Η γενιά της κρίσης...

Στις 29/12/2008 έγραφα:
"Μέρες γιορτινές, μέρες αργίας, αλλά η σκέψη παραμένει στα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων, μετά τη δολοφονία του Αλέξη. Στα χιλιάδες παιδιά αυτής της πόλης και στα δεκάδες χιλιάδες σε όλη τη χώρα που βγήκαν στους δρόμους να διαδηλώσουν και να φωνάξουν: όχι άλλο αίμα τόσο άδικα, όχι άλλη καταπίεση. Μα, ακόμα και να πουν στους μεγαλύτερους: δεν είμαστε η γενιά της αφασίας, δεν είμαστε ρομπότ, είμαστε εδώ, ενεργοί πολίτες, βαθιά ανήσυχοι αλλά και αβέβαιοι για το μέλλον που μας ετοιμάζετε. Για όλα αυτά που γίνονται ή θα γίνουν για ’μας χωρίς εμάς. Για το καλό μας χωρίς να μας ρωτήσετε. Γιατί μόνον εσείς νομίζετε ότι το ξέρετε. Αλλά υπάρχουμε και εμείς, που αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον. Όχι μόνο για ’μας, μα για όλους.
Αυτά μού έλεγε ένα παιδί, σε μια συζήτησή μας τις προηγούμενες ημέρες. Και μου θύμισε το γράμμα των φιλών του Αλέξη, ειδικά το σημείο στο οποίο αναφέρουν: «Υλη παντού, αγάπη πουθενά».
Αλήθεια, πόσοι πήραμε το μήνυμα από αυτό το γράμμα και από την εξέγερση των νέων; Και ειδικότερα, πόσοι έλαβαν το μήνυμα από αυτούς πού κατέχουν την εξουσία; Την όποια εξουσία! Και η αγάπη; Πού είναι η αγάπη; Αυτή που τόσο εύκολα χάνεται στην ύλη! Μέρες γιορτινές, μέρες αργίας, αλλά η σκέψη παραμένει στα παιδιά. Σε όλα τα παιδιά στα οποία ανήκει το μέλλον…".
Δύο χρόνια μετά, γίνεται λόγος για τη γενιά της κρίσης. Που είναι η γενιά του σήμερα. Που η πολιτεία της προσφέρει ένα αβέβαιο μέλλον. Που η τρόικα έρχεται να της "πνίξει" τα όνειρα. Μια γενιά η οποία δεν ξέρει τι της ξημερώνει. Μια γενιά που εξεγείρεται μέσα σε αυτές τις συνθήκες. Μια γενιά η οποία δικαιούται ένα καλύτερο μέλλον. Μια γενιά που αποτελεί την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, που η ίδια μπορεί να δημιουργήσει... Μια γενιά...
Γ. ΛΥΒ.