Μάλιστα, ο επιστημονικός σύμβουλος του Συνδέσμου Ελαιοκομικών Δήμων Κρήτης (ΣΕΔΗΚ), Νίκος Μιχελάκης, επισημαίνει, μιλώντας στα “Χ.ν.” ότι «πράγματι, οι τιμές στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεν είναι απλά μειωμένες, άλλα στην κυριολεξία πολύ χαμηλότερες από το κόστους παράγωγης αφού στην πράξη η συνήθης τιμή για ένα κιλό λαδί 2,0-2,20 €/κ δεν φτάνει την τιμή ενός καφέ!».
Σύμφωνα με τον κ. Μιχελάκη, «τα τελευταία χρόνια οι τιμές στην Ελλάδα ακολουθούν τις (φυσιολογικά μειωμένες τιμές , λογω υπερπαραγωγής,) της Ισπανίας και όχι τις τιμές Ιταλίας. Φέτος όμως έχουμε και εκπλήξεις. Οι τιμές των πολύ καλών νέων λαδιών στην Ισπανία χθες ήταν 4,25€/κ , στην Ιταλία 4,90€/κ και στην Ελλάδα μονο σε μια-δυο περιπτώσεις 3,0€/κ. Στην πλειονότητα οι τιμές που προσφέρονται για λαδιά 3 γραμμών είναι 2,50-2,70€/κ».
Σε ερώτησή μας για τα αίτια αυτής της κατάστασης και για το τι μπορούν να κάνουν οι παραγωγοί, ο κ. Μιχελάκης επισημαίνει: «Η απάντηση δυστυχώς δεν είναι απλή. Αν θέλει κάποιος να ορίσει την βασική αιτία με μια απλή απάντηση θα μπορούσε να την αποδώσει γενικά στην χαώδη κατάσταση της διάθεσης του προϊόντος στην χώρα μας. Για αυτή όμως δεν είναι άμοιρη η ευθύνη της Ευρωπαϊκής και Εθνικής πολίτικης άλλα και των εμπλεκόμενων στην παραγωγή και διακίνηση του προϊόντος. Στην Ελλάδα το χύμα ελαιόλαδο προσφέρεται από πάρα πολλούς σε πάρα πολύ λίγους. Περίπου 2.400 ελαιοτριβεία (Συν/κα και Ιδιωτικά) που ενεργούν ως μεσάζοντες και από 80-100 έμποροι προσφέρουν το προϊόν σε μόνο 10 περίπου μεγάλες πολυεθνικές Βιομηχανίες που εδρεύουν κυρίως στην Ιταλία. Μικρή ποσότητα (8-10%)απορροφούν οι πολυάριθμοι άλλα πολύ μικροί τυποποίησες της χώρας. Έτσι υπάρχει μια τεραστία ανισορροπία μεταξύ πωλητών και αγοραστών και ο περίφημος νόμος προσφοράς –ζήτησης αλλοιώνεται βάναυσα!
Ένας αγοραστής εάν δεν βρει την τιμή που θέλει σε κάποιο μπορεί να την βρει σε πολλούς άλλους. Από την άλλη πλευρά, οι μεσάζοντες δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται για την τιμή άλλα για την πραγματοποίηση της διάθεσης. Συνεπώς βασικό ζητούμενο είναι η συγκέντρωση της προσφοράς, όχι βέβαια σε μια μονάδα στην Κρήτη, πράγμα που είναι ανέφικτο, άλλα σε 10-15 μεγάλες μονάδες. Γι’ αυτό όμως χρειάζεται και αποτελεσματική κρατική πολιτική, άλλα και ενεργοποίηση των παραγωγών».
Στο ερώτημα, «οι παραγωγοί να πουλούν ή όχι, η απάντηση είναι: Στο βαθμό που μπορούν δεν πρέπει να πουλούν κάτω από 3,50€.
Το θέμα όμως είναι, αντέχουν να μην πουλούν όταν έχουν τόσο πιεστικές ανάγκες;».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Χανιώτικα νέα - 21/11/2020)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου