Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Μια μωβ σκιά Δεκεμβρίου...

Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
Στα Χανιά προχθές το βράδυ ζήσαμε πρωτόγνωρες στιγμές που προκαλούν σκέψεις και προβληματισμό. Δεν ήταν αναρχικοί και αντιεξουσιαστές όλοι αυτοί που επιτέθηκαν σε τράπεζες και δημόσια κτήρια. Ήταν κυρίως παιδιά, τα οποία ξέσπασαν. Ήθελαν με αυτόν τον τρόπο να στείλουν ένα μήνυμα στους μεγάλους. Σε όλους αυτούς που τα κατακρίνουν ξεχνώντας ότι οι ίδιοι δημιούργησαν τον σημερινό κόσμο στον οποίο ζουν οι μικροί. Έναν κόσμο γεμάτο αδικία, φτώχεια, ψέματα και υποσχέσεις. Και ένα αβέβαιο μέλλον.
Θα συνειδητοποιήσουν οι μεγάλοι τις δικές τους ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση; Θα αναρωτηθούν τι είναι αυτό που προκαλεί την οργή τόσων νέων; Η εκτέλεση του 15χρονου Αλέξη ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι. Όπως και τον Νοέμβρη του 1985 η δολοφονία του Καλτεζά από άλλον αστυνομικό.
Τον Μάιο του 1985 είχαν γίνει σοβαρά επεισόδια για άλλη μια φορά στο κέντρο της Αθήνας. Τότε, ο σπουδαίος συνθέτης Μάνος Χατζιδάκις είχε γράψει ένα άρθρο στο περιοδικό το οποίο ο ίδιος εξέδιδε, "Το Τέταρτο", με τίτλο: "Μια μωβ σκιά Μαΐου" (τεύχος 2, Ιούνιος 1985).
Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύτηκε χθες σε Αθηναϊκή εφημερίδα καθώς είναι επίκαιρο. Σήμερα θα μιλούσαμε για μια μωβ σκιά Δεκεμβρίου.
Στην ουσία ο Μάνος Χατζιδάκις μιλάει στους μεγάλους για τον κόσμο τον οποίο δημιουργούν στην παιδική ψυχή.
Μεταξύ άλλων έγραφε τότε: «...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσυκλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Εξύβριση αρχής -έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής -έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και, δυστυχώς, γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω ως επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με “επιτυχία”, να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην “παρουσία του τέρατος”».
•Οι νεαροί που προέβησαν σε ακραίες πράξεις δεν είναι οι κλασικοί "κουκουλοφόροι", όπως λένε τα ΜΜΕ, της Αθήνας. Είναι παιδιά της κοινωνίας αυτής η οποία εισπράττει τον πολιτισμό που η ίδια παράγει. Μόνο αν αυτό το συνειδητοποιήσουμε, θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τα πράγματα και να προσφέρουμε ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά τού σήμερα.
•Στα Χανιά οι εξεγερμένοι νέοι σεβάστηκαν τις ιδιωτικές μικρές περιουσίες με εξαίρεση, δυστυχώς, το καφενείο στην είσοδο των Δικαστηρίων στο οποίο προκάλεσαν ζημιές.
(Χανιώτικα νέα - Ακροβασίες - 10/12/2008)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου