Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Το τελευταίο διάστημα νιώθω σαν να ζω σε μια ξένη πόλη. Όχι στα Χανιά που ήξερα. Όχι στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, αλλά κάπου αλλού. Όχι, στην πόλη που υπήρχε χαμηλή εγκληματικότητα, λιγότερες «μαγκιές» και επ’ ουδενί βιαιοπραγίες για τις… όποιες διαφορές.
Ήταν, θυμάμαι, γύρω στο 1990 στο παλιό λιμάνι, όπου συνυπήρχαν άπαντες. Άτομα κάθε βιοθεωρίας και χρώματος. Σπανίως γινόταν κανένας καβγάς αλλά και αυτός, συνήθως, πάνω στη μέθη. Συνηθισμένα πράγματα για εκείνη την εποχή.
Πάντως, υπήρχε σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και ελευθερία. Υπήρχε, ακόμη, σεβασμός στην όποια ιδεολογία ή κοσμοθεωρία του οποιουδήποτε.
Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, η πόλη μοιάζει να αλλάζει. Μέσα σε λίγους μήνες, στα ΜΜΕ όχι μόνο των Χανίων αλλά και όλης της Ελλάδας, έχει καταγραφτεί σειρά επιθέσεων και βιαιοπραγιών. Την ίδια ώρα εξαιτίας και της οικονομικής κρίσης η εγκληματικότητα αυξάνεται.
Θαρρείς πλέον πως, αυτός ο τόπος βιάζεται όπως και η ίδια η Δημοκρατία.
Λέει ένας φίλος: «Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα αν αφαιρέσουμε όλα τα άλλα». Η Δημοκρατία, τουλάχιστον, χωράει όλα τα παιδιά της. Σού επιτρέπει να την αρνείσαι, ακόμα και να την βρίζεις. Και αυτό δεν είναι λίγο. Άλλα καθεστώτα, ολοκληρωτικά, σε ανατολή και δύση, δεν σου επέτρεπαν ούτε αυτό.
Κάποια γεγονότα του τελευταίου διαστήματος είναι πρωτόγνωρα στην πόλη μας. Είναι θλιβερά.
Είναι, ίσως, αποτέλεσμα μιας εποχής. Μιας εποχής ανασφάλειας, υψηλής εγκληματικότητας, φανατισμού. Μιας εποχής που η μετριοφροσύνη, η σύνεση και η λογική, έχει αρχίσει να χάνεται. Μιας εποχής που αυτή η μικρή χώρα, αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες…
Είναι και η ίδια η ανθρώπινη φύση που καθορίζει ακραίες συμπεριφορές, όταν δεν υπάρχει γνώση, επιχειρηματολογία και συνειδητοποίηση. Όταν αρχίζουμε να ξεχνάμε ότι από αυτόν τον κόσμο, είμαστε απλώς περαστικοί...
Τώρα συνειδητοποιώ γιατί συχνά – πυκνά μου έρχονται στο νου στίχοι του σημαντικού Χανιώτη ποιητή Γιώργη Μανουσάκη:
“Σιγά κι αθόρυβα γλιστρά και φεύγει η πόλη. Εκείνοι που την κατοικούσαν στρέψαν οριστικά την όψη προς το Μέγα Σκότος Στη θέση της ορθώθηκε μια πόλη σκληρή κι αγέλαστη, ύπουλη και φαντασμένη. Σε ξένη πόλη σέρνω τώρα τη ζωή μου”.
(Χανιώτικα νέα - 30/5/2010)
Το τελευταίο διάστημα νιώθω σαν να ζω σε μια ξένη πόλη. Όχι στα Χανιά που ήξερα. Όχι στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, αλλά κάπου αλλού. Όχι, στην πόλη που υπήρχε χαμηλή εγκληματικότητα, λιγότερες «μαγκιές» και επ’ ουδενί βιαιοπραγίες για τις… όποιες διαφορές.
Ήταν, θυμάμαι, γύρω στο 1990 στο παλιό λιμάνι, όπου συνυπήρχαν άπαντες. Άτομα κάθε βιοθεωρίας και χρώματος. Σπανίως γινόταν κανένας καβγάς αλλά και αυτός, συνήθως, πάνω στη μέθη. Συνηθισμένα πράγματα για εκείνη την εποχή.
Πάντως, υπήρχε σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή και ελευθερία. Υπήρχε, ακόμη, σεβασμός στην όποια ιδεολογία ή κοσμοθεωρία του οποιουδήποτε.
Το τελευταίο διάστημα, ωστόσο, η πόλη μοιάζει να αλλάζει. Μέσα σε λίγους μήνες, στα ΜΜΕ όχι μόνο των Χανίων αλλά και όλης της Ελλάδας, έχει καταγραφτεί σειρά επιθέσεων και βιαιοπραγιών. Την ίδια ώρα εξαιτίας και της οικονομικής κρίσης η εγκληματικότητα αυξάνεται.
Θαρρείς πλέον πως, αυτός ο τόπος βιάζεται όπως και η ίδια η Δημοκρατία.
Λέει ένας φίλος: «Η Δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα αν αφαιρέσουμε όλα τα άλλα». Η Δημοκρατία, τουλάχιστον, χωράει όλα τα παιδιά της. Σού επιτρέπει να την αρνείσαι, ακόμα και να την βρίζεις. Και αυτό δεν είναι λίγο. Άλλα καθεστώτα, ολοκληρωτικά, σε ανατολή και δύση, δεν σου επέτρεπαν ούτε αυτό.
Κάποια γεγονότα του τελευταίου διαστήματος είναι πρωτόγνωρα στην πόλη μας. Είναι θλιβερά.
Είναι, ίσως, αποτέλεσμα μιας εποχής. Μιας εποχής ανασφάλειας, υψηλής εγκληματικότητας, φανατισμού. Μιας εποχής που η μετριοφροσύνη, η σύνεση και η λογική, έχει αρχίσει να χάνεται. Μιας εποχής που αυτή η μικρή χώρα, αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες…
Είναι και η ίδια η ανθρώπινη φύση που καθορίζει ακραίες συμπεριφορές, όταν δεν υπάρχει γνώση, επιχειρηματολογία και συνειδητοποίηση. Όταν αρχίζουμε να ξεχνάμε ότι από αυτόν τον κόσμο, είμαστε απλώς περαστικοί...
Τώρα συνειδητοποιώ γιατί συχνά – πυκνά μου έρχονται στο νου στίχοι του σημαντικού Χανιώτη ποιητή Γιώργη Μανουσάκη:
“Σιγά κι αθόρυβα γλιστρά και φεύγει η πόλη. Εκείνοι που την κατοικούσαν στρέψαν οριστικά την όψη προς το Μέγα Σκότος Στη θέση της ορθώθηκε μια πόλη σκληρή κι αγέλαστη, ύπουλη και φαντασμένη. Σε ξένη πόλη σέρνω τώρα τη ζωή μου”.
(Χανιώτικα νέα - 30/5/2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου