. Μονάχα οι ρητίδες της φωνάζουν. Καλά το λένε πως ο βαθύς πόνος δεν έχει πόνο.
Τι γίνεται εδώ; Τι κάνεις εδώ μέσα κυρά μου; Τι συνέβη; Ρωτά καταιγιστικά ο ρεπορτερ. Εδώ καθομαι, που να πάω…. Απαντά η γυναίκα. Αμέσως ο ρεπόρτερ αλλάζει ύφος. Πιστεύω στην ισότητα όλων των ανθρώπων πλήν των δημοσιογράφων και των φωτορεπόρτερ έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι.
Βρίσκεται μπροστά στο πρωτόγονο ανθρώπινο παράπονο ο ρεπόρτερ. Εχει μπροστά του έναν έρημο άνθρωπο που έρχεται χιλιετίες πίσω. Απ’ το Ακκάδ της Μεσοποταμίας που βρέθηκε γραμμένο το πρώτο παράπονο του ανθρώπου.
«Τα συμπτώματα του πόνου μου δεν τα καταλαβαίνει ούτε ο εξορκιστής. Οι οιωνοί μου μπέρδεψαν τον μάντη. Ο Θεός μου δεν ήρθε να με σώσει,ούτε να με πάρει απ’ το χέρι. Η Θεά μου δε με συμπόνεσε και δεν ήρθε στο πλευρό μου. Το μνήμα μου ήδη ανοίχτηκε. Και θα τελειώσουν τους θρήνους προτού ακόμη με θάψουν».
Πέντε χιλιάδες χρόνια και τον άνθρωπο τον κατέχει η ίδια ερημιά.
Πράγματι οι θρήνοι τέλειωσαν πριν θάψουμε ακόμα τους νεκρούς. Ούτε καν τα σώματά τους δεν έχουμε βρεί ακόμα.
Αλλά οι τοπικοί άρχοντες(περιφερειακά συμβούλια τα λένε) άρχισαν να υβρίζονται, να χειροδικούν, να φωνασκούν, να κάνουν φασαρία για να μην ακούγονται οι οιμωγές των εγκαταλελειμμένων.
Και ειναι τούτο το δεύτερο αμάρτημα μεγαλύτερο του πρώτου. Μεγαλύτερο του βιασμού της φύσης. Ύβρις, Άτη, Δίκη ισχύει στα κοινωνικά, στα φυσικά αλλά και στα ανθρώπινα. Χωρίς καμία εξαίρεση.
«Μην καταριέσαι το σκοτάδι. Άναψε ενα κερί». Λέει μια κινέζικη παροιμία. Αυτές τις μέρες όμως κανένα κεράκι δεν ανάβει, μόνο κατάρες για το σκοτάδι ακούμε. Ας ακούσουμε τον Νίτσε:
«Στέκομαι κιόλας εδώ. Ως ευρωπαίος δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Θεέ βοήθησέ με. Η έρημος ολοένα μεγαλώνει .Αλοίμονο σε αυτόν που εντός του κρύβει ερήμο».
Η διατάραξη της ισορροπίας των οικοσυστημάτων ακολούθησε την διατάραξη της εσωτερικής ισορροπίας του ανθρώπου των πνευματικων και ψυχικών ιδιοτήτων του. Λοιπόν;
(Αναδημοσίευση από τα Χανιώτικα νέα - 27/11/2017)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/i-plimmira-tis-imeras/
Τι όμορφος ο ίλιγγος και η αιώρηση θεοσκότεινη/ωσαν να κάηκαν οι ασφάλειες των άστρων/ κι εγώ φωνάζω διάτρητος ω φύση παχύδερμη
Εσύ μιμώ της αλήθειας
Ν. Καρούζος
Ορμά με το μικρόφωνο στο χέρι ο ρεπόρτερ,μέσα στο ξεγυμνωμένο απ’ την πλημμύρα σπίτι και βλέπει μια ηλικιωμένη γυναίκα να κάθεται σε μια καρέκλα. Ανέκφραστη, ακίνητη χωρίς καμιά μιμική στο πρόσωπο που να φανερώνει κάποιο συναίσθημα. Το σπίτι έχει καταστραφεί ολοσχερώς ,αλλά αυτή κάθεται ψύχραιμη,αμίλητη, αδιάφορη. Μονάχα οι ρητίδες της φωνάζουν. Καλά το λένε πως ο βαθύς πόνος δεν έχει πόνο.
Τι γίνεται εδώ; Τι κάνεις εδώ μέσα κυρά μου; Τι συνέβη; Ρωτά καταιγιστικά ο ρεπορτερ. Εδώ καθομαι, που να πάω…. Απαντά η γυναίκα. Αμέσως ο ρεπόρτερ αλλάζει ύφος. Πιστεύω στην ισότητα όλων των ανθρώπων πλήν των δημοσιογράφων και των φωτορεπόρτερ έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι.
Βρίσκεται μπροστά στο πρωτόγονο ανθρώπινο παράπονο ο ρεπόρτερ. Εχει μπροστά του έναν έρημο άνθρωπο που έρχεται χιλιετίες πίσω. Απ’ το Ακκάδ της Μεσοποταμίας που βρέθηκε γραμμένο το πρώτο παράπονο του ανθρώπου.
«Τα συμπτώματα του πόνου μου δεν τα καταλαβαίνει ούτε ο εξορκιστής. Οι οιωνοί μου μπέρδεψαν τον μάντη. Ο Θεός μου δεν ήρθε να με σώσει,ούτε να με πάρει απ’ το χέρι. Η Θεά μου δε με συμπόνεσε και δεν ήρθε στο πλευρό μου. Το μνήμα μου ήδη ανοίχτηκε. Και θα τελειώσουν τους θρήνους προτού ακόμη με θάψουν».
Πέντε χιλιάδες χρόνια και τον άνθρωπο τον κατέχει η ίδια ερημιά.
Πράγματι οι θρήνοι τέλειωσαν πριν θάψουμε ακόμα τους νεκρούς. Ούτε καν τα σώματά τους δεν έχουμε βρεί ακόμα.
Αλλά οι τοπικοί άρχοντες(περιφερειακά συμβούλια τα λένε) άρχισαν να υβρίζονται, να χειροδικούν, να φωνασκούν, να κάνουν φασαρία για να μην ακούγονται οι οιμωγές των εγκαταλελειμμένων.
Και ειναι τούτο το δεύτερο αμάρτημα μεγαλύτερο του πρώτου. Μεγαλύτερο του βιασμού της φύσης. Ύβρις, Άτη, Δίκη ισχύει στα κοινωνικά, στα φυσικά αλλά και στα ανθρώπινα. Χωρίς καμία εξαίρεση.
«Μην καταριέσαι το σκοτάδι. Άναψε ενα κερί». Λέει μια κινέζικη παροιμία. Αυτές τις μέρες όμως κανένα κεράκι δεν ανάβει, μόνο κατάρες για το σκοτάδι ακούμε. Ας ακούσουμε τον Νίτσε:
«Στέκομαι κιόλας εδώ. Ως ευρωπαίος δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Θεέ βοήθησέ με. Η έρημος ολοένα μεγαλώνει .Αλοίμονο σε αυτόν που εντός του κρύβει ερήμο».
Η διατάραξη της ισορροπίας των οικοσυστημάτων ακολούθησε την διατάραξη της εσωτερικής ισορροπίας του ανθρώπου των πνευματικων και ψυχικών ιδιοτήτων του. Λοιπόν;
(Αναδημοσίευση από τα Χανιώτικα νέα - 27/11/2017)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/i-plimmira-tis-imeras/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου