Ελλειμμα Δημοκρατίας

Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Σαράντα ένα χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, τα αιτήματα εκείνης της εποχής για ψωμί, παιδεία, ελευθερία παραμένουν επίκαιρα. Παράλληλα, όμως, φαίνεται ότι διαχέεται σε αρκετούς νέους η άποψη ότι και σήμερα έχουμε... «χούντα», όπως μάλιστα υποστηρίχθηκε πρόσφατα σε τηλεοπτικό διάλογο.
Είναι ανησυχητική αυτή η απλούστευση, που «πηγάζει» και ευνοείται από την κρίση αλλά και από πολιτικές αποφάσεις για τις οποίες οι πολίτες δεν έχουν δώσει τη συγκατάθεσή τους.
Είναι, ωστόσο, προφανές ότι αν είχαμε «χούντα» δεν θα μπορούσε κανείς να βγει στην τηλεόραση και να υποστηρίξει ότι έχουμε... χούντα. Αυτός ο οδοστρωτήρας της πολιτικής ισοπέδωσης ανοίγει επικίνδυνους δρόμους.
Τον Μάρτιο του 2013 παρουσιάστηκε στα Χανιά το βιβλίο του Μανώλη Μπαντουράκη: «Το ημερολόγιο της εξορίας» το οποίο, σύμφωνα με τον συγγραφέα, «είναι η ιστορία της ζωής μας μέσα στα 3 χρόνια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γιούρα και τη Λέρο». Στην παρουσίαση είχε μιλήσει ο πολιτικός μηχανικός -ο οποίος έχει αγωνιστεί για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα- Μανώλης Γκαζής, ο οποίος είχε πει:
«Οποιοδήποτε βιβλίο μάς φέρνει στη μνήμη σκληρές στιγμές της χώρας μας είναι ωφέλιμο. Ιδιαίτερα αυτή την εποχή που, δυστυχώς, με έναν πολύ εύκολο λαϊκισμό είναι αρκετός ο κόσμος ο οποίος παγιδεύεται στο σύνθημα ότι "και τώρα χούντα έχουμε". Είναι, λοιπόν, μια ευκαιρία να μάθουν πολλοί, που δεν ξέρουν, τι θα πει χούντα».
Η δημοκρατία, λοιπόν, σου επιτρέπει να την κρίνεις, ακόμα και να τη... βρίζεις, η χούντα όχι. Δημοκρατική είναι η πολιτεία που δίνει βήμα ελεύθερο ακόμη και στους αρνητές της και δημοκρατική είναι η κοινωνία που δέχεται ή τουλάχιστον ανέχεται τη διαφορετική άποψη.
Εχουμε όμως πραγματική δημοκρατία όταν άνθρωποι οδηγούνται σε ανεργία, φτώχεια και απόγνωση εξαιτίας των εφαρμοζόμενων πολιτικών;
Είναι φανερό ότι υπάρχει δημοκρατικό έλλειμμα όταν διαπιστώνεται ασυνέπεια λόγων και έργων πολιτικών και κυβερνήσεων, που ξεχνούν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις και αποφασίζουν ερήμην της κοινωνίας. Ή όταν τα ΜΑΤ επιτίθενται σε διαδηλωτές - φοιτητές που διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Η κρατική βία σε κάθε περίπτωση είναι καταδικαστέα.
Αυτό, όμως, το έλλειμμα Δημοκρατίας μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνον αν και εφόσον η ίδια η κοινωνία ενεργά συμμετέχει στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων και όχι (μόνο) διά της ψήφου της -όπως συμβαίνει στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία που όχι λίγες φορές την έχει διαψεύσει. Ζητούμενο είναι η περισσότερη -συμμετοχική- δημοκρατία, ώστε ο πολίτης να γίνει, σε έναν βαθμό, πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Σημαντικό είναι οι πολίτες να αγωνίζονται για δημοκρατικά δικαιώματα, τα οποία τελευταία περιορίζονται - τα δικαίωματα στην εργασία, στην δωρεάν Παιδεία και Υγεία, που τείνουν να εξαφανίσουν οι σύγχρονες πολιτικές είναι αδιαπραγμάτευτα.
Ο μηδενισμός δεν οδηγεί πουθενά και σίγουρα δεν εξασφαλίζει ένα καλύτερο αύριο. Ο αγώνας για πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες είναι παντού στον πλανήτη ένας αγώνας δίχως τέλος...
(Ελευθεροτυπία - 14/11/2014)
Link: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=456603