Tου ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Η πάλια πόλη των Χανίων ξεπροβάλλει σαν ποίημα στην Ελλάδα τού σήμερα.
Ο περίπατος στην παλιά πόλη των Χανίων, αποκαλύπτει μιαν άλλη εποχή που υπάρχει ακόμα σε κάποια στενά σοκάκια και σε διατηρητέα κτίρια του σημαντικού αυτού μνημείου. Από την περιοχή του Τοπανά, στα στενά του Κολόμπο, μέχρι την Σπλάντζια, ο περιπατητής μπορεί να... χαθεί, να χαλαρώσει, να μεγαγχολήσει, να στοχαστεί, περιδιαβαίνοντας τις γειτονιές της μαντάμ Ορτάνς, του Σαλή, του Αλί Κογκό, της Αμπλά...
Η παλιά πόλη είναι όλα τα χρόνια της ανήσυχης εφηβείας εκατοντάδων Χανιωτών. Είναι οι συναυλίες που ελάμβαναν χώρα στο Φιρκά πριν αξιοποιηθεί αρχαιολογικά. Είναι οι κυνηγοί του ανέφικτου που επί πολλά χρόνια την κατέκλυαν, απολαμβάνοντας τα χρώματά της και πίνοντας τα ποτά τους σε μικρά ζεστά μπαρ.
Είναι οι ποιητές, οι μουσικοί, οι διανοούμενοι που την επέλεγαν ανελλιπώς και προπαντός τον φθινόπωρο και τον χειμώνα, όταν έφευγε η πλειοψηφία των τουριστών. Είναι οι επισκέπτες που την συντηρούν κάθε καλοκαίρι.
Είναι οι χίπις που την είχαν σαν σταθμό από και προς τα Μάταλα και τις Ινδίες. Είναι οι Χανιώτες που επιστρέφοντας στα Χανιά από τα όποια ταξίδια τους, πρώτα την επισκέπτονταν για έναν καφέ και ύστερα πήγαιναν στα σπίτια τους. Γιατί την είχαν σαν δικό τους σπίτι.
Είναι οι καλλιτέχνες του δρόμου που στο παλιό λιμάνι, προσέφεραν την τέχνη τους, είτε ζωγραφίζοντας, είτε παίζοντας κιθάρα, είτε παίζοντας με τη... φωτιά. Είναι αυτοί ακριβώς οι ακροβάτες της φωτιάς, οι ζογκλέρ, που είδαμε και πριν από λίγες μέρες στο παλιό λιμάνι, μπροστά από το Γυαλί Τζαμισί, να κάνουν ακροβατικά και να τυγχάνουν θερμού χειροκροτήματος από τους παρευρισκόμενους.
Είναι ένα σημείο συνάντησης που στο πέρασμα των χρόνων, ίσως να μην έχει όλα τα στοιχεία του παρελθόντος, διατηρεί όμως τη γραφικότητα και την ομορφιά της.
Αυτή είναι η παλιά πόλη και όχι τα οχήματα και η χωρίς μέτρο δραστηριότητες.
Και εμείς, όσοι σε αυτήν ωριμάσαμε και εννοούμε να την προτιμούμε, οφείλουμε να δείχνουμε έναν στοιχειώδη σεβασμό.
Το ίδιο οφείλουν και οι τοπικοί άρχοντες, οι όποιοι αρμόδιοι, και όσοι εκεί δραστηριοποιούνται. Οφείλει η τοπική κοινωνία διά των φορέων της να διεκδικήσει δυναμικά, επιτέλους, να αναδειχθεί περισσότερο ο χαρακτήρας και η φυσιογνωμία της σημαντικής αυτής περιοχής. Να αποκατασταθούν, επιτέλους, τα Νεώρια, να επισκευαστούν τα δημόσια κτίρια που χρήζουν προστασίας και βελτίωσης, να παραμείνει ή να ξαναγίνει, αν θέλετε, η παλιά πόλη, ένα διαμάντι για την περιοχή της Μεσογείου και για την ίδια την Ευρώπη. Δεν αρκεί ο φωτισμός του φάρου που και αυτός συχνά έχει προβλήματα, δεν φτάνει η αναμόρφωση της πλατείας Τάλω καθώς στην διπλανή πισίνα του Ξενία η κατάσταση παραμένει απερίγραπτη και τραγική και δεδομένου ότι στην είσοδο της Θεοτοκοπούλου, μέχρι σήμερα δεν υπάρχει φωτισμός, ούτε καν ενημερωτική πινακίδα που να πληροφορεί τον επισκέπτη για την είσοδό του στην παλιά πόλη. Είναι πολλά ακόμη αυτά που πρέπει να γίνουν...
(Χανιώτικα νέα - 24/4/2009)
Η πάλια πόλη των Χανίων ξεπροβάλλει σαν ποίημα στην Ελλάδα τού σήμερα.
Ο περίπατος στην παλιά πόλη των Χανίων, αποκαλύπτει μιαν άλλη εποχή που υπάρχει ακόμα σε κάποια στενά σοκάκια και σε διατηρητέα κτίρια του σημαντικού αυτού μνημείου. Από την περιοχή του Τοπανά, στα στενά του Κολόμπο, μέχρι την Σπλάντζια, ο περιπατητής μπορεί να... χαθεί, να χαλαρώσει, να μεγαγχολήσει, να στοχαστεί, περιδιαβαίνοντας τις γειτονιές της μαντάμ Ορτάνς, του Σαλή, του Αλί Κογκό, της Αμπλά...
Η παλιά πόλη είναι όλα τα χρόνια της ανήσυχης εφηβείας εκατοντάδων Χανιωτών. Είναι οι συναυλίες που ελάμβαναν χώρα στο Φιρκά πριν αξιοποιηθεί αρχαιολογικά. Είναι οι κυνηγοί του ανέφικτου που επί πολλά χρόνια την κατέκλυαν, απολαμβάνοντας τα χρώματά της και πίνοντας τα ποτά τους σε μικρά ζεστά μπαρ.
Είναι οι ποιητές, οι μουσικοί, οι διανοούμενοι που την επέλεγαν ανελλιπώς και προπαντός τον φθινόπωρο και τον χειμώνα, όταν έφευγε η πλειοψηφία των τουριστών. Είναι οι επισκέπτες που την συντηρούν κάθε καλοκαίρι.
Είναι οι χίπις που την είχαν σαν σταθμό από και προς τα Μάταλα και τις Ινδίες. Είναι οι Χανιώτες που επιστρέφοντας στα Χανιά από τα όποια ταξίδια τους, πρώτα την επισκέπτονταν για έναν καφέ και ύστερα πήγαιναν στα σπίτια τους. Γιατί την είχαν σαν δικό τους σπίτι.
Είναι οι καλλιτέχνες του δρόμου που στο παλιό λιμάνι, προσέφεραν την τέχνη τους, είτε ζωγραφίζοντας, είτε παίζοντας κιθάρα, είτε παίζοντας με τη... φωτιά. Είναι αυτοί ακριβώς οι ακροβάτες της φωτιάς, οι ζογκλέρ, που είδαμε και πριν από λίγες μέρες στο παλιό λιμάνι, μπροστά από το Γυαλί Τζαμισί, να κάνουν ακροβατικά και να τυγχάνουν θερμού χειροκροτήματος από τους παρευρισκόμενους.
Είναι ένα σημείο συνάντησης που στο πέρασμα των χρόνων, ίσως να μην έχει όλα τα στοιχεία του παρελθόντος, διατηρεί όμως τη γραφικότητα και την ομορφιά της.
Αυτή είναι η παλιά πόλη και όχι τα οχήματα και η χωρίς μέτρο δραστηριότητες.
Και εμείς, όσοι σε αυτήν ωριμάσαμε και εννοούμε να την προτιμούμε, οφείλουμε να δείχνουμε έναν στοιχειώδη σεβασμό.
Το ίδιο οφείλουν και οι τοπικοί άρχοντες, οι όποιοι αρμόδιοι, και όσοι εκεί δραστηριοποιούνται. Οφείλει η τοπική κοινωνία διά των φορέων της να διεκδικήσει δυναμικά, επιτέλους, να αναδειχθεί περισσότερο ο χαρακτήρας και η φυσιογνωμία της σημαντικής αυτής περιοχής. Να αποκατασταθούν, επιτέλους, τα Νεώρια, να επισκευαστούν τα δημόσια κτίρια που χρήζουν προστασίας και βελτίωσης, να παραμείνει ή να ξαναγίνει, αν θέλετε, η παλιά πόλη, ένα διαμάντι για την περιοχή της Μεσογείου και για την ίδια την Ευρώπη. Δεν αρκεί ο φωτισμός του φάρου που και αυτός συχνά έχει προβλήματα, δεν φτάνει η αναμόρφωση της πλατείας Τάλω καθώς στην διπλανή πισίνα του Ξενία η κατάσταση παραμένει απερίγραπτη και τραγική και δεδομένου ότι στην είσοδο της Θεοτοκοπούλου, μέχρι σήμερα δεν υπάρχει φωτισμός, ούτε καν ενημερωτική πινακίδα που να πληροφορεί τον επισκέπτη για την είσοδό του στην παλιά πόλη. Είναι πολλά ακόμη αυτά που πρέπει να γίνουν...
(Χανιώτικα νέα - 24/4/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου