Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Ανατέλλει μια άλλη Ελλάδα. Όχι αυτή που μεγαλώσαμε. Εκείνη την Ελλάδα οδηγούμαστε να την ξεχάσουμε.
Δεν είναι μόνο τα μέτρα που μέχρι τώρα έχουν αποφασιστεί. Είναι και εκείνα που έρχονται. Και τα οποία είναι πολύ χειρότερα.
Είναι μέτρα – σοκ τα οποία, όπως χθες γράφτηκε στον Τύπο, θα εφαρμοστούν από τον Ιούνιο και περιλαμβάνονται στο μνημόνιο που πιέζεται να υπογράψει η Αθήνα ως προϋπόθεση για την εκταμίευση των δανείων του Ταμείου και των χωρών της Ευρωζώνης. Είναι μέτρα που θεωρείται βέβαιον ότι θα προκαλέσουν κοινωνικές εκρήξεις καθώς περιλαμβάνουν την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή το δώρο Πάσχα, το επίδομα αδείας και το δώρο Χριστουγέννων όπως επίσης και την κατάργηση του ορίου 2% τον μήνα στις απολύσεις.
Είναι μέτρα με τα οποία καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα άλλων. Εμείς και όχι οι μεγιστάνες του πλούτου που παίζουν στην εγχώρια και τις διεθνείς αγορές. Εμείς και όχι κάποιοι πολιτικοί που με τις πολιτικές τους μας έφτασαν σ’ αυτό το σημείο. Εμείς και όχι η πολιτική των εξοπλισμών για τους οποίους η χώρα μας διαθέτει τεράστια ποσά προκειμένου να ικανοποιήσει τις “μεγάλες δυνάμεις” καθώς έχει τις εξ ανατολών και όχι μόνο απειλές.
Είναι, όμως, και μέτρα που αλλάζουν τη συμπεριφορά μας.
Η εποχή με τις μεγάλες πίστες στις οποίες «η Ελλάδα αναστενάζει» περνά. Η «φωτιά στα Σαββατόβραδα» γίνεται «φωτιά στα μπατζάκια μας». Ή αν θέλετε «φωτιά στην τσέπη μας». Και το ζωνάρι που και άλλο θα σφίξουμε, αν δεν μας πνίξει, θα μας κάνει άλλους ανθρώπους σε μια άλλη Ελλάδα. Όχι, πάντως, αυτήν που ξέραμε.
Όταν το 2002 μπήκαμε και με τη... βούλα στη ζώνη του ευρώ και τα πάντα ξαφνικά έγιναν πιο ακριβά, επηρεασμένοι και από την τηλεόραση, θέλαμε και εμείς να γίνουμε πιο... ευρωπαίοι από τους ευρωπαίους, σε ένα σύστημα και ένα κράτος που τρώει τα... παιδιά του.
Και άρχισαν να “οργιάζουν” τα δάνεια. Και για κάποιες ημέρες κάποιοι έκαναν τα γραφεία των τραπεζών, δικά τους γραφεία. Δάνειο για σπίτι, δάνειο για αυτοκίνητο 2.000 και βάλε κυβικών, δάνειο για διακοπές, δάνειο για... κατανάλωση, δάνειο από εδώ, δάνειο από εκεί.
Δάνειο όλη η ζωή. Γιατί νομίζαμε ότι δεν θα φτωχύνουμε ποτέ. Και τώρα συνειδητοποιούμε άπαντες ότι η λεγόμενη ανάπτυξη ήταν… έπεα πτερόεντα. Και το ερώτημα, τι θα γίνει στο μέλλον, τελικά έχει απάντηση;
Αυτό από όλους μας εξαρτάται. Αλλωστε, μη ξεχνάμε ότι κάθε κοινωνία έχει τους εκπροσώπους που της αξίζουν. Και μια κοινωνία δεν αλλάζει, αν δεν θέλει να αλλάξει…
(Χανιώτικα νέα - 28/4/2010)
Ανατέλλει μια άλλη Ελλάδα. Όχι αυτή που μεγαλώσαμε. Εκείνη την Ελλάδα οδηγούμαστε να την ξεχάσουμε.
Δεν είναι μόνο τα μέτρα που μέχρι τώρα έχουν αποφασιστεί. Είναι και εκείνα που έρχονται. Και τα οποία είναι πολύ χειρότερα.
Είναι μέτρα – σοκ τα οποία, όπως χθες γράφτηκε στον Τύπο, θα εφαρμοστούν από τον Ιούνιο και περιλαμβάνονται στο μνημόνιο που πιέζεται να υπογράψει η Αθήνα ως προϋπόθεση για την εκταμίευση των δανείων του Ταμείου και των χωρών της Ευρωζώνης. Είναι μέτρα που θεωρείται βέβαιον ότι θα προκαλέσουν κοινωνικές εκρήξεις καθώς περιλαμβάνουν την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, δηλαδή το δώρο Πάσχα, το επίδομα αδείας και το δώρο Χριστουγέννων όπως επίσης και την κατάργηση του ορίου 2% τον μήνα στις απολύσεις.
Είναι μέτρα με τα οποία καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα άλλων. Εμείς και όχι οι μεγιστάνες του πλούτου που παίζουν στην εγχώρια και τις διεθνείς αγορές. Εμείς και όχι κάποιοι πολιτικοί που με τις πολιτικές τους μας έφτασαν σ’ αυτό το σημείο. Εμείς και όχι η πολιτική των εξοπλισμών για τους οποίους η χώρα μας διαθέτει τεράστια ποσά προκειμένου να ικανοποιήσει τις “μεγάλες δυνάμεις” καθώς έχει τις εξ ανατολών και όχι μόνο απειλές.
Είναι, όμως, και μέτρα που αλλάζουν τη συμπεριφορά μας.
Η εποχή με τις μεγάλες πίστες στις οποίες «η Ελλάδα αναστενάζει» περνά. Η «φωτιά στα Σαββατόβραδα» γίνεται «φωτιά στα μπατζάκια μας». Ή αν θέλετε «φωτιά στην τσέπη μας». Και το ζωνάρι που και άλλο θα σφίξουμε, αν δεν μας πνίξει, θα μας κάνει άλλους ανθρώπους σε μια άλλη Ελλάδα. Όχι, πάντως, αυτήν που ξέραμε.
Όταν το 2002 μπήκαμε και με τη... βούλα στη ζώνη του ευρώ και τα πάντα ξαφνικά έγιναν πιο ακριβά, επηρεασμένοι και από την τηλεόραση, θέλαμε και εμείς να γίνουμε πιο... ευρωπαίοι από τους ευρωπαίους, σε ένα σύστημα και ένα κράτος που τρώει τα... παιδιά του.
Και άρχισαν να “οργιάζουν” τα δάνεια. Και για κάποιες ημέρες κάποιοι έκαναν τα γραφεία των τραπεζών, δικά τους γραφεία. Δάνειο για σπίτι, δάνειο για αυτοκίνητο 2.000 και βάλε κυβικών, δάνειο για διακοπές, δάνειο για... κατανάλωση, δάνειο από εδώ, δάνειο από εκεί.
Δάνειο όλη η ζωή. Γιατί νομίζαμε ότι δεν θα φτωχύνουμε ποτέ. Και τώρα συνειδητοποιούμε άπαντες ότι η λεγόμενη ανάπτυξη ήταν… έπεα πτερόεντα. Και το ερώτημα, τι θα γίνει στο μέλλον, τελικά έχει απάντηση;
Αυτό από όλους μας εξαρτάται. Αλλωστε, μη ξεχνάμε ότι κάθε κοινωνία έχει τους εκπροσώπους που της αξίζουν. Και μια κοινωνία δεν αλλάζει, αν δεν θέλει να αλλάξει…
(Χανιώτικα νέα - 28/4/2010)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου