Κρίση... ακρίβειας

Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Κάποτε, όταν ακόμα είχαμε στα χέρια μας δραχμές και όχι ευρώ, ζούσαμε εποχές λιτότητας, αλλά όχι τόσης ακρίβειας. Με ένα μισθό, οπωσδήποτε πιο χαμηλό από τους σημερινούς που είναι ιδιαίτερα χαμηλοί για την εποχή και τις ανάγκες της, ο πολίτης μπορούσε ανέτως να περάσει τον μήνα. Ισως να του περίσσευαν χρήματα αν έκανε "συντηρητική" ζωή.
Ωσπου το 2002 μπήκαμε και με τη... βούλα στη ζώνη του ευρώ. Και τα πάντα ξαφνικά έγιναν πιο ακριβά. Και ενώ ίσαμε εκείνη τη στιγμή, η ζωή τραβούσε την ανηφόρα, αίφνης άρχισαν να τραβάνε μεγαλύτερη ανηφόρα οι τιμές, οι οποίες σε κάποια στιγμή ξεπέρασαν τις αντοχές της... τσέπης μας.
Οχι ότι φταίει ντε και καλά το ευρώ, άλλωστε με το νόμισμα αυτό γλιτώσαμε τον κόπο να κάνουμε συνάλλαγμα επισκεπτόμενοι κάποια άλλη ευρωπαική χώρα.
Αλλά θέλαμε και εμείς να γίνουμε πιο... ευρωπαίοι από τους ευρωπαίους, σε ένα σύστημα και ένα κράτος που εννοεί να τρώει τα... παιδιά του.
Και άρχισαν να "οργιάζουν" τα δάνεια. Καλομαθημένοι και 'μεις στην κατανάλωση, επηρεασμένοι από την τηλεόραση και τα πρότυπα τα οποία παράγει, θέλαμε περισσότερα από όσα αντέχαμε. Νέο αυτοκίνητο κάθε δύο χρόνια, σπίτι, εξοχικό, χρήματα, χλιδή. Πώς να τα έχεις όλα αυτά αν δεν μπορείς. Μα, ο άλλος είναι πιο έξυπνος που τα έχει; Ετσι σκέφτηκαν πολλοί.
Και για κάποιες ημέρες έκαναν τα γραφεία των τραπεζών, δικά τους γραφεία.
Δάνειο για σπίτι, δάνειο για αυτοκίνητο 2.000 και βάλε κυβικών, δάνειο για διακοπές, δάνειο για... κατανάλωση, δάνειο από εδώ, δάνειο από εκεί.
Δάνειο όλη η ζωή. Τόση ματαιοδοξία.
Μαθημένοι στα πολλά, δεν αρκεστήκαμε στα λίγα και απλά. Σ' αυτά που γεμίζουν το μέσα μας και όχι το "φαίνεσθαι".
Και σε κάποια στιγμή άρχισαν οι πλειστηριασμοί. Οι υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον με ευκαιρίες δανείων, αποδείχτηκαν φαινάκη... Οι τράπεζες ξέρουν να μη χάνουν. Ο πολίτης όμως;
Μέχρι πέρυσι, βέβαια, κανείς δεν μιλούσε για κρίση. Ξαφνικά, πριν από ένα χρόνο, μάθαμε ότι άρχισαν όλα να καταρρέουν. Οτι δεν πάμε καλά. Και ο βομβαρδισμός για την οικονομική κρίση, που αποτελεί βεβαίως πραγματικότητα, έχει περάσει ωστόσο και στη σφαίρα της ψυχολογίας. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν σε ημερήσια βάση, "βομβαρδιζόμαστε" με ειδήσεις για την κρίση;
Και με τα πολλά φτάσαμε στο σήμερα.
Διάβασα χθες ότι στην Αθήνα οι μικρές επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη. Την ίδια ώρα στη χώρα μας αυξάνονται ανησυχητικά οι ακάλυπτες επιταγές. Επιπλέον, η ακρίβεια σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, που έχει ξεπεράσει κάθε όριο πλήττει όχι μόνο τους φτωχούς μα και τους μικρομεσαίους καταναλωτές, ακόμα όμως και επιχειρήσεις.
Και η λιτότητα; Από τότε που με θυμάμαι, οι οικονομικές πολιτικές είναι "σφικτές" λόγω λιτότητας. Δεν έχει τέλος η... λιτότητα.
Και το ερώτημα, τι θα γίνει στο μέλλον, τελικά έχει απάντηση; Μάλλον όχι. Διότι και εμείς οι ίδιοι, μέσα στην ασφαλή ανασφάλειά μας, στηρίζουμε συχνά ό,τι κατά τα άλλα καταγγέλουμε.
Οσο για το αν η ακρίβεια, κάποτε θα λάβει... τέλος, ούτε αυτό έχει απάντηση.
Ο κόσμος με κάποιον τρόπο θα προχωρήσει. Πώς; Αυτό και από εμάς εξαρτάται...
(Χανιώτικα νέα - 18/3/2009)