Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Είναι γνωστό ότι νοσεί το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας μας. Ότι η φυλακή δεν σωφρονίζει. Αλλά πώς, αλήθεια, να σωφρονίσει; Ο χώρος του εγκλεισμού είναι χώρος περιθωριοποίησης. Εξ ορισμού. Ειδικά εδώ. Στη χώρα μας. Οπου στις φυλακές, μπορεί να βρεθούν στο ίδιο κελί ή εν πάση περιπτώσει στον ίδιο χώρο και να συναναστραφούν, κατάδικοι για βαριές εγκληματικές – κακουργηματικές πράξεις με νέους που είναι μέσα για απλά πλημμελήματα. Π.χ. για κατοχή μικροποσότητας κάνναβης ή για κλοπή.
Δεν νοσεί όμως μόνο το σωφρονιστικό σύστημα. Είναι και αυτό κομμάτι ενός γενικότερου συστήματος στο οποίο η σήψη και η διαφθορά όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται αλλά απεναντίας διευρύνονται.
Είναι αποδεδειγμένο ότι σε δημόσιες υπηρεσίες, όπως η Πολεοδομία, υπάρχει μεγάλη διάβρωση. Αλλά και στην Αστυνομία: προ ημερών συνελήφθησαν αστυνομικοί για μεγάλη υπόθεση μαστροπείας. Ακόμα όμως και στην ίδια την πολιτική, βλέπουμε το παράδοξο. Να ελέγχονται πολιτικά πρόσωπα για τη δράση τους και με μια απλή δήλωση ανάληψης πολιτικής ευθύνης, η ζωή να συνεχίζεται κανονικά σαν να μην συμβαίνει ή να μην έχει συμβεί ποτέ τίποτα.
Σε κάθε τομέα της δημόσιας διοίκησης, κατά περιόδους γίνεται λόγος για κρούσματα διαφθοράς. Είναι χαρακτηριστικές οι εκθέσεις του Συνήγορου του Πολίτη που αναφέρονται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Το ερώτημα βέβαια είναι: Ποια δημόσια και ποια διοίκηση;
Ορθώς ένας συνάδελφος, ο Γιώργος Σταματόπουλος, έγραψε το Σάββατο σε Αθηναϊκή εφημερίδα:
"Είναι έτσι δομημένο το πολιτικό σύστημα, δεκαετίες τώρα, ώστε απουσιάζει εντελώς από τη διοίκηση η κοινωνία. Είναι εξωφρενικό αλλά είναι έτσι ακριβώς, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι. Οπότε ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα όταν διαβάζουμε για το παρακράτος του πολιτικού μηχανισμού και ας μην χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα για την κοινωνία που ζει με 700 ευρώ ή που δεν «έχει άκρες» με ανθρώπους της εξουσίας. Η ίδια η κοινωνία έχει εκχωρήσει το δικαίωμα στους κυβερνώντες και εξουσιάζοντες να έχουν ασυλία στις άνομες πράξεις τους".
Έχει ειπωθεί πολλές φορές ότι κάθε κοινωνία έχει τους εκπροσώπους που της αξίζουν.
Θα αλλάξει κάτι; Ίσως, αν αλλάξει η ίδια η κοινωνία. Αν η κοινωνία συμμετέχει σε μηχανισμούς ελέγχου της εξουσίας, που σήμερα είναι ανύπαρκτοι. Αν η ίδια η κοινωνία ασκεί την όποια εξουσία, μέσα από ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης. Τώρα η εξουσία ασκείται μόνο διά αντιπροσώπων. Αντιπροσώπων που συχνά, μάλλον… ξεχνούν ποιον εκπροσωπούν.
(Χανιώτικα νέα - 12/7/2009)
Είναι γνωστό ότι νοσεί το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας μας. Ότι η φυλακή δεν σωφρονίζει. Αλλά πώς, αλήθεια, να σωφρονίσει; Ο χώρος του εγκλεισμού είναι χώρος περιθωριοποίησης. Εξ ορισμού. Ειδικά εδώ. Στη χώρα μας. Οπου στις φυλακές, μπορεί να βρεθούν στο ίδιο κελί ή εν πάση περιπτώσει στον ίδιο χώρο και να συναναστραφούν, κατάδικοι για βαριές εγκληματικές – κακουργηματικές πράξεις με νέους που είναι μέσα για απλά πλημμελήματα. Π.χ. για κατοχή μικροποσότητας κάνναβης ή για κλοπή.
Δεν νοσεί όμως μόνο το σωφρονιστικό σύστημα. Είναι και αυτό κομμάτι ενός γενικότερου συστήματος στο οποίο η σήψη και η διαφθορά όχι μόνο δεν αντιμετωπίζονται αλλά απεναντίας διευρύνονται.
Είναι αποδεδειγμένο ότι σε δημόσιες υπηρεσίες, όπως η Πολεοδομία, υπάρχει μεγάλη διάβρωση. Αλλά και στην Αστυνομία: προ ημερών συνελήφθησαν αστυνομικοί για μεγάλη υπόθεση μαστροπείας. Ακόμα όμως και στην ίδια την πολιτική, βλέπουμε το παράδοξο. Να ελέγχονται πολιτικά πρόσωπα για τη δράση τους και με μια απλή δήλωση ανάληψης πολιτικής ευθύνης, η ζωή να συνεχίζεται κανονικά σαν να μην συμβαίνει ή να μην έχει συμβεί ποτέ τίποτα.
Σε κάθε τομέα της δημόσιας διοίκησης, κατά περιόδους γίνεται λόγος για κρούσματα διαφθοράς. Είναι χαρακτηριστικές οι εκθέσεις του Συνήγορου του Πολίτη που αναφέρονται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Το ερώτημα βέβαια είναι: Ποια δημόσια και ποια διοίκηση;
Ορθώς ένας συνάδελφος, ο Γιώργος Σταματόπουλος, έγραψε το Σάββατο σε Αθηναϊκή εφημερίδα:
"Είναι έτσι δομημένο το πολιτικό σύστημα, δεκαετίες τώρα, ώστε απουσιάζει εντελώς από τη διοίκηση η κοινωνία. Είναι εξωφρενικό αλλά είναι έτσι ακριβώς, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι. Οπότε ας μην πέφτουμε από τα σύννεφα όταν διαβάζουμε για το παρακράτος του πολιτικού μηχανισμού και ας μην χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα για την κοινωνία που ζει με 700 ευρώ ή που δεν «έχει άκρες» με ανθρώπους της εξουσίας. Η ίδια η κοινωνία έχει εκχωρήσει το δικαίωμα στους κυβερνώντες και εξουσιάζοντες να έχουν ασυλία στις άνομες πράξεις τους".
Έχει ειπωθεί πολλές φορές ότι κάθε κοινωνία έχει τους εκπροσώπους που της αξίζουν.
Θα αλλάξει κάτι; Ίσως, αν αλλάξει η ίδια η κοινωνία. Αν η κοινωνία συμμετέχει σε μηχανισμούς ελέγχου της εξουσίας, που σήμερα είναι ανύπαρκτοι. Αν η ίδια η κοινωνία ασκεί την όποια εξουσία, μέσα από ένα άλλο μοντέλο διακυβέρνησης. Τώρα η εξουσία ασκείται μόνο διά αντιπροσώπων. Αντιπροσώπων που συχνά, μάλλον… ξεχνούν ποιον εκπροσωπούν.
(Χανιώτικα νέα - 12/7/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου