Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Εφυγε μόνος του από τη ζωή, όπως προφανώς μόνος του ζούσε σ' αυτή την πόλη. Κανείς δεν τον αναζήτησε. Κανείς δεν τον βρήκε.
Ποιος; Ενας άγνωστος άνδρας που στις 11 Δεκεμβρίου 2008 διακομίστηκε στο Νοσοκομείο Χανίων.
Εως πρόσφατα δημοσιευόταν στα "Χανιώτικα νέα" μια ανακοίνωση η οποία μεταξύ άλλων ανέφερε ότι "στις 11-12-2008 διακομίσθηκε στο τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του Νοσοκομείου Χανίων άγνωστος ηλικίας περίπου 30-40 ετών όπου και απεβίωσε αυθημερόν. Βρέθηκε πεσμένος στην οδό Σκαλίδη και διακομίσθηκε στο Νοσοκομείο. Εως και σήμερα δεν έχει αναζητηθεί από κανέναν".
Παράλληλα, η ανακοίνωση καλούσε όποιον γνωρίζει κάτι να επικοινωνήσει με την προϊσταμένη της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου. Μάταια όμως.
Ο άγνωστος παρέμεινε άγνωστος. Η ταφή του έγινε την περασμένη Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου στα Χανιά κατόπιν εισαγγελικής εντολής.
Ποιος άραγε να ήταν; Ποιος να ξέρει; Και πόσοι άλλοι ζουν όπως ζούσε εκείνος;
Βλέπω συχνά σε δρόμους και πλατείες της πόλης, άστεγους, ανήμπορους. Συνανθρώπους μας που η μοίρα τούς έφερε στο περιθώριο μιας κοινωνίας η οποία κοιτάζει ως επί τo πλείστoν το ατομικό όφελος. Που αναζητούν ένα ερείπιο για να ξαπλώσουν και να κοιμηθούν. Που θαρρείς πως σαν να έχουν παραιτηθεί από τη ζωή, σαν να μην περιμένουν τίποτα, σαν να μην έχουν πια τίποτα να πιστέψουν και κανέναν να εμπιστευτούν, σαν να περιμένουν απλώς το τέλος. Ή ένα... θαύμα.
Και την ίδια ώρα, η κρατική πρόνοια μοιάζει ανύπαρκτη. Το δε σύστημα μάλλον αγνοεί αυτoύς τους ανθρώπους που δεν εντάσσονται στον παραγωγικό ιστό του. Αδυνατεί, φαίνεται, να εννοήσει ότι αυτό το τμήμα του πληθυσμού αυξάνεται επικινδύνως. Και σε κάποια στιγμή, θα ξεσπάσει σαν μια δυνατή βροντή.
Και εμείς, οι περισσότεροι, κλεισμένοι στο καβούκι μας και στην εικονική πραγματικότητα της τηλεόρασης, κλείνουμε συχνά τα αυτιά και τα μάτια σε αυτούς τους ανθρώπους. Μαθημένοι στην πολυτέλειά μας παρά την λεγόμενη οικονομική κρίση που σίγουρα θα μας αγγίξει, επιμένουμε να μπαίνουμε σε ανταγωνιστικούς μονόδρομους και όχι σε συλλογικές προσπάθειες διεκδίκησης ενός καλύτερου μέλλοντος. Και να ικανοποιούμε τις... ανάγκες μας, πραγματικές ή πλασματικές.
Ομως, η ίδια η ζωή αποκαλύπτει ότι τίποτα δεν μένει... Οτι ο μικρόκοσμός μας δεν είναι ο κόσμος. "Ο κόσμος δεν είναι αληθινός, είναι πραγματικός", έγραφε ο Φερνάντο Πεσσόα.
Ο κόσμος δεν έχει μόνο μία όψη. Εχει, όμως, μια απίστευτη ομορφιά όταν μπορούμε να μοιραζόμαστε. Όταν μπορούμε ακόμα και να απολαύσουμε τον συννεφιασμένο ουρανό μέσα στη χειμωνιατική βροχή.
Ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος -αρκεί να διώξουμε εγωισμούς και προκαταλήψεις, αγκυλώσεις ιδεολογικές και μη, που δεν μας το επιτρέπουν- καθώς από αυτή τη ζωή όλοι είμαστε περαστικοί...
(Χανιώτικα νέα - 13/2/2009)
Εφυγε μόνος του από τη ζωή, όπως προφανώς μόνος του ζούσε σ' αυτή την πόλη. Κανείς δεν τον αναζήτησε. Κανείς δεν τον βρήκε.
Ποιος; Ενας άγνωστος άνδρας που στις 11 Δεκεμβρίου 2008 διακομίστηκε στο Νοσοκομείο Χανίων.
Εως πρόσφατα δημοσιευόταν στα "Χανιώτικα νέα" μια ανακοίνωση η οποία μεταξύ άλλων ανέφερε ότι "στις 11-12-2008 διακομίσθηκε στο τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του Νοσοκομείου Χανίων άγνωστος ηλικίας περίπου 30-40 ετών όπου και απεβίωσε αυθημερόν. Βρέθηκε πεσμένος στην οδό Σκαλίδη και διακομίσθηκε στο Νοσοκομείο. Εως και σήμερα δεν έχει αναζητηθεί από κανέναν".
Παράλληλα, η ανακοίνωση καλούσε όποιον γνωρίζει κάτι να επικοινωνήσει με την προϊσταμένη της Κοινωνικής Υπηρεσίας του Νοσοκομείου. Μάταια όμως.
Ο άγνωστος παρέμεινε άγνωστος. Η ταφή του έγινε την περασμένη Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου στα Χανιά κατόπιν εισαγγελικής εντολής.
Ποιος άραγε να ήταν; Ποιος να ξέρει; Και πόσοι άλλοι ζουν όπως ζούσε εκείνος;
Βλέπω συχνά σε δρόμους και πλατείες της πόλης, άστεγους, ανήμπορους. Συνανθρώπους μας που η μοίρα τούς έφερε στο περιθώριο μιας κοινωνίας η οποία κοιτάζει ως επί τo πλείστoν το ατομικό όφελος. Που αναζητούν ένα ερείπιο για να ξαπλώσουν και να κοιμηθούν. Που θαρρείς πως σαν να έχουν παραιτηθεί από τη ζωή, σαν να μην περιμένουν τίποτα, σαν να μην έχουν πια τίποτα να πιστέψουν και κανέναν να εμπιστευτούν, σαν να περιμένουν απλώς το τέλος. Ή ένα... θαύμα.
Και την ίδια ώρα, η κρατική πρόνοια μοιάζει ανύπαρκτη. Το δε σύστημα μάλλον αγνοεί αυτoύς τους ανθρώπους που δεν εντάσσονται στον παραγωγικό ιστό του. Αδυνατεί, φαίνεται, να εννοήσει ότι αυτό το τμήμα του πληθυσμού αυξάνεται επικινδύνως. Και σε κάποια στιγμή, θα ξεσπάσει σαν μια δυνατή βροντή.
Και εμείς, οι περισσότεροι, κλεισμένοι στο καβούκι μας και στην εικονική πραγματικότητα της τηλεόρασης, κλείνουμε συχνά τα αυτιά και τα μάτια σε αυτούς τους ανθρώπους. Μαθημένοι στην πολυτέλειά μας παρά την λεγόμενη οικονομική κρίση που σίγουρα θα μας αγγίξει, επιμένουμε να μπαίνουμε σε ανταγωνιστικούς μονόδρομους και όχι σε συλλογικές προσπάθειες διεκδίκησης ενός καλύτερου μέλλοντος. Και να ικανοποιούμε τις... ανάγκες μας, πραγματικές ή πλασματικές.
Ομως, η ίδια η ζωή αποκαλύπτει ότι τίποτα δεν μένει... Οτι ο μικρόκοσμός μας δεν είναι ο κόσμος. "Ο κόσμος δεν είναι αληθινός, είναι πραγματικός", έγραφε ο Φερνάντο Πεσσόα.
Ο κόσμος δεν έχει μόνο μία όψη. Εχει, όμως, μια απίστευτη ομορφιά όταν μπορούμε να μοιραζόμαστε. Όταν μπορούμε ακόμα και να απολαύσουμε τον συννεφιασμένο ουρανό μέσα στη χειμωνιατική βροχή.
Ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος -αρκεί να διώξουμε εγωισμούς και προκαταλήψεις, αγκυλώσεις ιδεολογικές και μη, που δεν μας το επιτρέπουν- καθώς από αυτή τη ζωή όλοι είμαστε περαστικοί...
(Χανιώτικα νέα - 13/2/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου