Προτεραιότητα για ένα κράτος σε κρίση θα έπρεπε να αποτελεί η Παιδεία. Και όχι απλά η εκπαίδευση. Στην Ελλάδα η Παιδεία παραμένει ζητούμενο. Η εκπαίδευση έχει προβλήματα που χρονίζουν ενώ η μία μεταρρύθμιση διαδέχεται την άλλη και καμία δεν λέει να στεριώσει. Οσο για τις ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό; Συνεχίζονται ακάθεκτες.
Ρεπορτάζ αναφέρουν ότι το υπουργείο Παιδείας αφήνει τα σχολεία χωρίς διαδραστικούς πίνακες , «κουρεύει» το πρόγραμμα για το Ψηφιακό Σχολείο, με στόχο να αξιοποιήσει τα κονδύλιά του για προσλήψεις εκπαιδευτικών ώστε να καλυφθούν οι ελλείψεις και επίσης άνοιξε τον δρόμο για νέα αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών.
Ομως, στη ψηφιακή εποχή δεν μπορει να γυρνάς στο μαυροπίνακα, ούτε όμως να αφήνεις τα σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς. Ούτε επίσης να ταλαιπωρείς ωρομίσθιους και αναπληρωτές που ξεσπιτώνονται για να εργαστούν με μισθούς πείνας.
Ενδιαφέρον εδώ έχει η γνώμη εκπαιδευτικών, όπως τη διατύπωσαν σε σχετική ερώτησή μας σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης:
•«Πολλά σχολεία έχουν διαδραστικούς αλλά κανείς δεν ξέρει να τους αξιοποιήσει παιδαγωγικά και μένουν αχρησιμοποίητοι όπως και τα laptops κλειδωμένα στους φοριαμούς. Ο εξοπλισμός των σχολείων με νέες τεχνολογίες δεν ειναι αυτοσκοπός. Πρέπει να προκύπτει ως παιδαγωγικη ανάγκη. Οπότε καλύτερα περισσοτεροι εκπαιδευτικοί που βελτιώνουν το λόγο μαθητές/εκπαιδευτικοί και άρα την ποιότητα του μαθήματος παρά διαδραστικοί χωρίς τεκμηριωμένη παιδαγωγικη ανάγκη».
•«Χρόνια τώρα η Παιδεία λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να βγάζει πολίτες-πιόνια, δίχως κρίση που θα κατευθύνονται από εδώ και από εκεί, αναλόγως πως θα εξυπηρετεί τις εκάστοτε καταστάσεις. Αφήνεται στα χέρια των εκπαιδευτικών που με το φιλότιμό τους (ευτυχώς υπάρχει ακόμα αυτό, δεν ξέρω για πόσο) αγωνίζονται χωρίς πολλά μέσα να διαμορφώσουν πολίτες ενεργούς οι οποίο θα μπορέσουν να διαχειριστούν δύσκολες καταστάσεις. Και δεν είναι λίγες οι φορές που και εκείνοι στοχοποιούνται. Είναι κρίμα να μιλάμε για πολιτισμό, παιδεία, καλλιέργεια και μόρφωση και κάθε χρόνο να απογυμνώνουμε ακόμα περισσότερο αυτόν τον τομέα».
Ας θυμηθούμε τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι:
«Και πρώτα απ' όλα, τι εννοούμε λέγοντας παιδεία; Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ' άστρα;»…
Στην εποχή της οικονομικής μα και πολιτισμικής κρίσης, η πραγματική αναβάθμιση της Παιδείας, θα έπρεπε να αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα του κράτους. Θα έπρεπε…
Γ. ΛΥΒ.
Ρεπορτάζ αναφέρουν ότι το υπουργείο Παιδείας αφήνει τα σχολεία χωρίς διαδραστικούς πίνακες , «κουρεύει» το πρόγραμμα για το Ψηφιακό Σχολείο, με στόχο να αξιοποιήσει τα κονδύλιά του για προσλήψεις εκπαιδευτικών ώστε να καλυφθούν οι ελλείψεις και επίσης άνοιξε τον δρόμο για νέα αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών.
Ομως, στη ψηφιακή εποχή δεν μπορει να γυρνάς στο μαυροπίνακα, ούτε όμως να αφήνεις τα σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς. Ούτε επίσης να ταλαιπωρείς ωρομίσθιους και αναπληρωτές που ξεσπιτώνονται για να εργαστούν με μισθούς πείνας.
Ενδιαφέρον εδώ έχει η γνώμη εκπαιδευτικών, όπως τη διατύπωσαν σε σχετική ερώτησή μας σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης:
•«Πολλά σχολεία έχουν διαδραστικούς αλλά κανείς δεν ξέρει να τους αξιοποιήσει παιδαγωγικά και μένουν αχρησιμοποίητοι όπως και τα laptops κλειδωμένα στους φοριαμούς. Ο εξοπλισμός των σχολείων με νέες τεχνολογίες δεν ειναι αυτοσκοπός. Πρέπει να προκύπτει ως παιδαγωγικη ανάγκη. Οπότε καλύτερα περισσοτεροι εκπαιδευτικοί που βελτιώνουν το λόγο μαθητές/εκπαιδευτικοί και άρα την ποιότητα του μαθήματος παρά διαδραστικοί χωρίς τεκμηριωμένη παιδαγωγικη ανάγκη».
•«Χρόνια τώρα η Παιδεία λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να βγάζει πολίτες-πιόνια, δίχως κρίση που θα κατευθύνονται από εδώ και από εκεί, αναλόγως πως θα εξυπηρετεί τις εκάστοτε καταστάσεις. Αφήνεται στα χέρια των εκπαιδευτικών που με το φιλότιμό τους (ευτυχώς υπάρχει ακόμα αυτό, δεν ξέρω για πόσο) αγωνίζονται χωρίς πολλά μέσα να διαμορφώσουν πολίτες ενεργούς οι οποίο θα μπορέσουν να διαχειριστούν δύσκολες καταστάσεις. Και δεν είναι λίγες οι φορές που και εκείνοι στοχοποιούνται. Είναι κρίμα να μιλάμε για πολιτισμό, παιδεία, καλλιέργεια και μόρφωση και κάθε χρόνο να απογυμνώνουμε ακόμα περισσότερο αυτόν τον τομέα».
Ας θυμηθούμε τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι:
«Και πρώτα απ' όλα, τι εννοούμε λέγοντας παιδεία; Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ' άστρα;»…
Στην εποχή της οικονομικής μα και πολιτισμικής κρίσης, η πραγματική αναβάθμιση της Παιδείας, θα έπρεπε να αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα του κράτους. Θα έπρεπε…
Γ. ΛΥΒ.
(Χανιώτικα νέα - 1/8/2015)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/ek-pedias-arxasthe/
Link: http://www.haniotika-nea.gr/ek-pedias-arxasthe/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου