Διηγήματα ευαισθησίας με ήρωες της καθημερινότητας στο "Κόκκινο του Αιματίτη"

Απλοι ήρωες της καθημερινότητας πρωταγωνιστούν στο βιβλίο: "Κόκκινο του αιματίτη" της Μαρίας Ζαβιανέλη που κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις "Σμυρνιωτάκης".
Η συγγραφέας προσεγγίζει με ευαισθησία σύγχρονα προβλήματα. Ο πόνος, η αγάπη, ο έρωτας, η θλίψη αλλά και η συντροφικότητα, έχουν τη δική τους θέση.
«Αυτοί είναι οι ηρωές μου: Η Σβέτλα, η Ερατώ, η Ελένη, ο Εμβέρ, ο Φιόντορ, η Αϊσέ, η γιαγιά Ρεγγίνα... Μαζί τους ταξίδεψα στη Σμύρνη, στο Λονδίνο, στην Αθήνα, στο Μόναχο, στη Θεσσαλονίκη, μετανάστευσα, κακοποιήθηκα, δολοφόνησα, έμεινα άστεγη, αγάπησα, μίσησα, ερωτεύτηκα… Εζησα… Τώρα τους εναποθέτω στα δικά σας χέρια. Είναι "ραγισμένοι"… Εξάλλου, ήταν πολύ "εύθραστοι"», σημειώνει η Μαρία Ζαβιανέλη.
"Κόκκινο του Αιματίτη" τιτλοφορείται το πρώτο διήγημα. «Εδώ το μαύρο μοναχά ταιριάζει… Δεν έχει λαμπερά καρασόχρωμα καλοκαίρια να στολίζουν τις αγκαλιές μας, πορτοκαλιές και ασημιές ελιές δεν λάμπουν μέσα στο πέρασμα των ανέμων, το μπλε του κοβάλτιου δεν έβαψε τα όνειρά μας, μόνο το κόκκινο του αιματίτη πάνω στον λαιμό σου πάλλεται μες στο χλωμό φως του… Και ούτε έχω ορίζοντα και ούτε έχω ουρανό παρά μια λουρίδα φως, μια κορδέλα πένθους. Με τόσο πάθος οι πλώρες μας πάνω στο κύμα χορεύουν και τ’ άλμπουρα της σελήνης τ’ άψυχα κορμιά μας συντροφεύουν», αναφέρει η συγγραφέας.
Συγκινητικό επίσης το διήγημα για τη "Σμύρνη".
«Την πόλη μου άφηνα… Και όπως τα κύματα γλυκοφιλούσαν την πλώρη της "Φρυγίας" τα μίσησα, μ’ έδιωχναν αλύπητα απ’ τα προγονικά μου ενώ εκείνα έλιωναν στη μαύρη προκυμαία, τα πτώματα μύρωναν μ’ αλμύρα του Αιγαίου, έσταζαν ανθό και ελπίδα πως αύριο χαράζει γαλαζωπό ξημέρωμα και γλύκα μες στο στόμα», αναφέρεται.
Η συγγραφέας προσεγγίζει με ευαισθησία τα παιδιά. Προπαντός τα παιδιά που η μοίρα τα έφερε στην Ελλάδα. Στο διήγημα: "Τι φόρεμα φοράει η ευτυχία;", αναφέρεται στην ιστορία δύο παιδιών των φαναριών, της Αισέ και του Φιοντόρ, «δύο άτυχα παιδιά που βρέθηκαν στην Ελλάδα. Και αν τα ρωτήσεις τι θυμούνται από τα περασμένα χρόνια της ζωής τους, θα σουν πουν ότι το μόνο που θυμούνται είναι τα ονόματα των οδών που κάθε φορά κατοικούσαν, αλλά και των εκάστοτε προστατών τους. Γονείς δεν έχουν, ούτε αδέρφια».
Στο αμέσως επόμενο, διαβάζουμε για τη Σβέτλα που «γεννήθηκε στο Βιλίτσκοβο. Ενα χωριό της Βουλγαρίας. Στην Ελλάδα ήρθε για μια καλύτερη ζωή. Την αγάπησε τη χώρα, αγάπησε και τους ανθρώπους της. Ασχετα αν την μάτωσαν, στην αρχή του ερχομού της και της ξερίζωσαν την καρδιά! Εκείνη τα κατάφερε».
Το βιβλίο: "Κόκκινο του αιματίτη" ήρθε για να μείνει στις βιβλιοθήκες μας. Για να μας θυμίζει πως σε αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει ποτέ να χάσουμε την ανθρωπιά μας και τις ευαισθησίες μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Χανιώτικα νέα - Διαδρομές - 22/6/2013)