Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
«…τα βράδια καμιά φορά
Το φεγγάρι θα μπαινοβγαίνει
Στο θάλαμό σου
Να σε παρηγορήσει
Με τη σιωπή και συ δεμένος
Από το πόδι στο κρεβάτι
Θα ξέρεις πως
Η ελευθερία δεν
Στριμώχνεται σε κάγκελα»
"Το εξιτήριό μου" -
Γιώργος Κοκκινίδης
Στο περίπτερο 6Α γυναικών του πρώην ψυχιατρείου Χανίων. Σε μια αίθουσα στην οποία χάθηκαν άνθρωποι και όνειρα. Σε έναν χώρο όπου τα δικαιώματα και τη διαφορετικότητα είχε καταπατήσει ο οδοστρωτήρας της ομοιομορφίας. Εκεί όπου συνωστίζονταν περισσότερες από 50 γυναίκες, κάποιες από τις οποίες ήταν 20 και πλέον χρόνια μέσα στο άσυλο της Σούδας. Εκεί ακριβώς το βράδυ του Σαββάτου παρουσιάστηκε η παράσταση: «Οι τρεις». Ένα έργο δυνατό – γροθιά στο στομάχι μιας κοινωνίας που πάει να χάσει την ανθρωπιά της. Όμως, ο άνθρωπος του ασύλου έχει χάσει τα πάντα, εκτός από τη λογική του. Και προσδίδει νόημα στην εντός των ψυχιατρικών τειχών ζωή με μια διαφορετική έννοια του υπάρχειν: πιστεύοντας δε στο Θεό γιατί «αλλιώς θα ήταν μάταιος ο κόσμος». Γι’ αυτό και ο Συμεών (Λευτέρης Μποτωνάκης), ένας από τους τρεις του έργου λέει: «Ας είναι άλλοι το σπίτι σου, Κύριε, ο κήπος, η συγκομιδή σου, εγώ ερήμωσα τη ζωή μου, για να μπορείς να με βλέπεις από παντού».
Το σκηνικό του έργου ήταν ένας μεγάλος και σκοτεινός θάλαμος σ’ ένα άσυλο. Οι «Τρεις» ήταν ο Συμεών (Λευτέρης Μποτωνάκης), ο Ραφαήλ – Ελεάζαρ (Δημήτρης Καλογεράκης) και Ο άλλος (Μαρία Κουλίζα), οι οποίοι έπαιξαν με καταπληκτικό τρόπο, σαν να βίωσαν οι ίδιοι τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν οι έγκλειστοι της Σούδας. Η (πολύ καλή) σκηνοθεσία της παράστασης της Εμμυς Παπαβασιλείου, η οργάνωση της παραγωγής του Γιώργου Κοκκινάκου και της Λένας Τάκη.
«Οι Τρεις» είναι στην πραγματικότητα ένα δοκίμιο του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη που εκδόθηκε το 1975 και για πρώτη φορά θεατρικοποιήθηκε τώρα. Η θεατρική απόδοση του κειμένου ήταν όνειρο δέκα χρόνων για τον εμπνευστή της ιδέας ψυχίατρο Γιώργο Κοκκινάκο. Και έγινε τώρα, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα τέσσερα χρόνια από το κλείσιμο του ψυχιατρείου της Σούδας. Εκδηλώσεις οι οποίες ολοκληρώνονται σήμερα Δευτέρα με προβολή ντοκιμαντέρ στις 8 και ποιητική βραδιά με τίτλο: «Φυλακισμένη ποίηση» στις 9 το βράδυ στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου (ΚΑΜ) στο παλιό λιμάνι. Μια βραδιά στην οποία θα παρουσιαστούν ποιήματα ψυχικά πασχόντων.
Μια κραυγή ενάντια στους μηχανισμούς ελέγχου και κοινωνικής υποταγής, ενάντια στα άσυλα στα οποία οι άνθρωποι στερούνται τα πάντα. Διότι όπως έγραφε ο Γιώργος Φαλελάκης:
«…Υποφέρω.
Εσύ έχεις τα κλειδιά του κελιού μου.
Και τα λουκέτα στις πόρτες
Αρχίζουν να σκουριάζουν επικίνδυνα.
Σε περιμένω λίγο πριν ξημερώσει.
Λίγο πριν ξεριζώσω την τρέλα από τα μάτια μου».
Μια βραδιά σαν ένα ταξίδι ψυχής - σε μια διαδρομή ελευθερίας που «δεν στριμώχνεται σε κάγκελα».
(Χανιώτικα νέα - 28/9/09)
«…τα βράδια καμιά φορά
Το φεγγάρι θα μπαινοβγαίνει
Στο θάλαμό σου
Να σε παρηγορήσει
Με τη σιωπή και συ δεμένος
Από το πόδι στο κρεβάτι
Θα ξέρεις πως
Η ελευθερία δεν
Στριμώχνεται σε κάγκελα»
"Το εξιτήριό μου" -
Γιώργος Κοκκινίδης
Στο περίπτερο 6Α γυναικών του πρώην ψυχιατρείου Χανίων. Σε μια αίθουσα στην οποία χάθηκαν άνθρωποι και όνειρα. Σε έναν χώρο όπου τα δικαιώματα και τη διαφορετικότητα είχε καταπατήσει ο οδοστρωτήρας της ομοιομορφίας. Εκεί όπου συνωστίζονταν περισσότερες από 50 γυναίκες, κάποιες από τις οποίες ήταν 20 και πλέον χρόνια μέσα στο άσυλο της Σούδας. Εκεί ακριβώς το βράδυ του Σαββάτου παρουσιάστηκε η παράσταση: «Οι τρεις». Ένα έργο δυνατό – γροθιά στο στομάχι μιας κοινωνίας που πάει να χάσει την ανθρωπιά της. Όμως, ο άνθρωπος του ασύλου έχει χάσει τα πάντα, εκτός από τη λογική του. Και προσδίδει νόημα στην εντός των ψυχιατρικών τειχών ζωή με μια διαφορετική έννοια του υπάρχειν: πιστεύοντας δε στο Θεό γιατί «αλλιώς θα ήταν μάταιος ο κόσμος». Γι’ αυτό και ο Συμεών (Λευτέρης Μποτωνάκης), ένας από τους τρεις του έργου λέει: «Ας είναι άλλοι το σπίτι σου, Κύριε, ο κήπος, η συγκομιδή σου, εγώ ερήμωσα τη ζωή μου, για να μπορείς να με βλέπεις από παντού».
Το σκηνικό του έργου ήταν ένας μεγάλος και σκοτεινός θάλαμος σ’ ένα άσυλο. Οι «Τρεις» ήταν ο Συμεών (Λευτέρης Μποτωνάκης), ο Ραφαήλ – Ελεάζαρ (Δημήτρης Καλογεράκης) και Ο άλλος (Μαρία Κουλίζα), οι οποίοι έπαιξαν με καταπληκτικό τρόπο, σαν να βίωσαν οι ίδιοι τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν οι έγκλειστοι της Σούδας. Η (πολύ καλή) σκηνοθεσία της παράστασης της Εμμυς Παπαβασιλείου, η οργάνωση της παραγωγής του Γιώργου Κοκκινάκου και της Λένας Τάκη.
«Οι Τρεις» είναι στην πραγματικότητα ένα δοκίμιο του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη που εκδόθηκε το 1975 και για πρώτη φορά θεατρικοποιήθηκε τώρα. Η θεατρική απόδοση του κειμένου ήταν όνειρο δέκα χρόνων για τον εμπνευστή της ιδέας ψυχίατρο Γιώργο Κοκκινάκο. Και έγινε τώρα, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα τέσσερα χρόνια από το κλείσιμο του ψυχιατρείου της Σούδας. Εκδηλώσεις οι οποίες ολοκληρώνονται σήμερα Δευτέρα με προβολή ντοκιμαντέρ στις 8 και ποιητική βραδιά με τίτλο: «Φυλακισμένη ποίηση» στις 9 το βράδυ στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Μεσογείου (ΚΑΜ) στο παλιό λιμάνι. Μια βραδιά στην οποία θα παρουσιαστούν ποιήματα ψυχικά πασχόντων.
Μια κραυγή ενάντια στους μηχανισμούς ελέγχου και κοινωνικής υποταγής, ενάντια στα άσυλα στα οποία οι άνθρωποι στερούνται τα πάντα. Διότι όπως έγραφε ο Γιώργος Φαλελάκης:
«…Υποφέρω.
Εσύ έχεις τα κλειδιά του κελιού μου.
Και τα λουκέτα στις πόρτες
Αρχίζουν να σκουριάζουν επικίνδυνα.
Σε περιμένω λίγο πριν ξημερώσει.
Λίγο πριν ξεριζώσω την τρέλα από τα μάτια μου».
Μια βραδιά σαν ένα ταξίδι ψυχής - σε μια διαδρομή ελευθερίας που «δεν στριμώχνεται σε κάγκελα».
(Χανιώτικα νέα - 28/9/09)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου