Στα Χανιά βρέθηκε στις 6 Ιουλίου 2013 ο σημαντικός παραμυθάς του Κόσμου, Ευγένιος Τριβιζάς. Στο Νεώριο του Μόρο μίλησε σε παιδιά και γονείς, συζήτησε με παιδιά και υπέγραψε βιβλία του. Με αφορμή την εκδήλωση αυτή παραχώρησε συνέντευξη στον δημοσιογράφο Δημήτρη Μαριδάκη που δημοσιεύτηκε (6/7/2013) στο ένθετο "Διαδρομές" των "Χανιώτικων νέων". Μια συνέντευξη που αξίζει να διαβαστεί, γι' αυτό και αναδημοσιεύεται σ' αυτό το ιστολόγιο:Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΑΡΙΔΑΚΗ
«Οταν η παιδικότητα πεθαίνει, το πτώμα της το αποκαλούμε 'ενηλικίωση'. Το τραγικό είναι ότι συχνά χάνουμε την παιδικότητά μας χωρίς να αποκτήσουμε ωριμότητα. Ευτυχώς, όμως, ποτέ δεν είναι αργά να απαλλαγούμε από τις παρωπίδες τις σοβαροφάνειας και να ξαναγίνουμε παιδιά. Να ξαναβρούμε δηλαδή τη φρεσκάδα της ματιάς, την πίστη ότι πάντα υπάρχει ελπίδα, ότι μπορούμε να νικήσουμε τους δράκους που μας απειλούν και τους γίγαντες που μας δυναστεύουν».
Ο Ευγένιος Τριβιζάς δεν χρειάζεται συστάσεις. Εδώ και πολλά χρόνια διαβαίνει τις πύλες της έμπνευσης για να μας αποκαλύψει μέσα από τα βιβλία του ένα παράλληλο σύμπαν. Ενα σύμπαν ποιητικό και συναρπαστικό, που ενθουσιάζει τους μικρότερους αναγνώστες και επιτρέπει στους μεγαλύτερους να ξαναδούν τη ζωή μέσα από την καθαρή ματιά του παιδιού που κουβαλάνε μέσα τους.
Με αφορμή την κάθοδο του κ. Τριβιζά στα Χανιά, όπου θα συναντηθεί σήμερα, στις 10.30 το πρωί, στο Νεώριο Μόρο (ΙΟΧ) με τους μικρούς και μεγάλους φίλους των πρωταγωνιστών του, σε μια εκδήλωση που διοργανώνουν οι εκδόσεις «Καλέντη», το βιβλιοπωλείο «Επιλογές» και ο Ιστιοπλοϊκός Ομιλος Χανίων, οι «Διαδρομές» συνάντησαν τον γνωστό συγγραφέα και μίλησαν μαζί του για τη φαντασία, τα παραμύθια, αλλά και τη σημερινή κρίση...
-Θα έλεγε κανείς ότι στα βιβλία σας καθρεπτίζεται μια ανεξάντλητη πηγή φαντασίας και έμπνευσης. Πώς καταφέρνετε και διατηρείται αυτή την πηγή πάντα ζωντανή;
Μια εικόνα, ένα χρώμα, ένα σχήμα, μια σκιά, το καθετί γύρω μας, αν το αφήσουμε να μας συναρπάσει, ξυπνάει συναισθήματα, γεννάει ερωτήματα, δημιουργεί αινίγματα, γίνεται η πύλη που οδηγεί στον κόσμο της έμπνευσης και της φαντασίας. Για παράδειγμα τα ηλιοτρόπια της Ισπανίας, οι σαύρες του Αγίου Δομήνικου, οι μπουκαμβίλιες της Πλάκας, οι υπόνομοι του Αμβούργου, οι κόκορες της Ντελαγκράτσια, οι κάκτοι της Αριζόνας, τα μενού των κινέζικων εστιατορίων, οι κατάλογοι ελαιοχρωμάτων με τα χιλιάδες φανταστικά ονόματα των διαφημιζομένων αποχρώσεων, το καθρέφτισμα μια ιτιάς σ’ ένα ποτάμι, η σκιά ενός σχοινοβάτη στην άμμο ή το τρίξιμο μιας πόρτας σε ξεχασμένη αποθήκη. Μια άλλη πηγή έμπνευσης είναι τα λάθη που κάνω όταν γράφω βιαστικά ή που συναντώ όταν διορθώνω τα δοκίμια των βιβλίων μου. Για παράδειγμα είχα δει σε ένα τυπογραφικό δοκίμιο τη λέξη «λυκοπατάτες» αντί «γλυκοπατάτες» και αυτό μου έδωσε την έμπνευση για πατάτες που, όταν τις τρως, γίνεσαι λύκος. Το «Κουφέιτ», η χώρα των κουφέτων, όπου ζούνε οι ροζ και οι γαλάζιοι κουφετάνθρωποι, γεννήθηκε επειδή έγραψα λάθος στον υπολογιστή μου τη λέξη «Κουβέιτ», το «εστιαγόριο» όπου οι δράκοι τρώνε αγοράκια, επειδή έγραψα λάθος τη λέξη «εστιατόριο».
-Πότε ένα παραμύθι έχει πετύχει την αποστολή του;
Οταν διασκεδάζει το παιδί, καλλιεργεί τη φαντασία του και διευρύνει τους δημιουργικούς του ορίζοντες.
-Τι είναι αυτό που εκτός από τα παιδιά συγκινεί στα βιβλία σας και τους ενηλίκους αναγνώστες;
Πιστεύω ότι τα καλά παιδικά βιβλία είναι όχι μόνο διαχρονικά και διαπολιτισμικά, αλλά και διηλικιακά. Βιβλία, δηλαδή, που τα απολαμβάνουν τόσο τα παιδιά όσο και οι μεγάλοι που τα διαβάζουν μαζί τους. «H Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του Λούις Κάρολ για παράδειγμα ή «Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ είναι ταυτόχρονα απλά και περίπλοκα, εύληπτα και εμβριθή. Μπορεί να τα απολαύσει τόσο ένα μικρό παιδί όσο και ένας ώριμος ενήλικος. Αυτά είναι τα πρότυπά μου.
-Λέγεται ότι όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας. Πώς θα το περιγράφατε αυτό το παιδί;
Οταν η παιδικότητα πεθαίνει, το πτώμα της το αποκαλούμε «ενηλικίωση» είχε κάποιος σχολιάσει. Το τραγικό είναι ότι συχνά χάνουμε την παιδικότητά μας χωρίς να αποκτήσουμε ωριμότητα. Ευτυχώς ποτέ δεν είναι αργά να απαλλαγούμε από τις παρωπίδες τις σοβαροφάνειας και να ξαναγίνουμε παιδιά. Να ξαναβρούμε δηλαδή τη φρεσκάδα της ματιάς, την πίστη ότι πάντα υπάρχει ελπίδα, ότι μπορούμε να νικήσουμε τους δράκους που μας απειλούν και τους γίγαντες που μας δυναστεύουν. Κι αυτό επειδή οι αναμνήσεις, τα σκιρτήματα, τα πρωτόγνωρα συναισθήματα της παιδικής μας ηλικίας δεν είναι πουκάμισο φιδιού το οποίο αποβάλλουμε όταν ενηλικιωνόμαστε, αλλά ένας θησαυρός που μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή. Μπορεί τον θησαυρό να τον έχουμε παραμελήσει, αγνοήσει ή λησμονήσει, αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν εξακολουθεί να υπάρχει και να περιμένει τη στιγμή που θα τον ξαναβρούμε.
-Ο παραμυθάς με τον εγκληματολόγο πώς καταφέρνουν και ισορροπούν μέσα σας;
Τόσο ο εγκληματολόγος όσο και ο ποιητής παραμυθιών παρατηρεί αυτό που για πολλούς περνάει απαρατήρητο. Και για τους δύο το φαινομενικά ασήμαντο έχει σημασία. Ενα καλαμάκι πορτοκαλάδας, ένα ξυλάκι παγωτού, ένα κουκούτσι κερασιού, ένα χρυσόχαρτο από σοκολατάκι, ένα καμένο σπίρτο μπορεί να κρύβει τόσο τη λύση ενός ειδεχθούς εγκλήματος όσο και ένα υπέροχο παραμύθι. Αλλωστε τα θέματα του καλού και του κακού, της αθωότητας και της ενοχής, της παράβασης και της τιμωρίας, τα οποία πραγματεύεται η Εγκληματολογία, βρίσκουν συχνά έκφραση στα λογοτεχνικά μου κείμενα.
-Προτάσσοντας τον ρεαλισμό έναντι της φαντασίας τι πιστεύετε ότι έχει χάσει η ανθρωπότητα;
Ολες οι μελέτες για τα γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν τους πρωτοπόρους επιστήμονες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι για να καινοτομήσουν, να κάνουν το άλμα από το παραδεδεγμένο στο νέο επιστράτευαν πιο πολύ τη φαντασία τους παρά τις γνώσεις τους. Ο Αϊνστάιν το είχε θέσει ξεκάθαρα. Η φαντασία είναι σπουδαιότερο εφόδιο από τη γνώση, επειδή η γνώση περιορίζεται σε αυτό που καταλαβαίνουμε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, ενώ η φαντασία αγκαλιάζει όλα αυτά που θα κατανοήσουμε στο μέλλον. Χωρίς φαντασία μπορούμε να υπηρετούμε μόνο την πραγματικότητα, δεν την ξεπερνάμε. Παρόλα αυτά η ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πιο παραμελημένες πλευρές των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων. Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές ή στραγγαλισμένες. Δεδομένου του κρίσιμου ρόλου της φαντασίας στη δημιουργικότητα και την καινοτομία ο αρνητικός αντίκτυπος στην κοινωνία είναι ανυπολόγιστος.
-Αν σας ζητούσαν να εκφράσετε με ένα παραμύθι την κρίση που ζούμε ποιο θα ήταν αυτό;
Θα είχε τίτλο «Η Σταχτοπούτα και οι Σαράντα Κλέφτες». Και αυτό επειδή έχουμε καταντήσει μια χώρα Σταχτοπούτα, την οποία όχι μόνο οι κακές μητριές υποβάλλουν σε εξευτελισμούς για να της επιτρέψουν να ζει στην κουζίνα του μεγάρου τους, αλλά την προδίδουν και οι καλές νεράιδες που χρόνια τώρα της χάριζαν πανέμορφες τουαλέτες, μεγαλοπρεπείς άμαξες με καθαρόαιμα άλογα και αμαξάδες με λιβρέες και τα βλέπει όλα αυτά, όταν σημαίνουν μεσάνυχτα, να μετατρέπονται σε ράκη, κούφιες κολοκύθες και ποντίκια.
Link: http://www.haniotika-nea.gr/124664-20.html
"ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ"
Επίσης, στην έντυπη έκδοση των "Χανιώτικων νέων" δημοσιεύτηκε ρεπορτάζ του Γιώργου Δρακάκη από τη συνέντευξη Τύπου του Ευγένιου Τριβιζά ο οποίος τονίζει ότι "τα παιδιά θέλουν επικοινωνία":
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΡΑΚΑΚΗ
«Το πιο πολύτιμο δώρο για τα παιδιά είναι ο χρόνος που τους αφιερώνεις και η δυνατότητα να καλλιεργήσουν τη φαντασία τους. Για τον λόγο αυτό βρίσκομαι ξανά μετά από 17 χρόνια στα Χανιά όχι για να υπογράψω απλά αυτόγραφα αλλά για να μιλήσω με τους μικρούς μου φίλους και μαζί να θυμηθούμε παλιές ιστορίες και παραμύθια αλλά και να φτιάξουμε καινούργια».
Ενας παραμυθάς του κόσμου, ο Ευγένιος Τριβιζάς θα βρίσκεται σήμερα στις 10:30 το πρωί στο Νεώριο Μόρο σε μία εκδήλωση που διοργανώνουν οι εκδόσεις "Καλέντη", το βιβλιοπωλείο "Επιλογές" και ο Ιστιοπλοϊκός Όμιλος Χανίων, και με την ευκαιρία αυτή χθες παραχώρησε συνέντευξη Τύπου στον ίδιο χώρο. Θα υπάρχουν πολλές εκπλήξεις για τα παιδιά, ακόμα και η υποδοχή του γνωστού παραμυθά θα είναι μία έκπληξη όπως σημείωσαν οι διοργανωτές.
Η Δημοτική Αρχή των Χανίων, όπως ανακοίνωσε, στο πλαίσιο της εκδήλωσης, θα τιμήσει τον συγγραφέα για την προσφορά του στη λογοτεχνία για παιδιά και νέους.
Ο ίδιος όπως είπε: «Εχουν περάσει 17 ολόκληρα χρόνια που έχω να έρθω στην Κρήτη. Επειδή ζω και εργάζομαι στο εξωτερικό,σπάνια μου δίνεται η ευκαιρία να συναντώ τα παιδιά αυτά που είναι μία ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης.
Στις συναντήσεις κρατάω και δείχνω στα παιδιά διάφορα πράγματα από παλιά παραμύθια, όπως ένα πούπουλο από το μαξιλάρι στο οποίο κοιμόταν για 100 χρόνια η Πεντάμορφη, ένα κορδόνι από το δεξί παπούτσι του Παπουτσωμένου Γάτου, ένα τούβλο από αυτά που χρησιμοποίησαν για να κτίσουν το σπίτι τους τα 3 Γουρουνάκια, μία φίλη της Τελευταίας Μαύρης Γάτας κ.ά..
Στη συνέχεια τους λέω μία ιστορία, ένα παραμύθι και μετά βλέπω τα παιδιά και αυτό είναι κάτι που... εκνευρίζει τους εκδότες και 'κουράζει' τους γονείς. Διότι βλέπω κάθε παιδί για αρκετή ώρα, αυτά δεν βαριούνται όπως χθες στο Ρέθυμνο ξεκινήσαμε το μεσημέρι και τελειώσαμε αργά το βράδυ.
Αλλά τα παιδιά δεν θέλουν απλά ένα αυτόγραφο, θέλουν μία επικοινωνία να μιλήσεις μαζί τους, κάτι να τους πεις κάτι να σε ρωτήσουν και αυτό παίρνει χρόνο. Χρειάζονται ποιοτικό χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπάνε και όχι ακριβά δώρα. Πολλές φορές για να τους προσφέρουμε τα διάφορα καταναλωτικά αγαθά, τα στερούμε το πολυτιμότερο, τον χρόνο μας. Τα δώρα τα χρησιμοποιούμε συχνά ως υποκατάστατο στοργής ίσως και από τύψεις για την απουσία μας.
Θυμάμαι όταν διάβαζα την 'Λωξάντρα' της Ιωαννίδου που της έδινε η γιαγιά της ένα σακούλι με κουμπιά και ήταν ευτυχισμένη. Διότι τα παιδιά με το τίποτα με ένα σπιρτόκουτο, μπορούν είναι χαρούμενα και αυτό είναι κάτι δημιουργικό, διότι για το παιδί μία κορδέλα μπορεί να είναι ένα ποτάμι, οι πορτοκαλόφλουδες καραβάκια ένας χάρακας σπαθί κ.ά.. Συνήθως δεν τα αφήνουμε να καλλιεργήσουν τη φαντασία τους απλά τους δίνουμε ένα καινούργιο παιχνίδι, το οποίο σε λίγο καιρό θα βαρεθούν και μετά του παίρνουμε και άλλο και άλλο...
Απαντώντας σε ερωτήσεις για τα επόμενα βιβλία είπε ότι θα είναι: 'Ο Πανχελωνιακός εναντίον Λαγουδένιας Λαίλαπας', μία ιστορία που είχα γράψει όχι σε ξεχωριστό βιβλίο αλλά για μία αθλητική εφημερίδα τη SporDay για την επέτειο της νίκης της Ελλάδας το 2004.
Οπως και στην ιστορία του Αισώπου οι Λαγοί θεωρούν ότι θα επικρατήσουν εύκολα και για τον λόγο αυτό ασχολούνται όχι με την προετοιμασία του αγώνα αλλά με οτιδήποτε άλλο, έτσι ξανά οι Χελώνες είναι αυτές που επιβάλλονται. Θέλω να δείξω λοιπόν ότι πάντα όταν υπάρχει η επιθυμία κάποιος να δουλέψει σκληρά και να προπονηθεί μπορεί να επικρατήσει και επί ισχυρότερων αντιπάλων. Είναι μία διασκεδαστική ιστορία για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα».
Από την πλευρά η Κέλλυ Ιωαννίδου υπεύθυνη Δημ. Σχέσων του εκδοτικού οίκου Καλέντη σημείωσε ότι «είναι ένας εκδοτικός οίκος που ιδρύθηκε το 1980 από ένα Κρητικό τον Νίκο Καλέντη και ασχολείται πάρα πολύ με το ποιοτικό βιβλίο. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια με τον Ευγ. Τριβιζά ο οποίος μας έφερε το 1988 το πρώτο βιβλίο 'Τα 88 Ντολμαδάκια' και από τότε έχουμε κυκλοφορήσει πολλά βιβλία του.
Τελευταίο οι 'Δραπέτες της Σκακιέρας' το οποίο κυκλοφορεί και σε ειδική συλλεκτική έκδοση με CD σε μουσική του Γιώργου Κουρουπού από την 'Ορχήστρα των Χρωμάτων'.
Τον Οκτώβριο θα εκδοθεί το 'Ο Πανχελωνιακός εναντίον Λαγουδένιας Λαίλαπας' σε εικονογράφηση Ράνιας Βραβάκη. Υπάρχουν βιβλία του όπως 'Η Φρικαντέλα' από τα Χριστουγεννιάτικα το οποίο ανεβαίνει συνεχώς σε θεατρική παράσταση από τα σχολεία ή το 'Ενα Δέντρο μιά Φορά' το οποίο παίχθηκε στην ΕΡΤ με μουσική με τον Διονύση Σαββόπουλο.
Εξάλλου σε μία εμπεριστατωμένη μελέτη του τμήματος πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πατρών διαπίστωσαν ότι 'Τα 88 ντολμαδάκια' περιλαμβάνουν 1921 διαφορετικές ιστορίες με διαφορετικό τέλος τις οποίες μπορεί να φτιάξει το κάθε παιδί. Οπως και στα '33 Ροζ Ρουμπίνια'.
Γράφει καταπληκτικά και τον αγαπάνε όλα τα παιδιά και μία γνωστή ψυχολόγος η Φωτεινή Τσαλίκογλου έχει πει ότι αν δεν υπήρχε ένας τόσο γοητευτικός παραμυθάς όπως ο Τριβιζάς θα άξιζε να εφεύρουμε έναν τέτοιο» ανέφερε η κα Ιωαννίδου.
Link: http://www.haniotika-nea.gr/124643-20.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου