Μάρω Θεοδωράκη: "Οταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω δασκάλα πιάνου στο Γαλατά"

Της ΜΑΡΙΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ

Στις φλέβες της είχε από μωρό… μελάνι και νότες. Μεγαλώνοντας, η Μάρω Θεοδωράκη, συγκέρασε και τα δύο ακολουθώντας πορεία μουσική και συγγραφική. Και πάντα, σε ό,τι και αν έκανε, υπήρχε ένα κομμάτι από τα Χανιά που λατρεύει. Τα Χανιά που είναι συνυφασμένα στο μυαλό της με την ελευθερία, την παιδική ξεγνοιασιά, την αυθεντικότητα… Kόρη του ποιητή και δημοσιογράφου Γιάννη Θεοδωράκη και της δημοσιογράφου Νίτσας Λουλέ, ανιψιά του μοναδικού Μίκη Θεοδωράκη, η Μάρω είχε τη μοναδική τύχη να βρίσκεται από μικρή σε ένα άκρως πολιτικοποιημένο αλλά και μουσικό περιβάλλον. «Αυτό με έκανε να έχω μεγάλη αίσθηση ευθύνης με ό,τι καταπιανόμουν», είπε η ίδια, μιλώντας στις “διαδρομές”, λίγο προτού ξεκινήσει τις πρόβες για την παιδική παράσταση “Ομορφη Πόλη” που παρουσιάστηκε στο Ιστορικό Καφέ “Κήπος”. «Η οικογένειά μου ήταν μουσική και δημοσιογραφική. Με έντονο το στοιχείο της τέχνης, έντονο και το στοιχείο της πολιτικής. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μας και μας διαμόρφωσε χαρακτήρα από πολύ πολύ νωρίς. Στην εφηβεία συνειδητοποίησα πόσο πραγματικά μοναδικοί ήταν οι γονείς μου και φυσικά ο θείος μου, ο Μίκης Θεοδωράκης. Το βάρος αυτών των ονομάτων με έσπρωχνε πάντα να αριστεύω. Ηθελα σε όλα όσα έκανα να είμαι τέλεια. Οταν έδινα εξετάσεις στο Ωδείο για το πτυχίο, δεν κάλεσα κανέναν από την οικογένειά μου. Ηθελα μόνη μου να πάω, να δοκιμαστώ και να ξεχωρίσω. Ετσι και έγινε. Βέβαια, πριν τις εξετάσεις, είχα επισκεφθεί τον Μίκη Θεοδωράκη, είχαμε μιλήσει, τον είχα συμβουλευτεί. Ποτέ όμως δεν ήθελα να πουν για μένα πως είμαι η ανιψιά του Μίκη και γι’ αυτό προχωρησα στις μουσικές μου σπουδές. Πάντα επεδίωκα ό,τι κάνω, να το κάνω μόνη μου επειδή αξίζω».

-Αγαπάτε πολύ τα παιδιά. Εχετε γράψει 46 παραμύθια. Πόσο δύσκολο κοινό είναι τελικά τα πιτσιρίκια;

Λατρεύω τα παιδιά. Νιώθω και εγώ περισσότερο παιδί απ’ ότι “μεγάλος”. Ημουν πάντα δίπλα σε παιδιά, και δεν πιστεύω καθόλου πως είναι δύσκολο κοινό. Χρειάζεται να τα αφουγκραστείς και να είσαι ειλικρινής μαζί τους. Ετσι τα κερδίζεις. Νιώθω στο στοιχείο μου όταν είμαι με παιδιά, δουλεύω με παιδιά ή κάνω κάτι για παιδιά. Ισως να έχει σχέση και το ότι αγαπώ πολύ τη διδασκαλία. Αισθάνομαι υπέροχα όταν περνώ τις γνώσεις μου σε παιδιά, όμως ακόμα περισσότερο με κάνει να χαίρομαι όταν περνώ την αγάπη μου για τη μουσική στα παιδιά. Γιατί η αγάπη είναι εκείνη που μας κινητοποιεί, η αγάπη μας πάει πιο μπροστά και η μουσική από μόνη της, είναι αγάπη, είναι κινητήριος δύναμη. Οταν ήμουν μικρή, έλεγα όταν με ρωτούσαν, πως όταν μεγαλώσω θα γίνω δασκάλα πιάνου στον Γαλατά.

-Η “ομορφη πόλη” παρουσιάζεται στην όμορφη πόλη, στα Χανιά…

Το αγαπημένο τραγούδι του πατέρα μου! Τα Χανιά είναι για μένα τόπος μαγικός. Και παρότι έχω γεννηθεί στην Αθήνα, αισθάνομαι “πατρίδα” μου τα Χανιά. Κάθε καλοκαίρι, όταν ήμουν παιδί, περνούσα τις διακοπές μου στον Γαλατά. Ακόμα και σήμερα, προσπαθώ να έρχομαι στα Χανιά, τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο. Αισθάνομαι διαφορετικά εδώ, πιο ελεύθερη… Αυτό το βιωματικό κομμάτι, αυτό το “δέσιμο” με τα Χανιά με έχει στιγματίσει συναισθηματικά και το κουβαλώ μαζί μου ότι και να κάνω. Ιδιαίτερα όταν γράφω… Η ιστορία λοιπόν αφορά, την ομορφότερη πόλη του κόσμου, τα Χανιά! Είναι η ιστορία της Αννιώς, ένα κοριτσάκι που έχει μπουχτίσει στους 4 τοίχους της πόλης και θέλει να γυρίσει στον Γαλατά, στον παππού και τη γιαγιά. Είναι παράλληλα και ένα “παραμύθι” που μιλά για αξίες, δυστυχώς λίγο… ξεχασμένες σε καιρούς κρίσης. Μιλάει για τη σημασία της φιλίας, της αγάπης, της οικογένειας…

-Φαντάζομαι πως, όπως και η μουσική, έτσι και η συγγραφή “ήρθε” εντελώς φυσικά. Η μητέρα και ο πατέρας σας ήταν από τους σπουδαιότερους δημοσιογράφους εξάλλου…

Μου αρέσει να γράφω, όπως μου αρέσει και να διδάσκω. Ο,τι μάθαινα από τα βήματά μου στην μουσική, προσπάθησα να τα κάνω παραμύθια και μέσα από αυτά να εξηγήσω στα παιδιά έννοιες κάπως δυσνόητες. Το πρώτο μου βιβλίο, η “παραμυθάδα με τις νότες” είχε σκοπό να “ξεδιαλύνει” στα παιδιά μέσα από το παραμύθι, την σπουδαιότητα της μουσικής ανάγνωσης. Ετσι κάπως γράφτηκαν και οι περιπέτειες της Πιπίτσας, που ουσιαστικά ήταν ένας απλός τρόπος να καταλάβουν τα παιδιά, τι είναι οι νότες, οι αριθμοί, τα σχήματα, τα χρώματα, η ορχήστρα κ.ά. Επιδιώκω όλα μου τα βιβλία να περνούν διάφορα μηνύματα στα παιδιά: να σέβονται και να αγκαλιάζουν τη διαφορετικότητα, να αγαπούν και να φροντίζουν τα ζώα, να προστατεύουν το περιβάλλον, να είναι γενναιόδωρα, να αγαπούν, να αισθάνονται, να ονειρεύονται… Και μέσα από εκπαιδευτικά σεμινάρια που έχω κάνει σε ενηλίκους για το πώς να χρησιμοποιούν τη μουσική στα παιδιά, προέκυψε η έκδοση “μουσικοκινητικά παιχνίδια με άξονα τα συναισθήματα. Μουσικοσυναισθηματική αγωγή”, ένα βιβλίο για “μεγάλους”.

-«Υπάρχει κάτι στα “σκαριά” αυτή την εποχή», ρωτώ τη Μάρω Θεοδωράκη και εκείνη γελά πονηρά.

Εχω διάφορες ιστορίες στα “σκαριά”! Ετοιμάζω ένα βιβλίο που θα αφορά το τραγούδι και τη μουσικοκινητική. Γράφω επίσης ένα παραμύθι χριστουγεννιάτικο, τη “χιονομπαλού”. Μια ιστορία που καταπιάνεται με ένα τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά, ιδιαίτερα τα κορίτσια, αυτό των διατροφικών διαταραχών.

-Δεν μπορώ να μην ρωτήσω κάτι που θεωρώ πως σχεδόν όλοι θα αναρωτιούνται: πώς είναι να μεγαλώνεις δίπλα σε έναν μύθο, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης.

Μικρή έβλεπα το Μίκη και στην ουσία έβλεπα έναν γίγαντα. Κυριολεκτικά. Ηταν πανύψηλος, και στα μάτια τα δικά μου και του αδελφού μου έμοιαζε τεράστιος. Οσο μεγαλώναμε και τον… “φτάναμε” -στο μπόι πάντα, γιατί ο Μίκης είναι ιδιοφυΐα, είναι άφταστος, είναι μια λαμπρή προσωπικότητα που σφράγισε την ιστορία αυτού του τόπου, είναι μοναδικός- τότε άρχισε να μοιάζει πιο προσιτός. Ολα αυτά, σε εποχές χωρίς κινητά, tablet και όσα σήμερα μας αποξενώνουν. Μιλούσαμε λοιπόν, συζητούσαμε, και μέσα από αυτές τις κουβέντες, καταλαβαίναμε πόσο σημαντικός, πόσο μοναδικός ήταν ο θείος μας.

(Χανιώτικα νέα - Διαδρομές - 11/4/2015)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/otan-imoun-mikri-ithela-na-gino-daskala-pianou-ston-galata/#