Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Ελεύθεροι χώροι
και στρατόπεδο
Πνεύμονες ζωής τα πάρκα και οι ελεύθεροι χώροι γενικότερα, είναι ζητούμενο στην εποχή του... τσιμέντου. Γι' αυτό και είχε ενδιαφέρον η προχθεσινή εκδήλωση της Πρωτοβουλίας Χανιωτών και της Συνέλευσης των κατοίκων του στρατοπέδου Μαρκοπούλου στον Αγιο Ιωάννη, με ομιλητή τον δήμαρχο Πρέβεζας Μιλτιάδη Κλάπα. Αλλωστε ο Δήμος Πρέβεζας είναι παράδειγμα Δήμου που κατάφερε να πάρει στρατόπεδα τα οποία βρίσκονται εντός των ορίων του και να τα μετατρέψει σε ελεύθερους χώρους.
"Το κρίσιμο σημείο είναι ότι δεν θα πρέπει να δούμε τους χώρους αυτούς ως απόθεμα, τράπεζα γης, αλλά αφού απελευθερωθούν να αξιοποιηθούν για να καλύψουν το έλλειμμα πρασίνου που έχουν οι πόλεις", είπε ο δήμαρχος Πρέβεζας όπως διαβάσαμε στο σχετικό ρεπορτάζ. Τόνισε ακόμα ότι "οι πολίτες βρίσκονται πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από τις αρχές και αυτό είναι καλό".
Το στρατόπεδο Μαρκοπούλου είναι μια τέτοια περίπτωση. Είναι ένας χώρος που μπορεί να μετατραπεί σε μιαν πραγματική όαση πρασίνου. Και, όπως έχουμε ξαναγράψει, η πόλη που διατηρεί ελεύθερους χώρους είναι η πόλη του μέλλοντος.
Τραγωδία...
Ερχόμαστε στον κόσμο, μεγαλώνουμε και κάποτε φεύγουμε... Στο πέρασμά μας, αντί να ζούμε ειρηνικά, συχνά "βγάζουμε τα μάτια μας". Καλύπτουμε την ματαιοδοξία μας προσπαθώντας να επιβάλουμε, συχνά με όχι ωραίο τρόπο, τις θέσεις μας. Νομίζουμε πώς τα ξέρουμε όλα, πώς κατέχουμε την μοναδική αλήθεια, αλλά ίσως δεν ξέρουμε τίποτα. Πώς να ξέρουμε αν δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε; Και τελικά τι μένει;
Σκέψεις με αφορμή την φοβερή τραγωδία που πλήττει την Ιταλία. Τραγωδία που αγγίζει και την Ελλάδα αφού στα περισσότερα από 200 άτομα που έχασαν τη ζωή τους, είναι και ένας Ελληνας φοιτητής. Και ένα δάκρυ είναι έτοιμο να κυλήσει. Για τις ζωές που χάθηκαν τόσο άδικα. Για τα παιδιά μα και για τους μεγάλους. Για όλους αυτούς που έχασαν δικούς τους ανθρώπους. Για όλους όσοι έχουν χάσει τη ζωή τους όπου Γης είτε από "φυσικά φαινόμενα" και καταστροφές, είτε από πολέμους και εισβολές...
(Χανιώτικα νέα - 8/4/2009)
Ελεύθεροι χώροι
και στρατόπεδο
Πνεύμονες ζωής τα πάρκα και οι ελεύθεροι χώροι γενικότερα, είναι ζητούμενο στην εποχή του... τσιμέντου. Γι' αυτό και είχε ενδιαφέρον η προχθεσινή εκδήλωση της Πρωτοβουλίας Χανιωτών και της Συνέλευσης των κατοίκων του στρατοπέδου Μαρκοπούλου στον Αγιο Ιωάννη, με ομιλητή τον δήμαρχο Πρέβεζας Μιλτιάδη Κλάπα. Αλλωστε ο Δήμος Πρέβεζας είναι παράδειγμα Δήμου που κατάφερε να πάρει στρατόπεδα τα οποία βρίσκονται εντός των ορίων του και να τα μετατρέψει σε ελεύθερους χώρους.
"Το κρίσιμο σημείο είναι ότι δεν θα πρέπει να δούμε τους χώρους αυτούς ως απόθεμα, τράπεζα γης, αλλά αφού απελευθερωθούν να αξιοποιηθούν για να καλύψουν το έλλειμμα πρασίνου που έχουν οι πόλεις", είπε ο δήμαρχος Πρέβεζας όπως διαβάσαμε στο σχετικό ρεπορτάζ. Τόνισε ακόμα ότι "οι πολίτες βρίσκονται πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από τις αρχές και αυτό είναι καλό".
Το στρατόπεδο Μαρκοπούλου είναι μια τέτοια περίπτωση. Είναι ένας χώρος που μπορεί να μετατραπεί σε μιαν πραγματική όαση πρασίνου. Και, όπως έχουμε ξαναγράψει, η πόλη που διατηρεί ελεύθερους χώρους είναι η πόλη του μέλλοντος.
Τραγωδία...
Ερχόμαστε στον κόσμο, μεγαλώνουμε και κάποτε φεύγουμε... Στο πέρασμά μας, αντί να ζούμε ειρηνικά, συχνά "βγάζουμε τα μάτια μας". Καλύπτουμε την ματαιοδοξία μας προσπαθώντας να επιβάλουμε, συχνά με όχι ωραίο τρόπο, τις θέσεις μας. Νομίζουμε πώς τα ξέρουμε όλα, πώς κατέχουμε την μοναδική αλήθεια, αλλά ίσως δεν ξέρουμε τίποτα. Πώς να ξέρουμε αν δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε; Και τελικά τι μένει;
Σκέψεις με αφορμή την φοβερή τραγωδία που πλήττει την Ιταλία. Τραγωδία που αγγίζει και την Ελλάδα αφού στα περισσότερα από 200 άτομα που έχασαν τη ζωή τους, είναι και ένας Ελληνας φοιτητής. Και ένα δάκρυ είναι έτοιμο να κυλήσει. Για τις ζωές που χάθηκαν τόσο άδικα. Για τα παιδιά μα και για τους μεγάλους. Για όλους αυτούς που έχασαν δικούς τους ανθρώπους. Για όλους όσοι έχουν χάσει τη ζωή τους όπου Γης είτε από "φυσικά φαινόμενα" και καταστροφές, είτε από πολέμους και εισβολές...
(Χανιώτικα νέα - 8/4/2009)
Η πόλη επεκτείνεται προς παντού... Προς την Αγυια, προς τα κουνουπιδιανά και προς πολλά άλλα μέρη... Είναι γεγονός οτι επιλέγουν όλο και περισσότεροι να απομακρυνθούν από το κέντρο και να βγούν προς "τα έξω". Αυτό δεν είναι κακό από μόνο του... Είναι όμως φοβερά επιζήμιο για το περιβάλλον που ζούμε, οτι σιγά σιγά χτίζονται πολλές περιοχές γύρω από τα Χανίά. Χωρίς παρόλαυτα να ελευθερώνονται εκτάσεις στο κέντρο της πόλης που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σαν πνεύμονες οξυγόνου και σαν ελεύθεροι χώροι. Είναι σα να κάνεις πάρτυ σε ένα σπίτι και την άλλη μέρα αντί να καθαρίσεις να μετακομίζεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά δεν πιστεύω οτι υπάρχουν ελπίδες να ανατραπεί αυτή η κατάσταση. Θεωρώ τον άνθρωπο παράσιτο... Λυπάμαι όμως γιαυτό...
Η "ανάπτυξη" αυτής της μορφής είναι αναμενόμενη. Επακόλουθο της ανάγκης του ανθρώπου κάπου να κατοικήσει. Το σημαντικό όμως είναι να απελευθερώνονται δημόσιοι χώροι όχι για να απλωθεί σ' αυτούς τσιμέντο αλλά, όπως σωστά σημειώνεις, για να αποτελέσουν πνεύμονα οξυγόνου και φύσης. Στην εποχή του τσιμέντου έχουμε ανάγκη από ελεύθερους χώρους. Το στρατόπεδο Μαρκοπούλου και οι Αγιοι Αποστολοι είναι δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που μπορούν να γίνουν οάσεις δροσιάς και ελευθερίας.
ΑπάντησηΔιαγραφή