Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται στον κόσμο με προορισμό προκαθορισμένο. Κάπως έτσι φαίνεται πως συνέβη και με τον Σταύρο Ψαρουδάκη. Από πολύ μικρός, χωρίς να γνωρίζει γιατί, αγαπούσε τη λύρα και το τραγούδι. Και ήταν τόση η επιθυμία του να παίξει λύρα που καμωνόταν πως έπαιζε χρησιμοποιώντας… ξύλα, μέχρι που ο πατέρας του, του αγόρασε μία. Τότε ο Σταύρος ήταν 13 χρονών. Από εκείνη τη στιγμή, δεν σταμάτησε να παίζει και να τραγουδά, με την ιδιαίτερη φωνή του, τραγούδια της κρητικής παράδοσης και όχι μόνο.
«H πρώτη που ανακάλυψε το “ταλέντο” μου», λέει γελώντας, «ήταν μια θεία μου. Με άκουσε να τραγουδώ Ερωτόκριτο, και έλεγε σε όλους πως θα γίνω καλλιτέχνης».
-Πότε ανακάλυψες πως o δρόμος σου είναι η μουσική και το τραγούδι;
Από τότε που ήμουν παιδί, ήξερα πως θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική. Αυτό αγαπούσα. Ζητούσα
συνέχεια στον πατέρα μου να μου πάρει λύρα. Και τραγουδούσα. Μου άρεσε πολύ το τραγούδι. Οταν τελικά πήρα τη λύρα στα χέρια μου, δεν την άφηνα. Σε κάθε ευκαιρία, τρύπωνα στην αποθήκη του σπιτιού και έπαιζα. Ακουγα από ένα κασετόφωνο τραγούδια, και τα έπαιζα με τη λύρα. “Δάσκαλός μου” ήταν το κασετόφωνο. Ωρες φώναζε η μάνα μου να αφήσω την λύρα για να πάω να φάω, αλλά εγώ εκεί, συνέχιζα να παίζω.
-Πήγες σε Ωδείο;
Στα 16 μου πήγα σε Ωδείο στο Ρέθυμνο, αλλά για λίγους μόνο μήνες. Στην ουσία είμαι αυτοδίδακτος. Μπορώ όταν ακούσω κάτι, να το παίξω μετά ολόιδιο. Αυτό εντυπωσίασε αργότερα τον Γιάννη Μαρκογιαννάκη που με ακουσε τυχαία σε έναν γάμο συγγενή μου. Στον γάμο έπαιζε ο Μαρκογιαννάκης, αλλά επειδή είχα συγγένεια με το ζευγάρι, με ανέβασαν κάποια στιγμή στη σκηνή να παίξω. Αυτό ήταν. Από κει και μετά, ο Μαρκογιαννάκης ερχόταν και μου έκανε μαθήματα στο Ασκύφου (σ.σ.: ο Σταύρος Ψαρουδάκης κατάγεται από το Ασκύφου, στα Σφακιά), ήθελε να με βοηθήσει, πίστευε πολύ σε μένα, και μου έλεγε “παιδί μου εσύ αν αφήσεις τη λύρα θα είναι σαν να σκοτώνεις άνθρωπο”. Θυμάμαι ήταν φορές, που έπαιζε ένα τραγούδι και εγώ το άκουγα και αμέσως το έπαιζα σαν να το ήξερα. Με ρώταγε λοιπόν “μα το ήξερες;” και του απάντούσα “όχι”. Και τότε εκείνος έκλαιγε. Με αγαπούσε πολύ και μου έλεγε πως έχω γεννηθεί με ταλέντο.
-Και μετά; Πώς ήρθε το “γυμνό τραγούδι” και οι συμμετοχές στο τηλεοπτικό “Νησί” και στο θεατρικό “Αναφορά στον Γκρέκο”;
Ετυχε και με άκουσε ο Νίκος ο Ζούδιαρης σε συναυλία που δίναμε με το σχήμα στο οποίο συμμετείχα τότε. Εντυπωσιάστηκε από τη λύρα και θέλησε να με γνωρίσει. Γνωριστήκαμε λοιπόν, εγώ ντρεπόμουν απίστευτα, και κάποια στιγμή μου πρότεινε να παίξω λύρα για μια δουλειά που ετοιμαζε για την τηλεόραση. Η δουλειά για κάποιους λόγους τελικά δεν έγινε, δεν συμφώνησαν, όμως ο Ζούδιαρης μου ζήτησε να συμμετέχω σε εκδήλωση που θα γινόταν προς τιμήν του Παλαμά. Ηθελε να τραγουδήσω μελοποιημένη ποίηση, το “γυμνό τραγούδι” του Παλαμά.
Στην εκδήλωση θα συμμετείχαν πασίγνωστοι τραγουδοποιοί, όπως η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο Ορφέας Περίδης, η Μελίνα Τανάγρη, ο Φοίβος Δεληβοριάς και πολλοί άλλοι και ο Ζούδιαρης ήθελε να τραγουδήσω και εγώ. Από την ταραχή μου και το άγχος μου δεν μου έβγαινε φωνή όταν μου το πρότεινε…
Οταν τραγούδησα στην εκδήλωση, ο κόσμος που παρακολουθούσε ήταν απίστευτος!
Τόσο χειροκρότημα, τόσος ενθουσιασμός… Και ήμουν ένας εντελώς άγνωστος τραγουδιστής, ανάμεσα σε τόσους “μύθους”. Το “γυμνό τραγούδι”, ακριβώς όπως το τραγούδησα τότε, μπήκε στο cd που φτιάχτηκε με αφορμή την εκδήλωση για τον Παλαμά. Είναι μια, δεν θα το πω δουλειά, είναι μια συνεργασία που με συγκίνησε πολύ, που ακόμα με συγκινεί, ένα τραγούδι που αγαπώ πραγματικά.
Στο “Νησί” έπαιξα… τον εαυτό μου. Εκανα έναν λυράρη που παίζει και τραγουδά σε γάμο. Ηταν μια υπέροχη εμπειρία και χαίρομαι που συμμετείχα σε μια σειρά που αγαπήθηκε τόσο από τον κόσμο. Πρόσφατα, μου ζήτησαν να παίξω λύρα στην παράσταση “Αναφορά στον Γκρέκο” που ανέβασε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ., με τον Τάκη Χρυσικάκο στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η παράσταση είχε τεράστια επιτυχία, όπου και αν παίχτηκε, και θα επαναληφθεί το καλοκαίρι. Και πάλι, είμαι εξαιρετικά τυχερός, γιατί πρόκειται για ένα σπουδαίο έργο, βασισμένο στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, και χαίρομαι που αποτελώ και εγώ “κομμάτι” αυτής της παράστασης.
-Πρόσφατα έπαιξες στο ενδιάμεσο του “ρεσιτάλ” του Χρήστου Νικολόπουλου, στο ιστορικό Καφέ “Κήπος”. Πόσο “βάρος” ήταν να παίζεις δίπλα σε έναν “μύθο”;
Ηταν τεράστια ευθύνη, αλλά και μεγάλη τιμή και χαρά για μένα. Και το γεγονός ότι ο Χρήστος Νικολόπουλος μου είπε μετά από το ρεσιτάλ τα καλύτερα λόγια για τη μουσική και το τραγούδι μου, με έκανε πραγματικά περήφανο. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που ήμουν μέρος εκείνης της βραδιάς…
-Εχεις παίξει και τραγουδήσει σε μαγαζιά, σε συναυλίες, σε γάμους, σε παραστάσεις… Σε έχουν “ενοχλήσει” συμπεριφορές του κοινού;
Ιδιαίτερα στα μαγαζιά, οι περισσότεροι που έρχονται να ακούσουν μουσική δεν συνειδητοποιούν ότι υπάρχουν κανόνες.
Εχει τύχει πολλές φορές ο κόσμος να κάνει φασαρία, προσπαθούν και αυτοί να ξεδώσουν από τα προβλήματά τους, και τα τελευταία χρόνια τα προβλήματα αυτά είναι πολλά. Σε αυτές τις περιπτώσεις, προσπαθούσα να τους επαναφέρω, όχι με λόγια, αλλά με τον δικό μου τροπο. Συνήθως σταματώ να τραγουδώ και με το βλέμμα μου περιμένω να σταματήσουν. Νομίζω πως εξαρτάται από τον μουσικό το πώς θα συμπεριφέρεται το κοινό που τον ακούει…
Με την οικονομική κρίση ο κόσμος αλλαξε. Δεν βγαίνουν όπως έβγαιναν για να διασκεδάσουν και όταν βγαίνουν είναι σκεπτικοί, κρατούν ένα ποτό και το μυαλό τους είναι αλλού. Η παρουσία τους και οι αντιδράσεις τους, το χειροκρότημα ας πούμε, είναι κάπως “μηχανικό”.
-«Εχεις δυο φοβερά πιτσιρίκια, τον Γιώργο και τον Αντρέα, και είσαι παντρεμένος με μια πολύ γλυκιά γυναίκα, την Ευτυχία. Εχουν πάρει τα μικρά την αγάπη σου για τη μουσική; Πώς αντιδρούν όταν χρειάζεται να λείπει ο μπαμπάς τις νύχτες, όταν φεύγει για περιοδείες;» ρωτώ και ο Σταύρος Ψαρουδάκης γελάει…
Ο μεγάλος μου ο γιος παίζει ηλεκτρική κιθάρα και τα καταφέρνει πολύ καλά. Μοιάζει λίγο σε μένα, δηλαδή ακούει κάτι και μπορεί να το παίξει εξ ακοής.
Βέβαια είναι ακόμα μικρός, δεν μπορώ να ξέρω πώς θα εξελιχθεί και αν θα συνεχίσει να αγαπά την μουσική. Ο Αντρέας πάλι αγαπά τον χορό. Ξέρει κρητικούς χορούς και σε κάθε ευκαιρία του αρέσει να χορεύει. Η γυναίκα μου πάλι είναι όπως το είπες. Πολύ γλυκιά, πολύ καλή γυναίκα. Οταν πρωτογνωριστήκαμε, σε ένα μαγαζί που έπαιζα τότε, της είχα πει: «μην με βλέπεις κάτω από τα φώτα. Εγώ σήμερα μπορεί να είμαι τραγουδιστής και αύριο να είμαι αγρότης». Δεν φοβάμαι τη δουλειά και πάντα, ακόμα και όταν δούλευα σε μαγαζί, πήγαινα το πρωί στις ελιές, σε αγροτικές δουλειές. Γύριζα σπίτι στις 6 το πρωί και στις 7 ήμουν στις ελιές…
Οσο για το πώς αντιδρούν όταν λείπω… Ο Γιώργος στην αρχή στεναχωριόταν και έκλαιγε, όταν έφευγα για να δουλέψω τη νύχτα. Και εγώ στεναχωριόμουν που στεναχωριόταν και είχα τύψεις… Και πάντα, όταν είμαι σπίτι με τα παιδιά, θέλω να τα προσέχω, να τους φτιάχνω να φάνε, να παίζω μαζί τους.
Μου αρέσει να είμαι με τα παιδιά μου. Δεν είμαι σαν και εκείνους που αφήνουν στη γυναίκα την ανατροφή τους. Θέλω να έχω ενεργή συμμετοχή, όσο πιο πολύ μπορώ.
(Χανιώτικα νέα - Διαδρομές - 25/4/2015)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/gennimenos-liraris/#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου