«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα», μας λέει μελωδικά ο Διονύσης Σαββόπουλος. Οι στίχοι έρχονται στο νου βλέποντας τις εικόνες από τις πορείες των παιδιών των καταλήψεων. Των μαθητών που, όπως κάθε χρόνο τέτοια εποχή, κλείνουν τα σχολεία τους, διαμαρτυρόμενοι για την κατάσταση της εκπαίδευσης.
Αφορμή, όμως, αποτελούν οι καταλήψεις για να σκεφτούμε για μια ακόμη φορά, τι σχολείο έχουμε και τι σχολείο θέλουμε. Εβλεπα τις προάλλες ένα ντοκιμαντέρ για ένα δημόσιο σχολείο της Βρετανίας. Το κτήριο ήταν σύγχρονο και πεντακάθαρο με έναν περιποιημένο κήπο στην αυλή του, όπου γίνονταν μαθήματα σχετικά με το περιβάλλον.
Το πρόγραμμα των μαθημάτων, τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιαζόταν στο ντοκιμαντέρ, φαινόταν ότι άνοιγε τον δρόμο ώστε τα παιδιά να αγαπήσουν το σχολείο και να το αισθανθούν σαν το…. σπίτι τους.
Οχι ότι αυτό δεν συμβαίνει σε ελληνικά σχολεία. Στα Χανιά, εν προκειμένω, υπάρχουν παραδείγματα σχολείων που κατακτούν διακρίσεις, υλοποιούν σειρά από δραστηριότητες και οδηγούν τα παιδιά στο να αισθάνονται δημιουργικά. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό γιατί όταν ο μαθητής νιώσει ενεργός και δημιουργικός και όχι βαρετά, τότε θα αγαπήσει το σχολείο του και θα το σεβαστεί.
Ομως, πόσα σχολικά κτήρια στην Κρήτη και σε όλη τη χώρα, είναι καινούργια και έχουν σύγχρονες προδιαγραφές, που εμπνέουν τα παιδιά. Kαι δεν είναι πεπαλαιωμένα, ενίοτε και επικίνδυνα; Πόσα σχολεία διαθέτουν επαρκές προσωπικό και ουσιαστικές υποδομές;
Πόσες φορές -διαχρονικά- οι της Παιδείας αρμόδιοι βρέθηκαν σε σχολεία για να ακούσουν τη φωνή των μαθητών και των εκπαιδευτικών, να αφουγκραστούν τις αγωνίες τους και ει δυνατόν να δώσουν λύσεις σε αιτηματά τους.
Το ίδιο το εκπαιδευτικό μας σύστημα χρειάζεται συνεχή βελτίωση, έτσι ώστε το σχολείο να ανοίγει στα παιδιά δρόμους προς τον μελλοντικό κόσμο και, γιατί όχι, να βρίσκεται σε εναρμόνιση με πετυχημένα συστήματα της Ευρώπης.
Ομως, προς αυτή την κατεύθυνση, χρειάζονται χρήματα, κτήρια, υποδομές και προσωπικό που να ενημερώνεται συνεχώς και να ενδιαφέρεται ανελλιπώς για το λειτούργημά του. Για τα παιδιά.
Και ευθύνη για τη μόρφωση των παιδιών έχουμε όλοι: εκπαιδευτικοί, γονείς, κοινωνία και, φυσικά, η πολιτεία. Για τη διαμόρφωση ελεύθερων και καλλιεργημένων ανθρώπων που θα μπορέσουν να κατακτήσουν τη γνώση, να αποκτήσουν -και εδώ η ευθύνη ανήκει πρωτίστως στην πολιτεία- πτυχία με αντίκρισμα στην αγορά εργασίας και να “κτίσουν” έναν πιο όμορφο κόσμο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Χανιώτικα νέα - 2/11/2017)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/ek-pedias-arxasthe-3/
Αφορμή, όμως, αποτελούν οι καταλήψεις για να σκεφτούμε για μια ακόμη φορά, τι σχολείο έχουμε και τι σχολείο θέλουμε. Εβλεπα τις προάλλες ένα ντοκιμαντέρ για ένα δημόσιο σχολείο της Βρετανίας. Το κτήριο ήταν σύγχρονο και πεντακάθαρο με έναν περιποιημένο κήπο στην αυλή του, όπου γίνονταν μαθήματα σχετικά με το περιβάλλον.
Το πρόγραμμα των μαθημάτων, τουλάχιστον έτσι όπως παρουσιαζόταν στο ντοκιμαντέρ, φαινόταν ότι άνοιγε τον δρόμο ώστε τα παιδιά να αγαπήσουν το σχολείο και να το αισθανθούν σαν το…. σπίτι τους.
Οχι ότι αυτό δεν συμβαίνει σε ελληνικά σχολεία. Στα Χανιά, εν προκειμένω, υπάρχουν παραδείγματα σχολείων που κατακτούν διακρίσεις, υλοποιούν σειρά από δραστηριότητες και οδηγούν τα παιδιά στο να αισθάνονται δημιουργικά. Και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό γιατί όταν ο μαθητής νιώσει ενεργός και δημιουργικός και όχι βαρετά, τότε θα αγαπήσει το σχολείο του και θα το σεβαστεί.
Ομως, πόσα σχολικά κτήρια στην Κρήτη και σε όλη τη χώρα, είναι καινούργια και έχουν σύγχρονες προδιαγραφές, που εμπνέουν τα παιδιά. Kαι δεν είναι πεπαλαιωμένα, ενίοτε και επικίνδυνα; Πόσα σχολεία διαθέτουν επαρκές προσωπικό και ουσιαστικές υποδομές;
Πόσες φορές -διαχρονικά- οι της Παιδείας αρμόδιοι βρέθηκαν σε σχολεία για να ακούσουν τη φωνή των μαθητών και των εκπαιδευτικών, να αφουγκραστούν τις αγωνίες τους και ει δυνατόν να δώσουν λύσεις σε αιτηματά τους.
Το ίδιο το εκπαιδευτικό μας σύστημα χρειάζεται συνεχή βελτίωση, έτσι ώστε το σχολείο να ανοίγει στα παιδιά δρόμους προς τον μελλοντικό κόσμο και, γιατί όχι, να βρίσκεται σε εναρμόνιση με πετυχημένα συστήματα της Ευρώπης.
Ομως, προς αυτή την κατεύθυνση, χρειάζονται χρήματα, κτήρια, υποδομές και προσωπικό που να ενημερώνεται συνεχώς και να ενδιαφέρεται ανελλιπώς για το λειτούργημά του. Για τα παιδιά.
Και ευθύνη για τη μόρφωση των παιδιών έχουμε όλοι: εκπαιδευτικοί, γονείς, κοινωνία και, φυσικά, η πολιτεία. Για τη διαμόρφωση ελεύθερων και καλλιεργημένων ανθρώπων που θα μπορέσουν να κατακτήσουν τη γνώση, να αποκτήσουν -και εδώ η ευθύνη ανήκει πρωτίστως στην πολιτεία- πτυχία με αντίκρισμα στην αγορά εργασίας και να “κτίσουν” έναν πιο όμορφο κόσμο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Χανιώτικα νέα - 2/11/2017)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/ek-pedias-arxasthe-3/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου