Του ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΖΑΖΗ
ankaz2012@hotmail.com
«Κανείς δεν είναι ικανοποιημένος από την τύχη του. Ακόμα κι αν είναι η καλύτερη. Και κανείς δεν είναι δυσαρεστημένος απ' το μυαλό του. Ακόμα κι αν είναι το χειρότερο».
Μπαλτάσαρ Γκρασιάν,
Ισπανός συγγραφέας, 1601 - 1658
Πως αλλάζουν οι εποχές! Παλιά, τέτοιες μέρες ο ερχομός του Σεπτέμβρη ήταν απλά η επιθυμία για δροσερά πρωτοβρόχια. Η μελαγχολία των σχολείων που άνοιγαν και του απογεύματος που έχανε ολοένα και περισσότερο φως. Τώρα πια, παραμένουμε έκθετοι στις εξελίξεις που αφορούν εμάς, αλλά τρέχουν χωρίς εμάς. Παλιά περιμέναμε την Εκθεση της Θεσσαλονίκης, τώρα αναβαθμιστήκαμε και περιμένουμε την έκθεση της τρόικας.
Είπαν να ξεκουραστούν λίγο και οι καταγραφείς του χάους μας. Γι' αυτό κρατάν κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα και όρισαν ραντεβού για το φθινόπωρο. Ίσως μάλιστα κάποιοι από αυτούς, να επέλεξαν τα ελληνικά νησιά για τις διακοπές τους. Αυτή η χώρα, έχει πολλές γωνιές για να διαφυλαχτεί η ανωνυμία. Αυτή η χώρα, ποτέ κύκλος ολόκληρος. Πάντα γωνίες με ημίφως και άπειροι αποθηκευτικοί χώροι. Καλό και κακό μαζί και αγαπημένα. Φαντάζομαι τους εμπειρογνώμονες να απολαμβάνουν χωριάτικη σαλάτα, με το μάτι σε αναμονή έκδοσης της νόμιμης απόδειξης. Να κρύβονται θορυβημένοι από άπνοια μεσημεριού και έλλειμμα σκιάς. Χτυπημένοι από καύσωνα που καταργεί στατιστικές δροσερών αέρηδων. Τους βλέπω να θαυμάζουν ανέφελους ουρανούς, που δεν υπόκεινται σε Φ.Π.Α. Σε έναστρες βραδιές με υψηλό πλεόνασμα μιας ομορφιάς πρωτογενούς και άγνωστης στη ζωή τους.
Είπα κι εγώ με τη σειρά μου, να ξεκουράσω λίγο το μυαλό. Να αφήσω τις πολλές σκέψεις, που στην πραγματικότητα άλλοι θα έπρεπε να κάνουν στη θέση μου. Δεν άργησα να καταλάβω ότι το μυαλό, δεν μπορείς να το αφήσεις σε ξαπλώστρα έκθετο στον ήλιο να ηρεμήσει. Το μυαλό δεν γνωρίζει από Σαββατοκύριακα. Αφήνεται για λίγο στον μινιμαλισμό Αυγουστιάτικων οριζόντων κι ύστερα καταφέρνει να επιστρέψει δριμύτερο. Ισως να είναι καλύτερα έτσι. Να παραμένει σε εγρήγορση. Μη διαβάσει ξαφνικά την έκθεση των ειδικών και του πέσει βαριά.
Εκθεση εκείνοι, πολιτικοοικονομικές ασκήσεις εγώ. Σε πλήρη ετοιμότητα οι σκέψεις, με δυσκολία δεν μετατρέπονται σε λέξεις. Σύμφωνα με το θερινό πρωτόκολλο, μόνο ρακέτες και τζιτζίκια επιτρέπεται να θορυβούν. Ολα τα άλλα σε αναμονή. Ολα τα άλλα σε παύση. Καμία απορία να μην ενοχλήσει την ηρεμία της παρέας. Γυρίζω και τους κοιτάζω. Ανόρεχτα να ξεφυλλίζουν επίσημες ζωές σε ιλουστρασιόν εκδόσεις. Εγχρωμες φωτογραφίες τυχαίων που πέτυχαν. Την μονοχρωμία θάλασσας και ουρανού μπροστά μου, επιλέγω εγώ. Δίπλα, παγωμένο καφεδάκι. Πλούσιος αφρός καλύπτει φτωχά σχόλια. Η άμμος που βρίσκει πάντα τρόπο να ενοχλεί ανάμεσα στα δάχτυλα κι η πετσέτα ενοχλητικά βρεγμένη γαργαλά έκθετες πλάτες. Και πάνω εκεί, πάνω που νόμισα ότι η ζέστη του σώματος στέγνωσε το μυαλό, οι σκέψεις μου βρίσκουν λέξεις και ήχο. Βλέπω τον εαυτό μου όρθιο πια και αποφασισμένο για μονόλογο.
«Πριν το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, ποιο άλλο θέμα απασχολούσε τα γερμανικά περιοδικά; Τι έχει ακόμα να συζητήσει ο Αντώνης με την Αγκελα που δεν το έχουν συζητήσει; Γιατί κουρεύτηκαν όλα τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά αυτά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας παρέμειναν απείραχτα; Γιατί η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να επαιτεί την επιμήκυνση του προγράμματος αποπληρωμής, χωρίς να λέει κουβέντα για την πραγματική ταυτότητα του χρέους; Γιατί μιλά για αξιοποίηση άνυδρων βραχονησίδων, όταν αδυνατεί να συντηρήσει την οργάνωση νησιών που χρόνια τώρα πρωτεύουν τουριστικά; Γιατί όλοι σχολίασαν την απροθυμία του Ζαν Κλωντ Γιούνκερ να συναντήσει τον Αλέξη, αλλά κανείς την σημασία της επίσκεψής του; Γιατί το χρέος μας το 2009 χαρακτηριζόταν οριακά διαχειρήσιμο, ενώ τώρα παρόλα τα δάνεια παραμένει μη βιώσιμο; Πότε θα τελειώσει το κόκκινο μελάνι του Κουβέλη; Γιατί κανείς απ' την παρέα δεν απαντά;».
Νιώθω χέρι στον ώμο, χέρι να με σκουντά. «Αποκοιμήθηκες και θα καείς» φίλος με ενημερώνει. Ανοίγω τα μάτια. Ολα στη θέση τους. Η παρέα, το καλοκαίρι, το τελευταίο Σάββατο του Αυγούστου. Κοπάδι πουλιών σε επίδειξη ταξιδιωτικής δεξιοτεχνίας, στιγματίζει τον ορίζοντα. «Πόσο μοιάζουν οι σκέψεις με τα πουλιά», σκέφτομαι. «Εχουν και τα δυο τον τρόπο τους να χάνονται. Σε ένα μόνο διαφέρουν: τα πουλιά γνωρίζουν καλά τον προορισμό τους. Εστω από ένστικτο!».
(Χανιώτικα νέα - 27/8/2012)
ankaz2012@hotmail.com
«Κανείς δεν είναι ικανοποιημένος από την τύχη του. Ακόμα κι αν είναι η καλύτερη. Και κανείς δεν είναι δυσαρεστημένος απ' το μυαλό του. Ακόμα κι αν είναι το χειρότερο».
Μπαλτάσαρ Γκρασιάν,
Ισπανός συγγραφέας, 1601 - 1658
Πως αλλάζουν οι εποχές! Παλιά, τέτοιες μέρες ο ερχομός του Σεπτέμβρη ήταν απλά η επιθυμία για δροσερά πρωτοβρόχια. Η μελαγχολία των σχολείων που άνοιγαν και του απογεύματος που έχανε ολοένα και περισσότερο φως. Τώρα πια, παραμένουμε έκθετοι στις εξελίξεις που αφορούν εμάς, αλλά τρέχουν χωρίς εμάς. Παλιά περιμέναμε την Εκθεση της Θεσσαλονίκης, τώρα αναβαθμιστήκαμε και περιμένουμε την έκθεση της τρόικας.
Είπαν να ξεκουραστούν λίγο και οι καταγραφείς του χάους μας. Γι' αυτό κρατάν κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα και όρισαν ραντεβού για το φθινόπωρο. Ίσως μάλιστα κάποιοι από αυτούς, να επέλεξαν τα ελληνικά νησιά για τις διακοπές τους. Αυτή η χώρα, έχει πολλές γωνιές για να διαφυλαχτεί η ανωνυμία. Αυτή η χώρα, ποτέ κύκλος ολόκληρος. Πάντα γωνίες με ημίφως και άπειροι αποθηκευτικοί χώροι. Καλό και κακό μαζί και αγαπημένα. Φαντάζομαι τους εμπειρογνώμονες να απολαμβάνουν χωριάτικη σαλάτα, με το μάτι σε αναμονή έκδοσης της νόμιμης απόδειξης. Να κρύβονται θορυβημένοι από άπνοια μεσημεριού και έλλειμμα σκιάς. Χτυπημένοι από καύσωνα που καταργεί στατιστικές δροσερών αέρηδων. Τους βλέπω να θαυμάζουν ανέφελους ουρανούς, που δεν υπόκεινται σε Φ.Π.Α. Σε έναστρες βραδιές με υψηλό πλεόνασμα μιας ομορφιάς πρωτογενούς και άγνωστης στη ζωή τους.
Είπα κι εγώ με τη σειρά μου, να ξεκουράσω λίγο το μυαλό. Να αφήσω τις πολλές σκέψεις, που στην πραγματικότητα άλλοι θα έπρεπε να κάνουν στη θέση μου. Δεν άργησα να καταλάβω ότι το μυαλό, δεν μπορείς να το αφήσεις σε ξαπλώστρα έκθετο στον ήλιο να ηρεμήσει. Το μυαλό δεν γνωρίζει από Σαββατοκύριακα. Αφήνεται για λίγο στον μινιμαλισμό Αυγουστιάτικων οριζόντων κι ύστερα καταφέρνει να επιστρέψει δριμύτερο. Ισως να είναι καλύτερα έτσι. Να παραμένει σε εγρήγορση. Μη διαβάσει ξαφνικά την έκθεση των ειδικών και του πέσει βαριά.
Εκθεση εκείνοι, πολιτικοοικονομικές ασκήσεις εγώ. Σε πλήρη ετοιμότητα οι σκέψεις, με δυσκολία δεν μετατρέπονται σε λέξεις. Σύμφωνα με το θερινό πρωτόκολλο, μόνο ρακέτες και τζιτζίκια επιτρέπεται να θορυβούν. Ολα τα άλλα σε αναμονή. Ολα τα άλλα σε παύση. Καμία απορία να μην ενοχλήσει την ηρεμία της παρέας. Γυρίζω και τους κοιτάζω. Ανόρεχτα να ξεφυλλίζουν επίσημες ζωές σε ιλουστρασιόν εκδόσεις. Εγχρωμες φωτογραφίες τυχαίων που πέτυχαν. Την μονοχρωμία θάλασσας και ουρανού μπροστά μου, επιλέγω εγώ. Δίπλα, παγωμένο καφεδάκι. Πλούσιος αφρός καλύπτει φτωχά σχόλια. Η άμμος που βρίσκει πάντα τρόπο να ενοχλεί ανάμεσα στα δάχτυλα κι η πετσέτα ενοχλητικά βρεγμένη γαργαλά έκθετες πλάτες. Και πάνω εκεί, πάνω που νόμισα ότι η ζέστη του σώματος στέγνωσε το μυαλό, οι σκέψεις μου βρίσκουν λέξεις και ήχο. Βλέπω τον εαυτό μου όρθιο πια και αποφασισμένο για μονόλογο.
«Πριν το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, ποιο άλλο θέμα απασχολούσε τα γερμανικά περιοδικά; Τι έχει ακόμα να συζητήσει ο Αντώνης με την Αγκελα που δεν το έχουν συζητήσει; Γιατί κουρεύτηκαν όλα τα ομόλογα των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά αυτά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας παρέμειναν απείραχτα; Γιατί η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να επαιτεί την επιμήκυνση του προγράμματος αποπληρωμής, χωρίς να λέει κουβέντα για την πραγματική ταυτότητα του χρέους; Γιατί μιλά για αξιοποίηση άνυδρων βραχονησίδων, όταν αδυνατεί να συντηρήσει την οργάνωση νησιών που χρόνια τώρα πρωτεύουν τουριστικά; Γιατί όλοι σχολίασαν την απροθυμία του Ζαν Κλωντ Γιούνκερ να συναντήσει τον Αλέξη, αλλά κανείς την σημασία της επίσκεψής του; Γιατί το χρέος μας το 2009 χαρακτηριζόταν οριακά διαχειρήσιμο, ενώ τώρα παρόλα τα δάνεια παραμένει μη βιώσιμο; Πότε θα τελειώσει το κόκκινο μελάνι του Κουβέλη; Γιατί κανείς απ' την παρέα δεν απαντά;».
Νιώθω χέρι στον ώμο, χέρι να με σκουντά. «Αποκοιμήθηκες και θα καείς» φίλος με ενημερώνει. Ανοίγω τα μάτια. Ολα στη θέση τους. Η παρέα, το καλοκαίρι, το τελευταίο Σάββατο του Αυγούστου. Κοπάδι πουλιών σε επίδειξη ταξιδιωτικής δεξιοτεχνίας, στιγματίζει τον ορίζοντα. «Πόσο μοιάζουν οι σκέψεις με τα πουλιά», σκέφτομαι. «Εχουν και τα δυο τον τρόπο τους να χάνονται. Σε ένα μόνο διαφέρουν: τα πουλιά γνωρίζουν καλά τον προορισμό τους. Εστω από ένστικτο!».
(Χανιώτικα νέα - 27/8/2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου