Πριν από λίγα χρόνια οι ιδιοκτήτες των τοίχων τα εξαφάνιζαν αμέσως, περνώντας από πάνω τους λευκό ή μαύρο χρώμα. Σήμερα κανείς δεν τα σβήνει. Παραμένουν εκεί, έχοντας την αποδοχή των περισσοτέρων. Τρόικα, Μνημόνιο, Ασφαλιστικό και ανεργία κάνουν πλέον την ιστορία που «κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά» να προκαλεί συγκαταβατικά χαμόγελα και όχι αντιδράσεις. Τα συνθήματα φαίνεται ότι δεν έχουν πλέον την αποδοχή μόνο αυτών που τα γραφουν, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας.
Οπως και να 'χει, η γλώσσα των τοίχων είναι εδώ. Οχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού στον κόσμο. Είναι ο τρόπος έκφρασης χιλιάδων -κυρίως νέων-ανθρώπων σε έναν κόσμο τον οποίο θέλουν να αλλάξουν. Σε έναν πλανήτη τον οποίο ονειρεύονται ελεύθερο από εξουσίες, χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενους.
Παλιά αντικρίζαμε τα συνθήματα μόνο στα Εξάρχεια. Τώρα, υπάρχουν παντού, ακόμη και στο μικρότερο χωριό της επαρχίας.
Τα περισσότερα είναι εύστοχα, αντισυμβατικά, αντισυστημικά. Χωρίς την ξύλινη γλώσσα στην οποία μας έχουν συνηθίσει οι φορείς της εξουσίας. Και, πάντως, επίκαιρα.
Το Ασφαλιστικό, τα εργασιακά, το λάιφ στάιλ, η ΕΛ.ΑΣ., η τηλεόραση, το περιβάλλον είναι συχνά αντικείμενο σχολιασμού από τους συνθηματογράφους των τοίχων.
Σε τοίχο στην Αθήνα κάποιοι σχολίασαν το Ασφαλιστικό γράφοντας: «Ασφαλιστικό ερχόμαστε για διάλογο» και δίπλα από το σύνθημα εμφανίζεται ένας άνθρωπος έτοιμος να πετάξει μολότοφ στο νομοσχέδιο.
Μια και τα εργασιακά βρίσκονται συνεχώς στο προσκήνιο, σ' έναν τοίχο στα Χανιά γράφτηκε: «Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά».
Σε κεντρικό δρόμο της πόλης υπήρχε επί μήνες το σύνθημα: «Φάε, σκάσε, δούλευε». Λίγο καιρό μετά, πάνω σε αυτό κάποιοι έγραψαν: «Φονιάδες των λαών, αφεντικάνοι». Αλλά και σ' ένα άλλο σημείο των Χανίων: «Life style σε χάπια έχετε; Γιατί γεννήθηκα κακόμοιρος και μίζερος».
«Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της;». Δεν είναι λίγοι οι οφειλέτες που συμπάθησαν το σύνθημα γραμμένο στα ρολά μιας τράπεζας. Στην είσοδο τράπεζας της Αθήνας μια άλλη παρέα έγραψε: «Εχετε λεφτά, έχουμε το δρόμο».
Αντικείμενο σχολιασμού έχει γίνει πολλές φορές και η ύπαρξη της αμερικανικής βάσης της Σούδας. Συνθηματογράφος στα Χανιά έγραψε: «Λεβεντιά και βάσεις δεν πάνε μαζί».
Η γλώσσα των τοίχων υπάρχει παντού. Αφθονα είναι τα συνθήματα και στη Θεσσαλονίκη. Σε τοίχο στη συμπρωτεύουσα κάποιοι έγραψαν: «Να πάρουμε πίσω τις χαμένες νύχτες μας απ' τα τόσα φώτα». Σε άλλο τοίχο διαβάζουμε: «Είμαστε αυτοί που οι γονείς μας έλεγαν να μην κάνουμε παρέα».
Από τους συνθηματογράφους δεν έχει μείνει ασχολίαστο και το ζήτημα της εκπαίδευσης: «Τα μόνα σχολεία που λάμπουν είναι αυτά που καίγονται. Ας λάμψει και το δικό μας» είναι ένα σύνθημα που συναντάμε έξω από σχολικά συγκροτήματα.
Πώς θα είναι όμως ο κόσμος του μέλλοντος;
Στο μετρό της Αθήνας, κάποιοι κόλλησαν ένα χαρτί που γράφει: «Τα μικρά ζουζουνάκια θα επικρατήσουν στον κόσμο»...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Ελευθεροτυπία - 11/9/2010)
Link: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=201986
Οπως και να 'χει, η γλώσσα των τοίχων είναι εδώ. Οχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού στον κόσμο. Είναι ο τρόπος έκφρασης χιλιάδων -κυρίως νέων-ανθρώπων σε έναν κόσμο τον οποίο θέλουν να αλλάξουν. Σε έναν πλανήτη τον οποίο ονειρεύονται ελεύθερο από εξουσίες, χωρίς καταπιεστές και καταπιεζόμενους.
Παλιά αντικρίζαμε τα συνθήματα μόνο στα Εξάρχεια. Τώρα, υπάρχουν παντού, ακόμη και στο μικρότερο χωριό της επαρχίας.
Τα περισσότερα είναι εύστοχα, αντισυμβατικά, αντισυστημικά. Χωρίς την ξύλινη γλώσσα στην οποία μας έχουν συνηθίσει οι φορείς της εξουσίας. Και, πάντως, επίκαιρα.
Το Ασφαλιστικό, τα εργασιακά, το λάιφ στάιλ, η ΕΛ.ΑΣ., η τηλεόραση, το περιβάλλον είναι συχνά αντικείμενο σχολιασμού από τους συνθηματογράφους των τοίχων.
Σε τοίχο στην Αθήνα κάποιοι σχολίασαν το Ασφαλιστικό γράφοντας: «Ασφαλιστικό ερχόμαστε για διάλογο» και δίπλα από το σύνθημα εμφανίζεται ένας άνθρωπος έτοιμος να πετάξει μολότοφ στο νομοσχέδιο.
Μια και τα εργασιακά βρίσκονται συνεχώς στο προσκήνιο, σ' έναν τοίχο στα Χανιά γράφτηκε: «Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά».
Σε κεντρικό δρόμο της πόλης υπήρχε επί μήνες το σύνθημα: «Φάε, σκάσε, δούλευε». Λίγο καιρό μετά, πάνω σε αυτό κάποιοι έγραψαν: «Φονιάδες των λαών, αφεντικάνοι». Αλλά και σ' ένα άλλο σημείο των Χανίων: «Life style σε χάπια έχετε; Γιατί γεννήθηκα κακόμοιρος και μίζερος».
«Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της;». Δεν είναι λίγοι οι οφειλέτες που συμπάθησαν το σύνθημα γραμμένο στα ρολά μιας τράπεζας. Στην είσοδο τράπεζας της Αθήνας μια άλλη παρέα έγραψε: «Εχετε λεφτά, έχουμε το δρόμο».
Αντικείμενο σχολιασμού έχει γίνει πολλές φορές και η ύπαρξη της αμερικανικής βάσης της Σούδας. Συνθηματογράφος στα Χανιά έγραψε: «Λεβεντιά και βάσεις δεν πάνε μαζί».
Η γλώσσα των τοίχων υπάρχει παντού. Αφθονα είναι τα συνθήματα και στη Θεσσαλονίκη. Σε τοίχο στη συμπρωτεύουσα κάποιοι έγραψαν: «Να πάρουμε πίσω τις χαμένες νύχτες μας απ' τα τόσα φώτα». Σε άλλο τοίχο διαβάζουμε: «Είμαστε αυτοί που οι γονείς μας έλεγαν να μην κάνουμε παρέα».
Από τους συνθηματογράφους δεν έχει μείνει ασχολίαστο και το ζήτημα της εκπαίδευσης: «Τα μόνα σχολεία που λάμπουν είναι αυτά που καίγονται. Ας λάμψει και το δικό μας» είναι ένα σύνθημα που συναντάμε έξω από σχολικά συγκροτήματα.
Πώς θα είναι όμως ο κόσμος του μέλλοντος;
Στο μετρό της Αθήνας, κάποιοι κόλλησαν ένα χαρτί που γράφει: «Τα μικρά ζουζουνάκια θα επικρατήσουν στον κόσμο»...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
(Ελευθεροτυπία - 11/9/2010)
Link: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=201986
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου