Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΥ
«Παροξυσμοί αρχαίας ευτυχίας.
Το παιδί και τα χέρια του»
Νίκος Καρούζος
Να και κάτι που σε κάνει να πιστέψεις ότι η Ελλάδα δεν θα χαθεί. Μέσα στον ορυμαγδό των σκανδάλων, των λιστών, των ληστών, των υποδίκων, καταδίκων, επίορκων αξιωματούχων των κομμάτων και της κρατικής εξουσίας διάβασα και μια είδηση που πέρασε μάλλον στα ψιλά των εφημερίδων.
Στο δεύτερο Γυμνάσιο Χανίων 6 Χανιώτες σκιτσογράφοι (λίγοι πραγματικά ήξεραν ότι τα Χανιά έχουν έξι διακεκριμένους σκιτσογράφους) εκθέτουν έργα τους μαζί με σκίτσα επίδοξων σκιτσογράφων - μαθητών του 2ου Γυμνασίου.
Παράλληλα, λειτουργεί εργαστήριο σκίτσου όπου οι μικροί μαθητές μαθαίνουν την τέχνη του σκίτσου.
Βέβαια, αλλιώς διάβασα εγώ την είδηση. Οχι ότι 6 Χανιώτες σκιτσογράφοι εκθέτουν έργα τους, αλλά ότι εκκολαπτόμενοι σκιτσογράφοι - μαθητές ασχολούνται με κέφι, μεράκι, ενδιαφέρον στο εργαστήριο που λειτουργεί. 75 μαθητές δήλωσαν -και έφεραν σε πολύ δύσκολη θέση τον δ/ντή του σχολείου- συμμετοχή. Οι θέσεις ήταν μόνο 25. Κάποιοι αποκλείστηκαν με κλάματα, με στενοχώρια.
Δεν μπορεί παρά να επαινέσει κανείς τον δ/ντή του σχολείου και τους καθηγητές οι όποιοι μέσα σε περίοδο κρίσης, έλλειψης πόρων, δυσκολιών, αποδιοργάνωσης του σχολείου και της κοινότητας, προσπαθούν να δημιουργήσουν.
Προσπαθούν να διαμορφώσουν καλοφτιαγμένα κεφάλια και όχι καλογεμισμένα κεφάλια. Προσπαθούν να ανασυστήσουν αυτό που λέμε σχολική κοινότητα και τη συναποτελούν και τη συναπαρτίζουν διδάσκοντες διδασκόμενοι, οικογένεια και μικροκοινωνικό περιβάλλον.
Προσπαθούν να αναδομήσουν τη σχολική κοινότητα από χώρο βαθμοθηρίας, διαγκωνισμού και παροχής ξερών γνώσεων, σε έναν χώρο παραγωγής νοήματος για τους μαθητές και τον κόσμο.
Προσπαθούν να διαμορφώσουν πολίτες συγκροτημένους, ολοκληρωμένους, κριτικούς και ανήσυχους.
Νέους που θα καταστρέφουν για να "ξαναχτίσουν", νέους που θα αμφισβητούν προβάλλοντας ένα όραμα μέλλοντος. Νέους που θα αρθρώνουν έναν ανατρεπτικό λόγο όχι για να καταστρέφουν, αλλά για να δημιουργούν.
Οπως και να το κάνουμε υπάρχει μεγάλη διαφορά της κακοποίησης της αισθητικής μας με τα γκράφιτι που βλέπουμε γεμάτη την πόλη, από τις δημιουργίες - σκίτσα των μικρών μαθητών. Οσο κι αν τα εντάσσουμε και τα δυο στην ανάγκη μιας αντισυμβατικής γλώσσας των νέων.
Είναι ένα παράδειγμα πως τις δυσκολίες θα τις ξεπεράσουμε. Οχι μόνο με τη μεμψιμοιρία, την καταγγελία, την άρνηση, αλλά και με επινοητικότητα, δημιουργικότητα και φαντασία.
Μπράβο, λοιπόν, στους καθηγητές του 2ου Γυμνασίου γιατί το σχολείο δεν διαμορφώνει τους νέους με ό,τι γίνεται μέσα, αλλά και έξω από την αίθουσα διδασκαλίας.
Και κυρίως γιατί τα παιδιά μας δεν κάνουν ό,τι τους λέμε αλλά ό,τι εμείς κάνουμε.
Η ανασύσταση της σχολικής κοινότητας, που είναι αναγκαιότητα δεν θα έρθει μέσα από την παρέμβαση κάποιων ειδικών, αλλά μέσα από την αλλαγή ρόλων, πρακτικών και λειτουργιών όλων των συντελεστών της ίδιας της σχολικής κοινότητας.
(Χανιώτικα νέα - 6/10/2012)
«Παροξυσμοί αρχαίας ευτυχίας.
Το παιδί και τα χέρια του»
Νίκος Καρούζος
Να και κάτι που σε κάνει να πιστέψεις ότι η Ελλάδα δεν θα χαθεί. Μέσα στον ορυμαγδό των σκανδάλων, των λιστών, των ληστών, των υποδίκων, καταδίκων, επίορκων αξιωματούχων των κομμάτων και της κρατικής εξουσίας διάβασα και μια είδηση που πέρασε μάλλον στα ψιλά των εφημερίδων.
Στο δεύτερο Γυμνάσιο Χανίων 6 Χανιώτες σκιτσογράφοι (λίγοι πραγματικά ήξεραν ότι τα Χανιά έχουν έξι διακεκριμένους σκιτσογράφους) εκθέτουν έργα τους μαζί με σκίτσα επίδοξων σκιτσογράφων - μαθητών του 2ου Γυμνασίου.
Παράλληλα, λειτουργεί εργαστήριο σκίτσου όπου οι μικροί μαθητές μαθαίνουν την τέχνη του σκίτσου.
Βέβαια, αλλιώς διάβασα εγώ την είδηση. Οχι ότι 6 Χανιώτες σκιτσογράφοι εκθέτουν έργα τους, αλλά ότι εκκολαπτόμενοι σκιτσογράφοι - μαθητές ασχολούνται με κέφι, μεράκι, ενδιαφέρον στο εργαστήριο που λειτουργεί. 75 μαθητές δήλωσαν -και έφεραν σε πολύ δύσκολη θέση τον δ/ντή του σχολείου- συμμετοχή. Οι θέσεις ήταν μόνο 25. Κάποιοι αποκλείστηκαν με κλάματα, με στενοχώρια.
Δεν μπορεί παρά να επαινέσει κανείς τον δ/ντή του σχολείου και τους καθηγητές οι όποιοι μέσα σε περίοδο κρίσης, έλλειψης πόρων, δυσκολιών, αποδιοργάνωσης του σχολείου και της κοινότητας, προσπαθούν να δημιουργήσουν.
Προσπαθούν να διαμορφώσουν καλοφτιαγμένα κεφάλια και όχι καλογεμισμένα κεφάλια. Προσπαθούν να ανασυστήσουν αυτό που λέμε σχολική κοινότητα και τη συναποτελούν και τη συναπαρτίζουν διδάσκοντες διδασκόμενοι, οικογένεια και μικροκοινωνικό περιβάλλον.
Προσπαθούν να αναδομήσουν τη σχολική κοινότητα από χώρο βαθμοθηρίας, διαγκωνισμού και παροχής ξερών γνώσεων, σε έναν χώρο παραγωγής νοήματος για τους μαθητές και τον κόσμο.
Προσπαθούν να διαμορφώσουν πολίτες συγκροτημένους, ολοκληρωμένους, κριτικούς και ανήσυχους.
Νέους που θα καταστρέφουν για να "ξαναχτίσουν", νέους που θα αμφισβητούν προβάλλοντας ένα όραμα μέλλοντος. Νέους που θα αρθρώνουν έναν ανατρεπτικό λόγο όχι για να καταστρέφουν, αλλά για να δημιουργούν.
Οπως και να το κάνουμε υπάρχει μεγάλη διαφορά της κακοποίησης της αισθητικής μας με τα γκράφιτι που βλέπουμε γεμάτη την πόλη, από τις δημιουργίες - σκίτσα των μικρών μαθητών. Οσο κι αν τα εντάσσουμε και τα δυο στην ανάγκη μιας αντισυμβατικής γλώσσας των νέων.
Είναι ένα παράδειγμα πως τις δυσκολίες θα τις ξεπεράσουμε. Οχι μόνο με τη μεμψιμοιρία, την καταγγελία, την άρνηση, αλλά και με επινοητικότητα, δημιουργικότητα και φαντασία.
Μπράβο, λοιπόν, στους καθηγητές του 2ου Γυμνασίου γιατί το σχολείο δεν διαμορφώνει τους νέους με ό,τι γίνεται μέσα, αλλά και έξω από την αίθουσα διδασκαλίας.
Και κυρίως γιατί τα παιδιά μας δεν κάνουν ό,τι τους λέμε αλλά ό,τι εμείς κάνουμε.
Η ανασύσταση της σχολικής κοινότητας, που είναι αναγκαιότητα δεν θα έρθει μέσα από την παρέμβαση κάποιων ειδικών, αλλά μέσα από την αλλαγή ρόλων, πρακτικών και λειτουργιών όλων των συντελεστών της ίδιας της σχολικής κοινότητας.
(Χανιώτικα νέα - 6/10/2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου