Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Υπόγεια ζωή. Υπόγειο ταξίδι. "Υπόγεια" συμπεριφορά. Αλήθεια, πότε κάποιος μπορεί να κατανοήσει τον εαυτό του; Οταν είναι μαζί με άλλους ή όταν μένει μόνος του; Η μήπως όταν παρατηρεί τους άλλους;
Ο εξαγριωμένος άντρας (Μιχάλης Βιρβιδάκης) που ταξιδεύει με το μετρό, ενοχλείται από τους ανθρώπους που βλέπει τριγύρω του. Διακρίνει μια υποκρισία πάνω τους. Επινοεί για τον καθένα από αυτούς μια ιστορία... Και αρχίζει να επιτίθεται λεκτικά. Δεν εννοεί να κατέβει σε καμία στάση. Δεν είναι τώρα μόνος. Εχει την ευκαιρία μέσα στο βαγόνι να τον ακούσουν. Και ταυτόχρονα να μιλήσει στον εαυτό του.
Εκφράζει, ίσως, σκέψεις που και άλλοι έχουν κάνει αλλά ωστόσο έχουν διστάσει να εξωτερικεύσουν.
Εκείνος, όμως, σε κάποια στιγμή γίνεται κωμικός, μέσα στο παραλήρημά του... Σαν να μισεί τον κόσμο. Σαν να μισεί όμως και τον εαυτό του...
Και εμείς, αμίλητοι τον παρακολουθούμε. Και ειρωνεύεται, εμάς που περνάμε την ώρα μας με το "ποντίκι" του υπολογιστή. Ενώ εκείνος προτιμά ίσως ένα πιο γνήσιο... ποντίκι.
Ειρωνεύεται εκείνους που προσέχουν το "φαίνεσθαι" γιατί, ίσως, δεν έχουν τίποτα άλλο να προσέξουν. Του φταίνε, όμως, όλοι στην προσπάθειά του να επιβεβαιώσει τον εαυτό του.
Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας, είναι σαν να του λέει η άγρια γυναίκα (Νίκη Μιχαλούδη) που στο τέλος της διαδρομής, τον "βάζει" στη θέση του. Και εκείνος, ο εξαγριωμένος μέχρι πρότινος επιβάτης, αμίλητος πια την ακούει. Σαν να έχει μετανιώσει για όσα έλεγε πριν...
Και όλα αυτά εν μέσω μπλουζ μουσικής... στο "Υπόγειο μπλουζ" (2003) του Πέτερ Χάντκε. Το έργο που παρουσιάζει από την περασμένη Παρασκευή η εταιρεία θεάτρου: "Μνήμη" στο θέατρο "Κυδωνία" επί της οδού Υψηλαντών. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές της εταιρείας του Μιχάλη Βιρβιδάκη. Είναι μια παράσταση στην οποία ο θεατής αισθάνεται ότι συμμετέχει σαν επιβάτης του μετρό. Με μονολόγους που δεν κουράζουν αλλά δημιουργούν ψυχική ένταση.
Είναι μια παράσταση επίκαιρη μέσα στη σημερινή αβέβαιη εποχή. Μια εποχή, σαν υπόγειο μπλουζ για κάποιους ανθρώπους. Με "υπόγειες σκέψεις" σε ένα ταραγμένο σήμερα και αβέβαιο αύριο. Με τις "πίσω σκέψεις" του μυαλού μας, να αναδύονται και να καταστρέφονται...
- Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Γιώτας Λαγουδάκου, σκηνοθεσία και εικαστική αντίληψη Μιχάλη Βιρβιδάκη και Μαρίας Μπαλαντίνου, σύνθεση ήχων Δημήτρη Ιατρόπουλου και μουσική επιμέλεια Λίλας Τρουλλινού. Παίζουν οι ηθοποιοί Μιχάλης Βιρβιδάκης (Άγριος άντρας), Νίκη Μιχαλούδη (Άγρια γυναίκα) και Μαρία Μπαλαντίνου (φωνή που ακούγεται από τα μεγάφωνα των σταθμών). Θα παίζεται μέχρι και την Κυριακή 8 Μαρτίου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 9.30 μ.μ..
(Χανιώτικα νέα - 16/2/2009)
Υπόγεια ζωή. Υπόγειο ταξίδι. "Υπόγεια" συμπεριφορά. Αλήθεια, πότε κάποιος μπορεί να κατανοήσει τον εαυτό του; Οταν είναι μαζί με άλλους ή όταν μένει μόνος του; Η μήπως όταν παρατηρεί τους άλλους;
Ο εξαγριωμένος άντρας (Μιχάλης Βιρβιδάκης) που ταξιδεύει με το μετρό, ενοχλείται από τους ανθρώπους που βλέπει τριγύρω του. Διακρίνει μια υποκρισία πάνω τους. Επινοεί για τον καθένα από αυτούς μια ιστορία... Και αρχίζει να επιτίθεται λεκτικά. Δεν εννοεί να κατέβει σε καμία στάση. Δεν είναι τώρα μόνος. Εχει την ευκαιρία μέσα στο βαγόνι να τον ακούσουν. Και ταυτόχρονα να μιλήσει στον εαυτό του.
Εκφράζει, ίσως, σκέψεις που και άλλοι έχουν κάνει αλλά ωστόσο έχουν διστάσει να εξωτερικεύσουν.
Εκείνος, όμως, σε κάποια στιγμή γίνεται κωμικός, μέσα στο παραλήρημά του... Σαν να μισεί τον κόσμο. Σαν να μισεί όμως και τον εαυτό του...
Και εμείς, αμίλητοι τον παρακολουθούμε. Και ειρωνεύεται, εμάς που περνάμε την ώρα μας με το "ποντίκι" του υπολογιστή. Ενώ εκείνος προτιμά ίσως ένα πιο γνήσιο... ποντίκι.
Ειρωνεύεται εκείνους που προσέχουν το "φαίνεσθαι" γιατί, ίσως, δεν έχουν τίποτα άλλο να προσέξουν. Του φταίνε, όμως, όλοι στην προσπάθειά του να επιβεβαιώσει τον εαυτό του.
Ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας, είναι σαν να του λέει η άγρια γυναίκα (Νίκη Μιχαλούδη) που στο τέλος της διαδρομής, τον "βάζει" στη θέση του. Και εκείνος, ο εξαγριωμένος μέχρι πρότινος επιβάτης, αμίλητος πια την ακούει. Σαν να έχει μετανιώσει για όσα έλεγε πριν...
Και όλα αυτά εν μέσω μπλουζ μουσικής... στο "Υπόγειο μπλουζ" (2003) του Πέτερ Χάντκε. Το έργο που παρουσιάζει από την περασμένη Παρασκευή η εταιρεία θεάτρου: "Μνήμη" στο θέατρο "Κυδωνία" επί της οδού Υψηλαντών. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες δουλειές της εταιρείας του Μιχάλη Βιρβιδάκη. Είναι μια παράσταση στην οποία ο θεατής αισθάνεται ότι συμμετέχει σαν επιβάτης του μετρό. Με μονολόγους που δεν κουράζουν αλλά δημιουργούν ψυχική ένταση.
Είναι μια παράσταση επίκαιρη μέσα στη σημερινή αβέβαιη εποχή. Μια εποχή, σαν υπόγειο μπλουζ για κάποιους ανθρώπους. Με "υπόγειες σκέψεις" σε ένα ταραγμένο σήμερα και αβέβαιο αύριο. Με τις "πίσω σκέψεις" του μυαλού μας, να αναδύονται και να καταστρέφονται...
- Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Γιώτας Λαγουδάκου, σκηνοθεσία και εικαστική αντίληψη Μιχάλη Βιρβιδάκη και Μαρίας Μπαλαντίνου, σύνθεση ήχων Δημήτρη Ιατρόπουλου και μουσική επιμέλεια Λίλας Τρουλλινού. Παίζουν οι ηθοποιοί Μιχάλης Βιρβιδάκης (Άγριος άντρας), Νίκη Μιχαλούδη (Άγρια γυναίκα) και Μαρία Μπαλαντίνου (φωνή που ακούγεται από τα μεγάφωνα των σταθμών). Θα παίζεται μέχρι και την Κυριακή 8 Μαρτίου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 9.30 μ.μ..
(Χανιώτικα νέα - 16/2/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου