Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται στην Ελλάδα ένα μοναδικό φαινόμενο στο χώρο της εκπαίδευσης: να ξεφυτρώνουν σε κάθε πόλη ΑΕΙ και ΤΕΙ ή έστω πανεπιστημιακά τμήματα. Με απλά λόγια τα Πανεπιστήμια εμφανίζονται κατακερματισμένα με τα Τμήματά τους να είναι κατά κάποιον τρόπο διάσπαρτα σε διάφορες περιοχές. Ο λόγος απλός: Να ικανοποιηθεί η κάθε τοπική κοινωνία έχοντας Πανεπιστήμιο στα... πόδια της. Να τονωθεί έτσι η τοπική αγορά και να αποκτήσουν φοιτητόκοσμο ολοένα και περισσότερες πόλεις.
Μπορεί όμως αυτή η κατάσταση να συντελέσει σε ουσιαστική παροχή γνώσης και να βοηθήσει την έρευνα; Σε πόσες χώρες του κόσμου, υπάρχει η ίδια κατάσταση; Και, τελικά, ποιος είναι ο ρόλος της ανώτατης εκπαίδευσης;
Στο θέμα αυτό θα συμφωνήσω με τον πρύτανη του Πολυτεχνείου Κρήτης Ι. Γρυσπολάκη ο οποίος σε πρόσφατες δηλώσεις του (X.N. - 5/5/2010) ανέφερε μεταξύ άλλων: "Σε όλες τις χώρες του κόσμου η ανάπτυξη των Πανεπιστημίων γίνεται μετά από μία μελέτη για το τι χρειαζόμαστε και όχι για το πώς θα βολέψουμε τις τοπικές κοινωνίες. Στο Παρίσι για παράδειγμα, δώδεκα μεγάλες σχολές συνενώθηκαν στο Paris Institute of Technology. Στη Δανία δεκαεπτά πανεπιστήμια έχουν συνενωθεί ήδη σε τρία. Στην Ελλάδα γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Είδαμε τα δύο Πανεπιστήμια που υπήρχαν μέχρι το 1965 να γίνονται τέσσερα, ορθώς. Μετά έγινε το Πανεπιστήμιο Θράκης, Θεσσαλίας, το Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο στην Κρήτη, το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου. Κάπου εκεί έπρεπε να σταματήσουμε. Όμως βλέπουμε πως τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε το Πανεπιστήμιο Πελοπονήσου σε πέντε πόλεις, άρχισε να επεκτείνεται το Πανεπιστήμιο Αιγαίου που έγινε για εθνικούς σκοπούς σε τρία νησιά και σήμερα καλύπτει έξι. Υπάρχουν απαιτήσεις ακόμη και από την Κω για την δημιουργία Ιατρικής σχολής, έγινε το Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδας ένα τμήμα στην Λιβαδειά κι ένα στην Λαμία, το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας με τρία τμήματα στην Φλώρινα, δύο στην Κοζάνη και τώρα θέλουν να κάνουν κι ένα στην Καστοριά. Έγινε το Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας με δύο τμήματα στο Αγρίνιο κ.α."".
Ακόμη είχε επισημάνει:
"Αυτό, όχι μόνο πρέπει να σταματήσει εδώ αλλά πρέπει να αρχίσει και η αντίστροφη πορεία. Έτσι, τον τελευταίο χρόνο συνέταξα μια πρόταση, μετά από διαλογική συζήτηση, την οποία υπέβαλα προσφάτως στην Σύνοδο Πρυτάνεων η οποία πραγματοποιήθηκε στην Κω... Το Πανεπιστήμιο πρέπει να γίνει πιο ευέλικτο, πιο αυστηρό. Δεν μπορεί να καταναλώνει πόρους οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι με διαφορετικό τρόπο από τα ίδια τα Πανεπιστήμια... "Δεν είναι βιώσιμο ένα Πανεπιστήμιο το οποίο έχει δύο τμήματα σε δύο διαφορετικές πόλεις. Δεν είναι βιώσιμο το να έχεις δύο συναφέστατα τμήματα σχεδόν με τον ίδιο τίτλο στην ίδια πόλη".
Πώς όμως, μπορεί να υλοποιηθεί σχέδιο: "Καλλικράτης" και στα Πανεπιστήμια;
Ο νέος πρύτανης - Χανιώτης στην καταγωγή- του Πανεπιστημίου Πατρών Γιώργος Παναγιωτάκης μου έλεγε χθες: "Θέλει πολύ προσοχή πρώτον ποια τμήματα θα πρέπει να καταργηθούν κι αν πρέπει να καταργηθούν. Διότι υπάρχουν μερικά τμήματα που είναι σχετικά ολιγομελή και είναι η εύκολη λεία για έναν Καλλικράτη. Εκεί θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Να μην αδικήσουμε τμήματα που πρέπει να αναπτυχθούν ως αυτόνομα και θα πρέπει πάρα πολύ να προσέξουμε την ίδρυση νέων τμημάτων η οποία θα πρέπει να γίνεται με πολύ προσεκτικό τρόπο, λαμβάνοντας υπόψη και την αγορά εργασίας αλλά και τις ανάγκες της χώρας και όχι ζητήματα του να βολέψουμε μερικούς φίλους και γνωστούς για να πάρουν καθηγητικές θέσεις κλπ".
Εν όψει λοιπόν του Ακαδημαικού "Καλλικράτη", χρειάζεται προσοχή και ποιοτικός σχεδιασμός και όχι η επανάληψη λαθών του παρελθόντος...
(Χανιώτικα νέα - 1/6/2010)
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται στην Ελλάδα ένα μοναδικό φαινόμενο στο χώρο της εκπαίδευσης: να ξεφυτρώνουν σε κάθε πόλη ΑΕΙ και ΤΕΙ ή έστω πανεπιστημιακά τμήματα. Με απλά λόγια τα Πανεπιστήμια εμφανίζονται κατακερματισμένα με τα Τμήματά τους να είναι κατά κάποιον τρόπο διάσπαρτα σε διάφορες περιοχές. Ο λόγος απλός: Να ικανοποιηθεί η κάθε τοπική κοινωνία έχοντας Πανεπιστήμιο στα... πόδια της. Να τονωθεί έτσι η τοπική αγορά και να αποκτήσουν φοιτητόκοσμο ολοένα και περισσότερες πόλεις.
Μπορεί όμως αυτή η κατάσταση να συντελέσει σε ουσιαστική παροχή γνώσης και να βοηθήσει την έρευνα; Σε πόσες χώρες του κόσμου, υπάρχει η ίδια κατάσταση; Και, τελικά, ποιος είναι ο ρόλος της ανώτατης εκπαίδευσης;
Στο θέμα αυτό θα συμφωνήσω με τον πρύτανη του Πολυτεχνείου Κρήτης Ι. Γρυσπολάκη ο οποίος σε πρόσφατες δηλώσεις του (X.N. - 5/5/2010) ανέφερε μεταξύ άλλων: "Σε όλες τις χώρες του κόσμου η ανάπτυξη των Πανεπιστημίων γίνεται μετά από μία μελέτη για το τι χρειαζόμαστε και όχι για το πώς θα βολέψουμε τις τοπικές κοινωνίες. Στο Παρίσι για παράδειγμα, δώδεκα μεγάλες σχολές συνενώθηκαν στο Paris Institute of Technology. Στη Δανία δεκαεπτά πανεπιστήμια έχουν συνενωθεί ήδη σε τρία. Στην Ελλάδα γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Είδαμε τα δύο Πανεπιστήμια που υπήρχαν μέχρι το 1965 να γίνονται τέσσερα, ορθώς. Μετά έγινε το Πανεπιστήμιο Θράκης, Θεσσαλίας, το Πανεπιστήμιο και το Πολυτεχνείο στην Κρήτη, το Πανεπιστήμιο του Αιγαίου. Κάπου εκεί έπρεπε να σταματήσουμε. Όμως βλέπουμε πως τα τελευταία χρόνια δημιουργήθηκε το Πανεπιστήμιο Πελοπονήσου σε πέντε πόλεις, άρχισε να επεκτείνεται το Πανεπιστήμιο Αιγαίου που έγινε για εθνικούς σκοπούς σε τρία νησιά και σήμερα καλύπτει έξι. Υπάρχουν απαιτήσεις ακόμη και από την Κω για την δημιουργία Ιατρικής σχολής, έγινε το Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδας ένα τμήμα στην Λιβαδειά κι ένα στην Λαμία, το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας με τρία τμήματα στην Φλώρινα, δύο στην Κοζάνη και τώρα θέλουν να κάνουν κι ένα στην Καστοριά. Έγινε το Πανεπιστήμιο Δυτικής Ελλάδας με δύο τμήματα στο Αγρίνιο κ.α."".
Ακόμη είχε επισημάνει:
"Αυτό, όχι μόνο πρέπει να σταματήσει εδώ αλλά πρέπει να αρχίσει και η αντίστροφη πορεία. Έτσι, τον τελευταίο χρόνο συνέταξα μια πρόταση, μετά από διαλογική συζήτηση, την οποία υπέβαλα προσφάτως στην Σύνοδο Πρυτάνεων η οποία πραγματοποιήθηκε στην Κω... Το Πανεπιστήμιο πρέπει να γίνει πιο ευέλικτο, πιο αυστηρό. Δεν μπορεί να καταναλώνει πόρους οι οποίοι θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι με διαφορετικό τρόπο από τα ίδια τα Πανεπιστήμια... "Δεν είναι βιώσιμο ένα Πανεπιστήμιο το οποίο έχει δύο τμήματα σε δύο διαφορετικές πόλεις. Δεν είναι βιώσιμο το να έχεις δύο συναφέστατα τμήματα σχεδόν με τον ίδιο τίτλο στην ίδια πόλη".
Πώς όμως, μπορεί να υλοποιηθεί σχέδιο: "Καλλικράτης" και στα Πανεπιστήμια;
Ο νέος πρύτανης - Χανιώτης στην καταγωγή- του Πανεπιστημίου Πατρών Γιώργος Παναγιωτάκης μου έλεγε χθες: "Θέλει πολύ προσοχή πρώτον ποια τμήματα θα πρέπει να καταργηθούν κι αν πρέπει να καταργηθούν. Διότι υπάρχουν μερικά τμήματα που είναι σχετικά ολιγομελή και είναι η εύκολη λεία για έναν Καλλικράτη. Εκεί θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Να μην αδικήσουμε τμήματα που πρέπει να αναπτυχθούν ως αυτόνομα και θα πρέπει πάρα πολύ να προσέξουμε την ίδρυση νέων τμημάτων η οποία θα πρέπει να γίνεται με πολύ προσεκτικό τρόπο, λαμβάνοντας υπόψη και την αγορά εργασίας αλλά και τις ανάγκες της χώρας και όχι ζητήματα του να βολέψουμε μερικούς φίλους και γνωστούς για να πάρουν καθηγητικές θέσεις κλπ".
Εν όψει λοιπόν του Ακαδημαικού "Καλλικράτη", χρειάζεται προσοχή και ποιοτικός σχεδιασμός και όχι η επανάληψη λαθών του παρελθόντος...
(Χανιώτικα νέα - 1/6/2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου