"Εραστής της κοινωφέλειας, αρνητής της ιδιοτέλειας"

Στη μνήμη του Χανιώτη αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Γιάννη Λιονάκη που έφυγε από τη ζωή το Σάββατο 21 Ιανουαρίου δημοσιεύτηκε στα "Χανιώτικα νέα" το ακόλουθο κείμενο του Γιώργου Κοκκινάκου:

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΥ

Κι έγινε ποτάμι η ρίζα μου
τώρα που ξέρουμε πόσο μαύρη είν’ η θάλασσα
και το ποτάμι πάει…
Με λένε Γιάννη, δεν έχω τίποτα δικό μου
Ν. Καρούζος (ο Γιάννης μέσα στο έαρ)

Στα βουνά τ’ αντροπάτητα, καβαλάρης τ’ ουρανού, του ανέμου γιος και της αστραπής. Μαζί σου ανέπνεε η Κρήτη, τα δίσεκτα χρόνια. Τα άρματά σου δεν τα άφησες ποτέ, σαν αντρειωμένος. Νικητής στην ήττα σου, ηθικά ηγεμόνας.
Περνώντας τις ατέλειωτες ενέδρες, περπατώντας στον αέρα, βλέποντας την νύχτα, στο βαθύ σκοτάδι, βλέποντας το βαθύ σκοτάδι. Γιατί ο αντάρτης είναι «αναγκασμένος να βλέπει και να ακούει στο σκοτάδι», μου είχες πει.
Φίλε Γιάννη, οι Μαδάρες θα σε ζητάν και θα λείπεις στους αράγιστους όγκους των Λευκών Ορέων. Εραστής  της κοινωφέλειας, αρνητής της ιδιοτέλειας.

Έκλεινες μέσα σου την πικρή πατρίδα του μεγάλου ιστορικού βάθους και φαντασιακού βάρους, ενσαρκώνοντας των Κολοκοτρωναίων το ήθος και το πάθος.
Κλέβοντας τη ματιά του αητού, τη δύναμη απ’ το γεράκι, μα και την περπατησιά της πέρδικας και του αγριμιού την κόψη.
Του φεγγαριού την όψη και του γάργαρου νερού το φως.
Σε μια διαρκή αναμέτρηση με τον θάνατο, όχι σαν παίγνιο αλλά σαν σημασία, ουσία και νόημα. Κάτοικος στο ανυπότακτο όχι.
Απροσκύνητος, αδάμαστος, ακάματος και υπερβατικός. Χάραξες τ’ όνομά σου με αίμα στη μνήμη μας, κινούμενος απ’ την προγονική εντολή για ταυτότητα, για πατρίδα λεύτερη και για αξιοπρέπεια.
Συγκινούμενος απ’ τον αγώνα για τα μείζονα, τα απαράγραπτα, τα ιερά.
Πιστεύοντας ότι υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο απ’ τον θάνατο, να κηλιδώνεις δηλαδή την ύπαρξή σου μέσα στα λασπόνερα της καθημερινότητας, στη 'συνάφεια' του κόσμου, στους συμβιβασμούς και στις συμβατικότητες.
Το χρέος προς την πατρίδα, η ανάληψη της ευθύνης, η υπεράσπιση των αξιών, ηθών και σημασιών των προγόνων ήταν ο κανόνας ζωής για σένα.
Εφερες και έκλεινες μέσα σου ό,τι ως πρωταρχικό βίωμα συνιστά την πατρίδα.
Εφερες και έκλεινες μέσα σου ότι ως πρωταρχικό ρίζωμα συνιστά τον αγωνιώδη και αγωνιστή άνθρωπο. Για να δυναμώνει η φωτιά, να δυναμώνει εξαρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη, κατά πως λέει ο ποιητής.
Αλλά και η λεβεντιά τελευτάται και η ομορφιά μαραίνεται.
Κανείς δεν επιζεί των ορέων, παρά μόνον ο μύθος. Κατηφορίζει και ακούγεται γλυκολαλιά στο φαράγγι της Σαμαριάς…
Για πάρτε με και σύρτε με ψηλά σε μια ραχούλα
Και βγάλτε τα χατζάρια σας και φτιάξτε μ’ το κιβούρι
Και φτιάξτε το μακρύ, πλατύ για δυο για τρεις νομάτους
Να στέκω ορθός να πολεμώ και δίπλα να γεμίζω
Και στη δεξιά του τη μεριά αφήστε παραθύρι
Να μπαινοβγαίνουν τα πουλιά, να λεν το καλοκαίρι…
(Χανιώτικα νέα - 23/1/2012)