Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΤΑΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ (από την "Εφημερίδα των Συντακτών")
Η συγκίνηση, το δάκρυ που προσπαθείς να κρύψεις, τα λάμποντα βλέμματα των προσώπων, η ομορφιά της πόλης. Για τα Χανιά ο λόγος βεβαίως, εκεί που έστω και για λίγες μέρες να βρεθείς φεύγεις αναβαπτισμένος και αναζωογονημένος, πιο όμορφος εσωτερικά, λες και δεν εισέβαλε εκεί η ψυχονοϊκή κατάπτωση που έχει κυριεύσει την ελληνική κοινωνία των μνημονίων και της γενικότερης απίσχνανσης δομών και πολιτισμού.
Το να ζεις μέσα σε τέτοια ομορφιά δεν αρκεί· απαιτείται να την ενδυναμώνεις κάθε μέρα με καινούργιες κάθε φορά δραστηριότητες, που φέρνουν κοντά τους ανθρώπους, που τους γεμίζουν με αυτοπεποίθηση και σεβασμό προς τον διπλανό, που προβληματίζονται και επαναστοχάζονται. Κάτι τέτοιο έχει αναλάβει με συνεχή εγρήγορση και ενάργεια η υπεύθυνη του καφέ του ανακαινισθέντος Νεωρίου (Μόρο) στη δυτική πλευρά του λιμανιού.
Από τα δεκατρία Νεώρια, υπέροχα αρχιτεκτονικά, μόνο αυτό έχει βελτιωθεί· εκεί στεγάζεται ο Ιστιοπλοϊκός Ομιλος και λειτουργεί το καφέ, κυρίως ως χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων, σχεδόν σε καθημερινή βάση.
Την περασμένη Πέμπτη έγινε μια ξεχωριστή συζήτηση για την αυτοδιαχείριση και τις νέες μορφές κοινωνικής οικονομίας (συνεταιρισμοί, συνεργατικά κινήματα κ.ά.) με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του καθηγητή Βασίλη Νιτσιάκου «Πεκλάρι», μια οικονομία μικρής κλίμακας. Εκδηλο και ζωηρό το ενδιαφέρον με εύστοχες ερωτήσεις και ικανοποιητικές απαντήσεις. Μέθεξις... μακριά από ψευδαισθήσεις...
Αλλη έκπληξη την επόμενη μέρα με το μουσικό σχήμα «Φωνές της Μεσογείου». Επί σκηνής όλοι οι καημοί και οι χαρές των νησιών και χωρών της Μεσογείου, πολυφωνικά της Ηπείρου, ποντιακά κ.ά. (πολλά άλλα). Ξανά μέθεξις... απόλυτης σιγής και κατευναστικής (άμα τε και ανατατικής) μουσικής. Ακούραστη η Κάλλια (η υπεύθυνη) να θωπεύει τη σιωπή και ταυτόχρονα να συμμετέχει (με φωσφορίζον σώμα).
Οι Χανιώτες το 'χουν πλέον μέσα τους· πάμε στο Μόρο, λένε, όλο και σε κάποια εκδήλωση θα πέσουμε. Είναι μια θαυμάσια, δυναμική αντίδραση στη θλίψη των καιρών και ταυτόχρονα ένα Ναι στο πολιτισμικό γίγνεσθαι της αθωότητας και της ποιότητας ζωής. Καθήλωσε η σπαραχτική φωνή της Ξανθούλας Ντακοβάνου και η βαθιά ερμηνεία της ψυχής των λαών της Μεσογείου (επίσης κρουστά και μικρή αφρικανική άρπα), ο ακορντεονίστας Ταξιάρχης Βασιλάκος και ο Στέφανος Φίλος με το βιολί του (επίσης φωνή).
Για τους (εκλεκτούς) φίλους στα Χανιά, άλλη φορά· δεν χωράνε σε λίγες αράδες. Τα πρωινά, ώς το απόγευμα, κάθομαι πάντα στο Μελτέμι, στην άλλη πλευρά του λιμανιού, στην παλιά πόλη, συνομιλώντας με την αύρα του λιμανιού και τη γαλήνια και απέριττη ομορφιά του. Πολύ αργά στο πιο ωραίο μπαρ της χώρας, στο Φαγκότο. Ο Αθως λείπει αλλά ο Πέτρος πάντα εκεί· ροκ, εσαεί...
Η επίσκεψη στα Χανιά και η μικρή διαμονή αντιστρέφει τη Μενάνδρεια γνώμη που λέει ότι «ζούμε όχι όπως θέλουμε αλλά όπως μπορούμε» (Ζώμεν γαρ ουχ ως θέλομεν, αλλ' ως δυνάμεθα). Στα Χανιά, σε πείσμα της διανόησης, ζουν όχι όπως μπορούν αλλά όπως θέλουν.
Η συγκίνηση, το δάκρυ που προσπαθείς να κρύψεις, τα λάμποντα βλέμματα των προσώπων, η ομορφιά της πόλης. Για τα Χανιά ο λόγος βεβαίως, εκεί που έστω και για λίγες μέρες να βρεθείς φεύγεις αναβαπτισμένος και αναζωογονημένος, πιο όμορφος εσωτερικά, λες και δεν εισέβαλε εκεί η ψυχονοϊκή κατάπτωση που έχει κυριεύσει την ελληνική κοινωνία των μνημονίων και της γενικότερης απίσχνανσης δομών και πολιτισμού.
Το να ζεις μέσα σε τέτοια ομορφιά δεν αρκεί· απαιτείται να την ενδυναμώνεις κάθε μέρα με καινούργιες κάθε φορά δραστηριότητες, που φέρνουν κοντά τους ανθρώπους, που τους γεμίζουν με αυτοπεποίθηση και σεβασμό προς τον διπλανό, που προβληματίζονται και επαναστοχάζονται. Κάτι τέτοιο έχει αναλάβει με συνεχή εγρήγορση και ενάργεια η υπεύθυνη του καφέ του ανακαινισθέντος Νεωρίου (Μόρο) στη δυτική πλευρά του λιμανιού.
Από τα δεκατρία Νεώρια, υπέροχα αρχιτεκτονικά, μόνο αυτό έχει βελτιωθεί· εκεί στεγάζεται ο Ιστιοπλοϊκός Ομιλος και λειτουργεί το καφέ, κυρίως ως χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων, σχεδόν σε καθημερινή βάση.
Την περασμένη Πέμπτη έγινε μια ξεχωριστή συζήτηση για την αυτοδιαχείριση και τις νέες μορφές κοινωνικής οικονομίας (συνεταιρισμοί, συνεργατικά κινήματα κ.ά.) με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του καθηγητή Βασίλη Νιτσιάκου «Πεκλάρι», μια οικονομία μικρής κλίμακας. Εκδηλο και ζωηρό το ενδιαφέρον με εύστοχες ερωτήσεις και ικανοποιητικές απαντήσεις. Μέθεξις... μακριά από ψευδαισθήσεις...
Αλλη έκπληξη την επόμενη μέρα με το μουσικό σχήμα «Φωνές της Μεσογείου». Επί σκηνής όλοι οι καημοί και οι χαρές των νησιών και χωρών της Μεσογείου, πολυφωνικά της Ηπείρου, ποντιακά κ.ά. (πολλά άλλα). Ξανά μέθεξις... απόλυτης σιγής και κατευναστικής (άμα τε και ανατατικής) μουσικής. Ακούραστη η Κάλλια (η υπεύθυνη) να θωπεύει τη σιωπή και ταυτόχρονα να συμμετέχει (με φωσφορίζον σώμα).
Οι Χανιώτες το 'χουν πλέον μέσα τους· πάμε στο Μόρο, λένε, όλο και σε κάποια εκδήλωση θα πέσουμε. Είναι μια θαυμάσια, δυναμική αντίδραση στη θλίψη των καιρών και ταυτόχρονα ένα Ναι στο πολιτισμικό γίγνεσθαι της αθωότητας και της ποιότητας ζωής. Καθήλωσε η σπαραχτική φωνή της Ξανθούλας Ντακοβάνου και η βαθιά ερμηνεία της ψυχής των λαών της Μεσογείου (επίσης κρουστά και μικρή αφρικανική άρπα), ο ακορντεονίστας Ταξιάρχης Βασιλάκος και ο Στέφανος Φίλος με το βιολί του (επίσης φωνή).
Για τους (εκλεκτούς) φίλους στα Χανιά, άλλη φορά· δεν χωράνε σε λίγες αράδες. Τα πρωινά, ώς το απόγευμα, κάθομαι πάντα στο Μελτέμι, στην άλλη πλευρά του λιμανιού, στην παλιά πόλη, συνομιλώντας με την αύρα του λιμανιού και τη γαλήνια και απέριττη ομορφιά του. Πολύ αργά στο πιο ωραίο μπαρ της χώρας, στο Φαγκότο. Ο Αθως λείπει αλλά ο Πέτρος πάντα εκεί· ροκ, εσαεί...
Η επίσκεψη στα Χανιά και η μικρή διαμονή αντιστρέφει τη Μενάνδρεια γνώμη που λέει ότι «ζούμε όχι όπως θέλουμε αλλά όπως μπορούμε» (Ζώμεν γαρ ουχ ως θέλομεν, αλλ' ως δυνάμεθα). Στα Χανιά, σε πείσμα της διανόησης, ζουν όχι όπως μπορούν αλλά όπως θέλουν.
(Αναδημοσίευση από την "Εφημερίδα των Συντακτών" - 23/5/2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου