Η αναμενόμενη έξοδος της Ελλάδας από τα μνημόνια, τον Σεπτέμβριο του 2018, μοιραία θα προκαλέσει έναν απολογισμό για τα εννιά χρόνια της οικονομικής κρίσης και της στενής επιτροπείας.
Μέσα σε αυτά τα 9 χρόνια, έχουν γίνει, μεταξύ άλλων, σταδιακές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και ανατροπές σε ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, εργαζόμενοι έχουν βρεθεί ανεργία, επιχειρήσεις έχουν κλείσει η πτωχεύσει, άνθρωποι έχουν μείνει στον δρόμο ή έχουν πάθει κατάθλιψη ενώ η φορολογία και τα χαράτσια έχουν αυξηθεί. Ταυτόχρονα, τόσο στην Ελλάδα όσο -και κυρίως- στην υπόλοιπη Ευρώπη παρατηρείται αύξηση της ακροδεξιάς, ως αποτέλεσμα της ξενοφοβίας αλλά και της φτώχειας.
Το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα μοιάζει να κλυδωνίζεται, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα των εκλογών στην γειτονική μας Ιταλία.
Το “στοίχημα” για ανοιχτές κοινωνίες μέσα στο παγκοσμιοποιημένο χωριό, “σκοντάφτει” στο φόβο για το διαφορετικό, αλλά και μέσα από την οικονομική ανασφάλεια.
Το καλύτερο μέλλον για τις κοινωνίες αλλά και για την ίδια την Ευρώπη, μοιραία περνάει μέσα από άλλες οικονομικές πολιτικές που να μειώνουν τις κοινωνικές ανισότητες και να στηρίζουν το δικαίωμα στην εργασία και στην αξιοπρεπή διαβίωση για όλους. Μέσα από πολιτικές που να διευρύνουν και να μη συρρικνώνουν την ίδια τη Δημοκρατία.
Το καλύτερο μέλλον θα ερχόταν αν οι ίδιοι οι πολιτικοί, οι βουλευτές και οι ηγέτες της Ε.Ε. που λαμβάνουν τις αποφάσεις, καλούνταν να ζήσουν με τον μισθό του μέσου εργαζόμενου, τουλάχιστον στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό νότο.
Μέσα σε αυτά τα 9 χρόνια, έχουν γίνει, μεταξύ άλλων, σταδιακές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και ανατροπές σε ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, εργαζόμενοι έχουν βρεθεί ανεργία, επιχειρήσεις έχουν κλείσει η πτωχεύσει, άνθρωποι έχουν μείνει στον δρόμο ή έχουν πάθει κατάθλιψη ενώ η φορολογία και τα χαράτσια έχουν αυξηθεί. Ταυτόχρονα, τόσο στην Ελλάδα όσο -και κυρίως- στην υπόλοιπη Ευρώπη παρατηρείται αύξηση της ακροδεξιάς, ως αποτέλεσμα της ξενοφοβίας αλλά και της φτώχειας.
Το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα μοιάζει να κλυδωνίζεται, όπως δείχνουν και τα αποτελέσματα των εκλογών στην γειτονική μας Ιταλία.
Το “στοίχημα” για ανοιχτές κοινωνίες μέσα στο παγκοσμιοποιημένο χωριό, “σκοντάφτει” στο φόβο για το διαφορετικό, αλλά και μέσα από την οικονομική ανασφάλεια.
Το καλύτερο μέλλον για τις κοινωνίες αλλά και για την ίδια την Ευρώπη, μοιραία περνάει μέσα από άλλες οικονομικές πολιτικές που να μειώνουν τις κοινωνικές ανισότητες και να στηρίζουν το δικαίωμα στην εργασία και στην αξιοπρεπή διαβίωση για όλους. Μέσα από πολιτικές που να διευρύνουν και να μη συρρικνώνουν την ίδια τη Δημοκρατία.
Το καλύτερο μέλλον θα ερχόταν αν οι ίδιοι οι πολιτικοί, οι βουλευτές και οι ηγέτες της Ε.Ε. που λαμβάνουν τις αποφάσεις, καλούνταν να ζήσουν με τον μισθό του μέσου εργαζόμενου, τουλάχιστον στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό νότο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Χανιώτικα νέα - 7/3/2018)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/mnimonia-ke-mellon/
Link: http://www.haniotika-nea.gr/mnimonia-ke-mellon/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου