Κάποτε στο επίκεντρο του δημόσιου διαλόγου ήταν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο πολιτισμός, η διαφορετικότητα, η διεύρυνση της Δημοκρατίας. Παράλληλα, τόσο στα ΜΜΕ όσο και στο νεοεμφανιζόμενο διαδίκτυο, δεν ήταν λίγα τα ενδιαφέροντα άρθρα γνώμης σχετικά με τα ζητήματα εκπαίδευσης, πολιτισμού και πολιτικής. Οσο για την ανήσυχη νεολαία, εκφραζόταν μέσα από τα funzine, τις εναλλακτικές μουσικές και ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, προτάσσοντας την ελευθερία η διεκδίκηση της οποίας είναι ένα αέναο ταξίδι...
Τότε, υπήρχαν, όπως και τώρα και όπως πάντα, οι οικονομικές ανισότητες αλλά δεν είχε κάνει την εμφάνισή της η οικονομική κρίση, ούτε η “τρόικα”. Την εποχή εκείνη, θα βάζαμε “στοίχημα” ότι το ποτάμι δεν γυρνά προς τα πίσω. Οτι μπορεί οι μισθοί να μην πάρουν εύκολα νέα αύξηση αλλά σίγουρα δεν μπορεί να μειωθούν γιατί αν μειωθούν θα γίνει... επανάσταση. Το ίδιο θα λέγαμε και για τις συντάξεις. Κι αν κάποιοι επέμεναν ότι όλα γίνονται, θα τους θεωρούσαμε γραφικούς.
Κι όμως, ο χρόνος ήρθε να δείξει ότι όλα γίνονται. Στην αρχή αντιδράσαμε, ξεσηκωθήκαμε, κατεβήκαμε στις πλατείες. Ποιος άλλωστε μπορεί να συμφωνήσει με μειώσεις που όχι μόνο περιορίζουν το εισόδημά του αλλά και που επιδεινώνουν την ζωή του; Ποιος δεν θα διαμαρτυρηθεί;
Τώρα, η Ελλάδα πορεύεται σε μια νέα πραγματικότητα με τη μαύρη τρύπα του χρέους να μη λέει να κλείσει. Ομως, μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, είναι εξαιρετικά σημαντικό να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας, τις ανησυχίες μας, τις αντιστάσεις μας. Να αφουγκραστούμε τους νέους που διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν. Να αποφύγουμε το “τέρας” ενός νέου διχασμού που κυοφορείται στα κοινωνικά δίκτυα και να κοιτάξουμε προς τα εμπρός.
Να θυμόμαστε τη φράση που αποδίδεται στον Φρ. Νίτσε και λέει: «Ο πιο σίγουρος τρόπος να διαφθείρεις ένα νέο είναι να τον διδάξεις να εκτιμά περισσότερο εκείνους που σκέφτονται όπως ο ίδιος, παρά εκείνους που σκέφτονται διαφορετικά».
Γιατί σε κάθε περίπτωση, η αλληλεγγύη, ο πολιτισμός και η Παιδεία, που επιτρέπει τον σεβασμό της διαφορετικής σκέψης, είναι αυτά τα οποία μπορεί να καθορίσουν ένα καλύτερο μέλλον...
Τότε, υπήρχαν, όπως και τώρα και όπως πάντα, οι οικονομικές ανισότητες αλλά δεν είχε κάνει την εμφάνισή της η οικονομική κρίση, ούτε η “τρόικα”. Την εποχή εκείνη, θα βάζαμε “στοίχημα” ότι το ποτάμι δεν γυρνά προς τα πίσω. Οτι μπορεί οι μισθοί να μην πάρουν εύκολα νέα αύξηση αλλά σίγουρα δεν μπορεί να μειωθούν γιατί αν μειωθούν θα γίνει... επανάσταση. Το ίδιο θα λέγαμε και για τις συντάξεις. Κι αν κάποιοι επέμεναν ότι όλα γίνονται, θα τους θεωρούσαμε γραφικούς.
Κι όμως, ο χρόνος ήρθε να δείξει ότι όλα γίνονται. Στην αρχή αντιδράσαμε, ξεσηκωθήκαμε, κατεβήκαμε στις πλατείες. Ποιος άλλωστε μπορεί να συμφωνήσει με μειώσεις που όχι μόνο περιορίζουν το εισόδημά του αλλά και που επιδεινώνουν την ζωή του; Ποιος δεν θα διαμαρτυρηθεί;
Τώρα, η Ελλάδα πορεύεται σε μια νέα πραγματικότητα με τη μαύρη τρύπα του χρέους να μη λέει να κλείσει. Ομως, μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, είναι εξαιρετικά σημαντικό να μη χάσουμε την ανθρωπιά μας, τις ανησυχίες μας, τις αντιστάσεις μας. Να αφουγκραστούμε τους νέους που διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τον κόσμο μέσα στον οποίο ζουν. Να αποφύγουμε το “τέρας” ενός νέου διχασμού που κυοφορείται στα κοινωνικά δίκτυα και να κοιτάξουμε προς τα εμπρός.
Να θυμόμαστε τη φράση που αποδίδεται στον Φρ. Νίτσε και λέει: «Ο πιο σίγουρος τρόπος να διαφθείρεις ένα νέο είναι να τον διδάξεις να εκτιμά περισσότερο εκείνους που σκέφτονται όπως ο ίδιος, παρά εκείνους που σκέφτονται διαφορετικά».
Γιατί σε κάθε περίπτωση, η αλληλεγγύη, ο πολιτισμός και η Παιδεία, που επιτρέπει τον σεβασμό της διαφορετικής σκέψης, είναι αυτά τα οποία μπορεί να καθορίσουν ένα καλύτερο μέλλον...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Χανιώτικα νέα - 9/6/2017)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/pros-to-mellon-3/
Link: http://www.haniotika-nea.gr/pros-to-mellon-3/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου