Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Συχνά ακούμε τους μεγαλύτερους να χαρακτηρίζουν "απολίτικους" τους νέους. Να λένε ότι οι νέοι έχουν φύγει από τα κόμματα. Να εκφράζουν ανησυχία για αυτήν την πραγματικότητα και να αναζητούν τρόπους για να επανέλθει η "πολιτικοποίηση" ή σωστότερα η κομματικοποίηση των νέων.
Είναι όμως έτσι; Είναι οι νέοι "απολίτικοι"; Η μήπως επειδή ακριβώς οι νέοι ή έστω πολλοί νέοι έχουν απομακρυνθεί από τα κόμματα, είναι στην ουσία βαθιά πολιτικοποιημένοι;
Σε μια παρέα προ ημερών, ήταν και ένας φοιτητής. Η συζήτηση περιστράφηκε στα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου, στην εξέγερση των νέων μετά την εκτέλεση του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
"Οι περισσότεροι νέοι δεν είναι κομματικά οργανωμένοι. Και για εμένα αυτό σημαίνει ότι είναι βαθιά πολιτικοποιημένοι. Το απέδειξαν τον Δεκέμβρη, όταν εξεγέρθηκαν", έλεγε ο φοιτητής.
"Αλλωστε σε τι να πιστέψουμε; Και ποιον να πιστέψουμε; Και γιατί να πιστέψουμε τους πολιτικούς; Επειδή αποφασίζουν για 'μας χωρίς εμάς; Επειδή αύριο θα είμαστε άνεργοι; Επειδή το μέλλον είναι αβέβαιο; Επειδή βλέπουμε να γίνονται σκάνδαλα χωρίς κανείς να τιμωρείται; Επειδή η κυβέρνηση έδωσε δισ. ευρώ στις τράπεζες και στον απλό κόσμο τίποτα; Επειδή μας κυριεύει η ανασφάλεια για το σήμερα και το αύριο; Επειδή δεν έχουμε χρήματα για να σπουδάσουμε και υποχρεωνόμαστε να εργαζόμαστε παράλληλα με τις σπουδές μας για να πληρώνουμε το ενοίκιο και τη διατροφή μας;", λένε επίσης πολλοί φοιτητές και γενικότερα νεολαίοι σε συζητήσεις.
Κι όμως η απουσία από τα κομματικά στεγανά, είναι ίσως βαθιά πολιτική πράξη στη σημερινή εποχή. Μια πράξη που δείχνει αμφισβήτηση σε αυτούς που δεν επιτρέπουν την αμφισβήτηση.
Και πώς να μην είναι έτσι; Κι αν οι περισσότεροι νέοι έχουν απομακρυνθεί από τα κόμματα, το μόνο βέβαιον είναι ότι φταίνε τα ίδια τα κόμματα και οι πολιτικοί ταγοί. Εκείνοι που έχουν σβήσει τον διακόπτη της ελπίδας. Που μάλλον αντιμετωπίζουν τη νέα γενιά απαξιωτικά, ξεχνώντας ότι και οι ίδιοι κάποτε υπήρξαν νέοι. Εκείνοι που βλέπουν τους νέους, σαν "ταραξίες" και όχι ως πολίτες, ενεργούς, έξυπνους και ωραίους.
Γιατί στην πραγματικότητα οι νέοι μα και τα ίδια τα παιδιά, ξέρουν πιο πολλά. Είναι υποψιασμένα, ανήσυχα, ενημερωμένα, ελεύθερα.
"Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα", τραγουδά ο Διονύσης Σαββόπουλος.
"Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά, κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά", έλεγε μελωδικά ο Μάνος Χατζιδάκις στην "Οδό ονείρων".
Και οι νέοι, τα παιδιά, κάνουν όνειρα. Αυτά δεν χάνονται στο χρόνο. Παραμένουν. Και νομίζω ότι κάθε γενιά είναι πιο όμορφη από την προηγούμενη όσο κι αν πολλοί μεγαλύτεροι δεν θέλουν να το "δουν".
Τι θα γίνει στο μέλλον; Κανείς δεν ξέρει. Ο κόσμος είναι απίστευτα ρευστός.
Ο κόσμος, όμως, εξελίσσεται όπως είναι να εξελιχτεί... Και θα εξελιχτεί από τους νέους και τα παιδιά...
(Χανιώτικα νέα - 13/3/2009)
Συχνά ακούμε τους μεγαλύτερους να χαρακτηρίζουν "απολίτικους" τους νέους. Να λένε ότι οι νέοι έχουν φύγει από τα κόμματα. Να εκφράζουν ανησυχία για αυτήν την πραγματικότητα και να αναζητούν τρόπους για να επανέλθει η "πολιτικοποίηση" ή σωστότερα η κομματικοποίηση των νέων.
Είναι όμως έτσι; Είναι οι νέοι "απολίτικοι"; Η μήπως επειδή ακριβώς οι νέοι ή έστω πολλοί νέοι έχουν απομακρυνθεί από τα κόμματα, είναι στην ουσία βαθιά πολιτικοποιημένοι;
Σε μια παρέα προ ημερών, ήταν και ένας φοιτητής. Η συζήτηση περιστράφηκε στα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου, στην εξέγερση των νέων μετά την εκτέλεση του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
"Οι περισσότεροι νέοι δεν είναι κομματικά οργανωμένοι. Και για εμένα αυτό σημαίνει ότι είναι βαθιά πολιτικοποιημένοι. Το απέδειξαν τον Δεκέμβρη, όταν εξεγέρθηκαν", έλεγε ο φοιτητής.
"Αλλωστε σε τι να πιστέψουμε; Και ποιον να πιστέψουμε; Και γιατί να πιστέψουμε τους πολιτικούς; Επειδή αποφασίζουν για 'μας χωρίς εμάς; Επειδή αύριο θα είμαστε άνεργοι; Επειδή το μέλλον είναι αβέβαιο; Επειδή βλέπουμε να γίνονται σκάνδαλα χωρίς κανείς να τιμωρείται; Επειδή η κυβέρνηση έδωσε δισ. ευρώ στις τράπεζες και στον απλό κόσμο τίποτα; Επειδή μας κυριεύει η ανασφάλεια για το σήμερα και το αύριο; Επειδή δεν έχουμε χρήματα για να σπουδάσουμε και υποχρεωνόμαστε να εργαζόμαστε παράλληλα με τις σπουδές μας για να πληρώνουμε το ενοίκιο και τη διατροφή μας;", λένε επίσης πολλοί φοιτητές και γενικότερα νεολαίοι σε συζητήσεις.
Κι όμως η απουσία από τα κομματικά στεγανά, είναι ίσως βαθιά πολιτική πράξη στη σημερινή εποχή. Μια πράξη που δείχνει αμφισβήτηση σε αυτούς που δεν επιτρέπουν την αμφισβήτηση.
Και πώς να μην είναι έτσι; Κι αν οι περισσότεροι νέοι έχουν απομακρυνθεί από τα κόμματα, το μόνο βέβαιον είναι ότι φταίνε τα ίδια τα κόμματα και οι πολιτικοί ταγοί. Εκείνοι που έχουν σβήσει τον διακόπτη της ελπίδας. Που μάλλον αντιμετωπίζουν τη νέα γενιά απαξιωτικά, ξεχνώντας ότι και οι ίδιοι κάποτε υπήρξαν νέοι. Εκείνοι που βλέπουν τους νέους, σαν "ταραξίες" και όχι ως πολίτες, ενεργούς, έξυπνους και ωραίους.
Γιατί στην πραγματικότητα οι νέοι μα και τα ίδια τα παιδιά, ξέρουν πιο πολλά. Είναι υποψιασμένα, ανήσυχα, ενημερωμένα, ελεύθερα.
"Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα", τραγουδά ο Διονύσης Σαββόπουλος.
"Κάθε κήπος έχει μια φωλιά για τα πουλιά, κάθε δρόμος έχει μια καρδιά για τα παιδιά", έλεγε μελωδικά ο Μάνος Χατζιδάκις στην "Οδό ονείρων".
Και οι νέοι, τα παιδιά, κάνουν όνειρα. Αυτά δεν χάνονται στο χρόνο. Παραμένουν. Και νομίζω ότι κάθε γενιά είναι πιο όμορφη από την προηγούμενη όσο κι αν πολλοί μεγαλύτεροι δεν θέλουν να το "δουν".
Τι θα γίνει στο μέλλον; Κανείς δεν ξέρει. Ο κόσμος είναι απίστευτα ρευστός.
Ο κόσμος, όμως, εξελίσσεται όπως είναι να εξελιχτεί... Και θα εξελιχτεί από τους νέους και τα παιδιά...
(Χανιώτικα νέα - 13/3/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου