Το βινύλιο όχι μόνο δεν έχει χαθεί μέσα στη ψηφιακή εποχή, αλλά παραμένει ζωντανό.
Μάλιστα, αρκετοί ακροατές της μουσικής που είχαν εντυπωσιαστεί από τον ψηφιακό ήχο, τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως επιστρέφουν στο βινύλιο, οι συλλέκτες του οποίου δεν είναι λίγοι.
Οπως λένε οι φίλοι του βινυλίου, ο ήχος από δίσκους βινυλίου είναι ανώτερος από τον ψηφιακό ήχο. Οι ίδιοι επισημαίνουν ότι πολλά εξώφυλλα δίσκων βινυλίου είναι σαν έργα τέχνης ενώ χαρακτηρίζουν τελετουργική τη διαδικασία του να βγάλεις τον δίσκο από το εξώφυλλο, να τον τοποθετήσεις στο πικάπ, να τον σκουπίσεις και να τοποθετήσεις τη βελόνα για να ξεκινήσει να παίζει μουσική.
Οι “διαδρομές” συνάντησαν συλλέκτες και φίλους του βινυλίου στα Χανιά, μερακλήδες του βινυλίου, οι οποίοι μίλησαν για τη μεγάλη τους αυτή αγάπη.
Ηράκλης Δαράκης: Διαχρονική η γοητεία του βινυλίου
Λάτρης του βινυλίου ο 29χρονος Ηρακλής Δαράκης ο οποίος συνδυάζει την αγάπη του για την λογοτεχνία (ως φιλόλογος) με τη μουσική.
Όπως μας λέει η σχέση του με το βινύλιο ξεκινάει, σχεδόν από τεσσάρων χρονών! «Θυμάμαι σαν ανάμνηση να εντυπωσιάζομαι από τα φωτορυθμικά και την εικόνα του πικάπ που είχε στην κατοχή του ο θείος μου, αδελφός της μητέρας μου. Επειτα, στην εφηβεία μου, βλέποντας την επιμονή μου(!), ο θείος μου με δίδαξε πώς να χρησιμοποιώ σωστά το πικάπ και να φροντίζω παράλληλα για τη συντήρηση του δίσκου».
«Αναπολώ σαν χθες την ημέρα που αγόρασα το πρώτο μου βινύλιο,το 2003. Ηταν ο δίσκος “Είμαι” της Αννας Βίσση από το δισκοπωλείο “Απόγειο” εδώ, στα Χανιά. Ακόμη, τότε, δεν είχα δικό μου πικάπ κι έτσι πήγαινα στον θείο μου με σκοπό να “ξεκλέψω” λίγο χρόνο για να ακούσω δίσκους! Ενιωθα κάτι μαγικό να με γεμίζει την ώρα που έβλεπα το πικάπ να παίζει και να ακούω το χαρακτηριστικό “χριτσ – χρατσ του δίσκου!» θυμάται.
Γιατί όμως βινύλιο και όχι ψηφιακή μουσική; «Ερχόμενοι στο σήμερα και στην ψηφιακή εποχή,το βινύλιο έρχεται να σταθεί επάξια και να συνεχίσει την δυναμική πορεία του. Ακούγοντας μουσική από βινύλιο, ακούς μια ολοκληρωμένη μουσική σύνθεση. Επίσης, η ποιότητα της ακουστικής από βινύλιο δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με την ποιότητα από Youtube ή αποθηκευμένη σε σκληρό δίσκο μουσική!» μας απαντά.
Πόσο εύκολη υπόθεση είναι η αναζήτηση ενός δίσκου; «Δεν είναι πάντα εύκολη! Αναφέρω χαρακτηριστικά την περίπτωση ενός δίσκου, Soundtrack από την ταινία “The Big Blue”, ο οποίος έπρεπε να κάνει τον γύρο της Ελλάδας κι έπειτα να φθάσει στα χέρια μου, εδώ στα Χανιά!
Οσο για το αγαπημένο του βινύλιο; «Αν μου έλεγε κάποιος να ξεχωρίσω το αγαπημένο μου βινύλιο από τη δισκοθήκη μου, τότε αυτό θα ήταν σίγουρα το “Παραδέχτηκα” με την Αλκηστη Πρωτοψάλτη, στο οποίο πάνω έχω και το αυτόγραφό της!»
«Πιστεύω ότι στις μέρες μας υπάρχει ολοένα και περισσότερος κόσμος που επιστρέφει στο βινύλιο. Ο κόσμος αρχίζει και επανεκτιμάει την ποιότητα της ακουστικής του δίσκου σε σύγκριση με αυτή της ψηφιακής μουσικής. Είναι αυτή η διαχρονική γοητεία που ασκεί το βινύλιο στους επίδοξους συλλέκτες!», μας λέει ο Ηρακλής κλείνοντας τη συζήτηση.
Γιώργος Βλαζάκης: Το βινύλιο σού δημιουργεί συναισθήματα
Από το 1978 μαζεύει βινύλια ο Γιώργος Βλαζάκης ο οποίος έχει πάνω από 5.000 άλμπουμ. Οταν ξεκίνησε, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, αγόραζε εκείνα που ήταν στη μόδα εκείνη την εποχή: new wave, πανκ, κλασικό ροκ. Τώρα, ενδιαφέρεται για οτιδήποτε έχει σχέση με τη μουσική του 20ου αιώνα.
Ο ίδιος μας λέει ότι «τώρα με το Ιντερνετ είναι πολύ πιο εύκολο να βρεις δίσκους σε σχέση με παλαιότερα».
Ο Γιώργος Βλαζάκης δεν θεωρεί ότι υπάρχει αναγέννηση του βινυλίου, αλλά ίσως, όπως αναφέρει, «είναι καλύτερη η κατάσταση σε σχέση με πριν 10 – 20 χρόνια. Δεν νομίζω να επιστρέφει ο κόσμος στο βινύλιο με την έννοια ότι υπάρχει μια νέα γενιά που ενδιαφέρεται για το βινύλιο. Πιστεύω ότι οι παλιοί που ακούγανε βινύλιο έχουν επιστρέψει πάλι στο βινύλιο. Το cd δεν τους δημιουργεί συναισθήματα. Είναι ένα ψυχρό πράγμα. Και επιστρέφουν για καθαρά ρομαντικούς, καλλιτεχνικούς λόγους αλλά και για τον ήχο».
Ο ίδιος σημειώνει ότι «ένα βινύλιο από μόνο του είναι ένα μικρό έργο τέχνης. Σου δημιουργεί συναισθήματα. Μόνο το εξώφυλλό του είναι ένας πίνακας. Οι περισσότεροι που ζωγράφιζαν τα εξώφυλλα παλιών βινυλίων ήταν καλλιτέχνες, ήταν ζωγράφοι, ήταν σχεδιαστές».
Ενα από τα αγαπημένα του βινύλια είναι ο πρώτος δίσκος του Ελβις Πρίσλει από το 1956.
Ο Γιώργος προσθέτει ότι «ο ήχος του βινυλίου είναι πολύ ανώτερος από τον ψηφιακό ήχο. Ο ψηφιακός ήχος ήταν εντυπωσιακός, ο αναλογικός είναι πιο φυσικός, πιο καθαρός».
Ο ίδιος κάνει εδώ και χρόνια εκπομπές στο ραδιόφωνο. Τώρα εργάζεται στην ΕΡΤ Χανίων και κάνει εκπομπές κάθε Τετάρτη και Σάββατο, 12 – 1 μ.μ., παρουσιάζοντας την ιστορία της μουσικής του 20ου αιώνα.
Νεκτάριος Γοναλάκης: Μυσταγωγία ο δίσκος
«Για μένα πάντα το βινύλιο, ο δίσκος έχει τη δική του μυσταγωγία. Δεν είναι απλά κάτι από το οποίο ακούς… μουσική! Το ότι θα τον πάρεις στα χέρια σου, θα δεις το εξώφυλλό του, θα βγάλεις το βινύλιο, θα το καθαρίσεις πριν το βάλεις στο “πικ-απ” για να παίξει είναι μια μικρή ιεροτελεστία» λέει ο Νεκτάριος Γοναλάκης από την Κίσσαμο που έχει στην κατοχή του ένα μεγάλο αριθμό βινυλίων πολλά από αυτά συλλεκτικά από το χώρο του heavy metal.
Ακόμα και ο ήχος του βινυλίου ξεχωρίζει. «Πιο στρωτός, πιο μαλακός, ακόμα και στο “τσικ-τσικ” που ακούγεται από τη βελόνα είναι κάτι το ιδιαίτερο. Το cd αλλά και το mp3 όσο άψογο ήχο και να έχουν, δεν θα μπορέσει ποτέ να πιάσει π.χ. την ανάσα του τραγουδιστή με τον τρόπο που το κάνει το βινύλιο» λέει. Του ζητάμε να επιστρέψει στο παρελθόν και να θυμηθεί ιστορίες του βινυλίου.
«Ο πρώτος δίσκος έφτασε στα χέρια μου ένα μεσημέρι του 1992 όταν σχολώντας από το λύκειο τον αγόρασα από ένα δισκάδικο που είχε ανοίξει στο κέντρο του Καστελιού στην οδό Ηρώων Πολυτεχνείου. Ηταν ενός συγκροτήματος των Seventh Angel που μετά από κάποια χρόνια τον αντάλλαξα. Για αγορά δίσκου έχω δώσει μέχρι 75 ευρώ για δίσκο, που σήμερα κοστίζει πάνω από 150 ευρώ. Γενικά έψαχνα για χρόνια σπάνια συγκροτήματα, ξεχασμένες μπάντες που δεν έγιναν γνωστά, που δεν “γυάλισαν” τον ήχο τους για να έχουν εμπορική επιτυχία και να πουλήσουν περισσότερο» αναφέρει.
Πριν από χρόνια όταν είχε βρεθεί για διακοπές στο Περού βρήκε ένα από τα διαμάντια της συλλογής του. Ενα δίσκο των Snow White, ενός Αμερικάνικού συγκροτήματος από την Αλάσκα. Κάθε φορά που θα βρεθεί σε μεγάλη πόλη ή στο εξωτερικό ο συνομιλητής μας θα βρεθεί «σε κάποιο παζάρι σίγουρα όπου θα αναζητήσω δίσκους εκεί βρίσκεις πολλές χρυσές ευκαιρίες. Χρυσές ευκαιρίες όχι χρηματικά αλλά καλλιτεχνικά, δηλαδή προσμετρούσα τη μουσική του αξία, αυτό για μένα έχει σημασία».
Παράλληλα υπήρξαν και δίσκοι που θα ήθελε να τους έχει στην κατοχή του αλλά δεν τα κατάφερε. «Το οικονομικό είναι πάντα ένα μεγάλο θέμα. Ενα LP των Leather Nun κόστιζε 800 ευρώ, ήθελα να τον πάρω αλλά… πώς; Τελικά μετά από κάποια χρόνια πήρα το cd, παρότι φανατικός του βινυλίου ήταν αδύνατο να αγοράσω τον αυθεντικό δίσκο και αρκέστηκα στο cd».
Θα φανταζόσουν 15 χρόνια πριν ότι σήμερα στα 2019 θα βλέπαμε ένα come back του βινυλίου την ώρα που το cd τείνει να εξαφανιστεί, τον ρωτάμε. «Οτι θα το συζητούσαμε το βινύλιο, το πίστευα πάντα, γιατί για τους φίλους τους μουσικής δεν είχε χαθεί ποτέ. Αλλά τόσο δυναμική επιστροφή η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα» καταλήγει.
Γιώργος Ζώης: Το βινύλιο είναι “έμψυχο”
Λάτρης του βινυλίου είναι ο Γιώργος Ζώης ο οποίος εργάζεται επαγγελματικά ως dj.
Ο Γιώργος είναι νέος, 40 χρόνων και αγοράζει δίσκους από τα 18-19 του.
«Με τους δίσκους κόλλησα επειδή έκανα παρέα με ντι-τζει μεγαλύτερούς μου, που έπαιζαν με δίσκους. Το αγάπησα κυρίως για τον ήχο του, καθώς παίζοντας σε μαγαζιά, πάντα ο ήχος του έκανε τη διαφορά μεταξύ του σι-ντι. Αλλά και για τη διαχρονικότητα του καθώς είναι υπέροχο το να έχεις σε βινύλιο αγαπημένα τραγούδια για πάντα».
Ο ίδιος μας λέει ακόμα: «Το να παίζεις βινύλια είναι μια τελετουργία, μια ιεροτελεστία, είναι τρέλα, είναι μανία, είναι μαγεία. Ο αναλογικός του ήχος είναι μοναδικός, ζεστός και οικείος και κάνει πάντα τη διαφορά σε ό,τι ηχοσύστημα και να το ακούσεις.
Ακόμα για τους επαγγελματίες που παίζουν στα μαγαζιά είναι επίσης και ρυθμός! Οπως επίσης παρέχει μεγαλύτερη ασφάλεια, αφού και γρατζουνιά να έχει, θα παίξει και δε θα σταματήσει».
Ο ίδιος παρατηρεί ότι «τα τελευταία χρόνια στην πόλη δεν βλέπεις πικάπ στα μαγαζιά (ούτε μίκτη καμιά φορά)» και «είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει σύντομα ελπίζω, γιατί “μουσική” ίσον βινύλιο!
Ο Γιώργος αναφέρει ακόμα ότι «τα τελευταία 2 χρόνια οι πωλήσεις δίσκων έχουν ξεπεράσει σε κέρδη τις ψηφιακές εκδόσεις μουσικής».
Γιώργος Γαναδάκης: «Μουσική απόλαυση»
«Το βινύλιο είναι μουσική απόλαυση» μας λέει ο Γιώργος Γαναδάκης, τον οποίο συναντήσαμε να ψάχνει βινύλια στο “Απόγειο”.
Ο ίδιος, όπως μας είπε, έχει περίπου 8.000 βινύλια.
«Το βινύλιο έχει καλύτερο ήχο. Ο αναλογικός ήχος είναι καλύτερος από τον ψηφιακό. Πιο πολύ αγοράζω τζαζ μουσική. Μπορεί να αγοράσω και κλασικό ροκ. Στο βινύλιο είναι πιο προσεγμένα τα εξώφυλλα», σημειώνει.
Ακόμα ο κ. Γαναδάκης μας λέει ότι ξεκίνησε να αγοράζει «βινύλια από την Α’ Γυμνασίου, τότε από το δισκάδικο του Σταθόπουλου, έκανα ένα διάλειμμα τέσσερα χρόνια και τώρα αγοράζω πάλι».
Παύλος Μπουζάκης: Ολόκληρη τελετουργία
Λάτρης του παλιού λιμανιού και “εραστής” της φωτογραφίας είναι ο Παύλος Μπουζάκης ο οποίος είναι γνωστός για τις φωτογραφίες που μοιράζεται σε καθημερινή σχεδόν βάση. Ομως, ο Παύλος Μπουζάκης είναι και λάτρης του βινυλίου.
Ο ίδιος μας λέει:
«Ο δίσκος βινυλίου εξακολουθεί να ασκεί γοητεία, βρίσκω τον ήχο του πιο “ζεστό”, τον ανοίγεις και γεμίζουν τα χέρια και τα μάτια σου. Η ακρόαση ενός δίσκου αποτελεί ολόκληρη τελετουργία στην οποία συμμετέχουν σχεδόν όλες σου οι αισθήσεις… Παίζει βέβαια ρόλο και η όλη διαδικασία του να τον βγάλεις από το εξώφυλλο (αφού πρώτα το χαζέψεις λίγο), να ακουμπήσεις πάνω του τη βελόνα και να τον αφήσεις να σε ταξιδέψει. Ο καθένας κουβαλάει μία δική του ξεχωριστή ιστορία και αποτελούν στιγμές της ζωής μου που πέρασαν αλλά ξαναζωντανεύουν κάθε φορά που κυλάει στα αυλάκια τους η βελόνα του πικάπ».
Αρτέμης Πρωιμάκης: Το βινύλιο έχει ψυχή
Αρκετοί αναζητούν μεταχειρισμένα βινύλια για να εμπλουτίσουν τη συλλογή τους.
Οπως διαπιστώνει ο Αρτέμης Πρωιμάκης από το “Μοναστηράκι” της οδού Κισσάμου, «περισσότερο οι μεγάλες ηλικίες, από 45 και πάνω, επιστρέφουν στο βινύλιο».
Ο ίδιος μας λέει: «Τελευταία έχουν αρχίσει να ψάχνουν το βινύλιο πολλοί γιατί έχουν διαπιστώσει ότι η ποιότητα ήχου του βινυλίου είναι πολύ καλύτερη από οποιοδήποτε cd ή από οποιοδήποτε mp3, από τις ηλεκτρονικές αναπαραγωγές. Το βινύλιο είναι κάτι διαφορετικό. Εχει ψυχή. Πρέπει να το πιάσεις με ευλάβεια. Πρέπει να το ακουμπήσεις στο πικ απ. Να το σκουπίσεις κάποιες φορές. Θέλει μια ιεροτελεστία. Αυτή η ιεροτελεστία είναι που σε κάνει να το αγαπάς. Και όταν βέβαια ακουμπήσεις τη βελόνα πάνω και ακούσεις τη διαφορά του ήχου από το ψηφιακό ήχο, τότε το λατρεύεις ακόμη περισσότερο.
Οι νέες ηλικίες που ψάχνουν βινύλιο είναι ελάχιστοι. Είναι λίγα τα παιδιά που ξεκινάνε να κάνουνε συλλογή βινυλίου. Περισσότερο είναι οι μεγάλες ηλικίες, από 45 και πάνω, επιστρέφουν στο βινύλιο. Είχαν πάει και αυτοί στο cd νομίζοντας ότι θα ακούσουν τον καλύτερο ήχο. Τα cd θα έλεγα ότι έχουν… πεθάνει. Το βινύλιο έχει μια άνοδο. Και απ, ό,τι ξέρω, τώρα τελευταία κάποιες εταιρείες αρχίζουν να ξανακόβουν βινύλιο».
Μανώλης Τζιλιβάκης: «Σαν κάτι που θα μείνει για πάντα»
Αρχές του ’80 ξεκίνησε η σχέση του Μανώλη Τζιλιβάκη με το βινύλιο όταν, όπως θυμάται, είχε αγοράσει από τα καλάθια του δισκοπωλείου Σταθόπουλου με 300 δραχμές το: “Μ’ αγαπούσες θυμάμαι” του 1978. Ηθελε, μας λέει, να βρει «τα τραγούδια που μάγευαν τα αυτιά μου στις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις με την κινηματογραφική ελληνική ταινία της Κυριακής το μεσημέρι και τα ακούσματα από το ραδιόφωνο και τις θρυλικές εκπομπές διαφημίσεων δίσκων του Λεφεντάριου. Από ’κει και πέρα αρχίζει μια σταθερή “σχέση” με τις 33 και τις 45 στροφές του ελληνικού βινυλίου που συνεχίζεται μέχρι σήμερα… Τότε από τα δισκάδικα στην Κρήτη και στο Μοναστηράκι, τώρα από τις διαδικτυακές πωλήσεις».
Ο ίδιος μας λέει ότι δεν είναι μόνο η ιεροτελεστία τού να ψάχνεις δεκάδες δίσκους σε κούτες «για να βρεις αυτό που δεν έχεις, ούτε να το πιάνεις στα χέρια σου σαν το μωρο και να ακουμπάς στο αυλάκι τη βελόνα του ΜΚ2. Η φυσική λέει ότι “βλέπεις κάτι πριν το ακούσεις” κι εκεί μπαίνει το artwork, το εξώφυλλο με ή χωρίς εσώφυλλο που παίζει κι αυτό το ρόλο του… Παραλληλίζω πάντα το εξώφυλλο του βινυλίου με αυτό του βιβλίου… Εχει μια “μυρωδιά”, μια αίσθηση ότι κρατάς κάτι που μοιάζει με έργο τέχνης που δεν νομίζω να την ένιωσε κανείς κρατώντας ένα ψηφιακό έργο, όσο επιμελημένο κι αν είναι».
Ακόμα ο Μανώλης αναφέρει ότι «το ψηφιακό ποτέ δεν ξεπέρασε την ταμπέλα του “εφήμερου” ενώ το βινύλιο το κρατάς σαν να είναι κάτι που θα σου μείνει για… πάντα!!! Φυσικά και το προτείνω ακόμα και σήμερα εν έτει 2019! Ισα-ίσα που τώρα υπάρχουν “δισκάδικα” ιντερνετικά που αν έχεις υπομονή όλα βρίσκονται στη σωστή τιμή…».
Ο ίδιος συμπληρώνει ότι καμία φορά οι εραστές του βινυλίου, «αισθανόμαστε σαν οι “τελευταίοι” των Μοϊκανών», σαν «είδος προς εξαφάνιση. Να μας φέρεστε με καλοσύνη!», καταλήγει.
Μιχάλης Φουράκης: Το βινύλιο είναι έρωτας
Ο Μιχάλης Φουράκης λέει ότι για τον ίδιο το βινύλιο είναι “έρωτας”. Το βινύλιο, σημειώνει, έχει ξεχωριστό ήχο. «Ο αναλογικός ήχος είναι πολύ καλύτερος από τον ψηφιακό».
«Είναι το άγγιγμα του δίσκου όταν βάζεις μουσική. Ακόμα και τώρα αγοράζω βινύλια. Εχω γύρω στα 1.300. Εδω έχω μόνο πικ απ. Αν δεν παίζει μουσική, από web site. Οταν ήμουν επαγγελματίας και μου είπαν να παίζω με cd, δεν έπαιξα ποτέ με cd, δεν τα συμπάθησα ποτέ μου και συνέχισα με βινύλια. Ολοι ενθουσιάζονται, όλοι ρωτάνε, οι παλιοί πλέον ξαναγυρίζουν και ψάχνουν".
ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΥΒΙΑΚΗΣ
ΕΛΕΝΗ ΦΟΥΝΤΟΥΛΑΚΗ
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΣ
(Χανιώτικα νέα - Διαδρομές - 26/10/2019)
Link: http://www.haniotika-nea.gr/oi-meraklides-toy-vinylioy/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου