Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΥΒΙΑΚΗ
«Χάρτινος δρόμος βουλιάζει
Με το βάρος της αγωνίας.
Ανεβαίνει μια άγνωστη εποχή.
Παρηχήσεις του φόβου.
Απραγματοποίητο φθινόπωρο
Κάθε σου βήμα αλλοιώνει
Το ρήμα υπάρχω».
Ελένη Μαρινάκη
– «Τις νύχτες που κατεβαίνω»
Μέρα – μεσημέρι , πριν από λίγες ημέρες, όλα κυλούσαν ομαλά στο γραφείο ίσαμε τη στιγμή που μπήκε ένας άνδρας ο οποίος ήρθε να μας θυμίσει ότι και σε αυτή την πόλη, όπως παντού πια στον κόσμο, οι νεόπτωχοι, οι άστεγοι, οι απόκληροι, ολοένα και περισσότερο αυξάνονται.
Ηταν ένας νέος σε ηλικία ο οποίος έχει κάνει σπίτι του τα πεζοδρόμια, τα πάρκα και τις πλατείες της πόλης. Τι ήθελε; Απλώς χρήματα, όπως έλεγε μέσα στο παραμιλητό του. Σε λίγο έφυγε παραπατώντας, προς άγνωστη κατεύθυνση. Σαν να έψαχνε τη στοργή. Σαν να κυνηγούσε το νόημα που του έλειπε.
Στην καταναλωτική εποχή μας, οι άνθρωποι αυτοί, που η μοίρα τούς έθεσε στο περιθώριο της κοινωνίας, μάλλον αυξάνονται ανησυχητικά.
Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, πολύ δε περισσότερο σε άλλες χώρες η κατάσταση είναι ιδιαιτέρως τραγική.
Ενας φίλος ο οποίος πηγαίνει συχνά στην Αφρική καθώς στο πλαίσιο του διδακτορικού του αλλά και της δουλειάς του ασχολείται με τα προβλήματα του λεγόμενου τρίτου κόσμου, θεωρεί πολύ λυπηρό να ασχολούμαστε με «περιττά υλικά αγαθά» όταν σε άλλες χώρες οι άνθρωποι στο σύνολό τους δεν έχουν ούτε καν τα στοιχειώδη για να ζήσουν. Ως εκ τούτου αυξάνεται η μετανάστευση, η φυγή για τη... γη της επαγγελίας που συχνά αποδεικνύεται μια φρούδα ελπίδα του δυστυχισμένου ανθρώπου.
Ο Πολωνός κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν στο βιβλίο του: «Σπαταλημένες ζωές. Οι απόβλητοι της νεωτερικότητας» υποστηρίζει ότι «η παραγωγή "ανθρώπινων απορριμμάτων" (ακριβέστερα, η σπατάλη ανθρώπινων ζωών, η δημιουργία "περιττών" πληθυσμών από μετανάστες, πρόσφυγες κι άλλους παρίες) αποτελεί αναπόδραστη συνέπεια της διαδικασίας του εκσυγχρονισμού, της εξέλιξης της νεωτερικότητας. Είναι μια αναπόφευκτη παρενέργεια της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και της αναζήτησης της κοινωνικής ευταξίας που χαρακτηρίζει τη νεωτερικότητα. Για όσο χρονικό διάστημα μεγάλα τμήματα του κόσμου παρέμεναν, πλήρως ή μερικώς, εκτός της διαδικασίας του εκσυγχρονισμού, αντιμετωπίζονταν από τις εκσυγχρονισμένες κοινωνίες ως τόποι που είχαν τη δυνατότητα να απορροφήσουν τον πλεονάζοντα πληθυσμό των "ανεπτυγμένων χωρών". Σε όλην αυτή την περίοδο, μπορούσαν ακόμη να αναζητηθούν (και να βρεθούν προσωρινά) παγκόσμιου χαρακτήρα λύσεις σε τοπικώς παραγόμενα προβλήματα υπερπληθυσμού. Καθώς όμως ο εκσυγχρονισμός αγγίζει πλέον και τις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη, ο "περιττός πληθυσμός" παράγεται παντού - και όλες ανεξαιρέτως οι περιοχές του κόσμου είναι πια υποχρεωμένες να υποστούν τις συνέπειες του παγκόσμιου θριάμβου της νεωτερικότητας. Κι έτσι, η ανάγκη πλέον είναι να βρεθούν (μάταια, όπως φαίνεται) τοπικές λύσεις σε παγκόσμιου χαρακτήρα προβλήματα. Η παγκόσμια διάχυση της νεωτερικότητας έχει προκαλέσει τη δημιουργία συνεχώς αυξανόμενων κατηγοριών ανθρώπων οι οποίοι στερούνται τα απαραίτητα μέσα επιβίωσης, ενώ ο πλανήτης μας διαθέτει όλο και λιγότερο χώρο για να τους εγκαταστήσει».
Το ζητούμενο και από τη νέα κυβέρνηση είναι να προχωρήσει άμεσα σε μέτρα που θα ανακουφίσουν την κοινωνία, καθώς τα οικονομικά και όχι μόνον προβλήματα, αγγίζουν πλέον κάθε Ελληνική οικογένεια.
(Χανιώτικα νέα - 12/10/2009)
«Χάρτινος δρόμος βουλιάζει
Με το βάρος της αγωνίας.
Ανεβαίνει μια άγνωστη εποχή.
Παρηχήσεις του φόβου.
Απραγματοποίητο φθινόπωρο
Κάθε σου βήμα αλλοιώνει
Το ρήμα υπάρχω».
Ελένη Μαρινάκη
– «Τις νύχτες που κατεβαίνω»
Μέρα – μεσημέρι , πριν από λίγες ημέρες, όλα κυλούσαν ομαλά στο γραφείο ίσαμε τη στιγμή που μπήκε ένας άνδρας ο οποίος ήρθε να μας θυμίσει ότι και σε αυτή την πόλη, όπως παντού πια στον κόσμο, οι νεόπτωχοι, οι άστεγοι, οι απόκληροι, ολοένα και περισσότερο αυξάνονται.
Ηταν ένας νέος σε ηλικία ο οποίος έχει κάνει σπίτι του τα πεζοδρόμια, τα πάρκα και τις πλατείες της πόλης. Τι ήθελε; Απλώς χρήματα, όπως έλεγε μέσα στο παραμιλητό του. Σε λίγο έφυγε παραπατώντας, προς άγνωστη κατεύθυνση. Σαν να έψαχνε τη στοργή. Σαν να κυνηγούσε το νόημα που του έλειπε.
Στην καταναλωτική εποχή μας, οι άνθρωποι αυτοί, που η μοίρα τούς έθεσε στο περιθώριο της κοινωνίας, μάλλον αυξάνονται ανησυχητικά.
Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, πολύ δε περισσότερο σε άλλες χώρες η κατάσταση είναι ιδιαιτέρως τραγική.
Ενας φίλος ο οποίος πηγαίνει συχνά στην Αφρική καθώς στο πλαίσιο του διδακτορικού του αλλά και της δουλειάς του ασχολείται με τα προβλήματα του λεγόμενου τρίτου κόσμου, θεωρεί πολύ λυπηρό να ασχολούμαστε με «περιττά υλικά αγαθά» όταν σε άλλες χώρες οι άνθρωποι στο σύνολό τους δεν έχουν ούτε καν τα στοιχειώδη για να ζήσουν. Ως εκ τούτου αυξάνεται η μετανάστευση, η φυγή για τη... γη της επαγγελίας που συχνά αποδεικνύεται μια φρούδα ελπίδα του δυστυχισμένου ανθρώπου.
Ο Πολωνός κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν στο βιβλίο του: «Σπαταλημένες ζωές. Οι απόβλητοι της νεωτερικότητας» υποστηρίζει ότι «η παραγωγή "ανθρώπινων απορριμμάτων" (ακριβέστερα, η σπατάλη ανθρώπινων ζωών, η δημιουργία "περιττών" πληθυσμών από μετανάστες, πρόσφυγες κι άλλους παρίες) αποτελεί αναπόδραστη συνέπεια της διαδικασίας του εκσυγχρονισμού, της εξέλιξης της νεωτερικότητας. Είναι μια αναπόφευκτη παρενέργεια της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και της αναζήτησης της κοινωνικής ευταξίας που χαρακτηρίζει τη νεωτερικότητα. Για όσο χρονικό διάστημα μεγάλα τμήματα του κόσμου παρέμεναν, πλήρως ή μερικώς, εκτός της διαδικασίας του εκσυγχρονισμού, αντιμετωπίζονταν από τις εκσυγχρονισμένες κοινωνίες ως τόποι που είχαν τη δυνατότητα να απορροφήσουν τον πλεονάζοντα πληθυσμό των "ανεπτυγμένων χωρών". Σε όλην αυτή την περίοδο, μπορούσαν ακόμη να αναζητηθούν (και να βρεθούν προσωρινά) παγκόσμιου χαρακτήρα λύσεις σε τοπικώς παραγόμενα προβλήματα υπερπληθυσμού. Καθώς όμως ο εκσυγχρονισμός αγγίζει πλέον και τις πιο απομακρυσμένες γωνιές του πλανήτη, ο "περιττός πληθυσμός" παράγεται παντού - και όλες ανεξαιρέτως οι περιοχές του κόσμου είναι πια υποχρεωμένες να υποστούν τις συνέπειες του παγκόσμιου θριάμβου της νεωτερικότητας. Κι έτσι, η ανάγκη πλέον είναι να βρεθούν (μάταια, όπως φαίνεται) τοπικές λύσεις σε παγκόσμιου χαρακτήρα προβλήματα. Η παγκόσμια διάχυση της νεωτερικότητας έχει προκαλέσει τη δημιουργία συνεχώς αυξανόμενων κατηγοριών ανθρώπων οι οποίοι στερούνται τα απαραίτητα μέσα επιβίωσης, ενώ ο πλανήτης μας διαθέτει όλο και λιγότερο χώρο για να τους εγκαταστήσει».
Το ζητούμενο και από τη νέα κυβέρνηση είναι να προχωρήσει άμεσα σε μέτρα που θα ανακουφίσουν την κοινωνία, καθώς τα οικονομικά και όχι μόνον προβλήματα, αγγίζουν πλέον κάθε Ελληνική οικογένεια.
(Χανιώτικα νέα - 12/10/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου