"Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις
να σου απομένει μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι.
Που σημαίνει: Με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις"
Οδ. Ελύτης (O μικρός ναυτίλος)
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΣ
Δεν υπάρχει θέμα πιο συζητημένο στην ελληνική κοινωνία από το θέμα των αιτίων της χρεοκοπίας της χώρας. Ευθύνονται οι πολιτικοί ή οι πολίτες; Ευθύνεται η χώρα μας ή το διεθνές περιβάλλον; Είναι βεβαίως κρίσιμο να διαυγάσουμε αυτό το θέμα διότι εξ αυτού προκύπτει το δέον. Αν δεν καταλήξουμε στο τι φταίει, πώς θα διορθώσουμε;
Τεχνηέντως διασπείρεται η άποψη ότι όλοι φταίμε, όλοι μαζί τα φάγαμε, όλη η κοινωνία είναι βουτηγμένη στη διαφθορά. Είναι όμως έτσι;
Είναι γνωστό ότι ο ισχυρότερος τρόπος μάθησης είναι η «μίμηση προτύπου». Βλέπεις κάποιον να το κάνει και το επαναλαμβάνεις, το μαθαίνεις. Αυτός ο κάποιος πρέπει να είναι πρόσωπο κύρους για τους πολίτες. Αν δεν δουν οι πολίτες τους ταγούς, τους πολιτικούς, τους πνευματικούς ηγέτες, τους μεγάλους επιχειρηματίες, τους αξιωματούχους των κομμάτων και της διοίκησης, τους πολιτικούς άρχοντες, τους δικαστικούς λειτουργούς και γενικά ότι συνιστά το πολιτικό σύστημα με τους βραχίονες του, να αλλάξει συμπεριφορά, τότε ούτε οι πολίτες θα αλλάξουν. Η αλλαγή θα αρχίσει από τους ηγέτες. Μόνον τότε θα πάρει παράδειγμα η κοινωνία. Και επειδή μέχρι τώρα το πολιτικό σύστημα -όπως φαίνεται από πολλά γεγονότα- ενδιαφέρεται μόνον για τη σωτηρία του, για τα προνόμια του, ανεξάρτητα από τη δεινή θέση που έχουν περιέλθει η χώρα και οι πολίτες της, γι’ αυτό δεν υπάρχει αλλαγή και στην κοινωνική συμπεριφορά των πολιτών.
Επιπλέον, επειδή τα όρια, τους κανόνες, το πλαίσιο των κανονιστικών αρχών, των απαγορεύσεων, το θέτει η ηγεσία -αλλιώς δεν γίνεται- πρέπει να καταλήξουμε ότι αυτή έχει την ευθύνη για την παραλυτική κατάσταση που έχει περιέλθει ο κρατικός μηχανισμός. Το πλαίσιο είναι η βάση, όχι οι πολίτες που κινούνται μέσα στο πλαίσιο. Του λόγου τούτου το αληθές, προκύπτει εξάλλου όταν δει κανείς ότι οι έλληνες συμπεριφέρονται ως «Ελληνες» μόνον στην Ελλάδα της έλλειψης των κανόνων, ενώ προσαρμόζονται και μεγαλουργούν και συμπεριφέρονται στη Γερμανία ως Γερμανοί, στην Αμερική ως Αμερικανοί και ούτω καθεξής. Άρα δεν ευθύνονται οι Έλληνες αλλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούν. Δεν είμαστε ένας διεφθαρμένος και τεμπέλης λαός όπως θέλουν να μας παρουσιάζουν. Απλώς οι πολιτικοί μας από γεννέσεως ελληνικού κράτους διαμορφώθηκαν και δρουν με βάση την πολιτική της κουμπαριάς. Έτσι λοιπόν για να ασκείται πελατειακή πολιτική, χρειάζεται διάτρητη δικαιοσύνη, κράτος λάφυρο των κυβερνώντων κ.λπ.
Επιπροσθέτως μέσα σε αυτό το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων οι μεν ηγέτες «εισπράττουν» αφού εξουσιάζουν απόλυτα τους πολίτες, ενώ οι πολίτες «χρεώνονται», αφού αυτή η σχέση η ρουσφετολογική, τους απαλλοτριώνει την ελευθερία τους και την ύπαρξη τους. Μέσα στα πλαίσια των «παρακαμπτηρίων», των κολλητών, των πελατειακών εξυπηρετήσεων, κάθε απόπειρα απ’ τον πολίτη να φέρεται νόμιμα, καινοτόμα, παραγωγικά, πολιτογραφείται είτε ως αυτοκαταστροφική τάση, είτε ως επικίνδυνη για το status και μειούμενη, αποδυναμούμενη, εξαφανίζεται.
Μετετράπη έτσι όλη η παραγωγική βάση σε ένα απέραντο πεδίο αντικινήτρων.
Λοιπόν δεν είναι οι πολίτες διεφθαρμένοι. Ένα παντοδύναμο σύστημα στρεβλό, πριμοδοτόν την ήσσονα προσπάθεια, τη μαγκιά, την κουτοπονηριά μετατρέπει τους πολίτες σε αλλοτριωμένα, ενσωματωμένα όντα, αλλιώς δεν επιβιώνουν.
Επομένως δεν συμψηφίζονται οι ευθύνες των ηγετών με τις προσωπικές αναμφίβολα ευθύνες των απλών πολιτών. Η ηγεσία θέτει τους κανόνες.
Πέρα από όλα τα άλλα, αυτή η μικροπαραβατικότητα των «μικρών» έχει και μια χρησιμότητα για το σύστημα και για τους ισχυρούς, αφού δημιουργεί το τέλειο άλλοθι για τις μεγάλες απάτες.
Οι ηγέτες ακόμα και με προσωπικά παραδείγματα ισχυρού συμβολιστικού νοήματος θα έπρεπε να οδηγήσουν τον λαό σε αλλαγές στην κοινωνική συμπεριφορά.
Αντίθετα, βλέπουμε π.χ. τη Βουλή των Ελλήνων και τους βουλευτές να απολαμβάνουν ακόμα προνόμια παρά την καταιγίδα που περνά η χώρα.
Έτσι όμως δεν μπορεί να βγει η χώρα από το τούνελ που έχει μπει. Τι μένει; Στις επόμενες εκλογές, οι πολίτες να σκεφθούν και να πράξουν διαφορετικά. Πράγμα πολύ δύσκολο, για πολλούς λόγους που ξεφεύγουν από τα όρια του σημερινού σχολίου.
(Χανιώτικα νέα - 14/1/2012)
να σου απομένει μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι.
Που σημαίνει: Με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις"
Οδ. Ελύτης (O μικρός ναυτίλος)
Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΣ
Δεν υπάρχει θέμα πιο συζητημένο στην ελληνική κοινωνία από το θέμα των αιτίων της χρεοκοπίας της χώρας. Ευθύνονται οι πολιτικοί ή οι πολίτες; Ευθύνεται η χώρα μας ή το διεθνές περιβάλλον; Είναι βεβαίως κρίσιμο να διαυγάσουμε αυτό το θέμα διότι εξ αυτού προκύπτει το δέον. Αν δεν καταλήξουμε στο τι φταίει, πώς θα διορθώσουμε;
Τεχνηέντως διασπείρεται η άποψη ότι όλοι φταίμε, όλοι μαζί τα φάγαμε, όλη η κοινωνία είναι βουτηγμένη στη διαφθορά. Είναι όμως έτσι;
Είναι γνωστό ότι ο ισχυρότερος τρόπος μάθησης είναι η «μίμηση προτύπου». Βλέπεις κάποιον να το κάνει και το επαναλαμβάνεις, το μαθαίνεις. Αυτός ο κάποιος πρέπει να είναι πρόσωπο κύρους για τους πολίτες. Αν δεν δουν οι πολίτες τους ταγούς, τους πολιτικούς, τους πνευματικούς ηγέτες, τους μεγάλους επιχειρηματίες, τους αξιωματούχους των κομμάτων και της διοίκησης, τους πολιτικούς άρχοντες, τους δικαστικούς λειτουργούς και γενικά ότι συνιστά το πολιτικό σύστημα με τους βραχίονες του, να αλλάξει συμπεριφορά, τότε ούτε οι πολίτες θα αλλάξουν. Η αλλαγή θα αρχίσει από τους ηγέτες. Μόνον τότε θα πάρει παράδειγμα η κοινωνία. Και επειδή μέχρι τώρα το πολιτικό σύστημα -όπως φαίνεται από πολλά γεγονότα- ενδιαφέρεται μόνον για τη σωτηρία του, για τα προνόμια του, ανεξάρτητα από τη δεινή θέση που έχουν περιέλθει η χώρα και οι πολίτες της, γι’ αυτό δεν υπάρχει αλλαγή και στην κοινωνική συμπεριφορά των πολιτών.
Επιπλέον, επειδή τα όρια, τους κανόνες, το πλαίσιο των κανονιστικών αρχών, των απαγορεύσεων, το θέτει η ηγεσία -αλλιώς δεν γίνεται- πρέπει να καταλήξουμε ότι αυτή έχει την ευθύνη για την παραλυτική κατάσταση που έχει περιέλθει ο κρατικός μηχανισμός. Το πλαίσιο είναι η βάση, όχι οι πολίτες που κινούνται μέσα στο πλαίσιο. Του λόγου τούτου το αληθές, προκύπτει εξάλλου όταν δει κανείς ότι οι έλληνες συμπεριφέρονται ως «Ελληνες» μόνον στην Ελλάδα της έλλειψης των κανόνων, ενώ προσαρμόζονται και μεγαλουργούν και συμπεριφέρονται στη Γερμανία ως Γερμανοί, στην Αμερική ως Αμερικανοί και ούτω καθεξής. Άρα δεν ευθύνονται οι Έλληνες αλλά το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργούν. Δεν είμαστε ένας διεφθαρμένος και τεμπέλης λαός όπως θέλουν να μας παρουσιάζουν. Απλώς οι πολιτικοί μας από γεννέσεως ελληνικού κράτους διαμορφώθηκαν και δρουν με βάση την πολιτική της κουμπαριάς. Έτσι λοιπόν για να ασκείται πελατειακή πολιτική, χρειάζεται διάτρητη δικαιοσύνη, κράτος λάφυρο των κυβερνώντων κ.λπ.
Επιπροσθέτως μέσα σε αυτό το πλέγμα των πελατειακών σχέσεων οι μεν ηγέτες «εισπράττουν» αφού εξουσιάζουν απόλυτα τους πολίτες, ενώ οι πολίτες «χρεώνονται», αφού αυτή η σχέση η ρουσφετολογική, τους απαλλοτριώνει την ελευθερία τους και την ύπαρξη τους. Μέσα στα πλαίσια των «παρακαμπτηρίων», των κολλητών, των πελατειακών εξυπηρετήσεων, κάθε απόπειρα απ’ τον πολίτη να φέρεται νόμιμα, καινοτόμα, παραγωγικά, πολιτογραφείται είτε ως αυτοκαταστροφική τάση, είτε ως επικίνδυνη για το status και μειούμενη, αποδυναμούμενη, εξαφανίζεται.
Μετετράπη έτσι όλη η παραγωγική βάση σε ένα απέραντο πεδίο αντικινήτρων.
Λοιπόν δεν είναι οι πολίτες διεφθαρμένοι. Ένα παντοδύναμο σύστημα στρεβλό, πριμοδοτόν την ήσσονα προσπάθεια, τη μαγκιά, την κουτοπονηριά μετατρέπει τους πολίτες σε αλλοτριωμένα, ενσωματωμένα όντα, αλλιώς δεν επιβιώνουν.
Επομένως δεν συμψηφίζονται οι ευθύνες των ηγετών με τις προσωπικές αναμφίβολα ευθύνες των απλών πολιτών. Η ηγεσία θέτει τους κανόνες.
Πέρα από όλα τα άλλα, αυτή η μικροπαραβατικότητα των «μικρών» έχει και μια χρησιμότητα για το σύστημα και για τους ισχυρούς, αφού δημιουργεί το τέλειο άλλοθι για τις μεγάλες απάτες.
Οι ηγέτες ακόμα και με προσωπικά παραδείγματα ισχυρού συμβολιστικού νοήματος θα έπρεπε να οδηγήσουν τον λαό σε αλλαγές στην κοινωνική συμπεριφορά.
Αντίθετα, βλέπουμε π.χ. τη Βουλή των Ελλήνων και τους βουλευτές να απολαμβάνουν ακόμα προνόμια παρά την καταιγίδα που περνά η χώρα.
Έτσι όμως δεν μπορεί να βγει η χώρα από το τούνελ που έχει μπει. Τι μένει; Στις επόμενες εκλογές, οι πολίτες να σκεφθούν και να πράξουν διαφορετικά. Πράγμα πολύ δύσκολο, για πολλούς λόγους που ξεφεύγουν από τα όρια του σημερινού σχολίου.
(Χανιώτικα νέα - 14/1/2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου