Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
«Στο φαλιμέντο του κόσμου αυτού,
ο καβαλάρης εγώ τ' ουρανού,
με τους ανθρώπους ζητάς επαφή,
μα έχει σπάσει κι αυτή η κλωστή».
Νικόλας Ασιμος
Είκοσι
πέντε χρόνια συμπληρώνονται την Κυριακή 17 Μαρτίου από το θάνατο του
Νικόλα Ασιμου (17 Μαρτίου 1988). Αυτός ο μοναχικός και ασυμβίβαστος
καλλιτέχνης έφυγε απο τη ζωή αφήνοντας πίσω του ένα ιδιαίτερα σημαντικό,
μουσικό και όχι μόνο, έργο. Το 1984 είχε έρθει στα Χανιά, καλεσμένος
ενός ερασιτεχνικού ("πειρατικού") σταθμού της εποχής και του Κώστα
Τζωρτζάκη, στον οποίο είχε δώσει συνέντευξη που είχε μεταδοθεί τότε στον
αέρα, αλλά και ηχογραφηθεί σε κασσέτα.
«Επέζησα επειδή πάρα πολλοί με θεωρήσανε γραφικό και έτσι μ' αφήσανε τουλάχιστον να περπατάω», έλεγε ο Νικόλας Ασιμος στον κ. Τζωρτζάκη και στο «Ράδιο Μουσικές Αναμνήσεις», όπως ήταν το όνομα του σταθμού.
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ
Ακόμα και στη σημερινή εποχή η μουσική του Νικόλα Ασιμου συγκινεί νέους ανθρώπους. Τραγούδια του όπως το "Παπάκι" που τραγούδησε η Χάρις Αλεξίου, "Εγώ με τις ιδέες μου" από τη Σωτηρία Λεονάρδου και αρκετά ακόμη που απέδωσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αλλά και αυτά που ο ίδιος ο Ασιμος ερμήνευσε, όπως ο "Μπαγάσας" είναι πλέον διαχρονικά.
Με αφορμή λοιπόν, τη συμπλήρωση 22 χρόνων από το θάνατό του, ας δούμε μερικές από τις απόψεις του σημαντικού αυτού δημιουργού με αποσπάσματα από τη συνέντευξη:
-Πολλοί γράφουν ένα τραγούδι για να πούνε κάτι. Εσύ;
«Υπάρχει ένα τραγούδι που λέει "Θες να μάθεις την αλήθεια / βγες απόξω απ' τη συνήθεια". Βέβαια εγώ το 'χω πει και το 'χω γράψει. Αλλά καμιά φορά κι αυτά που λεω... μπορεί να ισχύουν και για μένα· γιατί κάποιος που λέει, λέει για τους άλλους, καμιά φορά ξεχνάει τον εαυτό του. Και δεν έχει πάντα τη δύναμη να κάνει ό,τι έχει πει...».
-Νικόλα, είτε το θέλεις είτε όχι, αναγκαστικά δημιουργείται γύρω σου μια προσωπικότητα.
«Ωραία είναι η εικόνα που δίνεις εσύ στον άλλο, χωρίς ο ίδιος να την επικαλείται ούτε να την προφασίζεται. Αυτός είναι και ο επηρεασμός από τους ανθρώπους. Μπορεί να φάνε και αυτόν που τα 'χει καταλάβει αυτά, έχει αφιερώσει και το είναι του γι' αυτά, και του αποδίδουν έναν τίτλο, μια ταμπέλα ή οτιδήποτε άλλο, όπως εσύ τον τίτλο «προσωπικότητα». Οσον αφορά για τα τραγούδια μου, ρώτησες αν συνεχίζω να θέλω να επιδιώκω ορισμένα πράγματα... Είχα κάνει μια δήλωση, ότι υπάρχουν πάρα πολλοί που τοποθετούν συν και λέγονται συνθέτες, οπότε χρειάζεται και ένας άλλος που να τοποθετεί πλην και να λέγεται... πληνθέτης.
...Είναι κάτι ψήγματα μέσα στον άνθρωπο, τα οποία είναι γνωστά από τους αιώνες. Οταν τα αναταράζεις, δημιουργείς καταστάσεις που εφόσον αρχίζουν και πραγματώνονται ξεφεύγουν από τον έλεγχο, από τα κοινωνικά πρότυπα, τα οποία, αν τα πάρουμε χοντρά - αν και δεν μ' αρέσουν αυτές οι χοντρές εξηγήσεις, ίσως θα θύμιζα μερικούς αναρχικούς και έχω δηλώσει ότι δεν είμαι. Εχω πει ότι αναρχία είναι η αρχή του τέλους και το τέλος της αρχής, και αυτό κανένας αναρχικός δεν το λέει. Λοιπόν, ας πούμε, είναι τα στεγανά που σου βάζουν από μικρό παιδί. Οικογένεια, σπίτι, σχολείο. Τι θα μάθεις, η λογική που έχεις στο κεφάλι σου, αυτός ο τρόπος που θα πρέπει να αντιληφθείς τα πράγματα, που σε περιορίζει, που σου κάνει ένα κλισέ, ο στρατός, η αστυνομία, το επάγγελμα που θα ασκήσεις, η δουλειά, το εργοστάσιο, χιλιάδες πράγματα. Η βιομηχανική κοινωνία που θα πρέπει να την υποστείς έτσι και όχι αλλιώς. Για να τη νικήσεις όλη αυτή την κατάσταση χρειάζεται και να τα κάνεις όλα και να τα αποδεχτείς όλα και να τα πολεμήσεις όλα. Αλλά να 'χεις και μια άλλη δύναμη, να μην υπολογίζεις την πάρτη σου κι ας σ' έχουνε κάνει σκόνη, διότι σαν σκόνη δεν φαίνεσαι, ούτε μπορείς ν' αντέξεις. Αλλοι άνθρωποι το κάνανε για λίγο. Εγώ έτυχε σαν Ασιμος να το κάνω για χρόνια. Γι' αυτό κάπου, για πολλούς και για πολλά, έγινα επικίνδυνος. Από τη μια επικίνδυνος, από την άλλη γραφικός, κατά τα μυαλά τους. Επέζησα επειδή πάρα πολλοί με θεωρήσανε γραφικό και έτσι μ' αφήσανε τουλάχιστον να περπατάω, όχι όπως είμαι, αλλά σύμφωνα με τα μέτρα τα δικά τους. Στην Αθήνα ή στα Εξάρχεια θεωρούμαι γραφικός».
-Δεν πιστεύω ότι θα 'θελες να είσαι γραφικός.
«Μα, είμαι και γραφικός τύπος. Φερ' ειπείν, άμα βρω ένα ωραίο κουρελάκι στο δρόμο, θα το 'βάλω στο κεφάλι μου... Εκμεταλλεύομαι και 'γω τη γραφικότητα του κόσμου. Αν και τώρα αλλάζω τους ρόλους, και λέω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι γραφικοί για μένα και 'γω δεν είμαι γραφικός γι' αυτούς. Οπότε μπορώ να χρησιμοποιήσω τη γραφικότητά τους».
-Ποια είναι η γνώμη σου για την ελληνική ροκ μουσική;
«Εδώ, στην Ελλάδα προσπαθεί να γίνει μια απομίμηση ροκ, χωρίς, όμως, να υπάρχουν οι αναγκαίες καταστάσεις ζωής... Θέλω να πω ότι ο Μάης του '68 στη Γαλλία, το χίπικο κίνημα και διάφορα άλλα πράγματα γεννήσανε τη μουσική ροκ. Οταν στην Ελλάδα δε βράζει τίποτα απ' όλ' αυτά· πώς είναι δυνατόν να μιλάμε ότι θα γίνει μουσική ροκ».
-Στην Ελλάδα, η ροκ πρέπει να έχει ελληνικό στίχο;
«Μιας και ζούμε στην Ελλάδα ή δρούμε στην Ελλάδα είναι καλύτερα να μιλάμε στη γλώσσα που μας καταλαβαίνει ο καθένας. Με τη μόνη διαφορά ότι σπέρματα μουσικής υπάρχουν παντού. Εξάλλου, και οι ροκάδες οι ίδιοι κατά καιρούς εξελίσσονται στη μουσική τους, που μπορεί να άρχισε από ένα ροκ εντ ρολ ή από ένα μπλουζ· και αυτά τα πήραν από τους νέγρους ώς ένα βαθμό, μετά άρχισαν και ψάχνανε μουσικές της Ινδίας, μουσικές άλλες, λαϊκές, πρωτόγονες, και όλα αυτά τα πράγματα τα βάλανε μέσα σ' έναν καμβά. Στην ουσία όλο αυτό το πράγμα μπορεί να ονομάζεται ροκ αλλά δεν είναι μόνο ροκ. Ολες οι μουσικές είναι καλές, εξαρτάται τι νόημα θα δώσεις, τι έχεις μέσα σου και πώς θα το εκφράσεις».
(Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία - "Διαδρομές" Χανιώτικα νέα - 16/3/2013)
Link: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=351066
Link 2: http://www.haniotika-nea.gr/117877-mia-sunenteuksi-tou-nikola-asimou-sta-xania/
«Στο φαλιμέντο του κόσμου αυτού,
ο καβαλάρης εγώ τ' ουρανού,
με τους ανθρώπους ζητάς επαφή,
μα έχει σπάσει κι αυτή η κλωστή».
Νικόλας Ασιμος
Είκοσι
πέντε χρόνια συμπληρώνονται την Κυριακή 17 Μαρτίου από το θάνατο του
Νικόλα Ασιμου (17 Μαρτίου 1988). Αυτός ο μοναχικός και ασυμβίβαστος
καλλιτέχνης έφυγε απο τη ζωή αφήνοντας πίσω του ένα ιδιαίτερα σημαντικό,
μουσικό και όχι μόνο, έργο. Το 1984 είχε έρθει στα Χανιά, καλεσμένος
ενός ερασιτεχνικού ("πειρατικού") σταθμού της εποχής και του Κώστα
Τζωρτζάκη, στον οποίο είχε δώσει συνέντευξη που είχε μεταδοθεί τότε στον
αέρα, αλλά και ηχογραφηθεί σε κασσέτα. «Επέζησα επειδή πάρα πολλοί με θεωρήσανε γραφικό και έτσι μ' αφήσανε τουλάχιστον να περπατάω», έλεγε ο Νικόλας Ασιμος στον κ. Τζωρτζάκη και στο «Ράδιο Μουσικές Αναμνήσεις», όπως ήταν το όνομα του σταθμού.
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ
Ακόμα και στη σημερινή εποχή η μουσική του Νικόλα Ασιμου συγκινεί νέους ανθρώπους. Τραγούδια του όπως το "Παπάκι" που τραγούδησε η Χάρις Αλεξίου, "Εγώ με τις ιδέες μου" από τη Σωτηρία Λεονάρδου και αρκετά ακόμη που απέδωσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου αλλά και αυτά που ο ίδιος ο Ασιμος ερμήνευσε, όπως ο "Μπαγάσας" είναι πλέον διαχρονικά.
Με αφορμή λοιπόν, τη συμπλήρωση 22 χρόνων από το θάνατό του, ας δούμε μερικές από τις απόψεις του σημαντικού αυτού δημιουργού με αποσπάσματα από τη συνέντευξη:
-Πολλοί γράφουν ένα τραγούδι για να πούνε κάτι. Εσύ;
«Υπάρχει ένα τραγούδι που λέει "Θες να μάθεις την αλήθεια / βγες απόξω απ' τη συνήθεια". Βέβαια εγώ το 'χω πει και το 'χω γράψει. Αλλά καμιά φορά κι αυτά που λεω... μπορεί να ισχύουν και για μένα· γιατί κάποιος που λέει, λέει για τους άλλους, καμιά φορά ξεχνάει τον εαυτό του. Και δεν έχει πάντα τη δύναμη να κάνει ό,τι έχει πει...».
-Νικόλα, είτε το θέλεις είτε όχι, αναγκαστικά δημιουργείται γύρω σου μια προσωπικότητα.
«Ωραία είναι η εικόνα που δίνεις εσύ στον άλλο, χωρίς ο ίδιος να την επικαλείται ούτε να την προφασίζεται. Αυτός είναι και ο επηρεασμός από τους ανθρώπους. Μπορεί να φάνε και αυτόν που τα 'χει καταλάβει αυτά, έχει αφιερώσει και το είναι του γι' αυτά, και του αποδίδουν έναν τίτλο, μια ταμπέλα ή οτιδήποτε άλλο, όπως εσύ τον τίτλο «προσωπικότητα». Οσον αφορά για τα τραγούδια μου, ρώτησες αν συνεχίζω να θέλω να επιδιώκω ορισμένα πράγματα... Είχα κάνει μια δήλωση, ότι υπάρχουν πάρα πολλοί που τοποθετούν συν και λέγονται συνθέτες, οπότε χρειάζεται και ένας άλλος που να τοποθετεί πλην και να λέγεται... πληνθέτης.
...Είναι κάτι ψήγματα μέσα στον άνθρωπο, τα οποία είναι γνωστά από τους αιώνες. Οταν τα αναταράζεις, δημιουργείς καταστάσεις που εφόσον αρχίζουν και πραγματώνονται ξεφεύγουν από τον έλεγχο, από τα κοινωνικά πρότυπα, τα οποία, αν τα πάρουμε χοντρά - αν και δεν μ' αρέσουν αυτές οι χοντρές εξηγήσεις, ίσως θα θύμιζα μερικούς αναρχικούς και έχω δηλώσει ότι δεν είμαι. Εχω πει ότι αναρχία είναι η αρχή του τέλους και το τέλος της αρχής, και αυτό κανένας αναρχικός δεν το λέει. Λοιπόν, ας πούμε, είναι τα στεγανά που σου βάζουν από μικρό παιδί. Οικογένεια, σπίτι, σχολείο. Τι θα μάθεις, η λογική που έχεις στο κεφάλι σου, αυτός ο τρόπος που θα πρέπει να αντιληφθείς τα πράγματα, που σε περιορίζει, που σου κάνει ένα κλισέ, ο στρατός, η αστυνομία, το επάγγελμα που θα ασκήσεις, η δουλειά, το εργοστάσιο, χιλιάδες πράγματα. Η βιομηχανική κοινωνία που θα πρέπει να την υποστείς έτσι και όχι αλλιώς. Για να τη νικήσεις όλη αυτή την κατάσταση χρειάζεται και να τα κάνεις όλα και να τα αποδεχτείς όλα και να τα πολεμήσεις όλα. Αλλά να 'χεις και μια άλλη δύναμη, να μην υπολογίζεις την πάρτη σου κι ας σ' έχουνε κάνει σκόνη, διότι σαν σκόνη δεν φαίνεσαι, ούτε μπορείς ν' αντέξεις. Αλλοι άνθρωποι το κάνανε για λίγο. Εγώ έτυχε σαν Ασιμος να το κάνω για χρόνια. Γι' αυτό κάπου, για πολλούς και για πολλά, έγινα επικίνδυνος. Από τη μια επικίνδυνος, από την άλλη γραφικός, κατά τα μυαλά τους. Επέζησα επειδή πάρα πολλοί με θεωρήσανε γραφικό και έτσι μ' αφήσανε τουλάχιστον να περπατάω, όχι όπως είμαι, αλλά σύμφωνα με τα μέτρα τα δικά τους. Στην Αθήνα ή στα Εξάρχεια θεωρούμαι γραφικός».
-Δεν πιστεύω ότι θα 'θελες να είσαι γραφικός.
«Μα, είμαι και γραφικός τύπος. Φερ' ειπείν, άμα βρω ένα ωραίο κουρελάκι στο δρόμο, θα το 'βάλω στο κεφάλι μου... Εκμεταλλεύομαι και 'γω τη γραφικότητα του κόσμου. Αν και τώρα αλλάζω τους ρόλους, και λέω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι γραφικοί για μένα και 'γω δεν είμαι γραφικός γι' αυτούς. Οπότε μπορώ να χρησιμοποιήσω τη γραφικότητά τους».
-Ποια είναι η γνώμη σου για την ελληνική ροκ μουσική;
«Εδώ, στην Ελλάδα προσπαθεί να γίνει μια απομίμηση ροκ, χωρίς, όμως, να υπάρχουν οι αναγκαίες καταστάσεις ζωής... Θέλω να πω ότι ο Μάης του '68 στη Γαλλία, το χίπικο κίνημα και διάφορα άλλα πράγματα γεννήσανε τη μουσική ροκ. Οταν στην Ελλάδα δε βράζει τίποτα απ' όλ' αυτά· πώς είναι δυνατόν να μιλάμε ότι θα γίνει μουσική ροκ».
-Στην Ελλάδα, η ροκ πρέπει να έχει ελληνικό στίχο;
«Μιας και ζούμε στην Ελλάδα ή δρούμε στην Ελλάδα είναι καλύτερα να μιλάμε στη γλώσσα που μας καταλαβαίνει ο καθένας. Με τη μόνη διαφορά ότι σπέρματα μουσικής υπάρχουν παντού. Εξάλλου, και οι ροκάδες οι ίδιοι κατά καιρούς εξελίσσονται στη μουσική τους, που μπορεί να άρχισε από ένα ροκ εντ ρολ ή από ένα μπλουζ· και αυτά τα πήραν από τους νέγρους ώς ένα βαθμό, μετά άρχισαν και ψάχνανε μουσικές της Ινδίας, μουσικές άλλες, λαϊκές, πρωτόγονες, και όλα αυτά τα πράγματα τα βάλανε μέσα σ' έναν καμβά. Στην ουσία όλο αυτό το πράγμα μπορεί να ονομάζεται ροκ αλλά δεν είναι μόνο ροκ. Ολες οι μουσικές είναι καλές, εξαρτάται τι νόημα θα δώσεις, τι έχεις μέσα σου και πώς θα το εκφράσεις».
(Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία - "Διαδρομές" Χανιώτικα νέα - 16/3/2013)
Link: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=351066
Link 2: http://www.haniotika-nea.gr/117877-mia-sunenteuksi-tou-nikola-asimou-sta-xania/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου