Με τα δικά της χρώματα και αρώματα. Τα τόσο μοναδικά και όμορφα που δεν σε αφήνουν ποτέ να βαρεθείς. Τόσο στο λιμάνι όσο και στα πίσω στενά.
Προπαντός τη νύχτα. Τότε που η βόλτα στα σοκάκια, γαληνεύει τη ψυχή, χαλαρώνει τον περιπατητή και τον γεμίζει με… θύμησες.
Κάποιοι νέοι, σαν ξωτικά της νύχτας -φοιτητές, θαμώνες, επισκέπτες, εστέτ, απλοί περιηγητές και μοναχικοί οδοιπόροι- κυκλοφορούν και αυτοί τις νύχτες στην παλιά πόλη του Χειμώνα.
Διασκεδάζουν σε μικρά μπαράκια ακούγοντας ροκ, τζαζ και άλλες μουσικές ή σε ταβέρνες παρέα με μουσικούς του λαϊκού και ρεμπέτικου ρεπερτορίου.
Γίνονται όλοι μια παρέα. Σαν να δημιουργούν την δική τους κοινότητα, έξω από τις συνήθειες και την “κανονικότητα” των πολλών. Συζητούν για τη μουσική, τον Κόσμο, το… μέλλον, την ελευθερία και ό,τι τους απασχολεί στην καθημερινότητά τους. Γνωρίζονται και ανακαλύπτονται… μεταξύ τους, σχηματίζοντας παρέες από το πουθενά, στα “κρυμμένα μυστικά” της παλιάς πόλης που παραμένει ζωντανή. Ανακαλύπτουν τα όχι τόσο γνωστά σοκάκια της και τους παράδρομους -γύρω από τον Τοπανά, την Σπλάντζια, το Καστέλι- με την καλά “κρυμμένη” ομορφιά.
Η παλιά πόλη κάθε εποχής είναι εδώ. Και μας καλεί να την γνωρίσουμε καλύτερα, να την αγαπήσουμε περισσότερο, σαν ζωντανό μνημείο της ιστορίας, και να την προστατεύσουμε.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Χανιώτικα νέα - 19/1/2018)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/i-palia-poli-tou-chimona/
Η παλιά πόλη του Χειμώνα μοιάζει πανέμορφη αλλά είναι μελαγχολική. Χωρίς την πολυκοσμία του καλοκαιριού, είναι διαφορετική. Πιο μοναχική, πιο τρυφερή, πιο γραφική. Πιο ανθρώπινη. Αλλά και πιο παρατημένη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε τα δικά της χρώματα και τα δικά της αρώματα. Tα τόσο μοναδικά και όμορφα αρώματα, που δεν σε αφήνουν ποτέ να βαρεθείς. Και τα άλλα, τα τόσο μοναδικά και απαίσια που είναι να απορείς. Το καλοκαίρι η βοθρίλα του σιντριβανιού, το χειμώνα η σκουπιδίλα των κάδων. Τόσο στο λιμάνι όσο και στα πίσω στενά.
Προπαντός τη νύχτα. Τότε που η βόλτα στα κατασκότεινα σοκάκια, γαληνεύει την ψυχή, χαλαρώνει τον περιπατητή και τον γεμίζει με… θύμησες. Τις θύμισες του καλοκαιριού που η μουσική είναι στη διαπασών και διώχνει και τους τελευταίους κατοίκους της.
Κάποιοι νέοι, σαν ξωτικά της νύχτας -φοιτητές, θαμώνες, επισκέπτες, εστέτ, απλοί περιηγητές και μοναχικοί οδοιπόροι- κυκλοφορούν και αυτοί τις νύχτες στην παλιά πόλη του Χειμώνα. Και προσπαθούν να μη φαν τα μούτρα τους στα σκοτάδια, γιατί οι μισές λάμπες είναι σβηστές. Άλλους πάλι τους βολεύει αυτό, μπορούν να γράψουν με μαρκαδόρους και σπρέι πάνω στους πέτρινους βενετσιάνικους τοίχους ή να εκκενώσουν διάφορα υγρά του σώματός τους δίπλα από τις πόρτες των σπιτιών (δεν είναι όλα ξενοδοχεία ακόμα).
Διασκεδάζουν σε μικρά μπαράκια ακούγοντας ροκ, τζαζ και άλλες μουσικές ή σε ταβέρνες παρέα με μουσικούς του λαϊκού και ρεμπέτικου ρεπερτορίου.
Γίνονται όλοι μια παρέα. Σαν να δημιουργούν την δική τους κοινότητα, έξω από τις συνήθειες και την “κανονικότητα” των πολλών. Έξω από τις συνήθειες και τη λαίλαπα της τουριστικής σαιζόν.
Συζητούν για τη μουσική, τον Κόσμο, το… μέλλον, την ελευθερία και ό, τι τους απασχολεί στην καθημερινότητά τους. Συζητούν και τα ενοίκια, τα σπίτια που δε βρίσκουν, τα τροχαία (για τα οποία φταίνε μόνο οι δρόμοι)… Γνωρίζονται και ανακαλύπτονται… μεταξύ τους, σχηματίζοντας παρέες από το πουθενά, στα “κρυμμένα μυστικά” της παλιάς πόλης που παραμένει ζωντανή. Για όσο ακόμα. Ανακαλύπτουν τα όχι τόσο γνωστά σοκάκια της και τους παράδρομους - γύρω από τον Τοπανά, την Σπλάντζια, το Καστέλι - με την καλά “κρυμμένη” ομορφιά. Μια ομορφιά που την έχουν στα πόδια τους, αλλά συνήθως δεν τη γνωρίζουν – ή δεν την εκτιμούν. Μια ομορφιά μιας χρήσης – να βγούμε, να φάμε, να πιούμε και να φύγουμε. Α, ναι, και να παρκάρουμε όπου βρούμε. Στην Κονδυλάκη, στο λιμάνι, στην πλατεία της Μητρόπολης, μπροστά στις πόρτες των σπιτιών στη Μπετόλο…
Η παλιά πόλη κάθε εποχής είναι εδώ. Και μας καλεί να την γνωρίσουμε καλύτερα, να την αγαπήσουμε περισσότερο, σαν ζωντανό μνημείο της ιστορίας, και να την προστατεύσουμε. Και να σταματήσουμε να τη βιάζουμε. Είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε. Μια μέρα θα μας λείψει, αλλά τότε θα είναι αργά. Επειδή δυστυχώς μαθαίνουμε πιο εύκολα μόνο από τα λάθη μας.